Morgunblaðið - 05.10.2001, Qupperneq 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 2001 49
stofnað til árlegrar hátíðar með
vinum og kunningjum. Eins ber að
minnast á gleðistundirnar sem við
áttum með þeim hjónum í sum-
arbústað þeirra í Öndverðarnesi,
svo ekki sé minnst á golfbakter-
íuna sem margir smituðust af.
Eins er í minningu okkar hjálp-
semi Ingvars og hans ljúfa skap og
vinahugur til allra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Erla og fjölskylda. Megi
minningin lifa í hjarta ykkar.
Hjónaklúbburinn.
Ingvar Benjamínsson úrsmíða-
meistari hefir kvatt, 74 ára að
aldri.
Við Ingvar hófum samstarf árið
1970, er hann tók að sér viðgerð-
arþjónustu á úrum og klukkum
fyrir fyrirtæki mitt. Þetta samstarf
okkar hefur varað í yfir 30 ár. Eft-
ir jafn langt og ánægjulegt sam-
starf og kynningu er mér ljúft, en
með söknuði, að hugsa til baka og
minnast Ingvars úrsmiðs, en svo
var hann ávallt kallaður.
Lengst af kom Ingvar í fyrir-
tæki mitt tvisvar í viku, sótti við-
gerðarúr og skilaði af sér. Hann
var vandvirkur úrsmiður og skilaði
góðri vinnu. Orðum hans og vinnu
mátti ávallt treysta. Ingvar var
sérfróður í flóknum og vönduðum
úrverkum og var oft fenginn til
þess að sjá um vandasamar við-
gerðir fyrir ýmsa úrsmiði. Hann
fylgdist með nýjungum í úrsmíða-
faginu og sótti t.d. endurmennt-
unarnámskeið í kvartsúraviðgerð-
um hjá svissneskum sérfræðingi er
var hér á vegum fyrirtækis míns.
Það var jafnan létt yfir Ingvari,
hann var gamansamur og var
ávallt stutt í brosið. Við komur sín-
ar til okkar stansaði Ingvar venju-
lega nokkra stund og var þá spjall-
að og spaugað ásamt því að mál
úrsmíðafagsins voru rædd við okk-
ur feðgana, meðan kaffið var sopið.
Auk Guðnýjar konu minnar,
unnu þrjú af börnum okkar árum
saman við fyrirtækið. Það mynd-
aðist því góður og traustur kunn-
ingsskapur okkar á milli. Með
söknuði er gott að minnast góðs
samstarfsmanns og félaga. Við
sendum öll innilegar samúðar-
kveðjur til eiginkonu Ingvars, frú
Erlu Ragnarsdóttur, og aðstand-
enda þeirra.
Franch Michelsen
úrsmíðameistari.
Föstudaginn 28. september lést
á heimili sínu Ingvar Benjamíns-
son. Ingvar var úrsmiður að mennt
og vann alla tíð að iðn sinni fram
undir þennan dag eða þangað til
heilsan brást. Ingvar og Erla
Ragnarsdóttir, konan hans, bjuggu
í Hlunnavogi 12 en það hús byggðu
þau ung að árum og bjuggu þar í
nærri 47 ár. Ingvar var mjög dag-
farsprúður maður og skapgóður.
Hann hafði samt sem áður sínar
föstu skoðanir og hélt þeim gjarn-
an til streitu. Erla og Ingi voru
mjög samrýnd og höfðu mörg sam-
eiginleg áhugamál. Fyrir mörgum
árum byggðu þau sér sumarbústað
í landi múrara í Öndverðarnesi.
Þessi sumarbústaður var hrein
paradís fyrir þau því að þar eign-
uðust þau marga góða vini og það
er ekki langt síðan Ingi komst upp
í sumarbústað með Erlu. Erla og
Ingi hugðust flytja í nýtt hús í
haust þar sem húsið í Hlunnavog-
inum var orðið of stórt. Ingi átti
margar góðar stundir, bæði í bíl-
skúrnum og garðinum, og undi hag
sínum vel í Hlunnavoginum. Ein-
hvern tímann sagðist hann aldrei
flytja þaðan og honum varð að ósk
sinni því að hann fékk m.a. að
deyja í húsinu þeirra í Hlunnavog-
inum.
