Morgunblaðið - 11.05.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. MAÍ 2001 51
✝ Salvör Jónsdóttir fæddist íMiðkoti í Vestur-Landeyjum
2. ágúst 1912. Hún lést 28. apríl
síðastliðinn. Salvör var dóttir
hjónanna Elínar Ísaksdóttur og
Jóns Tómassonar, bónda. Hún var
ein af sex systkinum. Systkini
hennar voru Ágústa, maður henn-
ar var Kristinn Þorsteinsson, þau
eru bæði látin; Guðlín, gift Hall-
dóri Jónssyni, bæði látin; Ingi-
björg, gift Óskari Guðmundssyni,
sem er látinn; Ingibjörg býr á
Dvalarheimilinu á Hvolsvelli;
María, gift Páli Steinssyni, þau
eru bæði látin; Jón, kvæntur Ástu
Helgadóttur, þau búa í Hvítanesi í
Vestur-Landeyjum.
Salvör fluttist til Reykjavíkur
18 ára gömul og vann fyrir sér við
ýmis störf þar til hún giftist Guð-
mundi Guðmundssyni frá Vestra-
Fíflholti í Vestur-Landeyjum. Þau
bjuggu lengst í Nóatúni 26 í
Reykjavík, eða frá 1955. Guð-
mundur lést árið 1979. Þau hjónin
eignuðust einn son, Guðmund Jón,
sem er búsettur í Reykjavík. Guð-
mundur Jón er giftur Sigurlaugu
Magnúsdóttur, hjúkrunarfræð-
ingi, Þau eiga tvo syni, Guðmund
Halldór og Magnús Björgvin.
Útför Salvarar fór fram frá
Fossvogskapellu 9. maí.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að þekkja þau Sölu og Mumma,
eins og þau voru alltaf kölluð, frá
því að ég var barn. Þegar við
„sveitafólkið“ skruppum til
Reykjavíkur var haldið til í Nóa-
túninu, ýmist hjá Sölu og Mumma
eða Línu, systur Sölu, og Dóra,
manni hennar, sem bjuggu í næstu
íbúð á móti. Þangað var gott að
koma, þessi heimili voru nánast
eins og eitt í gestrisni og hlýleika.
Mummi var bróðir Óskars í Fífl-
holti, stjúpföður míns. Þau hjónin
notuðu stundum nokkra daga af
sumarfríinu sínu til að koma aust-
ur í Landeyjar og hjálpa til við
heyskapinn. Það var alltaf eins og
hátíð í sveitinni við þá gestakomu.
Þá var glatt á hjalla, mikið hlegið
og fólk skemmti sér vel.
Síðar þegar þær systurnar voru
báðar orðnar ekkjur og ég búsett-
ur í Reykjavík komum við hjónin
oft í Nóatúnið með strákana okkar
en þeir litu á Sölu og Línu sem
eins konar aukaömmur. Þar var
gott að koma og þiggja heitt kakó,
smurt brauð með fínu áleggi og
tertur. Þegar önnur hitaði drykk-
inn kom hin gjarnan með bakk-
elsið, þannig voru þær samrýmdar
og samtaka þegar þær tóku á móti
gestum sem þær þekktu báðar.
Eftir að Lína lést hefði orðið ein-
manalegt hjá Sölu ef sonurinn og
fjölskylda hans hefðu ekki verið
búsett í nágrenninu.
„Augasteinarnir“ hennar, barna-
börnin Guðmundur Halldór og
Magnús, komu næstum daglega til
ömmu sinnar til að þiggja góðgæti
og hjálpa henni með að versla og
annað sem hún þurfti með. Þá var
Ingibjörg, móðir mín, líka ekkja.
Þær Sala styttu sér stundir með
því að tala saman í síma og
hringdu hvor í aðra til skiptis ann-
an hvern dag til að spjalla.
Eftir að við hjónin og strákarnir
okkar fluttum til Bandaríkjanna
komum við aldrei til Íslands án
þess að koma við hjá Sölu. Okkur
þótti öllum mjög vænt um hana.
Hún vildi fylgjast með því sem við
vorum að gera úti og vildi að við
misstum ekki tengslin við landið
okkar og menningu. Hún safnaði
Lesbók Morgunblaðsins fyrir mig
og gaf mér þegar ég kom, eða
sendi mér þegar ferð gafst. Þetta
