Morgunblaðið - 05.01.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 2001 47
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstofa Íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
Sverrir
Olsen
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri,
sími 896 8242
Baldur
Frederiksen
útfararstjóri,
sími 895 9199
andi mágar bjuggu í Bolungavík en
mágkonurnar í Reykjavík og Lond-
on. Það var Imba sem bjó í Reykja-
vík. Hjá henni og manni hennar
Guðmundi Kr. Jónssyni, jafnan
kallaður Diddi, hafði konan mín
verðandi búið í nokkur ár við nám í
kjólasaumi. Það voru því mjög
sterk tengsl á milli þeirra systra.
Kaja, eins og konan mín er jafnan
kölluð, var litla systir og lang yngst
þeirra systkina. Imba var var aftur
á móti elsta systirin. Sambandið
milli þeirra var því næstum eins og
móður og dóttur. Þegar ég kom
heim hafði hún fljótlega samband
og vildi fá að sjá tilvonandi
„tengdason“ sem af varð strax á
fyrsta degi.
Sú kona sem ég kynntist þarna
var kraftmikil og ákveðin í skoð-
unum og framgöngu. Hún stýrði
miklu rausnar heimili. Þau héldu
stórveislur á tyllidögum meiri og
veglegri en við höfðum annars stað-
ar séð. Við Kaja vorum fyrstu árin
undir verndarvæng þeirra Imbu og
Didda og bjuggum í sama húsi þar
til þau höfðu komið sér upp veg-
legu heimili í Vatnsholti. Þannig
liðu árin fram að þjóðhátíðinni
1974. Það sumar er í minningunni
samfellt sólskin og góðviðri og há-
tíðarstemmning, sérstaklega þó á
Vatnsfjarðar-hátíðinni fyrir vestan.
Seinni hluta þessa sumars, að af-
loknum hátíðum dó Imba á leið til
vinnu. Hún fékk hjartastopp. Það
tókst að lífga hana við og fá hjartað
til að slá en heilaskemmdir voru
töluverðar. Smám saman reis úr
öskustónni ný Imba, miklu hæglát-
ari og þrekminni en sú fyrri. Sú
Imba lifði hæglátu lífi í 26 ár og
lauk því á fjórða í jólum í jólaboði
hjá Dódó, bestu vinkonunni allt frá
barnsaldri. Hjartað hafði stoppað í
annað sinn.
Ég votta börnum hennar og
barnabörnum innilega samúð.
Haukur Tómasson.
Svo hverfult getur lífið verið.
Æskuvinkona mín situr við hlið
mér á heimili okkar Haraldar í
vinahópi, hallar sér upp að mér –
og hefur kvatt hinstu kveðju.
Minningarnar hrannast upp.
Barnungar lékum við okkur saman
á æskustöðvunum vestur í Bolung-
arvík. Seinna fórum við svo saman
á böllin. Við fundum okkur báðar
góða eiginmenn frá Önundarfirði.
Meira að segja saumaði Imba brúð-
arkjólinn minn með miklu, síðu
slöri. Margar í fjölskyldunni hafa
síðar gift sig í þessum kjól. Seinna
var svo saumaður skírnarkjóll úr
slörinu sem börnin mín og barna-
börn hafa verið skírð í.
Vinátta okkar Ingibjargar var
því orðin æði löng. Hún var mikill
gleðigjafi og tryggur vinur. Leið
hennar lá til Reykjavíkur þar sem
hún lærði kjólasaum. Hún fór á
húsmæðraskólann á Laugalandi en
gerðist síðar kennari á Blönduósi
um nokkurra ára skeið við góðan
orðstír. Eljan og starfsgleðin voru
persónueinkenni Ingibjargar og
þessi skapgerð hennar var smit-
andi. Öllum leið vel í návist hennar.
Ingibjörg giftist Guðmundi Kr.
Jónssyni, heildsala, og ráku þau um
áraraðir, ásamt Guðmundi Ísfjörð
klæðskera, verslunina Pandóru sem