Erla og Ingi eiga fjögur börn,
elst er Margrét, svo Ragnar,
Snorri og Íris sem er yngst. Hún
er nú flutt í kjallarann í Hlunna-
voginum ásamt fjölskyldu sinni og
ætla þau að kaupa allt húsið.
Barnabörnin eru orðin mörg og
fjölskyldan hefur haldið mjög vel
saman. Við Erla höfum þekkst síð-
an við vorum 14–15 ára gamlar.
Við stofnuðum saumaklúbb á þess-
um árum sem er við lýði ennþá, þó
með smábreytingum því að tvær
skólasystur fluttu í burtu. Tvær
aðrar komu í staðinn og er þessi
klúbbur búinn að vera starfræktur
í meira en 40 ár. Auðvitað kynnt-
umst við Inga fljótlega og í nokkur
ár héldu sauma- og spilaklúbbar
Erlu og Inga árshátíð á hverju ári
og voru þetta meiri háttar böll.
Erla og Ingi spiluðu brids í mörg
ár með nokkrum vinum sínum. Þau
voru einnig í blaki ásamt fleiri
hjónum og núna síðari ár var
Ingvar í golfi með félögum sínum í
sumarbústaðahverfinu í Öndverð-
arnesi. Það er óhætt að segja að
Erla og Ingi væru vinamörg og
ákaflega félagslynd og krafturinn
og dugnaðurinn leyndi sér ekki.
Einnig áttu þau hlut í sumarhúsi í
Torre Vega á austurströnd Spán-
ar.
Síðan Ingi veiktist hefur Erla
staðið eins og klettur við hlið hans,
hjúkrað honum og vart vikið frá
honum. Þetta hefur verið erfiður
tími fyrir Erlu og fjölskylduna.
Viðbrigðin eru mikil eftir nærri 50
ára sambúð og votta ég Erlu og
fjölskyldu hennar, börnum, barna-
börnum og öðrum aðstandendum
innilega samúð.
Kveðjur frá fjölskyldu minni og
saumaklúbbnum okkar.
Valborg Soffía Böðvarsdóttir.
Kveðja frá
Úrsmiðafélagi Íslands
Í dag kveður fámennt fagfélag
virtan og vandaðan fagmann.
Er Úrsmiðafélagi Íslands ljúft
og skylt en með söknuði að minn-
ast Ingvars Benjamínssonar.
Ingvar Benjamínsson hóf nám í
úrsmíði 16 ára hjá Sigurði Tóm-
assyni úrsmíðameistara, miklum
hagleiks- og uppfinningamanni.
Kom fljótt í ljós hagleikur Ingvars
sem vandaður handverksmaður og
var honum í námi trúað fyrir mjög
vönduðum tímamælum, bæði úrum
og klukkum. Á þeim árum var ekki
mikið um varahluti svo Ingvar
renndi og smíðaði listilega þá hluti
sem vantaði. Árið 1951 stofnar
Ingvar eigið fyrirtæki, Björn og
Ingvar – úrsmiðir ásamt Birni
Örvar sem þeir ráku saman nokk-
ur ár. Árið 1963 stofnar hann eigin
úrsmíðaverslun og vinnustofu og
frá 1971 rekur hann úrsmíðavinnu-
stofuna Úrsmiður Ingvar Benja-
mínsson. Var honum iðulega treyst
fyrir viðgerðum á dýrum og vönd-
uðum úrum af öðrum úrsmiðum og
var sérfróður um gömul úr og við-
gerðir á þeim.
Ingvar var ávallt áhugasamur
um úrsmíðafagið. Hann sótti end-
urmenntunarnámskeið þegar þau
buðust og fylgdist vel með nýj-
ungum. Hann var jafnframt mikill
félagsmaður og gegndi trúnaðar-
störfum fyrir Úrsmiðafélag Íslands
allt til starfsloka. Á 65 ára afmæl-
issýningu Úrsmíðafélags Íslands
lagði Ingvar fram ómælda vinnu
við að setja upp úrsmíðavinnustofu
sem líkastri því sem þær voru um
og upp úr aldamótunum 1900.
