Morgunblaðið - 27.01.2001, Side 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 2001 49
✝ Rósa fæddist áDalvík 1. nóvem-
ber 1912. Hún lést á
sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar aðfaranótt
15. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Sægrundar-
hjónin Sigurveig
Sigurðardóttir, f.
8.2. 1892, d. 15.2.
1975 og Jón Valdi-
marsson, f. 6.5. 1885,
d. 3.11. 1933. Systk-
ini Rósu voru: Sig-
valdi (eldri), f. 29.8.
1910, d. 27.6. 1927;
Sæmundur, f. 22.2. 1915, d. 18.10.
1980; Þorbjörg, f. 22.2. 1916, d.
28.3. 1994; Hreinn, f. 27.3. 1918,
d. 24.8. 1996; Aðalheiður, f. 29.11.
1920; Kristinn, f. 4.9. 1923, d.
15.3. 1991; Reynir, f. 26.8. 1925;
Kári, f. 24.6. 1928, d. 17.9. 1990;
Viðar, f. 10.8. 1930, d. 16.8. 1975;
Sigvaldi (yngri), f. 8.9. 1931, d.
15.11. 1985; Héðinn, f. 20.10.
1932.
Rósa ólst upp á
Dalvík en fluttist til
Siglufjarðar fyrir
tvítugt.
Árið 1932 giftist
Rósa Vilberg Þor-
lákssyni, f. 1. nóv-
ember 1910, d. 14.
maí 1990. Þau eign-
uðust þrjú börn 1)
Jóhann Júlíus, f.
20.3. 1935, kvæntur
Sigríði Sigurðar-
dóttur og eiga þau
fjögur börn: Anna
Kristín, Kristján
Sigurður, Rósa Vil-
borg og Auður Elísabet; 2) Þóra,
f. 28.8. 1938, gift Guðna Þórar-
insyni, f. 27.3. 1934, d. 12.10. 1990
og eiga þau fjögur börn: Kristinn,
Guðmundur, Vilberg og Eyþór; 3)
Kristinn, f. 7.9. 1941, d. 21.8.
1956. Alls eru barnabörnin orðin
fjórtán og eitt barnabarnabarn.
Útför Rósu fer fram frá Siglu-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku amma og afi, nú eruð þið
bæði farin yfir móðuna miklu og
amma loksins komin til þín afi minn
eftir öll þessi ár. Siglufjörður verður
aldrei sá sami í augum okkar nú þeg-
ar þið bæði eruð horfin þaðan. En
minningarnar lifa.
Ég var það lítil þegar ég flutti
fyrst frá Siglufirði að ég man ekki
mikið eftir þeim tíma sem við bjugg-
um þar. Man þó eftir langri ferð, að
því er mér fannst, frá Hvanneyrar-
brautinni upp á Háveg með mömmu,
pabba og litla bróður. Hann var svo
lítill að hann var í kassa á sparksleð-
anum svo ég þurfti að ganga, vildi
auðvitað sitja eða standa aftan á.
Líka þegar mig langaði í heimsókn
upp á Háveg, þá var hringt og afi
mætti okkur á miðri leið. Einhver
jólin eftir að við fluttum suður vor-
um við hjá ykkur en annars komuð
þið suður til okkar. Var alltaf beðið
eftir ykkur með spenningi. Afi var
hjá okkur, en amma hjá Þóru. En við
heimsóttum ykkur á öllum árstím-
um. Um páska, þegar var landsmót á
Sigló, um hvítasunnu á Skarðsmótið
og síðan nokkrar ferðir um sumarið.
Alltaf var gott veður, a.m.k. í minn-
ingunni, spegilsléttur fjörðurinn,
blár himinn og hvítur eða dökkur
fjallahringurinn. Auðvitað alltaf
jafnfallegt enda gátuð þið aldrei
hugsað ykkur að búa annars staðar.
Frá því við lögðum á stað frá
Reykjavík var suðað nær stanslaust
hvenær kemur gatið, enda vorum við
fljót að læra nöfn á öllum bæjum
sem við þurftum að fara gegnum á
leiðinni. Þegar við loksins vorum
komin í gegnum gatið var beðið í
spenningi eftir að sjá bæinn og Hóls-
hyrnuna. Pabbi þurfti alltaf að fara
rúnt niður á höfn en loksins var
rennt í hlað á Háveginum. Það brást
aldrei að um leið og bíllinn renndi í
stæðið afa kom hann sjálfur út að
norðan og amma í kjölfarið, með
svuntuna. Urðu miklir fagnaðar-
fundir. Ekki brást heldur hlaðið
borð þegar komið var inn, smurt
brauð, nýbakaðar kleinur og ástar-
pungar, sem amma hafði auðvitað
bakað sjálf. Einhvern tíma heim-
sóknarinnar voru síðan bakaðar
skonsur og þær étnar nær beint af
pönnunni og voru ömmu Rósu
skonsur þær albestu. Enn þann dag í
dag komum við systkinin ekki saman
á Sigló án þess að baka þessar
skonsur. Því þegar amma gat það
ekki lengur tókum við Rósa systir
við.
