Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1970, Qupperneq 202

202
FRÁ HALLGRÍMI SCHE'VING
þess, að þegar eg í mínu næstundanfarna bréfi til yðar lét í ljósi undran mína yfir
því, sem Snorri segir í Eddu sinni, Egilsens útg., bls. 19, aS engi dynur verði af hlaupi
kattarins, þá mundi eg ekki eftir vísu, sem stendur í 2rum viðbæti áminnztrar Eddu, bl.
221, hvaðan Snorri getur hafa tekið þelta, án þess að hugsa eftir því, hvort það er satl
eða ekki.
Það mun sjálfsagt vera prentvilla, sem stendur í yðar Oldnordiske Formlære, lsta
hefte, bl. 75, 8du línu, og eiga að vera Ulls skullu fyrir Úlfs skullu. Sýnir það hæði
meiningin og samrímanin. Eftir hvikulleik vcrrar tungu í fornöld getur vel verið, að
sumir hafi sagt Ulls fyrir Ullar, en ólíku betur finnst mér láta í eyrum Ull-mágs í einu
orði, eða Ullarmágs, heldur en þeir stuttaralegu genitivi báðir uppá s, Ulls mágs.
Af því bréfsefnið er nú á enda, þori eg ekki annað en hætta, því þér hafið svo margt
og mikið að vinna. En eg, sem ekkerl hefi að starfa, kæmist dável til þess að hafa bréf
þetta hálfu lengra.
Eg get ekki endað línur þessar án þess að biðja yður að skaprauna mér ekki með
því að kalla mig í bréfum yðar velgjörðaföður.
Ástskyldugast
//. Scheving
Hæstvirti elskulegi prófessor minn!
Það tókst verr til en eg vildi, að seinlæti mitt hafði það af mér að geta skriflega
með Kalli Gufu áður hann leysti héðan úr höfnum í fyrra sinni, þakkað yðar sein-
asta bréf og rabbað við yður dálítið mér til gamans. - I áminnztu hréfi yðar látið þér
þess getið, að í Bello Catilinario í Sallust (60sta kap. í minni útg.) séu orðin cominus
ceriter instane í Rómverjasögu hinni íslenzku í A M 595, útlögð at ganga hækiliga at
(nl. fjandmönnum sínum), en hvað það var ekki útlagt „að sækja haukliga að þeim“.
Þér fallizt á þá tilgátu Egilsens, að hækinn muni vera og hækjens, begjerlig, hjá Ivar
Aasen í hans orðsafni úr norsku bændamáli, og getið þess til, að það muni vera dregið
af hákr, og finnst mér sú tilgáta sennileg. En hvað merkinguna í hákr snertir, er eg í
óvissu um, hvort það merki eintómt avidus eða avide devorans, því í austanmáli heitir
að háka avide devorare, hvaðan verið getur að pleb. hakka sé komið, og tvöfaldan kás-
ins hafi dregið áherzluna frá áinu. Kæmi þessi ímyndan mín nærri nokkru lagi, þá ætti
orðhákur að merkja þann, sem verður að eta orð sín ofan í sig eigi liann ekki verða
sér til minnkunar fyrir óþvegið orðbragð. Aftur virðist í afleiddu orðunum hækinn
og hækiliga, eflir þeim dæmum, sem í hréfi yðar eru tilfærð úr fornmálinu, að meinast
með hákinn fíkn og ákafi í þeim, sem eigast illt við. Þér segið að ritsháltinn með œ
hœkinn sé ekkert að marka í Hauksbók, sú bók sé hvergi nærri eins norræn sem Norð-
menn vili að hún sé. En aflur er í brotinu í Rómverjasögu í A M 595 B (í 4ra bl.broti),
hvaðan hækiliga er tekið, þetta orð með æ. Eg veit ekki hvort þess finnast dæmi í elztu
og beztu skinnbókum, að orðið hákr sé á stundum ritað hókr, en hvort sem slík dæmi
finnast eða ekki, eru líkindi til að sumir hafi framborið orð þetta hákr, en aðrir hókr;
vegna þess hvað á og ó að hljóðinu til munu hafa verið lík í framburði fornmanna