Morgunblaðið - 27.01.2001, Síða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Halla Eyjólfs-dóttir fæddist á
Fiskilæk í Melasveit
1. júlí 1926. Hún lést
á Sjúkrahúsi Akra-
ness 18. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Eyjólfur Sigurðsson,
f. 3. apríl 1891, d.
31. júlí 1971, bóndi á
Fiskilæk og Sigríður
Böðvarsdóttir, f. 5.
júní 1891, d. 16.
september 1977.
Systkini Ástu voru:
1) Unnur, f. 17. nóv-
ember 1916, d. 20. s.m. 2) Sig-
urður Víglundur, f. 17. mars
1918, bóndi á Fiskilæk, ókvænt-
ur. 3) Guðrún Unnur, f. 22. nóv-
ember 1919, gift Herði Bjarna-
syni, þau búa á Akranesi. 4)
Böðvar, f. 4. október 1921, d. 10.
september 1984, var
kvæntur Önnu
Margréti Sigurðar-
dóttur, þau bjuggu
á Saurbæ, Kjalar-
nesi. 5) Jón, f. 28.
janúar 1929, bóndi á
Fiskilæk, ókvæntur.
Halla var gift
Haraldi Hákonar-
syni, f. 19. júlí 1923,
þau bjuggu á Fiski-
læk. Foreldrar hans
voru Hákon Hall-
dórsson, f. 12. des-
ember 1873, d. 13.
mars 1951, og Petr-
ína Narfadóttir, f. 13. nóvember
1892, d. 7. desember 1992.
Útför Höllu fer fram frá
Saurbæ, Hvalfjarðarströnd, í
dag og hefst athöfnin klukkan
15. Jarðsett verður í heimagraf-
reit á Fiskilæk.
Elsku Halla mín, þegar haustar
að, grasið sölnar og laufin falla, þá
stendur náttúran berskjölduð
frammi fyrir ógn vetrarins, þannig
líður mér í dag þegar ég kveð þig
og leiðir okkar skiljast. Frá því að
við kynntumst hefur þú verið
verndarengillinn minn, huggað mig
og glatt, þú varst viðstödd fæðingu
dóttur minnar og vaktir síðan yfir
öllum börnunum mínum eins og þú
værir amma þeirra. Ef eitthvað
bjátaði á, þá leitaði ég til þín og þú
reyndist alltaf sannur vinur og
leystir allan vanda. Ástúð þín og
umhyggja fyrir mér og mínum var
besta veganesti sem ég hef fengið.
Nú eru liðnir tveir áratugir síðan
ég kom til dvalar hjá ykkur Halla á
Fiskilæk. Endurminningarnar frá
þeim tíma líða í gegnum hugann,
allar skemmtilegu stundirnar sem
við áttum saman við leik og störf,
þú kryddaðir tilveruna með glað-
værð þinni og glettni. Þrátt fyrir að
árin liðu og ég færi að búa þá slitn-
aði aldrei leyniþráðurinn sem var á
milli okkar og ég er mjög þakklát
fyrir þann tíma sem ég fékk að hafa
þig hérna hjá mér í lokin.
Guð geymi þig, Halla mín, um
alla eilífð.
Kæri Halli minn og aðrir að-
standendur, á sorgarstundu votta
ég ykkur mína dýpstu samúð.
Áslaug Sveinsdóttir.
Það er komið að kveðjustund.
Þegar við bræðurnir setjumst niður
til að minnast frænku okkar og vin-
konu, Höllu á Fiskilæk, kemur
margt upp í hugann. Við munum
eftir þér, Halla, frá því við vorum
litlir strákar. Við vorum ekki háir í
loftinu þegar við komum að Fiski-
læk. Þangað var alltaf gott að koma
og spjalla við þig í eldhúsinu um
heima og geima, um kindurnar og
sauðburðinn, heyskapinn, bíla og
vélar og ekki síst um daginn og
veginn. Þú talaðir alltaf við okkur
eins og fullorðna menn og lést sem
við hefðum vit á þessu og hinu.
