Morgunblaðið - 05.10.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðbjörg MaríaBenediktsdóttir
fæddist í Reykjavík
24. desember 1922.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Grund 24.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
laug Steinunn
Guðbrandsdóttir frá
Vindási í Hvol-
hreppi, d. 2. janúar
1956, og Benedikt
Halldórsson skó-
smiður, d. 15. nóv-
ember 1941. Voru
þau búsett á Bragagötu 33 í
Reykjavík.
Guðbjörg átti einn bróður,
Óskar Benjamín, f. 1918, d. 1996.
Óskar var kvæntur Magneu Þóru
Guðjónsdóttur. Guðbjörg eignað-
ist einn son með Arnaldi Valfoss
Jónssyni, Guðlaug Benedikt, f. 7.
júní 1943. Hans kona er Karlotta
Kristjánsdóttir og
eiga þau þrjú börn,
Angantý kvæntan
Söndru Thordarson,
eiga þau eina dóttur
og eru búsett í
Þýskalandi; Guð-
björgu Maríu, gifta
Hjalta Ástþóri Sig-
urðssyni, eiga þau
fjögur börn og eru
búsett í Keflavík;
Kristján Elvar, í
sambúð með Kol-
brúnu Fanngeirs-
dóttur og þau eru
búsett í Kópavogi.
Guðbjörg starfaði mestallan
sinn starfsferil sem ritari á
Landsbókasafni Íslands og hætti
þar er safnið sameinaðist Há-
skólabókasafni og varð að Þjóð-
arbókhlöðu, þá 72 ára gömul.
Útför Guðbjargar fer fram frá
Fossvoskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus er úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guð blessi minningu Guðbjargar
Maríu Benediktsdóttur.
Þín tengdadóttir,
Karlotta Kristjánsdóttir.
Laugardaginn 22. september
mun alltaf verða minnisstæður okk-
ur systkinunum vegna hringinga
sem við fengum og okkur var tjáð
að elskuleg amma okkar væri orðin
mjög veik. Mánudaginn 24. sept-
ember var hún síðan tekin frá okk-
ur.
Elsku amma, það er sárt að
hugsa til þess að við eigum ekki
eftir að koma og heimsækja þig oft-
ar, því það var orðinn fastur liður
hjá okkur systkinunum að skreppa
til Reykjavíkur til að heimsækja
þig. Þú áttir mjög erfitt eftir að
veikindi þín náðu yfirhöndinni hjá
þér í fyrra, þú sem varst alltaf svo
hress og frísk. Þú fórst alltaf út að
labba á hverjum degi og vannst við
garðyrkju í garðinum þínum á
Bragagötunni, þar sem þú áttir
heima.
Þú áttir mjög erfitt eftir að
Konni afi dó árið 1996 en þú fannst
alltaf huggun í kisunum, bæði þín-
um eigin og þeim sem komu í heim-
sókn til þín, því alltaf fundu þær til
hlýju frá þér. Nú kveðjum við þig í
hinsta sinn og söknuðurinn er mik-
ill en minningin um þig og hversu
góð þú varst okkur öllum mun lifa
með okkur og verða okkur leið-
arljós til æviloka.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku amma, nú tekur Konni afi
á móti þér og þið hittist aftur í ríki
Guðs. Guð blessi þig og minninguna
um þig.
Angantýr, Guðbjörg og
Kristján.
Elsku langamma okkar, þú ert
farin frá okkur en við vitum að þú
ert á stað þar sem þér líður vel og
Konni afi tekur á móti mér. Takk
fyrir allar góðu stundirnar, elsku
amma (lang). Þín er sárt saknað en
minningin um þig lifir með okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín barnabarnabörn,
Konráð, Karlotta Björg og
Lilja Sveinbjörg.
Í 13. kafla í fyrra bréfi Páls post-
ula til Korintumanna er fjallað um
kærleikann. Fyrsta versið er svo-
hljóðandi: „Þótt eg talaði tungum
manna og engla, en hefði ekki kær-
leika, yrði eg hljómandi málmur
eða hvellandi bjalla.“ – Síðasta
versið í fyrrnefndu bréfi er þannig:
„En nú varir trú, von og kærleikur,
þetta þrennt, en þeirra er kærleik-
urinn mestur.“ –
Þessi frægu orð um kærleikann
komu mér í hug, er ég frétti um
andlát Guðbjargar Maríu Bene-
diktsdóttur. Hún varð mér minn-
isstæð af ýmsum ástæðum og þó
einkum vegna kærleika. Hennar
skal hér minnst í fáeinum orðum.