Ekki voru ófá sumrin sem ég fékk
að koma í heimsókn til ykkar á Sigló,
var í heila viku. Þá fór ég oft með afa
í vinnuna á bensínstöðinni. Fékk
stundum að gefa til baka og stundum
að dæla á bílana. Eftir að hann hætti
að vinna fórum við í gönguferðir og
að veiða ýmist fram í firði eða
Skagafirði. Enda veiddi ég minn
fyrsta silung með afa. Amma fór í
frystihúsið klukkan7 á morgnana,
svo ég sá hana ekki fyrr en í hádeg-
inu. Afi sá um að sjóða hádegismat-
inn. Síðdegis sóttum við afi hana
vinnuna og stundum hætti ég mér
inn í ólyktina að kíkja á vinnustað-
inn.
Ekki var síður gaman að fá ykkur
í heimsókn suður. Þið stoppuðuð
mislengi, en yfirleitt nokkrar vikur.
Amma var yfirleitt farin að setja of-
an í töskur tveimur vikum fyrir
brottför svo ekkert myndi nú gleym-
ast. Það var ósjaldan að hún væri
þar með nokkrar ullarsokkabuxur
sem hún framleiddi í tugatali á okk-
ur systkinin og strákana Þóru. Ein
jólin fengum við Rósa dúkkurúm
sem afi hafði smíðað og lét amma sig
ekki muna um að sauma sæng,
kodda og rúmföt í rúmin. Við eigum
þessi rúm enn, eins og svo margt
annað sem þau gerðu. Afi yfirdekkti
þau húsgögn hjá mömmu og pabba
sem þurftu þess með. Eldhússtól-
ana, borðstofustólana, gamla stofu-
sófann sem var svefnsófinn minn.
Ég var mjög forvitin um þessar
framkvæmdir hans og fékk meira að
segja að sauma nokkur hornin á
svefnsófanum og var stolt af! Hann
setti líka fúann milli allra litlu flís-
anna í eldhúsinu í Vesturberginu
þegar var verið að innrétta það.
Gerði það af sömu vandvirkninni og
allt annað sem hann gerði. Afi var
einn af þessum þúsundþjalasmiðum
sem allt gat og vandaði alltaf til
verka. Dreif yfirleitt í því sem hann
vissi að þurfti að gera.
Þegar Birna fæddist var hennar
fyrsta ferðalag auðvitað til Sigló til
langömmu og langafa, hún þá 2ja
vikna. En það var bara fyrsta ferðin
okkar af mörgum. Við fórum til ykk-
ar í heimsókn að minnsta kosti einu
sinni á ári og munaði afa ekkert um
að skutlast upp á Krók og sækja
okkur í flug, ef með þurfti. Við heim-
sóttum ykkur síðustu 2 páskana sem
afi lifði. Páskana 1989 hafði snjóað
alveg gífurlega. Við flugum norður
og komust með síðustu vélinni til
Sigló þá páska. Fórum reyndar ann-
an í páskum með fyrstu vél sem kom
til fjarðarins aftur! Það snjóaði nær
allan tímann sem við vorum. Það var
niðamyrkur í stofunni hjá ykkur því
snjórinn þakti alla glugga og heilsan
hjá afa leyfði ekki lengur mikinn
snjómokstur. Honum dugði að halda
hreinu frá dyrum. Lítilli telpu dugði
ekki að vera bara inni svo við mæðg-
ur vorum meðal annars úti í snjónum
að leika og mokuðum auðvitað frá
gluggunum að einhverju leyti.
Snjórinn var of mikill til að taka al-
veg frá þeim. En snjóhús var gert
við gluggann að sunnan. Páskana
1990 voru þið flutt í Skálahlíð. Há-
vegurinn snjóaður inni svo við feng-
um að gista í íbúð vinkonu minnar
sem var sjálf fyrir sunnan. Ekki
vissum við þá að þetta voru síðustu
páskarnir og stundirnar sem við
sáum þig, elsku afi. En vissar grun-
semdir hafði ég þegar ég vissi að þú
varst að vakna á nóttunni með
brjóstverk. Mánuði síðar hringdi
pabbi og sagði að þú hefðir dottið
niður þá um morguninn.
