Morgunblaðið - 22.09.2001, Blaðsíða 37

lega hreinskilinn við fólk og stund-
um einum of trúgjarn sem að stafaði
af því að hann var svo heill og sann-
ur sjálfur.
Ég kveð þennan góða vin með
þakklæti fyrir allar stundirnar sem
að við áttum saman. Líf mitt í Kefla-
vík hefði orðið fátæklegra án hans
og miklu leiðinlegra. Mér þykir fyrir
því að hafa ekki átt meiri samskipti
við þennan vin minn undir það síð-
asta.
Ég heimsótti hann upp á Vífils-
staði nokkrum dögum áður en hann
hvarf á brott. Þá hafði hann hringt í
mig og beðið mig að koma og tala við
sig. Mig grunar að hann hafi þá vitað
að hann væri á förum og viljað tala
um það við mig.
Ég gerði mér líka grein fyrir því,
þegar ég sá hann, hvert stefndi en
það var þó eins og hvorugur okkar
gæti komið sér að því að tala um það.
Við töldum okkur þó báðir vita að
dauðinn væri ekki annað en fæðing
til nýs og betra lífs og jafn eðlilegur
og fæðingin inn í þennan heim. En
þegar líkaminn er orðinn soddan
ræfill að hann er ekki lengur not-
hæfur sem musteri andans (eða sál-
arinnar) er ekki um annað að ræða
en að yfirgefa hann og íklæðast nýj-
um í öðrum heimi. Ég treysti því að
honum hafi verið búið gott heimili á
nýjum stað og að vel hafi verið tekið
á móti honum þegar hann kom. Mér
þykir líka gott til þess að vita að
hann muni líka taka á móti mér þeg-
ar ég legg af stað og verði þá vænt-
anlega orðinn það heimavanur að
hann geti sýnt mér alla dýrðina á
nýjum stað og ekki efast ég um að
við munum hafa um margt að spjalla
þegar þar að kemur.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til eiginkonu hans,
móður, dóttur og allra þeirra sem
misstu mikið þegar hann fór og ég
bið Guð um að hugga þau og styrkja
í sorginni.
Þegar lífsins þraut og neyð,
er þyngri en við fáum borið.
Vitum við aðeins eina leið,
út í sólskinið og vorið.
Að sleppa öllu sem okkur var,
svo ástfólgið og kært.
Og sjá í einni andrá þar,
allt sem að við höfum lært.
Og halda áfram hugdjörf og sterk,
og horfa aldrei til baka.
Því okkur er ætlað æðra verk,
á öðrum stað að taka.
Því kveð ég þig vinur í vongóðri trú,
og vissu sem aldrei svíkur.
Að hinum megin mér heilsir þú,
hér þegar öllu lýkur.
Heimir Óskarsson.
Í örfáum orðum langar okkur til
að minnast frænda okkar, Unnars
Magnússonar, sem látinn er langt
um aldur fram eftir langvinn og erf-
ið veikindi. Við kynntumst Unnari
þar sem hann lá sjúkur á Vífilsstaða-
spítala fyrir rúmlega einu ári. Það
sem einkenndi hann var einstakt
æðruleysi vegna þeirra hörðu veik-
inda sem hann mátti þola en hann
fékk fágæta sýkingu í lungun sem
læknavísindin höfðu engin ráð við.
Eina lífsvon Unnars var að fá ný
lungu en áður en til þess kom var
hann allur.
Stuttu áður en Unnar lést sagði
hann okkur að þegar hann fengi ný
lungu ætlaði hann aldrei aftur að
keyra bíl, heldur njóta þess að geta
gengið um landið og upplifa íslenska
náttúru. Þrátt fyrir að hann væri
sárþjáður fylgdist hann vel með nýj-
ustu fréttum og var vel að sér um
menn og málefni. Hann gat rætt um
það sem var á döfinni hverju sinni,
hvort sem um var að ræða stöðuna í
fótboltanum eða viðskiptaheiminum.
Með Unnari er genginn góður
drengur sem við minnumst með hlý-
hug á þessari sorgarstundu. Við
vottum eiginkonu hans og dóttur
okkar dýpstu samúð.
Guð blessi Unnar Magnússon og
minningu hans.