Fyrir rúmum 50 árum sótti ég
Skóla Ísaks Jónssonar í Grænu-
borg. Þar kynntist ég Guðlaugi
Arnaldssyni, sem jafnan var þá
kallaður Laugi, og tókst með okkur
ágætur vinskapur. Við urðum
stundum samferða í skólann og síð-
ar úr honum. Stundum sóttum við
hvor annan heim. Þannig kynntist
ég móður Lauga, Guðbjörgu, sem
þá bjó, eins og lengi síðar, á Braga-
götu 33. Þangað var jafnan gott að
koma, og maður fann þar glöggt
kærleika Guðbjargar, einkum í öllu
því er laut að Lauga, syni hennar.
Síðar lágu leiðir okkar Guðbjarg-
ar saman í Landsbókasafninu, en
þangað kom ég oft um skeið vegna
náms í íslenskum fræðum og samn-
ingar ritgerða. Heimildaleit getur
verið erfið viðfangs, en Guðbjörg
reyndist mér afar vel og aðstoðaði á
ýmsa lund.
Guðbjörg var einkar kærleiksrík
kona og hún lét verkin tala. Um
það skulu hér nefnd tvö dæmi, mér
kunn. – Fyrir mörgum árum bjó
maður í gömlu húsi við Miðstræti
hér í borg. Hann hafði áður verið
glæsimenni, en lífið hafði leikið
hann grátt á ýmsa lund. Hann var
nú heilsuveill orðinn og hafði með
öllu misst heyrn, en því fylgir
margháttuð einsemd. Ég vissi að
Guðbjörg kom oft til hans og auð-
sýndi honum kærleika og um-
hyggju á ýmsa lund. – Fyrir margt
löngu bjó roskin kona í húsi við
Baldursgötu. Hún hafði verið
einkar fríð og glaðleg ung kona, en
það kom í hennar hlut að annast
aldraða móður sína, sem var ekkja,
allt til hinstu stundar. Sumt í einka-
lífi hafði verið henni erfitt. Hún
hafði lengi verið einkar barngóð, en
hún hafði einnig sérstakt dálæti á
köttum. Hún leit á þá sem börnin
sín, en þeim hafði fjölgað svo, að til
vandræða horfði. Þessari konu
reyndist Guðbjög, blessunin, einkar
vel. Kom hún oft til hennar og
færði henni fisk, sem var það besta
sem hún fékk. – Þessi tvö dæmi eru
mér vel kunn, en vafalaust hefur
Guðbjörg hjálpað ýmsum fleirum
þeim, sem áttu um sárt að binda.
Hin síðari ár hringdi Guðbjörg
alloft til mín. Hún ræddi við mig
um íslensk fræði og ýmsar bækur,
en hún var vel að sér í þeim efnum.
Hún sagði mér jafnan fréttir af
Lauga, syni sínum, og fjölskyldu
hans. Það leyndi sér ekki, að kær-
leikur hennar beindist mjög að
þeim, og það kom sérstakur blær í
rödd hennar, er Lauga og hans fólk
bar á góma.
Ég sendi að lokum innilegar
samúðarkveðjur til Lauga og fjöl-
skyldu hans og bið algóðan Guð að
blessa minningu hinnar kærleiks-
ríku konu, Guðbjargar Maríu Bene-
diktsdóttur.
Ólafur Oddsson.
Þegar ég kom að Landsbókasafni
haustið 1964, voru þar fyrir nokkrir
starfsmenn, er luku um síðir miklu
starfi við safnið. Meðal þeirra var
Guðbjörg María Benediktsdóttir, er
réðst ritari að safninu 1952, en
hafði áður unnið við skrifstofustörf,
m.a. hjá Ríkisútvarpinu og Ríkis-
skipum.
Meðal viðfangsefna hennar var
færsla skráningartexta bæði ís-
lenzkra og erlendra rita yfir á
spjöld, er raðað var síðan í spjald-
skrá safnsins. Það var mikið verk,
er hún leysti fljótt og vel af hönd-
um, enda hamhleypa við ritvélina.
En rit varð ekki fyrr aðgengilegt
en spjald um það var komið á sinn
stað í spjaldskrána.
Guðbjörg vann einnig við vélrit-
un ýmissa sérskráa, er unnar voru í
Landsbókasafni, og meðal verka, er
hún vann að, einkum hin síðari ár,
var efnisskrá valinna íslenzkra
blaða og tímarita, víst eins hundr-
aðs þeirra, er ýmsir höfðu lagt
hönd að á undan henni, hið þarfasta
hjálpargagn, svo langt sem það
náði og enn er að hluta aðgengilegt
í safninu í sínu spjaldformi.
