Morgunblaðið - 12.10.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. OKTÓBER 2001 47
Genginn er á vit
feðra sinna einn fremsti
bítmeistari tuttugustu
aldarinnar á Íslandi.
Kjölfestan í helstu
sveitum sixtís og seventís og þar með
um leið eins konar táknmynd hinnar
nýgildu tónlistar á mikilvægu mót-
unarskeiði hennar hérlendis. Eftir
að hafa í félagsskap fremstu tónlist-
armanna Bretlands tekið þátt í þró-
un þeirrar hrynjandi sem síðar varð
ráðandi í framsækinni rokktónlist,
sneri Jökullinn margefldur til fóstur-
jarðarinnar, þá enn kornungur að
aldri og gerðist óumdeildur konung-
ur tvöfalda bítsins í heimalandinu,
hann hélt jafnan óaðfinnanlegu
tempói með Tónum, Flowers og Trú-
brotum.
Menn og konur flykktust að hvar
sem Jökullinn kom fram, tróðu sér
aftan við og til hliðar við trommu-
pallinn til þess að geta numið og
meðtekið hið ótrúlega: hvernig
bassatrommufetlinum var stýrt af
undraverðri festu og á slíkum leift-
urhraða að annað eins hafði aldrei
sést, og sást í raun á stundum alls
ekki, sökum hins yfirnáttúrlega
hraða.
Jökullinn var hreint ekki einham-
ur á sínu blómaskeiði, hvorki sem
hljóðfæraleikari né sem hinn mikli
framkvæmdastjóri, útgefandi og
umboðsmaður. Það var eins og
margir menn stæðu á vígvellinum
þegar brast á með stóru páku- og
snerilbreikunum, og Mandölu-, Lif-
unar- og Saltvíkurgaldrar hans opn-
uðu augu ýmissa yngri manna fyrir
þeim möguleikum sem þrátt fyrir
allt reyndust vera fyrir hendi á hin-
um íslenska örmarkaði.
Líkt og Hallgrímur Pétursson
kom með hjálpræðið inn í lúthersk-
GUNNAR JÖKULL
HÁKONARSON
✝ Gunnar JökullHákonarson
fæddist í Reykjavík
13. maí 1949. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
22. september síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Lang-
holtskirkju 2. októ-
ber.
una á sínum tíma benti
Jökullinn á annars
konar hjálpræði til
handa þeim sem vildu
feta hina hálu slóð ný-
gildrar tónlistar á Ís-
landi: að hjálpa sér ein-
faldlega sjálfir. Þetta
voru dýrmæt skilaboð
ýmsum ungum og
óhörðnuðum kollegum
sem gátu ekki annað
en dáðst að hinum öfl-
uga og fullveðja Trú-
brjóti sem kunni svo
vel að brjótast áfram,
með óbilandi trúna á
sjálfan sig og félaga sína að leiðar-
ljósi.
Það er við hæfi að fela fyrrnefnd-
um Hallgrími Péturssyni niðurlag
minningargreinar um Gunnar Jökul
Hákonarson, blómabarnið í hinni
frægu höfuðsveit tvöfalda bítsins,
Flowers:
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði, –
líf mannlegt endar skjótt.
Svo hleypur æskan unga
óvissa dauðans leið
sem aldur og ellin þunga,
allt rennur sama skeið.
Innsigli engir fengu
upp á lífsstunda bið,
en þann kost undir gengu
allir að skilja við.
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slær allt, hvað fyrir er:
grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafn fánýtt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Jakob Frímann Magnússon.
Gunnar Jökull hefur kvatt okkur.
Það var árið 1969 þegar söngvarinn
starfaði með unglingahljómsveitinni
Bendix úr Hafnarfirði þegar kallið
