Morgunblaðið - 16.01.2001, Qupperneq 50

MINNINGAR
50 ÞRIÐJUDAGUR 16. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku allra besta
amma.
Orð segja líklega
ekki mikið á þessari
stundu.
Það er svo afskap-
lega erfitt að kveðja en það er
huggun að ég veit að þú ert áfram
hérna einhvers staðar með okkur.
Ég gleymi aldrei þeim uppá-
haldstímum þegar ég fékk að fara
í pössun á Skaganum, kvöldstund-
unum þegar þú fórst með bæn-
irnar með mér, jólunum sem ég
átti með ykkur afa á Skaganum og
öllum litlu stundunum í eldhúsinu
á Suðurgötunni.
Þessar minningar eru mér svo
óendanlega kærar og ég passa þær
vel.
Takk fyrir allt sem þú gafst mér
og kenndir mér í þessu lífi. Ég
vona að þú sért einhvers staðar að
fara með bænirnar með mér í síð-
asta sinn:
KRISTBJÖRG SESS-
ELJA GUÐRÍÐUR
VILHJÁLMSDÓTTIR
✝ Kristbjörg Sess-elja Guðríður Vil-
hjálmsdóttir fæddist í
Efstabæ á Akranesi 5.
ágúst 1924. Hún lést 7.
janúar síðastliðinn og
fór útför hennar fram
frá Akraneskirkju 12.
janúar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Guð geymi þig
elsku amma.
Geir Sigurður
Jónsson.
Slokknað er skært
ljós, lífsþráður slit-
inn. Kvatt hefur mæt
kona eftir strangt sjúkdómsstríð.
Sláttumaðurinn slyngi hafði loks
betur. „Reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafn fánýtt.“
Hún hét fullu nafni Kristbjörg
Sesselja Guðríður Vilhjálmsdóttir,
í daglegu tali kölluð Gugga,
löngum kennd við Efstabæ.
Foreldrar hennar, hjónin Salvör
Guðmundsdóttir, sem var einstak-
ur höfðingi og mannvinur, og Vil-
hjálmur Benediktsson, sá mikli
ljúflingur, voru ekki einungis örlát
í nafngiftunum, því frá foreldrum
sínum hlaut hún góðar erfðir; ein-
stakt lundarfar, þrek til sálar og
líkama, greind, útgeislun og fríð-
leika. Í uppeldinu meðtók hún
mannkærleika og fórnfýsi.
Gugga var Skagamaður, fædd
þar og uppalin, sem og forfeður
hennar. Guðmundur Þórir Sigur-
björnsson, ungur maður á Skag-
anum, vann hylli hennar. Gengu
þau ung í hjónaband og bjuggu
alla tíð á Suðurgötu 64, sem er í
miðbæ Skagans. Við jarðvistarlok
er henni búin hinsta hvíla í kirkju-
garðinum að Görðum.
Fyrir mér voru Gugga og fjöl-
skyldan á Suðurgötunni alla tíð já-
kvæður hluti tilverunnar. Til
þeirra komum við Lækjarfjöl-
skyldan í Skagaferðum, ræktuðum
frændskap og þáðum góðgjörðir.
Húsmóðirin ævinlega létt í lund og
kvik í hreyfingum.
Börnin fimm höfðu ævinlega
einhverjar stórkostlegar hug-
myndir uppi og víst er að móðirin
kvað þær hugmyndir ekki niður,
hversu fjarri lagi sem einhverjum
hafa eflaust fundist þær á stund-
um, og eigi mun hún hafa dregið
úr hugmyndum og framkvæmda-
gleði húsbóndans.
Mér fannst ævinlega líf og fjör á
heimilinu. „Kaffihús bæjarins“ var
hjá Guggu. Ekkert var sjálfsagð-
ara en að opna útidyrnar (ævin-
lega ólæst) og kalla „einhver
heima“ og Gugga snaraðist fram á
stigapallinn, hélt nú það, „gakktu í
bæinn“, svo kom viðkomandi, tyllti
sér við eldhússborðið, þáði veit-
ingar og spjallaði, sumir sátu
lengi. Ekki spillti útsýnið, Akra-
torgið með styttunni af sjómann-
inum, „Lesbókin“ með verslunum
á götuhæðinni og mannlífið. Besti
staður bæjarins fyrir kaffihús. Svo
fóru menn þaðan ekki einungis lík-
amlega saddir, heldur ríkari í and-
anum og glaðari í sálinni.