Steinvör Valgerður
Þorleifsdóttir, Sigríður
Inga Sigurðardóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. SEPTEMBER 2001 37
✝ Ingólfur H. Þor-leifsson fæddist í
Bolungarvík 1. sept-
ember 1920. Hann
lést að morgni 17.
september síðastlið-
inn. Foreldrar Ing-
ólfs eru hjónin Þor-
leifur Kristján
Ásgeirsson, f. 11.
nóvember 1885 í
Arnardal við Skut-
ulsfjörð, d. 30. júlí
1950, og Guðlaug
Guðrún Guðjónsdótt-
ir, f. 13. júní 1891 að
Blámýrum við Djúp,
d. 11. júlí 1962. Systkini Ingólfs
eru: Jón f. 1912, látinn; Ásgerður,
f. 1917, látin; og Sigurborg, f.
1919. Uppeldissystir Ingólfs er
Rut Hallgrímsdóttir f 1936. Ing-
ólfur kvæntist 5. apríl 1947 Krist-
ínu Guðrúnu Sveinbjörnsdóttur, f.
5. janúar 1920 í Bolungarvík. For-
eldrar hennar eru hjónin Svein-
björn Rögnvaldsson, f. 15. septem-
ber 1886 að Svarfhóli í Álftafirði í
N-Ísafjarðarsýslu, d. 28. mars
1975, og Kristín Hálfdánardóttir,
f. 22. nóvember 1896 að Hesti í
Hestfirði, N-Ísafjarðarsýslu, d. 2.
janúar 1951. Börn Ingólfs og Guð-
rúnar eru: 1) Rögnvaldur, f. 3.
mars 1945, á tvö börn og sjö
barnabörn. 2) Ásgerður, f. 18. júní
1946, gift Guðmundi Guðmunds-
syni, f. 26 desember
1943, þau eiga þrjú
börn og fimm barna-
börn. 3) Stefán, f. 7.
október 1947, á
fimm börn og fjögur
barnabörn. 4)
Bjarni, f. 7. október
1947, á tvö börn og
fimm barnabörn. 5)
Ingrún, f. 3. febrúar
1949, gift Magnúsi
Gíslasyni, f. 8. jan-
úar 1949, þau eiga
þrjú börn. 6) Sess-
elja, f. 12. mars 1950,
gift Jóni Kristni
Jónssyni, f. 8. febrúar 1953, þau
eiga fjögur börn og tvö barna-
börn. 7) Þorleifur, f. 3. júlí 1951,
kvæntur Láru Arnbjörnsdóttur, f.
7. september 1954, þau eiga fjög-
ur börn og tvö barnabörn. 8) Hálf-
dán, f. 7. nóvember 1953. 9) Ás-
geir, f. 30. október 1963, býr með
Þóreyju Haraldsdóttur, f. 7. jan-
úar 1966, þau eiga eitt barn.
Allan sinn starfsaldur stundaði
Ingólfur sjómennsku. Lengst af
vann hann hjá útgerð Bjarna Ei-
ríkssonar og útgerð Einars Guð-
finnssonar. Seinni ár ævi sinnar
reri hann á eigin trillu á meðan
heilsa hans og kraftar leyfðu.
Útför Ingólfs fer fram frá Hóls-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Elsku pabbi minn.
Þó að ég vissi að þú værir veikur
kvaddir þú mig fyrr en ég átti von
á. Þú náðir bara að vera þrjá daga
heima á Bökkunum eftir að þú
komst heim frá Reykjavík. Við náð-
um ekki að vígja nýja baðstólinn
eins og við höfðum ætlað okkur; en
í hjarta mínu veit ég að þér líður
vel núna.
Þú efaðist sjálfur ekki um að það
yrðir góð heimkoma, því eins og þú
sagðir sjálfur varstu búinn að „fara
hálfa leið“ fyrir þó nokkrum árum.
Ég vildi óska þess að ég gæti séð
þig og mömmu dansa Bóndavalsinn
afturábak og áfram einu sinni enn,
en í staðinn á ég minningar eins og
þú brosandi að mála Rýtu í garð-
inum, að hjóla á Sokka út í búð fyr-
ir mömmu, og að hnýta á tauma við
eldhúsgluggann og fylgjast um leið
með bátunum fara í eða koma úr
róðri.