áratugasafn af viðtölum við lista-
menn og umsögn um íslenska
myndlist er mér ómetanlegur fjár-
sjóður sem listamanni til að fá yf-
irsýn yfir íslenska list og lista-
menn.
Við sem kynntumst þessari
merku konu finnum til tómleika og
saknaðar. Ég bið Guð að blessa
Nonna, Sigurlaugu og syni þeirra í
söknuði þeirra og sorg.
Róbert Brimdal.
Það var erfiðara en orð fá lýst
að segja syni mínum frá andláti
Salvarar. Þar sem við systir mín
og sonur höfum búið andspænis
Salvöru í sex ár hafði sonur minn,
Daníel, tengst henni afar djúpum
„ömmu“-og þau áttu hvort annars
tryggð og vináttu. Hann minnist
hennar sem góðu Salvarar sem átti
alltaf heimabakaðar kökur sem
hún stakk að honum við hvert
tækifæri – þá sérstaklega ef hann
gleymdi lyklunum sínum. Þá var
hún einsog verndarengill, tilbúin
með aukalykla og kökur. Hún
reyndist okkur systrum góð vin-
kona, var skilningsrík og við gát-
um alltaf leitað til hennar ef svo
bar undir. Hún var sérstaklega
næm á fólk og fljót að reikna það
út, enda komust ekki allir að henn-
ar sterka og frábæra persónuleika.
Okkur er minnisstætt þegar við
hittum hana í síðasta sinn. Þá
ræddum við um lífið og tilveruna
og hlógum innilega að því, sem
fyrir augu og eyru bar, því það var
hennar skemmtilega skopskyn sem
heillaði okkur öll. Við erum lánsöm
að hafa fengið að kynnast þessari
yndislegu konu og söknum hennar
sárt.
Við sendum aðstandendum Sal-
varar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi hún hvíla í friði.
Álfhildur, Elín og
Daníel, Nóatúni 26.
SALVÖR
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigurður Gunn-ar Bjarnason
fæddist í Reykjavík
4. okt. 1925. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
2. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Bjarni Sigurðsson
trésmiður, f. 15. júlí
1881 á Torfastöðum
í Jökulsárhlíð, N-
Múlasýslu, d. 23.
apríl 1930, og kona
hans Helga Magnús-
dóttur, f. 19. des.
1894 á Svignaskarði,
Borgarfirði, d. 28. maí 1953.
síðar Sunnuhvoli, í Skagafirði,
foreldrar hennar eru Friðrik
Kristján Hallgrímsson og Una H.
Sigurðardóttir. Börn Gunnars og
Þórunnar eru Helga Katla, f. 1.5.
1956, Bjarni, f. 1.3. 1961, og Anna
María, f. 24.3. 1964. Fóstursonur
Gunnars og sonur Þórunnar er
Sturla Þengilsson f. 11.2.
1950.
Gunnar lærði rafvirkjun hjá
Johan Rönning og tók sveinspróf
1949 og fékk meistararéttindi
1951. Hann starfaði í kringum
1948-50 í Vestmannaeyjum þar
sem hann kynntist heitkonu sinni.
Eftir nám vann Gunnar hjá raf-
vélaverkstæðinu Volta en réðst til
vinnu hjá varnarliðinu 1957 og
vann þar til ársins 1993.
Útför Sigurðar Gunnars fer
fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
í dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Heitkona Gunnars
var María Hjartar-
dóttir, f. 8.12. 1928,
foreldrar hennar eru
Hjörtur Magnús
Hjartarson og Sólveig
Kristjana Hróbjarts-
dóttir frá Hellisholti í
Vestmannaeyjum.
Sonur Gunnars og
Maríu var Bjarni, f.
18.8. 1950, en mæðg-
inin fórust með Glit-
faxa hinn 31. janúar
1951. Eftirlifandi eig-
inkona Gunnars er
Þórunn Friðriksdótt-
ir, f. 30. okt. 1929 í Úlfsstaðarkoti,
Kæri Gunnar, við þökkum þér
fáar en góðar stundir og þökkum
