Morgunblaðið - 28.10.2001, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 28. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ GuðmundurGuðlaugsson
fæddist í Laxholti í
Borgarhreppi 23.
júlí 1932. Hann lést
22. okt. síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðlaugur Unnar
Guðmundsson, f. í
Ytri-Knarratungu á
Snæfellsnesi 24. feb.
1902, d. 21. sept.
1989, og kona hans,
Valgerður Karls-
dóttir, f. í Tandra-
seli í Borgarhreppi
25. apríl 1900, d. 13.
mars 1985. Systkini Guðmundar
eru, í aldursröð: Karl, f. 2. júní
1923, Dóra Unnur, f. 6. ágúst
1925, Ásdís, f. 19. ágúst 1928, d.
24. des. 1993, Valdimar, f. 18.
des. 1930, Júlíus, f. 19. júní 1935,
Ásta Sigríður, f. 29. ágúst 1938,
Hreinn, f. 24. maí 1941, og
Gunnar, f. 30. maí 1943, d. 1995.
Guðmundur kvæntist hinn 13.
apríl 1958 Jórunni Axelsdóttur
frá Hjalteyri, f. 14. apríl 1936.
Hún er dóttir hjónanna Axels
Sæmanns Sigurbjörnssonar, f.
14. ágúst 1895, d. 20. júní 1959,
og Karenar Guðjónsdóttur, f. 5.
janúar 1901, d. 23. okt. 1995.
Guðmundur og Jórunn eignuð-
ust sjö börn: Jó-
hanna Gréta, f.
1957, gift Atla
Sverrissyni, f. 1962,
og eiga þau fjögur
börn og eitt barna-
barn; Karen, f.
1959, gift Auðuni
Erni Jónssyni, f.
1959, og eiga þau
fjögur börn og eitt
barnabarn; Hafdís,
f. 1960, gift Þor-
steini Kjartanssyni,
f. 1950, og eiga þau
fjögur börn; Bryn-
dís Halla, f. 1962,
gift Óðni Guðbrandssyni, f. 1960,
og eiga þau þrjú börn; Stúlku-
barn, f. 1964, d. 1965; Guðlaug-
ur, f. 1966, sambýliskona Cia
Maria Sjöström, f. 1973, og á
hann þrjú börn; Anna Þórdís, f.
1968, gift Kristjáni Stefánssyni,
f. 1963 og eiga þau eitt barn.
Fyrir hjónaband átti Guð-
mundur tvo syni, Svein Trausta,
f. 1956, og Ásgrím, f. 1957.
Guðmundur bjó lengst af í
Reykjavík og starfaði sem leigu-
bílstjóri á meðan heilsa leyfði.
Útför Guðmundar fer fram frá
Fossvogskirkju á morgun, mánu-
daginn 29. október, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Sól rís, sól sest. Vor fylgir vetri,
uppskera sáningu. Árin líða í aldanna
skaut, maður kemur í manns stað.
Þannig líður hann um garð hjá okkur
hinn veraldlegi tími. Augnablik nú-
tímans eru fyrr en varir horfin til
landsins þangað sem fuglasöngurinn
fer, þegar hann er þagnaður. En
augnablik framtíðarinnar bíða okkar
með birtu nýs dags í faðmi, þau eru
sem fersk og ósnortin blóm, sem bíða
þess tíma að blómstra í mannlífsreit.
En eins snöggt og nóttin hrindir burt
hallandi degi, eins fölna blómin og
hverfa. Þannig hverfa augnblik
framtíðarinnar fyrr en varir í
gleymskunnar dá og koma aldrei til
baka. En þó að andrá augnabliksins
sé fyrr en varir liðin eru til eilíf
augnablik, stundir sem aldrei gleym-
ast.
Hávaxinn, hlæjandi, hrókur alls
fagnaðar, snöggur í tilsvörum, mann-
glöggur, sitjandi við skákborðið,
blótandi íhaldinu og fyrirgreiðslu-
pólitík. Þannig man ég þig og þannig
ætla ég að muna þig.
