Morgunblaðið - 20.03.2001, Qupperneq 72

FÓLK Í FRÉTTUM
72 ÞRIÐJUDAGUR 20. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Í GÓÐAN áratug hefur Manic
Street Preachers beitt öllum mögu-
legum brögðum til að hrista upp í
samfélagi sínu ef ekki með sjálfri
tónlistinni þá sleggjuyfirlýsingum
og öðrum umdeildum uppátækjum.
Það kom því fáum á óvart þegar
sveitin tók upp á því að halda út-
gáfutónleika sína á Kúbu. Og þeir
sem til þeirra þekkja vita einnig
ástæðuna – til að pirra Kana.
Drengirnir hafa nefnilega ein-
hverra hluta vegna megna andúð á
bandarísku samfélagi, einkum og
sér í lagi bandarískum yfirvöldum.
Stuttu áður en Manic Street
Preachers héldu á yfirráðasvæði
lögfræðingsins og byltingarsinnans
aldna átti ég þess kost að spjalla
stuttlega við trommuleikara sveit-
arinnar Sean Moore en hann er
þriðjungur Manic Street Preachers
sem hefur samanstaðið auk hans af
þeim James Dean Bradfield söngv-
ara, gítarleikara og aðallagasmið
og Nicky Wire bassaleikara og
textasmiðs allt síðan gítarleikarinn
og þáverandi textahöfundur Richey
James hvarf sporlaust í febrúar
1995. Ég efast um Moore kunni að
meta lagið sem hljómaði á hinum
enda línunnar á meðan ég beið eftir
sambandi við hann; R&B smellurinn
„Love Don’t Cost A Thing“ með
Jennifer Lopez. Reyndar grunar
mig að það sé akkúrat dæmi um það
sem fer svo ofsalega í hinar fínustu
á velsku piltunum, amerískur glam-
úr, sem að þeirra mati einkennist af
öfgum og yfirborðkennd. Þetta
byrjaði því fínt. Fremur veikluleg
og lágstemmd rödd kastaði því næst
kveðju. Eigandinn augljóslega ró-
legur og yfirvegaður náungi – svona
ekta trommari (já einmitt). Ég sagði
til nafns og heimkynna og Moore
svaraði um hæl: „Brrrr, þér hlýtur
að vera kalt.“ Góður. – „Nei, veistu.
Það er bara búið að vera býsna hlýtt
undanfarið.“ Klikkar ekki að hefja
samræður á veðurhjali. En áfram
með smjörið.
Plata fyrir okkur
– Þið voruð að leggja lokahönd á
Know Your Enemy, sáttur?
„Við erum alltaf sáttir þegar við
höfum nýlokið við plötu en síðan
hefur viðhorfið kannski breyst eftir
því sem lengra líður. En ég held svei
mér þá að við höfum toppað okkur
algjörlega núna – tónlistarlega í það
minnsta. Við gáfum tilfinningunum
lausan taumin – gerðum nákvæm-
lega það sem okkur langar til þess
að gera án þess að velta okkur upp
úr við hverju fólk býst eða heimtar.
Þetta plata sem okkur langar til að
hlýða á – tónlist sem finna má í okk-
ar eigin plötusöfnum. Svo verðum
við bara að vona að einhverjir deili
þeim smekknum með okkur.“
– Platan er ólík tveimur síðustu,
Everything Must Go og This Is My
Truth Tell Me Yours – er það vísvit-
andi?
„Já, hiklaust. Aðallega vegna þess
að síðasta plata er mjög lík forvera
hennar. Við vildum sýna fram á að
við værum ekki komnir á kaf í ein-
hverja poppmollu, að þótt við vær-
um orðnir settlegir rokkarar þá
væri enn fullur hugur í okkur og við
gætum vel rokkað feitt ef okkur
langaði til.“
– Ertu að segja að þið hafið ekki
verið að gera það sem ykkur lang-
aði á síðustu plötu heldur hafið fyrst
og fremst verið að gera öðrum til
geðs?
„Já, ég held það bara svei mér
þá,“ segir Sean og hljómar ögn
skömmustulega. „Vegna óvæntra
vinsælda forvera hennar Every-
thing Must Go þá má vera að við
höfum orðið fullgráðugir í ennþá
frekari vinsældir og ég held að sum
lögin beri þess ákveðin merki. En
ekki í þetta sinn – nú ráðum við
ferðinni.“
Ekki með gráa fiðringinn
– Voruð þið eitthvað að pæla í að
finna gömlu ræturnar aftur?
„Nei, ekki nema að því leytinu til
að tilkynna fólkið að ræturnar séu
ekki gleymdar – að við séum ekki
orðnir gamlir og gráir og getum
ennþá verið hráir og fullir heiftar ef
sá gállinn er á okkur.“ Moore bætir
síðan við jafnharðan: „Hins vegar
upplifum við alls ekki einhvern grá-
an fiðring, að reyna að verða 17 ára
á ný – það er fráleitt.“
– Platan er æði fjölbreytt og þar
ægir saman jafnólíkum stefnum og
gömlu erkifjéndunum pönki og
diskói. Hvert er málið?
„Það var eitt af markmiðunum að
binda okkur ekki við eina ákveðna
stefnu heldur láta bara vaða – gera
það sem okkur datt í hug hverju
sinni. Rokksveit á að geta tjáð sig á
fleiri vegu en einn. Textinn í „Miss
Europa Disco Dancer“ bíður ekki
upp á að það sé flutt í hráum stíl