Okkur fannst líka alltaf mjög
spennandi að skoða lyklakippurnar
þínar og eldspýtustokkana sem þú
safnaðir. Þú varst lagin í höndunum
og hafðir gaman af að búa til merki
í eyrun á kindunum. Áttir þú til
þess sérstakar græjur og gerðir
stundum álmerki fyrir okkur í
kindurnar okkar. Það þótti okkur
mjög skemmtilegt. Þú varst mjög
sérstök kona, Halla. Engin sem við
þekktum klæddist flesta daga
gallabuxum og vinnuskyrtu, enda
varstu mikill bóndi í þér. Það var
hrein unun að sjá þegar þú hjálp-
aðir lömbunum að komast í heim-
inn, en það var oft sem þú varst
fengin til að aðstoða kindur við
burð. Þar varstu á heimavelli. Það
var sama hver hringdi, alltaf varstu
mætt á staðinn og klár í slaginn.
Eflaust hefðir þú orðið dýralæknir
ef þér hefði gefist tækifæri til. Þú
varst alltaf mjög heimakær kona og
ferðaðist ekki mikið af bæ. Ein-
staka sinnum fórst þú til Reykja-
víkur, en þér fannst alltaf best að
vera heima. Stundum komst þú til
okkar í Vogatungu, en þér þótti
mjög vænt um þann stað. Þótt það
tæki stundum smátíma að fá þig til
að koma hafðir þú mjög gaman af
að vera þegar á hólminn var komið.
Þú lékst við hvern þinn fingur og
sagðir skemmtilega frá, enda vel
lesin og hnyttin í frásögn. Við þökk-
um þér fyrir þessar góðu minning-
ar. Þær lifa áfram.
Þínir vinir,
Kristmundur og Hrafn,
Vogatungu.
Fyrir nokkrum árum var ég ráð-
in í heimilishjálp til hennar Höllu á
Fiskilæk. Við þekktumst lítið þótt
við værum búnar að vera nágrann-
ar um nokkurra ára skeið. Hún tók
alltaf vel á móti mér þegar ég kom
til hennar í þessi ár, yfirleitt á
fimmtudögum.
Við urðum fljótt góðar vinkonur,
hún kallaði þessa daga tyllidaga,
því það var ýmislegt sem gert var
til gagns og gamans þessa daga.
Það var fastur siður eins og hún
sagði alltaf að drekka saman kaffi
og meðlæti, oftast var Halli búinn
að fara í kaupstað til að ná í nýbök-
uð vínarbrauð handa mér því hún
vissi hvað mér þótti þau góð, svo
var spjallað um allt á milli himins
og jarðar. Það var svo gaman að
tala við hana því hún þekkti svo
marga, var ættfróð og fylgdist vel
með öllu. Eitt er mér mjög minn-
isstætt, það var þegar ég bauð
Höllu með mér í bíltúr á jeppanum
mínum einn sólríkan sumardag. Þá
fórum við Melasveitarhringinn og
upp undir Hafnarfjall að Ölver og
yfir Núpana. Stoppuðum við upp á
hæð þar sem vel sást yfir allt Fiski-
lækjarland og niður að Belgsholti.
Hún sagði mér frá öllum kennileit-
um og þekkti nánast hverja einustu
þúfu, og var greinilegt hvað henni
þótti vænt um þetta svæði. Hún
sagði: Sigrún veistu hvað, ég held
að þetta sé fallegasti staður á land-
inu, þar sem við eigum heima.
Elsku Halla mín, það er hægt að
skrifa svo margt um þig, ég segi
bara í lokin takk fyrir að fá að
kynnast þér og hvíl þú í friði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinarskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
Margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Halli og fjölskylda, megi
góður Guð gefa ykkur styrk og
huggun í sorg ykkar.
Sigrún Sólmundardóttir,
Belgsholti.
Elsku Halla mín, við vorum mjög
góðar vinkonur, enda kannski ekki
skrítið þar sem þú varst sú fyrsta
sem hélst á mér þegar ég kom í
þennan heim og alltaf nálægt öll
mín uppvaxtarár. Ég er þakklát
fyrir að fá að hafa kynnst þér því þú
varst ótrúleg manneskja með ein-
stakan húmor sem kom mér oft til
að hlæja.
