Morgunblaðið - 07.06.2001, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 07.06.2001, Blaðsíða 41
UMRÆÐAN MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2001 41 HINN 22. maí birtist frétt í Morgunblaðinu þar sem fagnað var opn- un reiðsvæðis fyrir hestamenn í Hafnar- firði. Verkið hafði tekist vel og kostnaður var um 40 milljónir. Þar af hafði bærinn aðstoðað og greitt 30 milljónir. Einnig var tíundað að hestamenn væru ánægðir með nýfengna aðstöðu. Ég vil byrja á því að óska hestamönnum innilega til hamingju með frábæra aðstöðu til sinnar íþróttaiðkunar í Hafnarfirði. En ástæðan fyrir mínum skrifum er sú, að í þessari frétt tala hestamenn um að einu vandamáli væri eftir að ryðja burt. Það væru mótorhjólamenn sem aka á þessum reiðslóðum. Þeir væru „stórvandamál víða í útjaðri höfuðborgarsvæðisins á göngu-og reiðleiðum“. Nú hef ég nákvæmlega ekkert á móti hestamönnum, hvað þá skepnum þeirra. Og hestar og mótorhjól eiga einnig eitt sameiginlegt, og það eru hestöfl... Við höfum haldið uppi áróðri meðal hjólamanna að taka tillit til hestamanna, víkja út í kant og drepa á hjólinu. Meira að segja eru hesta- menn innan raða okkar hjólamanna. En það sem mér mæðist, er að þurfa að sitja undir því að ein íþrótt sé talin æðri annarri, og látið að því liggja að hestamenn séu meiri útivistarfólk en mótorhjólamenn. Hver þykist vera hæfur til að draga þannig í dilka? Ástæðan fyrir þessum árekstrum milli hesta- og hjólamanna er ofur ein- föld og öllum ljós, ef menn nenna að opna augun; vélhjólaíþróttamenn hafa ekki fengið framtíðarsvæði út- hlutað til að stunda sína íþrótt (let- urbr. höf.). Svo einfalt er það. Og á meðan ekkert svæði er fyrir um 1.500 hjólamenn og börn þeirra á höfuð- borgarsvæðinu sem vilja stunda sína íþrótt (það eru um 2.000 skráð hjól á landinu), munu árekstrar milli mót- orhjólamanna og hestamanna eiga sér stað. Annað er óhjákvæmilegt. Og ef enginn skilningur, aðstaða eða póli- tískur stuðningur fæst fyrir þennan hóp til að stunda íþrótt sem mikill áhugi og menning er fyrir, hvað er þá til ráða? Svarið við því er einnig ofur- einfalt; menn nota það sem hendi er næst og reyna að bjarga sér (leturbr. höf.). Hvar myndu hestamenn stunda sína íþrótt ef enginn væri reiðslóðinn eða ekkert leyfið fyrir hesthúsi eða skeiðvelli? Voru þeir ekki á vegum ætlaðir fyrir bifreiðar, áður en þeir fengu aðstöðu? Ég bara spyr sisvona. Ég er meðlimur í öflugu íþrótta- félagi sem heitir Vélhjólaíþrótta- klúbburinn, skammstafað V.Í.K., stofnaður í október 1978. Lögheimili klúbbsins er í Reykjavík. Hann er að- ili að Íþróttabandalagi Reykjavíkur og Íþróttasambandi Íslands. Hvernig væri að skoða markmið þessa íþrótta- klúbbs. Þau eru eftirfarandi:  Að skapa aðstöðu fyrir félagsmenn til að stunda íþrótt sína, motocross og enduro, á löglega afmörkuðum svæðum.  Að skapa aðstöðu fyrir æskulýðs- starf unglinga í mótorhjólaíþrótt- um, undir eftirliti og handleiðslu fullorðinna.  Að kenna aksturstækni og sinna fræðslu um öryggis- búnað mótorhjóla- ökumanna.  Að kenna félags- mönnum að umgang- ast náttúruna með virðingu.  Að stuðla að upp- græðslu og ræktun á því landi sem klúbb- urinn fær til afnota. Við höfum reynt í 22 ár að fá úthlutað ör- litlum landskika til framtíðar undir íþrótt félagsmanna okkar, sem eru um 300 manns og ört vaxandi, en alltaf verið synjað af þeim er málið varðar. Ótal bréf hafa verið send í alls konar útgáfum til allskonar nefnda og ráða í stjórnkerfinu. Óformlegar og formlegar umsóknir sendar til allra sveitarfélaga á höfuð- borgarsvæðinu, oftar en einu sinni og oftar en tvisvar. Stuðningsyfirlýsing- um frá lögreglu og umhverfissamtök- um hefur verið safnað saman til að hafa meira kjöt á beinunum. Setið á fundum eftir fundum... Við höfum einungis náð að halda Ís- landsmót í okkar íþrótt vegna skiln- ings og velvilja einstaklinga og bæj- arfélaga á landsbyggðinni, og vil ég sérstaklega