þér sérstaklega fyrir þann tíma
sem Tómas átti með þér og ömmu
Tótu þá daga sem þið komuð á
Sjafnargötuna til að passa Tómas.
Sendum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðbjörg og Tómas.
Hann afi fór í sund á hverjum
degi, stundum leyfði afi mér að
koma með í sund og oft leyfði hann
mér að labba með sverðin sem
hann átti, ég þóttist vera hermaður
og labbaði hringi í kringum skáp-
ana heima hjá afa og ömmu. Ég
gat ekki dregið sverðin úr slíðrinu
því þau voru með læsingu og þegar
ég varð stærri gat ég opnað þau en
þá passaði ég mig á því að skera
mig ekki á þeim. Afi sýndi mér
hnífana sína stundum. Stundum
kom ég heim til ömmu og afa, þá
bjó amma til hafragraut meðan afi
var í sundi og ég komst ekki með.
Amma fékk sér að borða um leið
og grauturinn var tilbúinn, en ég
beið eftir afa og þegar hann kom
fengum við okkur að borða saman.
Afi safnaði sverðum og hnífum
og átti fullan stand af sverðum og
fullar skúffur af hnífum. Nú vona
ég að afi hafi fengið góðar mót-
tökur uppi hjá Guði og allt gangi
vel núna.
Steinar Þór.
Elsku afi okkar! Sumarið var
loksins á leiðinni og sól og hiti
kominn til Svíþjóðar þegar okkur
bárust þær sorglegu fréttir að þú
værir farinn frá okkur. Það var
eins og sólin týndist bak við dökk
ský og blómin sem voru nýfarin að
skjóta upp kollinum eftir kaldan
vetur virtust ekki jafnfalleg lengur.
Þegar okkur er mikið niðri fyrir
er erfitt að finna réttu orðin en við
viljum fá að þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Við brosum við tilhugsuninni
þegar þú og amma komuð til okkar
í heimsókn. Þú fílaðir þig í botn í
sólinni og hitanum og við munum
svo vel eftir þér út í sólbaði í hit-
anum, skælbrosandi með bjór í
hendi.
Við gleymum heldur aldrei þegar
þú fórst í Dax-búðina og komst
þrammandi til baka með hvítan sól-
stól á bakinu eða þegar við fórum á
sjóminjasafnið í Karlskrona og þú
stóðst dolfallinn fyrir framan öll
sverðin. Svo voru það líka ferðalög-
in á Íslandi þegar við fórum norður
að hitta ættingjana. Þér fannst svo
gaman að ferðast að þú lýstist allur
upp bara ef við nefndum orðið
ferðalag. Það var svo gaman að sjá
hvað þú tókst alltaf lífinu rólega,
þú varst alltaf svo jákvæður og
skemmtilegur og svo varstu líka
svo rosalega gjafmildur og aldrei
heyrðum við þig tala illa um nokk-
urn mann.
Elsku afi okkar. Sorgin er stór
og söknuðurinn mikill en við vitum
að þú verður alltaf hjá okkur og við
munum hittast aftur.
Hvíl í friði og góður Guð geymi
þig.
Þínar afastelpur,
Margrét Helga og Olga Kristín.
SIGURÐUR GUNNAR
BJARNASON
.
&/
/0%

1 23 
 

 "   # 





$%!
!$&!''!
(    
  
 )
   



   *  

" 
 

+,



# 


-

 -
!
45   
$ &  -
.

 
 


 #6#

&%#

2  7
+ ),

 
/!
!
0 -   
  1
  


$%!
!$&!''!
  +  , 
( " # 1       -
.

 
"  




/
%4#0%

  
 !
!
 &    
  # 3  
&   
'  + (   
  $" $ $" -

 

 
  
 "
 

 




%4#


 1 89
  
 

 2 
  

3!
!
4

 - 

5
2, )- 

 

'  :  + -
6 

 
   

  
 
5 

1
 
)
 
 
1 - 


 :/
.//-:/
.
/ 0 $ 8;-
+

 
    
 - 


-
 -,  
 , 


)      )
! . 
 

 
 - 
-
  " 7

%8 , )

) 

 
  " 98
 

2 




"
-!: ,!
/ :  <= -
.
"  






>6&-6&%
0%



   
 

 2 
   

3!
!
  $,, ' !2  
'  ' !2  
    :2   / 1 
      / 1 :2   -