var vel þekkt í bænum.
Heimili þeirra Ingibjargar og
Guðmundar var fallegt og listrænt
og þar var ávallt gott að koma og
njóta samvista við þau hjónin og
börn þeirra þrjú.
Ingibjörg eignaðist líka síðar
notalegan sumarbústað á æsku-
stöðvum sínum fyrir vestan. Þar
naut hún þess að vera sumar hvert
með vinum og vandamönnum hin
síðari ár.
Það var 1974 sem Ingibjörg varð
fyrir sínu stóra heilsufarsáfalli sem
fylgdi henni síðan. Blessun var það
þó að hún náði umtalsverðum bata.
Hún gat dvalið á heimili sínu í
skjóli fjölskyldu sinnar og notið
síns góða og trygga vinahóps.
Við Haraldur þökkum samleið
kærrar vinkonu okkar og sendum
fjölskyldunni samúðarkveðjur.
Minning um góða og skemmtilega
konu lifir.
Halldóra Einarsdóttir.
Vinkona mín, Ingibjörg Jóna
Jónsdóttir (Imba) frá Bolungavík,
hefur nú kvatt þetta jarðlíf. Það
eru 70 ár síðan við Imba vorum
kynntar hvor fyrir annarri, þá sjö
ára gamlar.
Mæður okkar sem voru vinkonur
frá æskudögum, höfðu sest að í sitt
hvoru sjávarþorpinu, Bolungavík
og Suðureyri, áttu nú vinafund og
þar hófst vinátta okkar. Á þessum
árum hófst skólaskylda ekki fyrr
en við 10 ára aldur, en foreldrar
voru ábyrgir fyrir uppfræðslu
barna sinna fram að þeim tíma en
prestur „húsvitjaði“ einu sinni á ári
og fylgdist með framförum. Við
Imba fórum fljótlega að bera sam-
an bækur okkar, um nám og leiki,
miðluðum hvor annarri af reynslu
okkar og kepptum einnig hvor við
aðra. Leikir barna eru spegilmynd
af lífi fullorðna fólksins og okkar
spegilmynd var góð, þar sem flétt-
aðist saman vinna og sjálfsvirðing.
Árin liðu og 18 ára fór Imba til
Reykjavíkur í nám í kjólasaumi hjá
frú Henny Ottoson, sem þótti
fremst í þeirri iðn á þeim tíma.
Fljótlega kom í ljós hvílíkur snill-
ingur Imba var í handverki og hvað
hún hafði gott næmi fyrir sköpun,
það sem nú er kallað hönnun. Um
tíma hafði hún saumanámskeið á
vegum Kvenfélagasambands Vest-
fjarða og blés lífi í tuskurnar í eig-
inlegri merkingu, m.a. á Ísafirði,
Bolungavík og Suðureyri. Haustið
1943 vildi svo skemmtilega til að
við höfðum báðar kosið að fara í
Kvennaskólann að Laugalandi í
Eyjafirði. Við vorum 32 námsmeyj-
ar undir skólastjórn frú Svanhvítar
Friðriksdóttur, kennarar voru: frk.
Lena Hallgrímsdóttir, frú Þuríður
Kristjánsdóttir og sr. Benjamín
Kristjánsson auk tveggja aðstoð-
arkennara. Fljótlega varð Imba
hvers manns hugljúfi, hún hafði
einstaka hæfileika til að umgangast
fólk og með glaðværð sinni og
hjálpsemi gerði hún sitt til þess að
skólaandinn yrði jákvæður og
spennandi. Námið var bæði verk-
legt og bóklegt og í mörgum verk-
legu greinunum unnu þrír og þrír í
hóp, sem varð til þess að þarna
myndaðist vinátta sem hefur hald-
ist síðan. Eftir þennan vetur und-
irbjó Imba sig undir það að taka
við kennslu í Kvennaskólanum á
Blönduósi, þar sem hún kenndi svo
í nokkra vetur. Þegar Imba fluttist
svo til Reykjavíkur giftist hún
miklum ágætis manni, Guðmundi
Kr. Jónssyni heildsala. Hún var þá
komin með réttindi sem kjólameist-
ari og rak saumastofu í Kirkju-
hvoli, sama húsnæði og hún hafði
verið við nám hjá frú Ottoson,
seinna opnaði hún kápuverslunina