Við Þóra og Birna fórum beint
norður sama dag. Það var niðurbrot-
in amma sem tók á móti okkur. Hún
var samt sárfegin að sjá okkur og við
að hafa komið. Afi var jarðsettur
laugardaginn á eftir. Erfidrykkja á
eftir og ekkert til sparað, það var
metnaður ömmu. Sumarið á eftir
heimsóttum við ömmu rétt áður en
við fluttum til Svíþjóðar en svo sá ég
hana ekki fyrr en jólin 1993 þegar ég
kom í heimsókn norður að skoða
sjúkrahúsið, sem ég hafði aldrei
komið inn á, því ég ætlaði að fara að
vinna þar. Haustið 1994 fluttum við
mægður til Siglufjarðar. Amma var
hæstánægð með það. Það var í
fyrsta skipti í 20 ár sem einhver í
okkar fjölskyldu bjó aftur á Sigló.
Við sóttum hana iðulega í heimsókn
til okkar í mat, eða heimsóttum
hana, stundum með matinn með
okkur, fórum með hana í bíltúr um
bæinn eða á Krókinn. Tvenn áramót
var hún alveg hjá okkur og gisti.
Þegar fæturnir fóru svo að bila og
hreyfifærnin var orðin lítil komst
hún ekki einu sinni til okkar nema
vera borin. Það gekk auðvitað bara
þegar mamma, pabbi og systkinin
voru í heimsókn en þau komu hverja
páska og verslunarmannahelgi. Hún
var samt alltaf glöð og ánægð, þakk-
lát fyrir hvað lítið sem við gerðum
fyrir hana. Og ósköp var hún leið
þegar við fluttum svo suður aftur.
Því miður datt hún og brotnaði á
lærleggshálsi nokkrum mánuðum
eftir að við fluttum. Hefur hún ekki
komist á fætur síðan og verið á
sjúkradeildinni. Oft átti hún erfitt
með að tala við okkur í síma vegna
slappleika. Stundum þurfti að segja
henni mörgum sinnum það sama en
alltaf gat hún svo endurtekið allar
fréttir við starfsfólkið á deildinni. Og
var glettilega minnug á það sem við
höfðum sagt henni. Hún þreyttist
aldrei á að heyra fréttir af Birnu
sinni og litlu strákunum Kristjáns og
Auðar. Síðustu árin höfum við alltaf
verið hrædd um að sjá hana ekki aft-
ur þegar við förum frá Sigló. Við
heimsóttum hana síðast í nóvember
vegna 88 ára afmælisins, við Birna
og Matti.
En nú getum við ekki heimsótt þig
meira, bara fjörðinn þinn og húsið
þitt. Húsið sem þið afi reistuð þegar
pabbi var lítill og var alla tíð annast
um af kostgæfni. En nú hefur þú
loksins fengið hvíldina, elsku amma,
þú varst farin að þrá hana. Við þökk-
um ykkur báðum fyrir allar góðar
hamingjustundir á Sigló sem annars
staðar.
Einnig vil ég þakka starfsfólki
sjúkrahússins fyrir frábæra umönn-
un síðustu árin. Ekki síst Svölu sem
var ömmu haukur í horni þegar hún
bjó í Skálahlíð. Einnig vil ég þakka
öllum þeim sem heimsóttu hana og
hjálpuðu henni meðan hún bjó í
Skálahlíð og heimsóttu hana á
sjúkrahúsið. Eins og Önnu Láru og
Böldu.
Anna Kristín.
„Til ömmu og afa á Sigló“ er setn-
ing í barnsminninu sem þýddi frí,
fjölskylda, logn, bræðslulykt,
bryggjurnar, veiðiferð með afa, öm-
muskonsur og ástarpungar, berja-
mó, skíði, sund, fjallgöngur, Jónstún
og leikirnir hjá okkur krökkunum.
Það er gleði, öryggi og friðsæld sem
fylgir þessum minningum. Fyrir
okkur systkinin var þetta fastur
punktur í tilverunni, að fara til
ömmu og afa á Sigló.
Á leið okkar frá Reykjavík til
Siglufjarðar var ávallt mikil eftir-
vænting að bíða eftir Strákagöngum.
Mikið sport að keyra þar í gegn og
síðan þessi sjón þegar Siglufjörður
birtist, stromparnir á síldarverk-
smiðjunum, Hólshyrnan og fleira.