Ég vil einnig þakka þér og Halla
fyrir að hafa alltaf trúað á mig, það
hefur veitt mér mikinn styrk og
mun gera áfram. Ég man öll heil-
ræðin sem þú gafst mér og mun
reyna að lifa eftir þeim í framtíð-
inni.
Guð veri með þér Halli minn á
þessum erfiðu tímum, mér þykir
vænt um ykkur bæði.
Ykkar
Harpa.
Nú þegar Halla mín besta vin-
kona hefur kvatt þennan heim
koma upp í hugann margskonar
minningar um orð og atburði í
gegnum 56 ára vináttu. Halla var
staðföst og trygg vinkona og allir
sem henni kynntust virtu hana að
verðleikum. Halla sá um heimilið á
Fiskilæk með rausn og myndar-
skap alla tíma frá því að móðir
hennar féll frá.
Hún var dýravinur mikill og
mörgum ám bjargaði Halla sem
áttu í erfiðleikum við burð, og þá
kom í ljós handlagni hennar, sem
var mikil, hvort sem hún hélt á
hamri eða lagaði naflastrengs-
flækju um háls á lambi inni í á.
Barnavinur var hún mikill og börn
löðuðust að henni án þess að hún
virtist gera neitt til að hæna þau að
sér.
Halla var mér ómetanleg vin-
kona öll árin sem voru aðeins 56, en
hefðu mátt vera helmingi fleiri því
enginn kemur í hennar stað.
Ég votta Haraldi, elskulegum
manni hennar, systur og bræðrum
hennar, Áslaugu og öllum vinum og
vandamönnum samúð mína og vona
að guð gefi þeim styrk í söknuði
þeirra og sorg.
Elín Ólafsdóttir.
HALLA
EYJÓLFSDÓTTIR
✝ Ingibjörg Sig-urjónsdóttir var
fædd á Lambalæk í
Fljótshlíð, hinn 5.
mars 1916. Hún lést
á Hrafnistu í
Reykjavík hinn 16.
janúar síðastliðinn.
Ingibjörg ólst upp
hjá foreldrum sín-
um þeim Guðbjörgu
Gunnarsdóttur, f.
2.11. 1888, d. 15.1.
1973 og Sigurjóni
Þórðarsyni, f. 22.8.
1891, d. 18.10. 1971.
Á Lambalæk ólst
hún upp ásamt sjö öðrum systk-
inum sem eru 1) Gunnar Þór-
arinn, f. 12.11. 1914, kvæntur
Arnbjörgu Baldursdóttur, f.
16.8. 1907, d. 19.2. 1980. 2) Ingi-
leif Þóra, f. 16.6. 1917. 3) Pál-
ína, f. 14.7. 1918, gift Óskari
Hraundal, f. 28.10.
1915 4) Guðrún
Ágústa, f. 20.10.
1919, gift Guð-
mundi Gunnarssyni,
f. 26.3. 1916. 5) Sig-
urbjörg, f. 8.9.
1921, gift Oddi
Þórðarsyni, f. 2.1.
1915, d. 3.11. 1987.
6) Jónína Guðrún, f.
31.1. 1923, d. 28.1.
1966, gift Kristjáni
Sæmundssyn, f.
20.8. 1926, d. 3.3.
1973. 7) Ólafur
Gústaf, f. 28.10.
1925, d. 29.9. 1996, sambýlis-
kona Kristín Stefánsdóttir, f.