„Masses Against The Classes“ og
því erum við ekkert að þvinga það
undir þann hatt. Við erum nægilega
þroskaðir og vanir til að átta okkur
á því að það er ekkert varið í að
gera plötu eftir plötu með lögum
sem hljóma öll á einn veg, ólíkt öðr-
um sveitum á borð við Oasis. Þeir
hafa sent frá sér þrjár plötur í röð
þar sem allt er eins, sama lagið aftur
og aftur. Við erum til í að gera allt
til að forðast þann drullupyttinn.“
– Þið gáfuð út tvær smáskífur
samtímis „Found My Soul“ og „So
Why So Sad“ – hvers vegna?
„Til þess að sýna fram á fjöl-
breytni plötunnar. Það hefði gefið
ranga mynd að gefa bara út annað
laganna.“
Vildum pirra Kana
– Textar Wire eru alltaf jafn póli-
tískir – hversu mikið atriði er það
fyrir ykkur að láta þjóðfélagsmálin
ykkur varða?
„Það verður mikilvægara og mik-
ilvægara með tímanum því tónlist-
armönnum sem hafa eitthvað að
segja fer sífellt fækkandi. Nú til
dags virðast allir þeir sem á annað
borð hafa eitthvað á milli eyrnanna
vera algjörlega uppteknir af sjálf-
um sér og eigin sálarlífi en kæra sig
kollótta um umhverfið. Aðrir virð-
ast ekki geta ort um annað en að
vera í svaka stuði og löngunina til
að sænga hjá nágrannasteplunni.“
– Hvers vegna ætlið þið að spila í
Kúbu (viðtalið tekið fyrir tónleika)?
„Bara, til að pirra Kana. Það virð-
ast allir uppteknir af því hvað það er
frábært að vera Kani og búa í landi
tækifæranna. Okkur þykir það sem
þetta ríki stendur fyrir og menning
þess hreint og beint ógeðfelld. Við
bara þolum ekki hvernig þetta stór-
veldi kemst óáreitt upp með að
leggja smærri og varnarlausar þjóð-
ir á borð við Kúbu í einelti. Svo ham-
ast bandarískir tónlistarmenn við að
mótmæla sams konar yfirgangi ann-
arra stórvelda, sbr. barátta Beastie
Boys gegn kúgun Kínverja á Tíbet.“
– Eftir að þið slóguð í gegn fylgdu
margar sveitir frá Wales í kjölfarið,
eins og Catatonia, Stereophonics og
Super Furry Animals. Hversu stór-
an þátt eigið þið í velgengni þeirra?
„Eingöngu þann að hafa rutt veg-
inn og brotið á bak aftur fordóma
ensku tónlistarpressunnar í garð
velskrar tónlistar.“
Langar á íslenskan jökul
– Nú þegar þið eruð að leggja upp
í tónleikaferð – hefur komið til tals
að leika á Íslandi?
„Við strákarnir erum allavega
búnir að leggja fram ósk um það við
umboðsmenn okkar. Nicky var þar í
viku sem ferðamaður og féll gjör-
samlega fyrir landi og þjóð. James
skrapp síðan rétt eftir jól og varð
viðlíka hrifinn. Þannig að mig er
farið að dauðlanga og ætla að gera
allt sem í mínu valdi stendur.“
– Þið eruð guðvelkomnir.
„Takk. Það er ekki amaleg til-
hugsun að stilla sér upp úti á
miðjum jökli eins og Echo And The
Bunnymen gerðu utan á Porchu-
pine-plötunni forðum daga. Við
sjáum það í hillingum.“
Prédikað
gegn óvini
Það vakti athygli á dögunum þegar velska
hljómsveitin Manic Street Preachers varð
fyrsta vestræna rokksveitin til að leika á
Kúbu Kastrós. Tilefnið var útkoma nýjustu
plötu sveitarinnar, sem var einnig megin
umtalsefnið þegar Skarphéðinn Guð-
mundsson sló á þráðinn til Sean Moore
trommuleikara.
Ljósmynd/Mitch Ikeda
Bradfield, Wire og Moore: „Við bara þolum ekki hvernig þetta stórveldi [Bandaríkin] kemst upp með það
óátalið að leggja smærri og varnarlausar þjóðir á borð við Kúbu í einelti.“
Know Your Enemy, sjötta breiðskífa Manic Street Preachers, kom út í gær
VÍSINDAÆVINTÝRI eiga greiðan að-
gang að hjörtum landsmanna um þessar
mundir. Hollow Man með Kevin Bacon og
Elisabeth Shue í aðalhlutverki stekkur
beint í fyrsta sæti myndbandalistans.
Þetta er tryllir eftir hinn mistæka leik-
stjóra Paul Verhoeven, og fjallar hún um
vísindamenn sem finna upp aðferð til
þess að gera fólk ósýnilegt, sem reynist
heldur óþægileg lífsreynsla fyrir Bacon
sem reynir aðferðina á sjálfum sér.
Stökkbreytt fólk stekkur upp af blað-
síðum teiknimyndasögunnar í kvikmynd-
inni X-Men, sem sogar að sér áhorfednur.
Enda er um vísindaskáldsögu að ræða,
yfirfulla af hasar og spennu, þar sem
þessir allsérstæðu einstaklingar sem búa
yfir ýmsum hæfileikum takast á við hið
illa.
Í aðalhlutverkinu er Ástralinn Hugh
Jackman sem leikur Jarfinn, en hann
virðist hafa heillað Hollywood-liðið því að
von er á a.m.k. þremur myndum með
honum á árinu.