En við tilkomu tölvunnar, fluttist
þess háttar verk yfir á hana og eins
bókaskráin, svo að vélritun spjald-
anna varð nú úr sögunni.
Þótt tölvuvinnsla hefði fyrir
nokkrum árum leyst gamla lagið af
hólmi, fór Guðbjörg aldrei yfir á
tölvuna, lét hinum yngri það eftir.
Þessi umskipti minna mig á, þeg-
ar ég var í vegavinnu norður á
Vatnsskarði á fimmta tugnum og
fyrsta jarðýtan kom í veginn. Þá
brá svo við að einn hinna gömlu og
ötulustu vegavinnumannanna kast-
aði skóflu sinni út í móa, hætti í
veginum um haustið og gerðist dag-
launamaður suðrí Hafnarfirði.
En minning allra þeirra, er unnu
dyggilega mikið starf við eldri og
oft örðugri aðstæður, lifir áfram
með þeim, er þekkja til hvors
tveggja.
Ég minnist starfa Guðbjargar
Maríu Benediktsdóttur í Lands-
bókasafni með miklum þökkum, um
leið og ég votta fjölskyldu hennar
innilega samúð.
Finnbogi Guðmundsson.
GUÐBJÖRG MARÍA
BENEDIKTSDÓTTIR
✝ Ingvar BjarniBenjamínsson
fæddist á Stóra-
Knarrarnesi á Vatns-
leysuströnd 4. janúar
1927. Hann lést á
heimili sínu 28. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þuríður Ingibjörg
Hallgrímsdóttir og
Benjamín Halldórs-
son. Ingvar var næst-
yngstur átta systk-
ina. Eftirlifandi eru
Ari, Magnús, Guðrún
og Hallbjörn Pétur.
Ingvar kvæntist 20. nóvember
1954 eftirlifandi eiginkonu sinni
Erlu Ragnarsdóttur, f. 25. október
1934. Ingvar og Erla fluttu 1955 í
Hlunnavog 12 og þar bjó hann,
þar til hann andaðist. Foreldrar
Erlu voru Ragnar Finnsson og
Margrét Sveinsdóttir. Börn Ingv-
ars og Erlu eru: 1) Margret, maki
Gunnar Ragnarsson, börn þeirra
eru Ingvar Rafn, Ragnar Örn og
Eva Linda. 2) Ragnar Benjamín,
maki Sigríður Karls-
dóttir, börn þeirra
eru Heiðar Karl,
Þóra Björg og Sindri
Pétur. 3) Snorri,
sambýliskona hans
er Danía Árnadóttir,
börn hans eru Anna
Katrín, Arna Borg
og Snorri Páll. 4) Ír-
is, maki Lárus Sig-
urðsson, synir þeirra
eru Árni Freyr og
Bjarki, dóttir Írisar
frá því áður er Erla
og sonur Lárusar er
Agnar Darri.
Ingvar lærði úrsmíði hjá Sig-
urði Tómassyni og í Iðnskólanum í
Reykjavík. Sveinsprófi lauk hann
23. júlí 1948 og vann hjá Sigurði
næstu tvö árin eftir það. Árin
1951–1971 var hann með úrsmíða-
verslun og vinnustofu og frá 1971
rak hann vinnustofu, þar til hann
lét af störfum á síðasta ári.
Útför Ingvars fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Elsku afi okkar.
Okkur langar til að kveðja þig
með nokkrum orðum. Þú varst allt-
af svo rosalega góður við okkur og
vildir allt fyrir okkur gera. Það er
skrítið að hugsa um að við eigum
aldrei eftir að fá að hitta þig aftur,
leika með þér og stríða þér. Allar
stundirnar sem við höfum átt með
þér hafa verið yndislegar og engin
okkar mun nokkurn tímann
gleyma þeim. Þó að það sé óraun-
verulegt að þú sért farinn, getum
við hugsað um það að þér líði
miklu betur núna, uppi hjá Guði.
Það var svo gaman að fá að koma í
heimsókn til þín og ömmu, okkur
leið alltaf svo vel hjá ykkur, því við
vorum alltaf velkomnar. Það var
líka svo gaman að gista hjá ykkur.
Þú kenndir okkur bæn sem við fór-
um alltaf með fyrir svefninn. Elsku
afi okkar, núna er komið að svefn-
inum þínum langa og núna biðjum
við fyrir þér:
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf. ók.)
Þínar
afastelpur.
Elsku afi.
Við minnumst sérstaklega þess
að þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa
þegar eitthvað bjátaði á. Þú fórst
með okkur í golf og sund fyrir
austan og kenndir okkur að smíða.