nefna Þorlákshöfn, Ólafs- vík, Skagafjörð og Vestmannaeyjar. Eina bæjarfélagið sem hefur sýnt okkur einhvern skilning á höfuðborg- arsvæðinu er Kópavogsbær. En best að nefna það sem við höf- um þó fengið: Við höfum fengið bráðabirgða- svæði á 14 mismunandi stöðum í ná- grenni höfuðborgarsvæðisins til æf- inga og keppni á þessum 22 árum og þannig reynt að sinna ofangreindum markmiðum, sem klúbburinn stendur fyrir. En ég er viss um að jafnvel hörðustu hestamenn ættu í erfiðleik- um með að stunda sína íþrótt, hvað þá að byggja upp aðstöðu, þegar færa þarf alla reiðstíga og keppnisvelli að ári liðnu af því að bráðabirgðaleyfið er útrunnið! Eftir 22 ára baráttu fyrir að fá einhvers staðar landskika í ná- grenni höfuðborgarsvæðisins, er ár- angurinn enginn. Og á meðan skiln- ingur er ekki fyrir hendi hjá yfirvöldum, mun vandinn einfaldlega aukast og aukast. Það munu því mið- ur verða fleiri árekstrar milli hesta- manna og mótorhjólamanna. Því að sjálfsögðu viljum við fá að nota okkar hjól, eins og hestamenn vilja skella sér á bak sínum gæðingum. Eru það ekki sjálfsögð mannréttindi? Það ber sannarlega að fagna vel unnu verki og samgleðjast hesta- mönnum vegna frábærrar aðstöðu í Hafnarfirði. En ef hestamenn vilja losna við mótorhjólamenn af sínu „yfirráða- svæði“ ættu þeir að aðstoða okkur í Vélhjólaíþróttaklúbbnum við að ná eyrum ráðamanna af einhverju viti. Miðað við aðstöðu þeirra á höfuðborg- arsvæðinu virðast þeir hafa áhrif og vigt. Kannski þá væri loks hlustað í raun og veru og framkvæmt. Og þá yrðu allir ánægðir í sínum hnakk. Hestamenn í Hafnarfirði og mótorhjólamenn Heimir Barðason Höfundur starfar við vírusvarnir og leiðsögumennsku. Mótorhjól Vélhjólaíþróttamenn hafa ekki fengið fram- tíðarsvæði úthlutað, segir Heimir Barðason, til að stunda sína íþrótt. OKKUR langaði í þessa góðu, fjölbreyttu menntun og að vinna með fólki í þágu vel- ferðar og aukinna lífsgæða þeirra sem þurfa á heilbrigð- isþjónustu að halda. Nú stöndum við frammi fyrir því að hafa ekki efni á því að vinna við það sem við höfum menntað okkur til. Framtíð hjúkrunarstarfsins er vægt til orða tekið ekki glæsileg. Við erum agndofa yfir þeim launum sem boðið er upp á. Afleiðing svona launastefnu er flótti hjúkrunarfræðinga (sem og annarra heilbrigð- isstétta) úr störfum hjá ríkinu yfir í einkageirann eða til útlanda þar sem bjóðast betri kjör. Það skal engan undra, fólk þarf ýmist að vera vel gift/kvænt eða í 120–150% vinnu til að geta leyft sér þann munað að starfa við hjúkrun. Maður spyr sig hvað veld- ur? Er þetta ríkisvaldið að níðast á stórri kvennastétt sem hefur sér- hæfða heilbrigðismenntun sem hingað til hefur ekki nýst annars staðar? Eða er þetta bara óvart? Það vita allir að heilbrigðiskerfið er í fjársvelti. Þeir litlu fjármunir sem veitt er í heilbrigðisþjónustu eru gernýttir og alls staðar verið að spara en er sá sparnaður á réttum stað? Er skynsamlegt að spara launakostnað og missa fólk úr starfi vegna þess? Hvernig væri að fjár- festa í mannauði? Fagfólki sem nýtti menntun sína í þágu heilbrigð- ari einstaklinga, hópa og jafnvel þjóðar! Slík fjárfesting myndi ef- laust skila sér með betri og jafnvel ódýrari meðferð fyrir sjúklinga, fjölgun í stéttinni og betri mönnun á heilbrigðisstofnunum. Er það ekki allra hagur? Árangur síðustu kjarasamninga okkar var m.a. svokallað fram- gangskerfi, sem átti að gera okkur kleift að sækja um hærri laun á grundvelli faglegrar færni og ár- angurs í starfi. Það var til bóta en nú hefur framgangskerfið verið frosið mánuðum saman vegna lausra samninga og því er ekki nokkur leið að fá fjárhagslega umb- un fyrir vaxandi reynslu, ábyrgð og hæfni. Hvaða þróun viljum við sjá hérlendis í viðmóti stjórnvalda gagnvart heilbrigðisstéttunum? Sérhæft fagfólk er til staðar, fært um að meta heilbrigðisþarfir landa sinna og framfylgja lögum landsins um að veita fullkomnustu heilbrigð- isþjónustu sem