Pandoru á sama stað.
Það, að við skólasystur frá
Laugalandi höfum enn gott vináttu-
samband, er ekki hvað síst Imbu að
þakka, hún var óþreytandi að blása
til athafna ef einhver af lands-
byggðinni var stödd í borginni og
alltaf var hún lífið og sálin í endur-
fundum. 1974 varð Imba fyrir því
áfalli að fá blóðtappa við heilann,
hún lamaðist og varð málvana um
nokkra hríð, en með þrotlausri ein-
beitni og elju náði hún smátt og
smátt valdi á líkama og máli og var
hennar góði eiginmaður þar mikill
styrkur, en sína gömlu snerpu fékk
hún ekki aftur. Ég þóttist hafa tek-
ið eftir því, að hjá fólki sem varð
fyrir áföllum, efldust þeirra sterk-
ustu eðlisþættir, þetta gerðist hjá
Imbu. Við fundum skólasysturnar
hvað hún varð þolinmóð og skiln-
ingsrík við aðra, lagði alltaf gott til
málanna og við fundum að hún var
komin á æðra þroskastig en við.
Hann Guðmund sinn missti hún
langt um aldur fram en þau höfðu
einast þrjú börn sem nú önnuðust
móður sína af nærgætni, en hún lét
innrétta litla íbúð í húsinu sem þau
Guðmundur byggðu, þar sem hún
bjó með alla sína fögru hluti í kring
um sig. Nú kveðjum við vinkonu
okkar með söknuði og sendum
börnum hennar og þeirra fjölskyld-
um og systkinum hennar okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Edda Jónsdóttir.
„Trúr vinur er öruggt athvarf og
auðugur er sá sem finnur hann.“
(Sírak.) Þegar ég kveð Ingibjörgu
vinkonu mína verður mér hugsað
til þess dags er ég kom fyrst í
skóla, dauðfeimin og þekkti engan.
Þá kom hún til mín, tók í höndina á
mér og sagði: „Þú skalt koma og
sitja hjá mér.“ Síðan eru liðin 67 ár
og aldrei hefur borið skugga á vin-
áttu okkar, þó ólíkar værum við,
hún síkát og syngjandi en ég feimin
og alvörugefin.
Unglingsárin liðu óðfluga og
margt brölluðum við saman, við
vorum reyndar þrjár í hóp því
Dódó hafði ég kynnst áður og vor-
um við kallaðar „ fjósakonurnar“ af
skólabræðrum okkar.
Átján ára gömul fór Imba til
Reykjavíkur að læra kjólasaum.
Næsta vetur á eftir var hún hér
heima og saumaði af kappi, ég var
þá hjá henni öðru hvoru þegar mik-
ið var að gera og lærði mikið af
henni. Seinna var hún á húsmæðra-
skólanum að Laugalandi og sauma-
kennari við húsmæðraskólann á
Blönduósi og voru þá mörg og löng
bréf sem fóru á milli okkar vin-
kvennanna.
Eftir að hún giftist og fór að búa
í Reykjavík var ekki ónýtt að njóta
gistivináttu þeirra hjóna og var það
veitt af rausnarskap og hjartahlýju.
Þegar búið var að byggja á
Skriðu áttum við hjónin margar
góðar stundur hjá þeim Didda í
sveitasælunni. Og eftir að við vor-
um báðar orðnar einar voru það
okkur kærar og góðar stundir að
sitja saman með prjónana okkar og
spjalla.
Fyrir allt þetta vil ég þakka og
sendi ástvinum hennar innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ingibjargar
Jónu.
Guðrún Jónsdóttir.
Þær smá týna tölunni Lauga-
landsskólasysturnar frá vetrinum
1943-44 og nú er Imba okkar farin í
ferðina löngu. Hún var í jólaboði
hjá bestu vinkonu sinni þegar kallið
kom, uppáklædd og fín. Hvað það
var líkt henni að kveðja með slíkri
reisn.
Hún var Vestfirðingur í húð og
hár og hafði til að bera alla þeirra