 

 






 
 


 




 


 

 


  
 

 






 


 





















!
"
#
$

%

&

'

 
$
&
 (

!
%

%

$

&
'
#
!
#
) *

*

+


,

*

*

*

+


*

+


+


+


+


+


,

*

+


*

,

+




  


 




     
 
 
 !
"
#!$%&' (
 #!$%&' *
, 
#!
-), 
.  //0



($*

1 

, Bacon er
huldu-
maður
ÞAÐ er langt síðan sveitin Vinylist-
ics, áður Vínyll, lét að sér kveða en í
kvöld mun sveitin troða upp á
Stefnumótakvöldi Undirtóna á
Gauki á Stöng. Nafnbreytingin kom
til er sveitin og söngkonan Móa tóku
höndum saman í listsköpuninni.
Guðlaugur Júníusson, trommu-
leikari sveitarinnar, segir þau síðast
hafa troðið upp á Airwaves-hátíðinni
en þá hafi efni sveitarinnar ekki ver-
ið nema hálftilbúið. „Við höfum verið
að vinna að nýjum lögum og erum
núna tilbúin til að spila. Við höfum
svona verið að samræma tónlistar-
stefnur,“ segir hann. Frekari starf-
semi er og fram undan. „Það kemur
kannski út lítil plata í sumar. Og svo
jafnvel stór plata fyrir jól.“
Einnig munu DJ Sóley og Tommi
White taka þátt í gleðinni en Gauk-
urinn opnar dyr sínar fyrir henni kl.
21.00. Aðgöngumiðinn kostar 500 kr.
og aldurstakmark er 18 ár.
Vinylistics á Stefnumóti
Vænn vínyll
Morgunblaðið/Þorkell
Vinylistics spila á Gauknum í kvöld.