völ er á á hverjum tíma. En það er ekki nóg, það þarf að borga þessu fagfólki laun. Þegar verið er að básúna um meðallaun hjúkrunarfræðinga verða lesendur að taka tillit til þess að slík með- allaun innifela vaktaálag og fjölda aukavakta. Aukavaktir sem við vilj- um ekki endilega standa en þurfum að sinna vegna ófullnægjandi mönn- unar. Stofnanir ná ekki að ráða nógu marga með þeim launum og vinnuskilyrðum sem í boði eru þannig að þeir sem eftir standa þurfa að taka aukavaktir til að lág- marksöryggismörk fyrir sjúklinga séu tryggð á hverri vakt. Grunn- launin eru svo skammarlega lág að margir neyðast til að taka auka- vaktir til að sjá fyrir sér og sínum. (Þetta er svo fjölskylduvænt þjóð- félag!) Raunveruleikinn sem blasir við hjúkrunarfræðingum frá því í október sl. er sá að kjaramál eru í járnum og enn ekki lausn í sjónmáli þrátt fyrir undirbúning, samn- ingsvilja og ítrekaðar tilraunir Félags íslenskra hjúkrunarfræð- inga til að setja fram réttmætar kröfur. Íslenskir hjúkrunarfræðingar mega vera stoltir af frammistöðu sinni og árangri. Menntun hjúkr- unarfræðinga á Íslandi er afburða góð og í fararbroddi í Evrópu. Síð- astliðin ár hafa margir er- lendir kennarar heimsótt hjúkrunarfræðideildir lands- ins í þeim tilgangi að kynna sér uppbyggingu þeirra þar sem þær eru á heimsmæli- kvarða. Meistaranám í hjúkrun er ört vaxandi og endurspeglar áherslur nú- tíma hjúkrunar á mikilvægi þekkingarþróunar og rann- sókna auk alþjóðlegrar sam- vinnu. Fyrir litla þjóð eins og Ísland er staða hjúkrunar sem fræðigreinar hreint út sagt frábær. Það má þakka metnaðafullum kennurum og áhugasömum hjúkrunar- fræðingum með óútreiknan- lega mikla (launalausa) yfirvinnu að baki. Með þessa glæsilegu menntun verður að viðurkennast að okkur svíður undan viðmóti samningsaðila ríkisins. Hvers konar vinnubrögð eru það að hjúkrunarfræðingar, unglæknar, sjúkraflutningamenn, sjúkraliðar og þroskaþjálfar eru með lausa samninga við ríkið mán- uðum saman? Ber þessi ríkisstjórn enga ábyrgð á hag og velferð laun- þega sinna? Nú eða einhverja virð- ingu fyrir störfum þeirra? Hvað þá með hinn almenna borgara sem þarfnast þjónustu þessara stétta, hvaða kosti hefur hann í stöðunni? Fara og verða veikur í Færeyjum? Okkur er spurn. Hvernig getur það verið viðun- andi að bjóða heilbrigðisstarfsfólki grunnlaun sem endurspegla alls ekki mikilvægi og ábyrgð starfsins? Gera ráðamenn þessa lands sér grein fyrir hvaða skilaboð er verið að senda þeim sem nú velta fyrir sér framhaldsnámi? Þau eru á þennan veg: Það borgar sig ekki að mennta sig (þ.e. hvað laun varðar), umönnun sjúkra og fatlaðra er lítils metin, þetta þjóðfélag er ekki tilbú- ið að veita fé til heilbrigðismála. (Nema það sé hægt að afgreiða það á sólarhring með einhverju fjöl- miðlamaraþoni og fjáröflun – þar sem skattborgarar greiða enn og aftur úr eigin vasa fyrir þjónustu sem skattar og álögð gjöld ættu að fjármagna!) Þetta eru skilaboðin til þegnanna um gildi lífsins og viðmið þjóðfélagsins. Þegar allt kemur til alls er skoð- un okkar þessi: Það hlýtur að vera þjóðhagslega hagkvæmt að greiða hærri grunnlaun fyrir þá menntun, álag og ábyrgð sem hjúkrunarfræð- ingar bera. Við skorum á fulltrúa stjórnvalda er koma að samninga- viðræðum að sýna þann manndóm að huga vel að framtíð þjóðarinnar. Við urðum ekki hjúkr- unarfræðingar óvart Sigrún Anna Qvindesland Hjúkrun Við skorum á fulltrúa stjórnvalda er koma að samningaviðræðum, segja Sigrún Anna Qvindesland og Kristín Sólveig Krist- jánsdóttir, að sýna þann manndóm að huga vel að framtíð þjóðarinnar. Höfundar eru hjúkrunarfræðingar. Kristín Sólveig Kristjánsdóttir Vantar þig einhvern til að tala við? Ókeypis símaþjónusta 800 6464 Vinalínan opin á hverju kvöldi frá kl. 20 - 23. 100% TRÚNAÐUR Eingöngu sjálfboðaliðar sem svara í símann. Símaþjónusta fyrir fullorðið fólk (18 og eldra).
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.