kom frá Jöklinum og Kalla Sighvats.
Þeir vildu fá hann til liðs við eina
helstu sveit landsins. Hljómsveitin
var Flowers. Söngvaranum unga
þótti þetta mikill heiður að vera boð-
ið tækifæri til að ganga til liðs við
þessa ofursveit. Þetta var eins og að
vera boðið að starfa með erlendri
súpergrúppu. Þegar söngvarinn var
að byrja í bransanum átti hann þann
draum heitastan að einhvern tíma
myndi hann fá tækifæri til að vinna
með hetjum sínum í Flowers eða
Hljómum. Flowers komu fyrst og
Hljómar á eftir. Þegar Gunnar Jök-
ull kom fyrst fram á sjónarsviðið bar
hann með sér nýja strauma í
trommuleik og hreif alla með sér.
Það var sérstaklega eftir að hann
kom frá Englandi, eftir að hafa starf-
að með SYN að hann sýndi hvað í
honum bjó. Hann bókstaflega færði
gæðastaðalinn á trommuleik hér á
landi upp um fjölmörg stig.
Hann var einfaldlega bestur.
Ég er þakklátur að hafa kynnst
honum þótt kynni okkar hafi verið
stutt.
„Og hver sem hefur yfirgefið
heimili, bræður eða systur, föður eða
móður, börn eða aðra sakir nafns
míns, mun fá margfalt aftur og öðl-
ast eilíft líf.“
(Matteus 19:29.)
Þó fjúki í fornar slóðir
og fenni í gömul skjól,
geta ekki fönnin og frostið
falið Álfahól.
Yfir hann skeflir aldrei,
þó allt sé af gaddi hvítt,
því eldur brennur þar inni,
sem ísinn getur þítt.
Þar á ég höfði að halla,
þó hríðin byrgi sól,
fjúki í fornar slóðir
og fenni í gömul skjól.
(Davíð Stefánsson.)
Minningin um Gunnar mun lifa
með mér.
Björgvin Halldórsson.
Svava mín, nú er líf
þitt liðið. Minningarnar
líða um hugann, minn-
ingar frá löngu liðnum
árum en þó svo undur
dýrmætar. Við áttum svo oft samleið
og ég man þig sem barn og unga
stúlku. Foreldrar mínir fluttu til
Húsavíkur haustið 1939. Rétt þar á
eftir eignaðist ég lítinn bróður og
nokkrum mánuðum seinna fæddist
þú. Árið eftir keyptu foreldrar mínir
Þórðarstaði og við fluttum þangað.
Þið áttuð heima í Vallholti. Fljótlega
tókst góður vinskapur milli foreldra
okkar og mæður okkar urðu góðar
vinkonur. Þær leituðu hvor til ann-
arrar og hjálpuðust að í bardúsi sínu
með börn og heimili. Ég man m.a. að
mamma sagði mér að Pálína hefði
stundum sent sér ábrystir í fötu. Á
þessum fyrstu árum okkar á Þórð-
arstöðum tíðkaðist ennþá þvottabala-
bað eins og víðar. Ekki man ég hve-
nær við fengum baðkar en ég man að
þið áttuð fyrsta baðkarið sem ég sá.
Þetta baðkar heillaði mig mjög. Mér
fannst að það hlyti að vera unaðslegt
að baða sig í þvílíku „íláti“. Þegar
SVAVA BJÖRG
KARLSDÓTTIR
✝ Svava BjörgKarlsdóttir
fæddist á Húsavík
30. desember 1939.
Hún lést 7. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Húsavíkur-
kirkju 15. septem-
ber.
Pálína mamma þín, sú
góða kona, sá og heyrði
hrifningu mína bauð
hún mér að koma og
prófa „ílátið“. Þær urðu
síðan ófáar ferðirnar
sem við Hanna systir
mín áttum niður í Vall-
holt til að fá að fara í
bað í baðkarinu, okkur
til óblandinnar ánægju.
Alltaf tók mamma þín
okkur svo vel. Svo feng-
um við að sjá þig
stækka og dafna.
Seinna þegar þú varst
orðin eldri komst þú uppeftir til okk-