bestu kosti. Var fædd og uppalin í
Bolungavík og taldi þann stað einn
þann besta á jörðu hér.
Við hittumst fyrst í Kvennaskól-
anum á Laugalandi í Eyjafirði
haustið 1943, þar sem við dvöldum
vetrarlangt ásamt 32 öðrum náms-
meyjum. Þetta var glaður og góður
hópur undir stjórn Svanhvítar
Friðriksdóttur forstöðukonu. Það
var strax augljóst að Imba var mik-
il hæfileikamanneskja. Hún kunni
til verka miklu betur en flestar
okkar hinna. Hún hafði saumað föt
sín sjálf og gekk að öllum verkum
eins og fagmaður, hvort sem það
var vefnaður, útsaumur eða slát-
urgerð – allt kunni Imba.
Lífsgleðin var henni í blóð borin.
Við höfum verið vinkonur í 56 ár og
ég hef aldrei séð hana öðruvísi en
glaða. Það stafaði frá henni eins-
konar gleðigeislum, þannig að öll-
um leið vel í návist hennar.
Margar góðar stundir höfum við
skólasysturnar átt saman á liðnum
árum og þar hefur Imba alltaf ver-
ið hrókur alls fagnaðar. Þá voru
rifjuð upp alls konar axarsköft og
brandarar, eins og þegar mýsnar
komust í ferðatöskuna hennar
Imbu og átu að mestu upp svefn-
pokann hennar. Allt var þetta jafn
skemmtilegt.
Imba var mikil félagsvera og
naut þess að hafa fólk í kringum
sig. Þær eru ófáar veislurnar sem
við, vinir hennar, sátum hjá þeim
hjónum, Didda og henni. Skírnar-,
fermingar-, giftingar- og afmælis-
veislur. Imba alltaf fínust, gekk um
eins og drottning og stjórnaði öllu
með „elegans“. Hjalti mágur henn-
ar við píanóið og allir sungu af
hjartans lyst, Imba mest af öllum,
hún kunni ógrynni af ljóðum og
lögum.
Hún var kjólameistari að mennt
og rak um tíma saumastofu í
Reykjavík og hafði þá saumakonur
sér til aðstoðar sem allar urðu vin-
konur hennar. Í nokkur ár kenndi
hún handavinnu í Kvennaskólanum
á Blönduósi og var þar dáð af nem-
endum sínum. Seinna vann hún við
afgreiðslustörf í Pandóru, verslun
þeirra hjóna, seldi þar fínar kápur
frá Þýskalandi. Það þótti mikill
klassi að vera í Pandórukápu og
ekki verra ef Imba hafði hjálpað til
við valið.
Í júní 1974 varð hún fyrir miklu
áfalli og varð aldrei söm eftir það.
Hún varð önnur og yndisleg Imba,
sem var alltaf jafn gaman að hitta.
 Fleiri minningargreinar um
Ingibjörgu Jónu Jónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Ég heimsótti hana í sumarbústað
hennar á Skriðu í Bolungavík, land-
inu sem pabbi hennar gaf henni
sem ungri stúlku. Þar var hennar
sælureitur. Hún var þar oft ein svo
vikum skipti og leiddist aldrei.
Þangað heimsóttu börn hennar og
barnabörn hana, svo og systkini
hennar og vinir úr Víkinni. Allt er
þetta sérstakt sómafólk.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst Imbu, það var mannbæt-
andi að eiga hana að vini.
Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur til Vildísar, Jóns Inga,
Gunnu og fjölskyldna þeirra, einnig
til systkina hennar og vina.
Megi hún hvíla í friði.
Oddný Ólafsdóttir.

 
 
 
  
 

    
    


     

  



 
 
  
   
 


  !"  # $  


!
%   
       
  '        
    '   ! "# 
$ "
%"# 
! & $ "
%"# 

 
 
  
 
    
   
    
  
   
    
   
  
 
 
 
 

  ! "
 # 
 $ 
& $ # 
'(

& $ #  #)$$ * +$, $

& $ - '.
+$, * #)$$ $
  !
 #)$$ # 
/$0 #)$$ #