✝ Svava Jóhanns-dóttir fæddist í
Skálum á Langanesi
6. apríl 1910. Hún lést
á hjúkrunarheimilinu
Skjóli 31. desember
síðastliðinn. Hún var
dóttir Guðbjargar
Friðriksdóttur, hús-
freyju í Kumblavík á
Langanesi, f. 28. apríl
1888, d. 15. nóvember
1971, og Jóhanns
Jónssonar, f. 6. mars
1873. Uppeldisfaðir
Svövu var Sigtrygg-
ur Helgason, bóndi í Kumblavík, f.
13. september 1878, d. 23. ágúst
1964. Hálfsystkini af móðurætt
eru: Valgerður, f. 27. desember
1912, Kristrún, Helga, Friðrik, Ol-
geir, Valgerður, f. 8. júlí 1926, Sig-
tryggur og Aðalheiður, kjördóttir
Sigtryggs Helgasonar. Eftirlif-
andi systur af móðurætt eru Krist-
rún, Helga og Aðalheiður. Hálf-
systkini af föðurætt eru: Ólafur,
Ágúst, Kristrún og Hulda. Eftirlif-
andi systir af föðurætt er Hulda
Jóhannsdóttir.
Börn Svövu eru: Sigurður Sig-
urðsson, f. 20. desember 1928,
kvæntur Hlín Ein-
arsdóttur og eiga
þau fjögur börn: Ei-
rík, Arnar, Hafdísi
og Önnu Írisi; Guð-
björg Sigurðardótt-
ir, f. 9. nóvember
1930, eiginmaður
hennar er Finnbogi
Stefánsson og eiga
þau þrjú börn: Hjör-
dísi, Braga og Stef-
án; Hulda Björns-
dóttir, f. 22. maí
1945, og á hún fimm
börn: Anton, Mar-
gréti Svövu, Berglindi, Ragnar og
Huldu; Heiðar Halldórsson, f. 22.
janúar 1953, kvæntur Ágústu
Guðnýju Atladóttur og eiga þau
þrjár dætur: Lindu, Hörpu og
Svövu.
Svava ólst upp í Kumblavík á
Langanesi og bjó um tíma á Þórs-
höfn og Húsavík. Síðar fluttist hún
til Reykjavíkur. Síðustu æviárin
bjó Svava í Norðurbrún 1 í íbúðum
aldraðra og síðan á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli.
Útför Svövu Jóhannsdóttur fór
fram frá Fossvogskapellu í kyrr-
þey þriðjudaginn 9. janúar.
Elsku Svava mín!
Mig langar að minnast þín og nær-
veru þinnar í þau 20 ár sem við höf-
um þekkst.
Fyrstu kynni mín af þér voru er
þú bjóst á Skúlagötunni og bauðst
mér í mat ásamt Heiðari syni þínum,
þegar við vorum nýbyrjuð að vera
saman og hafðir þú þá aldrei hitt
mig. En það vafðist nú ekki fyrir
okkur og við vorum ekki lengi að
kynnast hvor annarri. Það voru nú
ófáar matarveislurnar sem við áttum
eftir að njóta hjá þér, hvort sem þar
voru á boðstólnum svínakótelettur,
svið eða rjúpur eða heitt kakó með
rjóma og vöfflur og síðast en ekki
síst taðreykti silungurinn úr Mý-
vatnssveitinni frá Guðbjörgu og
Finnboga. Já, það þurfti bara að
passa sig á að vera svangur þegar
maður kom í heimsókn til þín.
Árið 1982 fluttir þú svo í Norð-
urbrún, sama ár og Linda fæddist,
og var þá notalegt að geta fengið sér
göngutúr til þín þegar við vorum á
Bugðulæknum. Seinna fæddust svo
Harpa og loks Svava og þá vorum við
flutt í Selvogsgrunn og var þá ennþá
styttra á milli okkar. Alltaf hafðir þú
jafn mikla ánægju af því að fá okkur í
heimsókn og sást ekki sólina fyrir
stelpunum allt til síðasta dags.
Þú hafðir mikla ánægju af því að
sauma og prjóna og eigum við marg-
ar flíkurnar eftir þig, svo sem sokka
og vettlinga og öll fínlegu dúkkufötin
sem þú gast endalaust dundað þér
við. Já, þú hafðir það einhvern tím-
ann á orði við mig, eftir að þú varst
búin að vera veik, að þú værir byrjuð
að prjóna og þá værir þú að hressast.