Ákveðið var að gefa Árbæjarsafni
þá hluti sem Úrsmiðafélag Íslands
átti og sýndi á sýningunni og starf-
aði Ingvar ötullega að uppsetningu
þess safns sem sýnt hefur verið
þar undanfarin ár við mikla aðsókn
og áhuga. Hefur safnið verið hon-
um mikið áhugamál og hann ætíð
boðinn og búinn að aðstoða þar
þegar þurft hefur á að halda.
Í þakklætis- og virðingarskyni
fyrir mikið og óeigingjarnt starf
fyrir úrsmíðafagið var Ingvari
veitt silfurmerki Úrsmiðafélags Ís-
lands á 70 ára afmæli þess.
Úrsmíðafélag Íslands sendir eig-
inkonu hans, Erlu Ragnarsdóttur
og aðstandendum þeirra innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Við kveðjum með þakklæti úr-
smíðameistarann Ingvar Benja-
mínsson.
Frank Ú. Michelsen,
formaður Úrsmiðafélags
Íslands.
✝ Sverrir Árnasonfæddist á Svalbarðs-
eyri við Eyjafjörð 22.
júlí 1920. Hann lést á
Dvalarheimilinu Hlíð á
Akureyri 26. september
síðastliðinn. Foreldrar
hans voru Árni Valdi-
marsson, f. 2. sept. 1896,
d. 2. sept. 1980, og
Ágústa Gunnlaugsdótt-
ir, f. 1. ágúst 1895, d. 13.
nóv. 1995. Systkini
Sverris voru Ragnar,
Emma, Hreinn, Haukur
og Unnur Berg.
Eiginkona Sverris var
Andrea Gíslína Jónsdóttir frá
Stokkseyri, f. 29. ágúst 1923, d. 4.
júní 1991. Börn þeirra eru Hörður,
rafvirki, f. 28.8. 1940, Ingólfur,
deildarstjóri, f. 30.6. 1943, Árni,
prentari, f. 18.10. 1944., Ágústa,
húsmóðir, f. 11.9. 1946, Ragnar,
kaupmaður, f. 26.2. 1949, Ólafur,
tæknifræðingur, f.
15.9. 1951, Gunn-
laugur, sölumaður,
f. 14.9. 1952, og
Guðný, húsmóðir,
f. 3.9. 1956.
Sverrir lauk
námi í ketil- og
plötusmíði og starf-
aði lengst af við þá
iðngrein. Auk þess
að vinna sem slíkur
hjá öðrum var hann
verkstjóri í Slipp-
stöðinni hf. í nokk-
ur ár og tók m.a.
þátt í að smíða
fyrstu stálskipin sem þar voru
smíðuð. Hann rak síðan Járn-
smiðjuna Mjölni hf. um árabil og
var m.a. í sveinsprófsnefnd í sinni
iðngrein.
Útför Sverris fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Sverrir Árnason fæddist á Sval-
barðseyri við Eyjafjörð og vann
stærstan hluta starfsævinnar á
Akureyri við járnsmíðar. Hann var
af þeirri kynslóð sem mundi tím-
ana tvenna og tók virkan þátt í að
byggja upp það velferðarþjóðfélag
sem eftirkomendur njóta nú góðs
af.
Eins og títt var milli styrjald-
anna fór Sverrir snemma að vinna
fyrir sér við ýmis störf og kynntist
þá fjölbreyttum handtökum sem
hann nýtti sér síðan í ævistarfinu,
járnsmíðinni, og einnig við að reisa
sér og sínum heimili. Hann var
hagleiksmaður á tré og járn og
vinnuglaður í bestu merkingu þess
orðs; hafði gaman af að sjá af-
rakstur erfiðis síns, einkum ef fal-
leg og myndarleg smíði sá dagsins
ljós. Þá gladdist hann og efldist til
enn meiri verka, enda dugnaður og
ósérhlífni hans aðalsmerki.
