Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1970, Side 199

FRÁ HALLGRÍMI SCHEVING 199
trúi eg ekki öðru en að þér uppfrá því munduS forSast aS gera mér meS því kinnroSa
í bréfum ySar.
Er þaS satt, sem hingaS fréttist í fyrra surnar, aS bróSir Cleasbys hefSi flutt hand-
rit hinnar íslenzku orSbókar, sem bróSir hans eftir sig lét, til Englands og óvíst væri,
aS hann vildi kosta til þess prentunar? Skyldi þaS reynast satt, ætli Unger NorSmaSur
mundi þá ekki kosta kapps um aS koma sinni norrönsku orSbók á framfæri.
Þér segiS, aS FornritafélagiS hafi ekki efni á aS koma neinu út, og því hafi Rafn
lofaS ySur aS taka Elucidarius í Annaler for nordisk Oldkyndighed. ÞaS er sjálfsagt,
aS þaS er betra, aS Elucidarius sé þar til á prenti en hvergi, en talsverSur óhagur er
þaS samt fyrir hina íslenzku meSlimi Fornritafélagsins, aS hann skyldi lenda í þessu
dýra safni, sem fæstir eiga. Hinn danski Elucidarius gat þó fengiS rúm í safni Forn-
ritafélagsins. Ekki vantreysti eg því samt þó svona tækist til, - ef eg lifi til sumars -
aS geta fengiS aS sjá Elucidarius ySar, því landfógeti V. Finsen, nábúi minn, heldur
áminnzta Annaler.
Nú er efni hréfsins á enda, og er þá ekki annaS eftir en aS kveSja ySur meS þeirri
hjartanlegu ósk, aS forsjónin léni ySur heilsu og krafta til þess aS geta unniS móSur-
máli voru sem mest og varanlegast gagn. LíSi ySur allar ævistundir vel.
YSar elskandi
H. Scheving
Reykjavík, 24. ágúst 1858
Elskulegi KonráS minn!
Ástsamlegast þakklæti fyrir sendinguna Förste Hefte af ySar Oldnordiske Formlære.
Þó þess séu litlar vonir, aS mér eftir aldurhæS minni og heilsuhrörnan muni auSnast
aS lifa þann dag, aS eg fái aS sjá hana í heilu líki, þá þykir mér samt ekki alllítiS
vænt um aS hafa séS höfuSiS á burSinum og andlitsmótiS.
Af því þér hafiS látiS ySur einkar annt um aS lýsa hljóSi stafanna eftir sem sönnu
verSur næst komizt í framburSi orSanna, og þaS ekki hvaS minnst, þar sem hann
víkur til muna frá vorum núverandi, þá svífur mér í hug aS geta nokkurs viS ySur
út af því, sem þér segiS í § 23 í ySar Formlære. „y siges at have havt en Lyd, der ikke
[fuldkommen] var = d. aabent y (Synd), men dog meget lignende; hvilken Udtale
paa enkelte Steder skal have vedligeholdt sig til for omtr. et Hundredaar siden. Nu
derimod lyder det i et Par Ord som u (§ 15), [men] i alle andre Tilfælde som i (§22).“
Fyrir hérum 24 árum baS sra Ólafur IndriSason á KolfreyjustaS mig fyrir Bjarna
nokkurn Sveinsson,1 sem hann hafSi sagt dálítiS til undir skóla. Var Bjarni þessi hjá
mér nokkrar vikur, áSur piltar komu til skólans. Tók eg þá eftir því í samræSum okkar,
aS y hljóS lét mjög öSruvísi í framburSi hans en eg hafSi áSur heyrt. Reyndi eg oft
1 Bjarni Sveinsson, síðast prestur að Skorrastað, faðir séra Jóns Bjarnasonar í Winnipeg.