Erfitt var að leyna því ef einhver
var veikur eða leið illa, því það var
eins og þú skynjaðir það ef eitthvað
bjátaði á. Þú barst mikla umhyggju
fyrir fólki og hugsaðir alltaf fyrst um
aðra en sjálfa þig. Ekki minnist ég
þess að okkur hafi orðið sundurorða
öll þessi ár sem við þekktumst.
Elsku Svava, þakka þér fyrir allar
góðu samverustundirnar sem við átt-
um saman. Guð veri með þér um alla
eilífð.
Þín
Ágústa.
Elsku amma mín.
Núna ertu búin að fá hvíldina góðu
og ég veit að þér líður vel. Það er ein-
mitt það sem þú vildir alltaf, að öllum
liði vel og ef ég var smá kvefuð vildi
ég varla segja þér það, því þá myndir
þú fara að hafa svo miklar áhyggjur.
En þessar áhyggjur voru ekkert
nema umhyggjusemi því þú hugsaðir
alltaf svo vel um þína nánustu. Eins
og þegar ég var lítil og þú komst á
hverjum morgni og passaðir mig á
meðan mamma og pabbi voru í
vinnunni. Þá gerðirðu allt fyrir mig,
saumaðir föt á dúkkurnar mínar,
söngst fyrir mig og fórst með mig í
göngutúra um hverfið. Þegar ég
hugsa til baka skil ég ekki hvernig
þú gast snúist svona í kringum mig
og gert allt fyrir mig án þess að sýna
þreytumerki. Sem betur fer gat ég
aðeins launað þér þetta þegar þú
varst komin í Norðurbrún og ég kom
til þín og þreif hjá þér og las ýmsar
bækur fyrir þig. Þú varst alltaf svo
þakklát og ánægð með það sem ég
gerði fyrir þig og þakkaðir mér
margoft í hvert skipti fyrir að hafa
komið. Ekki vantaði heldur kræsing-
arnar hjá þér og reyndi ég yfirleitt
að koma ekki södd til þín því það
voru flatkökur með hangikjöti, ýms-
ar kökusortir, heitt kakó með rjóma
og fleira og fleira á boðstólum og
alltaf átti maður að fá sér meira. Já,
við áttum svo sannarlega margar
góðar stundir saman og ég er svo
heppin að hafa haft þig svona lengi.
Þú varst alveg einstök kona og ein sú
besta sem ég þekki og það voru varla
jól nema þú kæmir til okkar. Þú
fylgdist svo vel með öllu sem ég var
að gera og vildir alltaf veita þína
hjálp. Mig langar að enda þetta á
litlu ljóði sem ég samdi þegar ég var
tíu ára og ég veit að þú hélst svo mik-
ið upp á það, en ég veit líka að við
eigum eftir að hittast einhvern tím-
ann aftur.
Svava amma er best í heimi
henni ég aldrei gleymi.
Á jólunum kemur hún til okkar
og stundum fylgja henni prjónasokkar.
Þín
Linda.
SVAVA
JÓHANNSDÓTTIR
„Minningaröldur
Sjómannadagsins“
fást á Hrafnistuheimilunum
Sími:
585 9500 / 585 3000
Minningarkort
Mig setur hljóða.
Einar vinur minn og
vinnufélagi er dáinn.
Það er ólýsanlega sárt
að sjá á eftir ungum
manni, sem átti allt líf-
ið framundan. Mér
finnst ég alltaf hafa
þekkt hann. Hann
kom 12–13 ára á Veitingahöllina að
aðstoða í uppvaskinu um helgar
með skólanum. Síðan þá höfum við
unnið saman með hléum þar og í
Múlakaffi. Hann var jafnaldri sonar
míns og fannst mér ég alltaf eiga
svolítið í honum.
Ég man þegar hann fermdist,
lauk skóla, tók bílpróf, hóf kokk-
anám, útskrifaðist, eignaðist unn-
ustu, varð pabbi, já yndislega stolt-
ur pabbi.
Það var einstaklega þægilegt að
vinna með honum. Alltaf með allt á
hreinu. Við vissum gjarnan hvað
hitt hugsaði og verkaskipting var
eitthvað sem við skynjuðum frekar
en að við þyrftum að ræða það.
Einar vissi að mér þótti þægilegt
að vita tímanlega hvað væri fram-
undan svo ég gæti hagrætt
vinnunni og undirbúið. Ég vissi líka
hvaða verkefni honum þótti betra
að ég sæi alfarið um.