Tímamót urðu í þróun málmiðn-
aðar á Akureyri þegar Vélsmiðjan
Atli hf. hóf smíði nótabáta úr
málmi. Þar lagði Sverrir gjörva
hönd að verki og fylgdi því síðan
eftir með verkstjórn við fyrstu
skipin sem smíðuð voru í Slipp-
stöðinni hf., Sigurbjörgina ÓF og
Eldborgina. Þar voru sannkallaðir
brautryðjendur að verki enda fóru
í hönd miklir uppgangstímar í
skipasmíðum á Akureyri sem juku
hróður akureyrskra iðnaðar- og
tæknimanna um allt land. Í byrjun
áttunda áratugarins breytti Sverr-
ir til og rak járnsmiðjuna Mjölni
hf. eftir það um árabil við góðan
orðstír. Sá rekstur varð allviða-
mikill á tímabili en síðan voru
seglin rifuð þegar líða tók á
starfsævina og þar kom að rekstr-
inum var hætt og Sverrir dró sig í
hlé eftir mikið og giftudrjúgt ævi-
starf.
Oft hafði hann á orði að hans
mesta lán og gleði hefði verið að
eignast Öddu fyrir eiginkonu. Þau
bjuggu lengst af í Ránargötu 16 á
Akureyri og eignuðust átta börn
sem öll eru á lífi. Elsta barnið,
Hörður, var alið upp hjá föðurafa
sínum og ömmu. Afkomendur
Sverris og Öddu eru nú komnir á
sjötta tuginn.
Oft gekk mikið á í Ránargötunni
þegar allur þessi hópur með til-
heyrandi fjöri og gáska lék sér úti
og inni. Þá gilti ekki annað en að
hafa reglu á hlutunum og kom sér
þá vel að húsbóndinn gat verið
strangur og fylgdi vel eftir að ekki
brygði út af.
Við systkinin minnumst þessa
tíma oft með mikilli gleði. Laug-
ardagskvöldin voru alltaf eins: All-
ir í sturtu líkt og á færibandi,
mamma klæddi úr og stýrði inn í
sturtuna þar sem pabbi tók við á
stígvélum og skrúbbaði alla hátt
og lágt, beindi liðinu að því loknu
til dyra til þurrkunar, tók þá við
því næsta og svo koll af kolli. Fyrr
en varði var öllu lokið og hópnum
stillt upp á eldhúsborðið og tók þá
við kórsöngur Heimiliskórsins
undir traustri stjórn pabba. Þá var
sungið hvert lagið á fætur öðru
með miklum tilþrifum og sannri
gleði. Áheyrendur voru mamma og
Ólína frænka sem gerðu jafnan
góðan róm að söngnum. Að kór-
sögnum loknum var öllum skóflað í
bólið, hreinum og hressum. Þessi
kór hefur síðan tekið lagið nokkr-
um sinnum hin síðari ár við
blendnar undirtektir!
Árin liðu, börnin tíndust að
heiman og fyrr en varði voru
hjónakornin ein eftir. Þá hófst
einn ánægjulegasti tíminn í lífi
þeirra því að þau voru ákaflega
dugleg að ferðast, bæði innanlands
og utan og skoða náttúruna og
mannlíf í allri sinni fjölbreytni.
Það var því mikið reiðarslag fyr-
ir hann þegar móðir okkar veiktist
hastarlega í ársbyrjun 1991 og lést
síðan um mitt árið. Óhætt er að
segja að hann varð ekki samur
maður eftir það enda söknuðurinn
mikill og sár. En nú er hann flutt-
ur til hennar og þeir endurfundir
hafa áreiðanlega orðið ánægjulegir.
Miklu dagsverki er lokið. Sverr-
ir Árnason járnsmiður skilaði
sannarlega sínu, bæði í starfi sem
fagmaður og einnig sem traustur
heimilisfaðir og vinur okkar allra.
Fyrir það ber að þakka að leið-
arlokum og blessa minningu hans
og móður okkar.
Ingólfur.
SVERRIR
ÁRNASON
✝ Jónas EllertJónsson fæddist
í Reykjavík 29. sept-
ember 1957. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 30.
september síðastlið-
inn. Foreldrar Jón-
asar eru Jón Guð-
mundsson, f. 26.6.
1931, og Guðríður
Árnadóttir, f. 22.10.
1930. Systkini Jón-
asar eru Guðmund-
ur Ágúst, f. 27.3.