Ég kveð þig með söknuði,
þín dóttir,
Ásgerður.
Vér, sem gafstu kærleiks kraftinn þinn,
kvökum þakkir fyrir liðinn dag.
Leiddu, drottinn, ljós í hjörtun inn,
lýs upp þetta dapra sólarlag,
vonarbjarma vermdu harmatárin,
virstu að græða djúpu hjartasárin.
(Finnbogi J. Arndal.)
Elsku afi okkar lést mánudaginn
17. september í Víkinni sinni en þar
undi hann hag sínum vel þar sem
hann var borinn og barnfæddur.
Það er komið að kveðjustund og
minningarnar streyma fram.
Að rifja upp komur okkar systk-
inanna á bakkana til afa og ömmu
kallar fram ljúfar og góðar minn-
ingar. Oft var líflegt við eldhús-
borðið hjá þeim, enda voru þau ein-
staklega gestrisin og var þá oft
mikið skrafað. Afi sat þá gjarnan
við enda borðsins og sagði fátt í
fyrstu en græskulaus gamanyrði
lágu honum gjarnan létt á tungu og
fyrr en varði hafði hann laumað að
okkur einu af sínum góðu gullkorn-
um sem jafnan höfðu í för með sér
mikinn hlátur og gleði. Gullkornin
hans afa eiga eftir að lifa með okk-
ur og veita afkomendum hans
ómælda gleði um alla framtíð.
Hann var góður og gjafmildur
með eindæmum og er okkur nú efst
í huga þegar hann fór með okkur
sem lítil börn inn í herbergið sitt til
þess að gefa okkur suðusúkkulaði
sem var hans uppáhaldsnammi.
Eftir að við uxum úr grasi hafa
langafabörnin hans notið þess að
kíkja í skúffuna og fá mola. Já,
svona munum við afa okkar, bros-
andi og gjafmildan við allt og alla.
Við erum þakklát fyrir þann tíma
sem við fengum að hafa hann hjá
okkur, ekki síst nú síðustu dagana
fyrir andlátið. Nú hefurðu fengið
hvíldina, elsku afi okkar, eftir bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm sem lagði
þig að velli. Að leiðarlokum biðjum
við góðan Guð að geyma þig og
vaka yfir ömmu okkar.
Kveðjur vorar kærleiksvængjum á
klökkvar svífa yfir gröf til þín,
þangað, sem að ekkert angra má,
eilíf birta drottins friðar skín.
Vertu sæll, það sé vor hinsta kveðja,
sálir vorar skal þín minning gleðja.
(Finnbogi J. Arndal.)
Helga, Gerður, Ólafur og Sif.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við kveðjum elsku afa okkar og
biðjum guð að styrkja ömmu í sorg-
inni.
Fjóla Bjarnadóttir
og Finnbogi Bjarnason
og fjölskyldur.
Nú þegar haustið nálgast og dag-
urinn styttist kvaddi afi á Bökk-
unum eftir stutt veikindi. Margs er
að minnast á stundu sem slíkri.
Haustið var eitt af uppáhaldstíma-
bilum afa því þá komu kindurnar af
fjalli og þá var nú aldeilis nóg að
gera. Afi var mjög glöggur á kinda-
mörk og þekkti öll mörkin í sinni
sveit og gaman að vera með honum
á réttinni þegar valin voru líflömb
og hrútarnir skoðaðir. Þegar kjötið
var komið var afi í skúrinni að salta
í tunnur, eða í eldhúsinu að hnoða
mör. Eitt af því síðasta sem hann
spurði um var hvaða kindur hefðu
skilað sér af fjalli.