13.12. 1931.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Breiðabólstaðarkirkju í
Fljótshlíð í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Yfirleitt finnst öllum sælt að
koma heim í heimahagana og ég
veit að hún Imba frænka er alsæl
að vera farin heim í sveitina sína,
sveitina sem hún elskaði og dáði
alla tíð. Enginn sveit á öllu landinu
fannst henni fallegri en Fljótshlíðin
og tökum við öll undir það sem eig-
um þangað ættir að rekja. Nú þeg-
ar komið er að kveðjustund úr
þessari jarðvist leitar hugur minn
til bernskuáranna en Imba frænka
var alla tíð mikill þátttakandi í lífi
okkar systkinabarna hennar. Hún
var alltaf svo nálæg og yfirleitt bjó
hún stutt frá heimili okkar svo auð-
veldlega var hægt að koma við eða
eiga von á henni, venjulega á
hverjum degi. Mér eru sérlega
minnisstæðir hátíðisdagar eins og
t.d. 17. júní, þá var gaman að fara
með Imbu niður á Arnarhól og
njóta þar skemmtidagskrár og hún
var uppábúin í íslenskum upphlut
með skotthúfu. Þetta voru góðir
tíma og mér finnst eins og það hafi
alltaf verið sól og gott veður og ég
í nýjum hvítum sportsokkum með
kaðlamunstri. Ekki má gleyma
jólagjöfunum frá Imbu, þar var
alltaf eitthvað svo spennandi á
ferðinni, hálsmen eða eitthvað til
að hafa gaman af. Imba giftist
aldrei og mér fannst hún svo fín
þess vegna, hafði nógan tíma og ég
ætlaði að verð svona fín eins og
hún. Imba var af þessari aldamóta-
kynslóð sem hafði frá svo mörgu að
segja og hún hafði gaman af að
klæða sig uppá og hafði upplifað
stríðsárin. Imba vann lengst af
sinni starfsæfi hjá VÍR – Vinnu-
fatagerð Íslands, Reykjavík, en á
sumrin fór hún heim til ömmu og
afa á Lambalæk og var þar við
hefðbundin sveitastörf, oft fram á
haust. Það var alltaf mikið tilhlökk-
unarefni að fara í heimsókn í sveit-
ina með mömmu og pabba og með-
an þau voru að heimsækja aðra í
sveitinni vildi ég aldrei fara með,
ég vildi bara vera með Imbu og
Káti gamla (hundurinn á bænum)
úti á túni að raka eða elta hana við
það sem hún var að gera hverju
sinni. Svo var gott að koma inn til
ömmu og Þóru og fá kaffi og flat-
köku og stela einni flatköku fyrir
Kát. Frá þessum árum er margs að
minnast þegar ég borgarbarnið
fékk að koma í sveitina og það var
alltaf svo mikið líf á Lambalæk og
Gunna og Mundi áttu heim austurí
eins og sagt var og amma og afi
vesturí. Ein af þessum minning-
arperlum er þegar Imba og Guð-
björg dóttir Gunnu voru að kenna
mér að finna hundasúrur og borða
þær og svo hlógu þær að mér. Og
svo þegar ég fékk að prófa nýja
hjólið hjá honum Konna frænda
sem var að sjálfsögðu með stöng
og ég hjólaði ofan í lækinn og það
var talsverður halli að læknum.
Imba sagði við Konna að það væri
brjálæði að lána stelpunni svona
nýtt hjól. Svona var Imba alltaf að
gæta þess að að allt væri í lagi
meðan maður var hjá henni í sveit-
inni.
Imba hafði alltaf miklar skoðanir
á lífinu og öllu í kringum sig og
jafnvel á öllum sem maður gerði og
ég tala nú ekki um ef maður litaði
á sér hárið og fór að vera með
naglalakk og þessar skoðanir henn-
ar minnkuðu ekkert þó heilsu
hennar hrakaði, hún fann að litnum
ef henni líkaði hann ekki.
Amma og afi fluttu til Reykja-
víkur í Álfheima 64 árið 1967 og þá
flutti Imba til þeirra og Þóra líka.