ar og lékst þér með okkur úti og inni.
Fyrir nokkrum árum sátum við
saman í litla, fallega eldhúsinu þínu
og rifjuðum upp minningar frá
bernskuárum okkar. T.d. höfum við
krakkarnir í Brekkunni nær ótak-
markað leyfi til að leika okkur á Vall-
holtstúninu í nær endalausum slá-
bolta og öðrum leikjum. Það var
aðeins um hásláttinn sem við þurft-
um að gera hlé á leikjum okkar þar.
Mikið vorum við fegin þegar Áki var
búin að hirða og gamanið gat hafist
að nýju. Þú lékst þér oft með okkur
krökkunum úr Brekkunni. Núna
þegar ég hugsa um það held ég að þú
hafir verið eina barnið sem lékst þér
með okkur að staðaldri en áttir þó
ekki heima þar. Okkur þótti það samt
sjálfsagt enda, eins og þú sagðir,
fannst þér þú alltaf tilheyra krökk-
unum í Brekkunni.
Þú rifjaðir það upp þegar þið kom-
uð til okkar í jólaboð hvað það hafi
verið gaman að sjá hvað mamma mín
var búin að skreyta stofurnar fallega
með einiberjalyngi og blómunum
sem hún hafði búið til úr mislitum
kreppappír ásamt músastigum og
festum sem hún hafði fest í loftin og á
veggina. Þegar við uxum úr grasi
unnum við oft og tíðum saman í kaup-
félaginu okkar. Eftir að við fluttum
suður leigði ég tvö sumur hjá foreldr-
um þínum í góðu yfirlæti. Þá var oft
spjallað fram eftir kvöldi.
Seinna lágu leiðir okkar saman á
Kvennaskólann á Laugum þar sem
við vorum saman í herbergi ásamt
Öddu frænku minni. Þar var nú
margt brallað og spjallað og mikið
hlegið í góðum félagsskap. Já, margt
varð okkur að hlátursefni. Mér
fannst ég bera töluverða ábyrgð á
þér á þessu tímabili. Þú tókst því
furðu vel þegar ég var að ráðskast
með þig, þótt þér fyndist ekki alltaf
ástæða til þess og þú umbarst það
með bros á vör og sagðir eitthvað
skemmtilegt. Að vissu leyti leit ég á
þig sem litlu systur mína.
Rúmu ári eftir Laugardvölina hitt-
umst við í „Vallholti“ með frumburði
okkar og dáðumst þar að þeim og til-
verunni. Á síðustu áratugum hafa
leiðir okkar ekki oft legið saman. Um
miðjan ágúst síðastliðinn var ég
stödd á Húsavík og labbaði þá til þín
og bankaði á dyr hjá þér. Þú varst
ekki heima og nú ert þú farin.
Svava mín, ég á góðar og skemmti-
legar minningar um þig. Þakka þér
fyrir þær. Ég bið Guð að taka vel á
móti þér.
Pálínu, Gunnsteini og Kristjáni og
fjölskyldum þeirra sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Vertu sæl vinkona.
Hrafnhildur Ólafsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is)

 

  






 


    !" #




  

 

  $% & %
"&$'! '

 %
(  $% &% 

)  ' %
*% + '  '

,"  %

$' %

!  &% 

!-  %
'!   & &
 
 

 


 
./
011
//2

3   %

4 5#


!
"#

$%
 6 ( &% 
" '

 &- ( ' 
 
 1. 
78

 

      9:

  


 & ' (%(  '!
  ) !
"#

 ;
 &% 

! 
  ' 
*

46612(//62$8/628

 
 
 + 
    &)  

 ", 
  "-##
.  ! 
% ! 

&

% (%' 
 
  
6 ,'!+ &% 

 4  4 &  &% 

66  '

$%4 &  &% 

  &(
  & '

 <," 4 &  '

 &% 

)-  4 &  '
6&& ' &% 

+ 4 &  '

- 1$%&% 

, ," '!, , ," 
 

 
 $

070
=7*
1
//2


&% !
"#
 >! ! 3 '

">! '

! 3 >! '

,"!>! &% 


3 *% &% 



 



 


  
   

     
  !"  ! " #$%
& "' "$