Afi stundaði sjómennsku alla tíð
og við munum eftir honum á hverju
vori að dytta að trillunni áður en
sett var á flot og síðustu árin þegar
hann var hættur að róa þá málaði
hann Rýtuna á hverju vori og gerði
allt klárt. Út um eldhúsgluggann á
Bökkunum sá hann alla báta koma
og fara og fylgdist vel með útgerð í
sínum heimabæ. Þess á milli hnýtti
hann á króka eða lagði kapal og
fylgdist með hvort syði í pottunum
hjá ömmu. Hann hafði mjög gaman
af því að segja sögur frá því hann
var yngri og allir hlustuðu af
áhuga. Hann átti safn af ljósmynd-
um sem hann geymdi í vindlakassa
og tók fram og sýndi okkur á góð-
um stundum og sagði góðar sögur
við hverja mynd. Margar myndir
voru frá þeim tíma sem hann og
amma voru að kynnast og hann
sagði okkur frá því þegar þau döns-
uðu í stúkuhúsinu. Afi var nefnilega
mjög góður dansari og gaman var
að horfa á hann og ömmu dansa
gömlu dansana. Afi ásamt nokkrum
öðrum stofnaði félag um að keypt
yrði harmonikka svo þeir gætu
haldið ball þegar þá langaði til og
þá var hóað í einhvern sem kunni
að spila. Afi átti ásamt þremur öðr-
um fyrsta fólksbílinn í Bolungar-
vík, Studybaker, átta gata trylli-
tæki, og rúntuðu þeir um þær fáu
götur sem komnar voru í bæinn á
þeim árum. Einn dag fyrir þó
nokkrum árum ákvað afi að hætta
að keyra og nafna hans þótti súrt
þegar verið var að mála Smárann
inni á kambi að þurfa að bera allt
draslið eða keyra það í hjólbörum
meðan bíllinn stóð í hlaðinu. Samt
endurnýjaði hann alltaf ökuskír-
teinið þegar þess þurfti. Síðustu ár-
in fór afi allra ferða á hjólinu sínu,
Sokka.
Afi átti alltaf svör á reiðum
höndum. Eitt sinn þegar hann sá
ömmu útbúa kæfu sagði hann:
„Gunna, seturðu lauk í kæfuna?“
Þá sagði amma: „Ég hef nú gert
það í 50 ár, Ingi minn.“ Þá sagði afi:
„Þá borða ég hana ekki meir.“
„Farðu ekki á stagið“ var annað
sem vakti oft kátínu, en þá var afi
að vara fólk við því að bakka ekki á
ljósastaur fyrir framan húsið hjá
þeim, sem var tekinn fyrir fjölda
mörgum árum. Í náttborðsskúff-
unni átti afi alltaf suðusúkkulaði
sem var í miklu uppáhaldi, ásamt
kjúkling, og oft var boðið á Ken-
tucky þegar gömlu hjónin voru
stödd í borginni.
Stundin líður tíminn tekur
toll af öllu hér
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi
tárin straukst af kinn
þér ég mínar þakkir sendi
þú varst afi minn.
(Afi minn e. Hákon Aðalsteinsson.)
Í hartnær sextíu ár voru afi og
amma saman og því hlýtur sökn-
uðurinn að vera mikill. Elsku
amma, guð veri með þér á þessari
erfiðu stundu og um ókomna tíð.
Nú mun stóra fjölskyldan gera allt
til að draga úr söknuði þínum.
Blessuð sé minning afa á Bökk-
unum.
Ingólfur, Ása, Ösp
og Arna Þorleifsbörn.
Elsku langafi.
Takk fyrir allt sem þú gerðir til
að gleðja okkur.
Þú áttir alltaf gullpeninga í
buddunni þinni handa okkur þegar
við komum í heimsókn. Þú gafst
okkur harðfisk og leyfðir okkur að
leika okkur í bátnum þínum í garð-
inum. Þú varst meira að segja byrj-
aður að kenna sumum okkar að
hnýta á tauma.
Elsku langafi, nú ert þú orðinn
engill hjá Guði og passar okkur.
Þín langafabörn,
Sara, Birgitta, Rafn Orri,
Hrannar Ari og Hafrún.
INGÓLFUR H.
ÞORLEIFSSON
að hlusta á þessar snældur og þær
munu verða mér nærtækar hér eftir
sem hingað til.