Okkur finnst enn í dag þessi sjón
áhrifamikil. Að koma á Háveg þar
sem amma og afi biðu eftir okkur
með opinn faðminn var alltaf gleði-
stund. Alltaf voru þau tilbúin að taka
á móti okkur. Afi hafði alltaf mikinn
tíma fyrir okkur, því á okkar yngri
árum var hann hættur að vinna og
höfðum við hann því út af fyrir okkur
á daginn á meðan amma var í
vinnunni og þótti okkur það nú ekki
leiðinlegt. Við gerðum okkur margt
til dundurs. Hann var nú alltaf sér-
staklega natinn við að fara með okk-
ur að veiða og voru hann og Kristján
mjög miklir félagar við þá iðju. Þá
var mjög vinsælt að fara í berjamó,
svo ég tali nú ekki um að fá að hjálpa
honum við alls kyns viðgerðir á hinu
og þessu, því hann var sannkallaður
þúsundþjalasmiður. Í hádeginu kom
svo alltaf amma heim í mat og þá var
sko ekkert slor á boðstólnum. Afi var
alltaf búinn að sjóða eitthvað gott í
pottinum og þá var sannkallaður
matartími í hádeginu, það er annað
en hjá okkur í dag sem erum alltaf
að flýta okkur. Þegar amma kom svo
aftur heim að loknum vinnudegi var
ósjaldan skellt í heimsins bestu
ömmu Rósu skonsur og uppskriftin
hennar ömmu er nú komin á mörg
heimili því þær fást ekki betri.
Það var ávallt tilhlökkun í Vest-
urberginu þegar amma og afi komu
til okkar yfir jólin, afi dvaldi hjá okk-
ur en amma hjá Þóru frænku. Ein-
hverra hluta vegna urðu sterkari
bönd milli okkar barnanna og afa,
sennilega vegna þessara stunda
hans hjá okkur. Stunda sem við
munum ávallt geyma í hjarta okkar.
Amma og afi voru samheldin hjón
og þegar annað deyr er erfitt fyrir
þann sem eftir lifir að fylla þetta
stóra tómarúm sem því fylgir að
missa maka sinn. Ömmu hrakaði
mikið eftir lát afa, það var eins og
hún vildi sameinast honum og sínum
ástkæra syni sem fyrst, en hún
þurfti að bíða í tæp 11 ár. Nú líður
þér vel, elsku amma, laus við verki
ogvanlíðan í faðmi þeirra feðga.
Þessar heimsóknir okkar hafa
gefið okkur sterkar minningar og
kærleik til þessa staðar í norðri, sem
heyra má í börnum okkar sem sung-
ið hafa mörgum mörgum sinnum
þessar laglínur „...sumar á Sigló,
alltaf þar vill dvelja...“.
Elsku amma og afi, takk fyrir
yndislega daga, nætur, vikur, mán-
uði og ár. Við kveðjum ykkur með
virðingu og þökk. Megi guð og engl-
ar gæta ykkar.
Okkar bestu þakkir til starfsfólks
sjúkrahúss Siglufjarðar fyrir góða
umönnun. Friður sé með ykkur.
Ykkar afa- og ömmubörn,
Kristján, Rósa og Auður.
Mínar fyrstu minningar um Rósu
ömmu og Vilberg afa voru þegar
mamma fór með okkur bræðurna í
rútu til Siglufjarðar, við vorum í um
ellefu til tólf tíma á leiðinni en það
var eins og að fara upp í rútuna og
strax út aftur. Við bræðurnir vorum
ætíð ljúfir sem lömb, fórum aldrei
niður á bryggju eða lékum okkur í
gömlu síldarvögnunum á bryggjun-
um því allt það skemmtilegasta var
bannað, líka að sveifla sér í löndun-
arkrönunum. En það var líka gaman
að fara til berja með ömmu og afa.
Svo ég tali nú ekki um að fara að
veiða sjóbirting með afa en það gerð-
um við mikið.
Vorum við bræðurnir með ein-
dæmum duglegir þegar amma bað
okkur að fara að sækja mjólk í brúsa
eða rauðsprettur. Amma bakaði þær
bestu skonsur sem við bræðurnir
höfum fengið eftir að hafa verið að
gera stíflu allan daginn í vatnsæð
bæjarins.
Þetta voru fyrstu minningarnar
sem komu upp í huga minn þegar ég
hugsaði til baka um ömmu, afa og
Siglufjörð. Alltaf var tekið svo kær-
lega á móti okkur að það gleymist ei.
En nú ertu farin frá okkur, elsku
amma mín, og ég veit að afi tók á
móti þér opnum örmum og með sitt
góða bros sem við munum svo vel
eftir.
Kristinn, Guðmundur, Vil-
berg og Eyþór Guðnasynir.
RÓSA
JÓNSDÓTTIR
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
allan sólarhringinn — utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Sjáum um
útfararþjónustu á
allri landsbyggðinni.
Áratuga reynsla.