Þú leyfðir okkur að fá spýtur úr
kofanum fyrir austan til þess að
við gætum smíðað hvað sem við
vildum.
Sunnudaginn áður en þú lést
buðuð þið amma okkur í mat og
tókstu vel til matar þíns eins og
svo oft áður. Þetta var í síðasta
skipti sem við töluðum við þig.
Fyrir nokkrum árum fórum við öll,
þú og amma, börn, tengdabörn og
barnabörn á æskuslóðir þínar að
Stóra-Knarrarnesi á Vatnsleysu-
strönd, þar sem við skoðuðum tóft-
ir torfbæjarins sem þú fæddist í og
áttir heima í nokkur ár. Okkur
fannst mjög merkilegt að þú skyld-
ir hafa átt heima í torfbæ þegar þú
varst lítill.
Við komum ekki tölu á hve oft
þú skiptir um rafhlöður í úrum
okkar bræðra og lagaðir úrin þeg-
ar þau lentu í þvottavélinni og
þetta gerðirðu án þess að biðja um
neitt í staðinn. Þetta sýnir best
hve góður þú varst, afi.
Við munum sakna þín ævilangt,
þínir dóttursynir,
Ingvar og Ragnar.
Elsku afi. Nú ertu alveg farinn
úr húsinu þínu. Nú er ekki lengur
hægt að koma til þín á úra- og
klukkuverkstæðið og sjá þig innan
um allar klukkurnar. Stundum
fengum við bræðurnir að vera í
pössun hjá þér í vinnunni og alltaf
var jafn gaman að fylgjast með þér
vinna. Gler-augað á sínum stað, út-
varpið í botni og klukkurnar tikk-
andi hver í kapp við aðra. Þú varst
aldrei aðgerðalaus áður en þú
veiktist. Þú varst að vinna í bíl-
skúrnum, laga sumarbústaðinn,
gera við klukkur, mála fyrir ömmu,
hjálpa pabba eða það sem hendi
var næst. Því miður gastu ekki
komist til að sjá okkur keppa í fót-
bolta, þú varst orðinn svo mikið
veikur. En við höldum að þú getir
fylgst með okkur núna úr stúku-
sæti hjá Guði.
Ertu búinn að hitta litla kett-
linginn okkar, sem við jörðuðum í
sumar? Við vitum að þú passar
hann vel.
Við erum heppnir að njóta
þeirra forréttinda að búa í húsinu
þínu, sem þú byggðir og bjóst í sl.
46 ár með ömmu ,,lill“ og börn-
unum þínum fjórum. Við ætlum að
vera duglegir að vinna í garðinum
og pabbi ætlar að verða bílskúra-
kall ,,eins og tengdapabbi“.
Við lofum að vera duglegir að
heimsækja ömmu, sem var eins og
hjúkrunarkona og hugsaði svo vel
um þig síðustu dagana þína sem og
aðra daga. Þið voruð alltaf svo góð
við hvort annað.
Rétt áður en þú fórst upp til
Guðs, vorum við stundum að kíkja
á þig, en þegar þú varst dáinn í
rúminu þínu varstu bara eins og
þú værir sofandi. Við vorum glaðir
að sjá að þú varst brosandi og virt-
ist svo feginn að vera kominn til
Guðs, þú varst orðinn svo mikið
veikur.
Bless, bless, elsku afi,
Árni Freyr og Bjarki.
Við teljum okkur skilja ýmsa
hluti en stöndum þó ávallt ráð-
þrota þegar maðurinn með ljáinn
heggur skarð í okkar vinahóp. Við
skiljum ekki hvers vegna ljárinn
þurfti að hitta þann sem fyrir varð.
Aðeins trú og tími getur hjálpað. Í
dag kveðjum við kæran vin okkar,
Ingvar Benjamínsson. Í huga okk-
ar er þökk fyrir öll árin sem við
höfum átt með þeim hjónum Ingv-
ari og Erlu, en bæði nöfnin koma
fram þegar annað er nefnt, svo
samtaka voru þau ætíð. Vinskapur
okkar hefur staðið í hartnær 40 ár
og margar minningar sem koma í
hugann þegar horft er til baka.
Ung bjuggum við öll í Hlunnavogi
þar sem við kynntumst og urðum
hópur sem stofnaði hjónaklúbb
sem hefur starfað síðan. Ógleym-
anlegar eru samverustundir í
ferðalögum með fjölskyldunum
innanlands og utan, þar sem sam-
heldnin var einstök og einnig var
INGVAR
BENJAMÍNSSON