Á síðasta ári skipti hann um vakt
og fór á „hina“ vaktina, þá saknaði
ég hans mikið. En sú hugsun að
hann komi ekki aftur er mér þung-
bær.
Þegar Einar og Einar sonur
minn voru að komast á skellinöðru-
aldurinn varð Einar fyrri til að
kaupa hjól og lánaði Einari mínum
hjólið í tvær vikur til að æfa sig
fyrir prófið. Það hefðu nú ekki allir
gert.
Í gegnum lífsins ferðalag höfum
við öll okkar kosti og galla. Gallinn
hans Einars var honum erfiður.
Kostirninr hans voru mér alltaf of-
ar í huga, og er ég þakklát fyrir að
EINAR MÁR
JÓNSSON
✝ Einar Már Jóns-son fæddist í
Reykjavík 29. apríl
1974. Hann lést 3.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 12. janúar.
hafa fengið að vera
honum samferða þenn-
an tíma.
Elsku Ási minn,
Heiða, Fannar, Ásdís
og Berglind. Megi
minningarnar um góð-
an dreng veita ykkur
birtu og yl og þið í
kærleik og ást njóta
saman litla sólargeisl-
ans hennar Hrafnhild-
ar Evu.
Megi friður vera
með þér kæri vinur.
Sigríður
Einarsdóttir.
Stórt skarð hefur nú verið
höggvið í vinahópinn einu sinni enn
á rétt rúmu ári. Einar Már, kær
vinur okkar, er látinn langt um ald-
ur fram.
Okkur langar að minnast hans
með þessum sálmi:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku Einar, við vitum að Biggi
hefur tekið vel á móti þér.
Elsku Berglind, Hrafnhildur
Eva, Heiða, Ásgrímur, Fannar, Ás-
dís og aðrir ástvinir, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð á þess-
um erfiðu tímum.
Þínar vinkonur,
Íris Rut Árnadóttir og Lilja
Hafsteinsdóttir.
Að setjast niður og skrifa minn-
ingarorð um góðan félaga er eitt
það síðasta sem menn vilja gera, en
að gera það tvisvar á rúmlega ári
er of mikið fyrir lítinn vinahóp.
Ég kynntist Einari um það leyti
sem við byrjuðum í Breiðagerðis-
skóla og vorum við saman í skóla
og/eða bekk út gagnfræðaskólann.
Við lékum okkur mikið saman
heima hjá honum á Sogaveginum
eða hjá Atla í húsi í næstu götu.
Þar voru mörg prakkarastrikin
gerð og héldum við þeim áfram til
tvítugs eða lengur.
Seinni árin hefur sambandið milli
okkar minnkað en alltaf hittumst
við félagarnir öðru hverju og áttum
gott kvöld saman. Biggi, sem hélt
hópnum að mestu leyti saman, dó
fyrir rétt rúmu ári og varð það mik-
ið áfall fyrir okkur og ekki síst fyrir
Einar því þeir voru mjög samrýnd-
ir.
Í ágúst síðastliðnum fórum við
strákarnir saman í skemmtiferð á
Suðurnesin og enduðum við heima
hjá mér þar sem Einar sýndi okkur
hvers konar snilldarkokkur hann
var og mun það ásamt öllu því sem
við höfum brallað saman um ævina
lifa í minningunni um þann mann
sem hann geymdi.
Ég veit að þú ert í góðum félags-
skap núna og ég vona að þér líði
vel.
Ég sendi fjölskyldu hans og vin-
um samúðarkveðjur.
Guðmundur Ásgrímsson.
Ég þekkti Einar Má þegar hann
var barn, en hann var tíu árum
yngri en ég. Við hittumst ekki oft
eftir að við urðum fullorðnir en allt-
af þótti mér gaman og vænt um að
sjá hann. Mæður okkar voru nánar
vinkonur og leigðu íbúð saman um
tíma. Þá tók ég að mér að passa
þennan fjöruga og skemmtilega
strák. Það er nú erfitt að hugsa til
þess að hann skuli vera horfinn af
sjónarsviðinu, en ljúfar og góðar
minningar skilur hann eftir í huga
mínum. Ég sendi móður hans, fóst-
urföður og systkinum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og kveð
hann með ljóði Björns Halldórs-
sonar:
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
Þórhallur Arnarson.