Frjáls verslun - 01.03.1995, Qupperneq 82

BRÉF FRÁ ÚTGEFANDA
NÝ STJÓRN - ÆRIN
VERKEFNI
Það verður að teljast nokkuð rökrétt framhald nýaf-
staðinna alþingiskosninga að Sjálfstæðisflokkurinn
og Framsóknarflokkurinn mynduðu ríkisstjórn. Þótt
fyrrverandi ríkisstjórn héldi í raun velli var ljóst að
meirihluti hennar var orðinn það veikur að hætt er við
að hann hefði ekki haldið í heil fjögur ár og það vitan-
lega rétt sem bent hefur verið á að hefði sú stjórn verið
mynduð hefði hver og einn alþingismaður stjórnar-
flokkanna raunar haft úrslitavald um hvort stjórnin
hefði lifað eða dáið. Slíkt hefði verið í meira lagi hættu-
legt ekki síst vegna þess endalausa kjördæma- og
hagsmunapots sem tröllríður íslenskum stjómmálum.
Það mátti líka öllum ljóst vera sem fylgdist með kosn-
ingabaráttunni að þótt lítill áherslumunur virtist milli
allra flokka var hann þó hvað minnstur milli Sjálfstæð-
isflokks og Framsóknarflokks. í raun em báðir þessir
flokkar miðjuflokkar og yrðu sjálfsagt hvarvetna skil-
greindir sem sósíaldemókratískir flokkar.
Margir, og þá ekki síst væntanlegir stjórnarand-
stæðingar, hafa látið í ljós þá skoðun að líklegt verði að
teljast að ríkisstjórn þessara tveggja flokka verði ekki
framsækin, hún verði ríkisstjórn stöðnunarinnar og að
íhaldsemi í helstu málaflokkunum, eins og landbúnað-
armálum, sjávarútvegsmálum og utanríkismálum
muni ráða ferðinni. Satt er það að ólíklegir em þessir
flokkar til þess að gera þar meiri breytingar en fyrrver-
andi ríkisstjórn gerði. Það verður heldur ekki séð að
sókn til bættra lífskjara og meiri verðmætasköpunar í
þjóðfélaginu byggi endilega á grunni mikilla breytinga
á þeirri stefnu sem ríkt hefur í framatvinnuvegum
okkar, þótt auðvitað þurfi menn þar að halda vöku
sinni og aðlaga okkur að breyttum tíma og breyttu
umhverfi. Aðalatriðið hlýtur að vera meiri nýsköpun í
atvinnulífinu, bæði í stóm og smáu. Aðeins þar liggja
möguleikar á að skapa vemlega aukin verðmæti og
atvinnu, ekki aðeins fyrir þann fjölda fólks sem nú
gengur atvinnulaus heldur líka unga fólkið sem er að
koma út á vinnumarkaðinn.
í kosningabaráttunni gerði Framsóknarflokkurinn
það að stefnumáli sínu að skapa þyrfti 12 þúsund ný
störf fram til aldamóta. Þar mun síst vera um ofáætlun
á þörf að ræða. Réttilega var líka bent á það fyrir
kosningarnar að sá stöðugleiki sem ríkt hefur í efn-
hagsmálum og á vinnumarkaði undanfarin ár, svo og
lækkun vaxta og minni spenna á fjármagnsmarkaði
hefur skapað töluverðan bata hjá mörgum atvinnu-
fyrirtækjum þótt enn sjái þess ekki vemlega stað í
fjölgun atvinnutækifæra hjá þeim. Það má ljóst vera að
framatvinnugreinarnar eiga takmarkaða sóknar-
möguleika og ólíklegt má teljast að þær geti staðið
undir nauðsynlegri fjölgun starfa. Það þarf að sækja á
á nýjum sviðum og þar þurfum við Islendingar einfald-
lega að hefja mikla sókn og hreina sölumennsku á
þeim möguleikuin sem við getum og eigum að bjóða
upp á. Og það er ekki síður mikilvægt að skapa þeim
sem reyna og vilja berjast upp á eigin spýtur svigrúm
og möguleika. Það er nefnilega staðreynd að þótt allir
stjórnmálaflokkar hafi óspart haldið á lofti að nauð-
synlegt sé að efla minni atvinnufyrirtæki á sem flest-
um sviðum, þá hafa mál þróast þannig að hið opinbera
skriffinnsku- og eftirlitskerfi er orðið þannig að menn
hreinlega veigra sér við því að leggja í atvinnurekstur
og þurfa að standa í allri þeirri baráttu sem honum
fylgir.
Eitt veigamesta verkefni komandi ríkisstjórnar er
að ráðast til atlögu við sitt eigið kerfi. Það er tómt mál
að tala um að tök náist á ríkisbúskapnum og að ríkis-
sjóður verði rekinn hallalaust nema landsstjórnin hafi
vilja, kjark og styrk til þess að stokka allt ríkiskerfið
rækilega upp. Og það mun reyna á það á næstunni
hvort sú ríkisstjórn sem nú hefur tekið við völdum
leggur til atlögu eða hvort hún lætur sér það nægja að
taka einhver örsmá skref sem litlum árangri skila.
Enginn er að tala um að nauðsynlegt sé að leggja ís-
lenskt velferðarkerfi niður eða skerða það stórlega.
Málið snýst einfaldlega um það að seglum sé hagað
eftir vindi og að kerfið sjálft snúi ekki vilja og viðleitni
einstaklinga til þess að bjarga sér hreinlega niður. Það
þarf enginn að láta sig dreyma um hagvöxt í landinu til
frambúðar ef blaðinu verður ekki snúið við á þessu
sviði, ef skattar verða ekki lækkaðir og svigrúm til
afhafna aukið. Hefji ríkisstjórnin ekki sókn á þessum
vettvangi verður öragglega hægt að saka hana um að
vera stöðnunarstjórn þegar kjörtímabilinu lýkur.
82