Það stóð jafnan gustur geðs og
gerðarþokki af Georg og hann bar
sig eins og herforingi, enda hefði
hann sómt sér vel sem slíkur. Marga
orrustuna háði hann um dagana af
einbeittum starfsvilja og frábærri
elju eins og vinnufélagar hans gerst
vita. Hann lagði gjörva hönd á al-
hliða störf til lands og sjávar og gat
sér allsstaðar góðan orðstír. Lengst
og mest vann hann við múrverk og
tók sveinspróf í því fagi. Dugnaður
hans var undraverður og starfsþrek-
ið annálað. Hann var sannkölluð
hamhleypa til allra verka og hamað-
ist frá morgni til kvölds. Ég hef
marga menn hitt sem hafa sagt mér
að þeir hafi ekki kynnst öðrum eins
berserk í vinnu. Það er því í sann-
leika merkilegt að hann skyldi halda
sér jafnvel svo lengi sem raun hefur
borið vitni. En skýringin á því er
vafalaust hinn mikli lífsþróttur sem
einkenndi hann alla tíð, sennilega allt
frá því að hann leit þessa veröld aug-
um í fyrsta sinn í þröngum húsa-
kynnum foreldra sinna í Bráðræði á
Skagaströnd. Bærinn sá er löngu
horfinn, en hann stóð inn með sjó,
rétt utan við Óseyri. Þar hjalar aldan
enn við fjörusandinn og snemma hef-
ur Georg vanist því hljóði og fundist
það falla vel að eyrum og hjarta.
En ölduniður var ekki það eina
sem Georg fann og skynjaði öðrum
mönnum betur. Hann var sálarlega
mjög næmur fyrir öllum tónum í
hljómkviðu náttúrunnar og naut
þess alla tíð að fara um fjöll og dali,
heiðar og strendur okkar fagra
lands. Þar faðmaði hann að sér frels-
ið og víðsýnið og drakk í sig allt sem
fyrir augu bar. Hann hafði arnhvassa
sjón og virtist sjá út í hafsauga og
gegnum hóla og hæðir og nema það
sem öðrum sást yfir. Athyglisgáfan
var afburða sterk og vakandi og gilti
einu hvort hún beindist að dýrarík-
inu, jurtaríkinu, steinaríkinu eða
öðru. Við gengum eitt sinn tveir sam-
an á góðra vina slóðum vestur á
landi. Georg beindi athygli minni að
steinum og mosa og hinu og þessu er
á leið okkar varð. Allt varð honum að
hjartans yrkisefni í þeim efnum og
þá eins og svo oft áður og síðar fann
ég glöggt hversu vænt mér þótti um
þennan frænda minn. Það voru hrein
og bein forréttindi að fá að njóta ná-
vistar hans, ekki síst í helgidómi
náttúrunnar. Ég hefði sjálfsagt
gengið þessa leið eins og hverja aðra
ef hann hefði ekki gert ferðina að
ógleymanlegu ævintýri með eftirtekt
sinni og innsæi fyrir því sem um-
hverfið bjó yfir.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar Georgs er minnst, en
ofar öllu situr gleðin yfir því að hafa
átt hann að frænda og vini. Ég hef
ekki um dagana kynnst manni sem
var meiri Skagstrendingur í sér.
Alltaf var hann að hugsa um heill
heimabæjar síns, um allt sem þar
gæti orðið til framfara og velmegun-
ar. Hollustan við Skagaströnd var
svo sterk í allri vitund hans að það
vakti aðdáun mína alla tíð. Hann
elskaði Borgina og Höfðann og
hvern stein og hverja þúfu í gömlu
átthögunum. Og það er því í orðsins
fyllstu merkingu við hæfi að hann
hverfi til moldar í heimagarði sínum.
Kempan mín er hnigin að velli, en
minningin mun lifa um mann sem
sýndi í öllu að hann var ekkert venju-
legur. Söknuðurinn er mikill og erfitt
verður að sætta sig við það að geta
ekki heilsað upp á Georg frænda hér
eftir. En það er sannfæring mín að
hann hafi farið eins og hann hefði
viljað fara og það er mikið huggunar-
efni. Ég kveð þennan stórbrotna
frænda minn og vin með sérstakri
virðingu og hjartans þökk fyrir frá-
bær kynni og bið honum fararheilla
inn í hið óþekkta.
Öllum ástvinum hans færi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
bið þeim Guðs blessunar um ókomin
ár.
Rúnar Kristjánsson.
 Fleiri minningargreinar
um Georg Rafn Hjartarson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.