1954, Ríkharður
Örn, f. 22.11. 1955,
Íris Edda, f. 5.2. 1963 og Hafdís
Eygló, f. 4.7. 1965. Hálfsystur
Jónasar eru Sigurborg Gunn-
laugsdóttir, f. 20.1. 1951, sam-
mæðra, og Jónína Jónsdóttir f.
20.6.1951, samfeðra. Jón og Guð-
ríður skildu. Eiginkona Jóns er
Ruth Einarsdóttir, f. 27.6. 1921.
Jónas kvæntist 25. desember
1985 Sigurbjörgu Þórunni Ósk-
arsdóttur, f. 20.4. 1963. Foreldr-
ar Sigurbjargar eru Óskar Þór-
arinsson, f. 21.12. 1941, og
Gunna Sigríður Kristjánsdóttir,
f. 30.6. 1944. Synir Jónasar og
Sigurbjargar eru Egill, f. 11.9.
1985, og Ásgeir, f. 30.5. 1990.
Fósturdóttir Jónas-
ar, dóttir Sigur-
bjargar, er María
Ósk Þorsteinsdóttir,
f. 18.2. 1981. Sam-
býlismaður hennar
er Magnús Erlings-
son.
Jónas lauk 1. stigi
frá Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík
árið 1978. Árið
1979 réð Jónas sig
sem stýrimann á
Otto Wathne frá
Seyðisfirði og
fylgdi þeim togara
allt til ársins 1988 og aftur á ár-
unum 1994–1995. Árið 1988
fluttu Jónas, Sigurbjörg og
börnin til Þorlákshafnar. Í Þor-
lákshöfn var Jónas stýrimaður á
Guðfinnu Steinsdóttur, Páli,
Arnarnesi og Klæng. Síðastliðið
eitt og hálft ár var Jónas skip-
stjóri á Gróttu og Sigurvoninni
úr Reykjavík. Auk þess var Jón-
as á öðrum skipum um lengri og
skemmri tíma. Frá því í vor hef-
ur fjölskyldan búið á Kirkjustétt
9 í Reykjavík.
Útför Jónasar fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Hann Jónas er farinn, það bar
brátt að. Ég var nú ekki búin að
þekkja hann í mörg ár en það sem
ég þekkti til hans var óvenju ljúft
og þegar hann kom til okkar
pabba síns þá var hann alltaf með
bros á vör og gerði að gamni sínu.
Við munum sakna hans sárt. Hann
var líka óvenju duglegur að láta
pabba sinn heyra í sér hvort sem
hann var heima eða úti á sjó. Eitt
er víst, að hans verður sárt saknað
bæði af fjölskyldu sinni og vinum.
Við biðjum guð að blessa hann og
kveðjum hann með söknuði.
Elsku Jónas minn, farðu í friði
og guð blessi þig.
Ruth og pabbi.
Kæri vinur, þú ert horfinn og
eftir sitjum við og syrgjum. Við
eigum margar minningar um góð-
an mann, og við viljum láta þig
vita af því að við munum gera allt
til að hugsa vel um þína ástfólgnu
fjölskyldu, Sibbu, Egil, Ásgeir og
Maríu, eins vel og okkar mann-
legur máttur getur, því við vitum
að þú hefur nú miklar áhyggjur af
þeim. Við vitum líka að Drottinn
Guð mun verða með þeim og okkur
og styrkja á þeim vegi sem fram-
undan er. Við viljum láta fylgja
með vers úr sálmi sem við lásum í
gærkveldi og við vitum að fyr-
irgefningin er það sem Guð gefur
okkur, og við höfum hana að leið-
arljósi.
Æ, Guð, minn faðir, fyrirgef
það framið illt í dag ég hef,
að geti’ eg sofnað sáttur enn
við sjálfan þig og alla menn.
Mín sál og hjarta hvíli’ í þér,
en hvíl þú, Guð, í brjósti mér,
svo hver einn morgunn heims um rann
mig hitti nýrri’ og betri mann.
(M. Joch.)
Hvíl í friði, kæri vinur.
Inga Jóna, Pálmi, Elín
og Patrekur.
JÓNAS ELLERT
JÓNSSON
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.