Imba og Þóra reyndust báðar
ömmu og afa einstaklega vel í allri
ummönnun við þau þangað til þau
voru bæði farin. Eftir það fluttu
þær systur saman í Safamýri 42 og
hafa búið þar saman í 25 ár en síð-
ustu tvö árin hefur Imba dvalist á
Hrafnistu í Reykjavík.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um í þessari jarðvist vill hún
mamma mín, Pálína, koma á fram-
færi miklu þakklæti til Imbu syst-
ur sinnar fyrir allt sem hún gerði
fyrir son hennar Þóri, en Imba var
honum alla tíð eins og móðir og
konu hans Ragnheiði eins og
tengdamóðir og syni þeirra Páli
Ragnari eins og hin allramesta og
besta amma. Eiginmaður minn,
Tryggvi Jónasson, biður einnig fyr-
ir miklar og góðar kveðju til fjöl-
skyldunnar allrar en hann á þess
ekki kost að fylgja Imbu síðasta
spölinn.
Elsku Imba, ég veit að þú er sæl
í þínum heimkynnum í faðmi
ömmu, afa, Jónu og Gústa. Hafðu
mínar bestu þakkir fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig alla tíð og tókst
á þinn hátt þátt í uppeldi mínu, og
skilur eftir margar góðar og ljúfar
minningar.
Mér hefur alltaf fundist kvæðið
hans Þorsteins Erlingsonar, Í Hlíð-
arendakoti, alveg geta átt við
krakkana og lífið á Lambalæk:
Fyrr var oft í koti kátt
krakkar léku saman,
þar var löngum hlegið hátt
hent að mörgu gaman.
Út um stéttar urðu þar
einatt skrýtnar sögur,
þegar saman safnast var
sumarkvöldin fögur.
Góða ferð elsku Imba, við hitt-
umst síðar.
Þín frænka,
Kristín.
Hugurinn leitar á æskustöðvarn-
ar í Fljótshlíðinni. Það er júlíbyrj-
un fyrir um það bil 40 árum. „Hálf-
kassinn“ stansar við brúsapallinn á
Lambalæk. Krían klýfur loftið í
óþolinmæði sinni eftir að afi fari að
bera niður ljá. Það er eftirvænting
í loftinu og ekki að ástæðulausu.
Imba frænka var væntanleg austur
úr henni Reykjavík í sitt árvissa frí
frá saumaskapnum þar syðra. Nú
var sumarkoman fullkomnuð.
En hún var ekki komin til þess
að hafa það náðugt í sveitinni,
heldur miklu frekar til að taka til
óspilltra málanna við sveitastörfin
á Lambalæk af sinni alkunnu rögg-
semi og stjórnunarhæfni og til að
njóta samvistanna við heimilisfólk-
ið. Hugurinn var ætíð í Fljótshlíð-
inni.
Ekki vafðist það fyrir henni að
fá fólk til liðs við sig og virkja jafn-
vel krakkapíslirnar „austrí“ í léttu
verkin. Það mátti nota þau til að
raka utan með eða dreifina eftir
heyvinnuvélarnar. Og ekki spillti
nú fyrir að fá að sitja ofan á hey-
hlassinu á leiðinni af teignum að
hlöðunni. Já, hjá okkur Imbu virð-
ist oftast hafa verið sólskin og
fuglasöngur í sveitinni í gamla
daga.
Það var alveg ógleymanleg stund
þegar þær „stelpurnar frá Lamba-
læk“ komu saman. Þá leið yfirleitt
ekki á löngu þar til hlátrasköllin
ómuðu um bæinn svo smitandi að
allir hrifust með. Að vera nálægt
Imbu og systrunum á slíkum
stundum var áreiðanlega jafn-
spennulosandi og margir tímar hjá
sálfræðingi, því glaðværð og hlátur
er mannbætandi.
Við systkinin úr austurbænum á
Lambalæk minnumst Imbu með
söknuð í huga og þökkum henni
ástúð og umhyggju fyrr og síðar og
ekki síður höfðinglegar móttökur
er við með vissu millibili dvöldum á
heimili Imbu og Þóru sælla minn-
inga eftir að þær voru fluttar alfar-
ið til Reykjavíkur.
Nú er hún aftur kominn heim í
Hlíðina fögru til ömmu og afa sem
henni var svo tíðrætt um síðustu
árin.
Megi góður Guð búa henni sælu-
vist í annarri og betri sveit.
Gunnar, Guðbjörg og Hákon.
INGIBJÖRG
SIGURJÓNSDÓTTIR