Rúmlega fertugur veiktist þú og
varðst aldrei samur. Fyrir dugnað og
eljusemi móður minnar gast þú dval-
ið heima fram á síðasta ár og það ber
að þakka.
Að færa slíka fórn sem þú
mun flestum ofraun vera,
en hjálpin var þín heita trú
þær hörmungar að bera.
Í hljóði barst þú hverja sorg,
sem hlaust oft að reyna
en launin færðu í ljóssins borg
og lækning allra meina
Nú er of seint að þakka þér
og þungu létta sporin,
þú svífur fyrir sjónum mér
sem sólargeisli á vorin.
Þú barst á örmum börnin þín
og baðst þau guð að leiða,
ég veit þú munir vitja mín
og veg minn áfram greiða
(Eiríkur Einarsson.)
Nú finnst okkur allt svo veikt og
valt og haustið svo dapurt og kalt. En
við hittumst, og það er okkar hjart-
fólgna trú, fyrir handan við hin og þú.
Hafdís, Þorsteinn og börn.
Elsku pabbi minn. Nú kveð ég þig
í hinsta sinn. Sú fullvissa í hjarta
mínu að þú ert kominn heim til
Drottins er huggun harmi gegn.
Mikið rosalega sakna ég þín, minn-
ingarnar hrannast upp, þú stendur
mér stöðugt fyrir hugskotssjónum.
Ég sé þig fyrir mér, þegar ég var lítil,
þar sem við liggjum uppi í rúmi ég,
þú og Gulli bróðir og þú segir okkur
eina af þínum frábæru spennusög-
um. Aðalsportið var að hafa slökkt í
herberginu helst niðamyrkur, svo
hófst hin spennuþrungna saga og í
lokin stökkstu á fætur okkur algjör-
lega að óvörum og hljópst fram og
lokaðir og við öskruðum. Það eru
þessi augnablik sem koma upp í huga
minn. Þrátt fyrir skin og skúrir í lífi
okkar man ég þig sem ótrúlega já-
kvæðan, hressan og síhlæjandi.
Ég var aðeins 10 ára þegar þú
veiktist fyrst. Ég skildi ekki hvað
hefði gerst og skil kannski ekki enn.
Líf þitt tók miklum breytingum.
Veikindin drógu smátt og smátt úr
þér allan kraft. Síðustu ár hefur þú
þurft að þjást, elsku pabbi minn, en
aldrei kvartaðirðu. Alltaf svo þakk-
látur fyrir það litla sem maður gerði
fyrir þig.
Ég er svo þakklát fyrir síðustu ár-
in í samskiptum okkar. Við eignuð-
umst eitthvað nýtt. Gagnkvæman
kærleik og virðingu.
Elsku pabbi ég sit hér og hugsa
um það þegar ég kom til þín meðan
þú dvaldist tímabundið á Landakoti.
Sú stund er mér svo dýrmæt. Þú ját-
aðist Jesú og fórst með frelsisbæn
með mér. Við báðum fyrir allri fjöl-
skyldunni. Nærvera Drottins var svo
mikil þarna inni að það var stórkost-
legt, þú fannst svo greinilega fyrir
því. Ég er Guði svo þakklát fyrir
þessa stund. Eftir þetta fannst mér
þú breytast, þú eignaðist eitthvað
nýtt, ákveðna sátt. Ég trúi því að
Guð hafi haldið verndarhendi yfir
þér síðasta spölinn.
Elsku pabbi þegar þú veiktist af
lungnabólgu í haust var ég svo
hrædd um þig, en þú jafnaðir þig og
ég hélt að hættan væri liðin hjá.
Kraftaverkið sem gerðist í kjölfar
veikindanna það að þú hættir að
reykja, stórreykingamaðurinn sjálf-
ur, var ótrúlegt. Ég man að ég hugs-
aði að finnst þú gætir hætt, gætu allir
hætt. Þú varst sem sagt reyklaus og
fínn þegar þú fórst til Drottins.
Það var svo gaman að koma til þín
og segja þér fréttir, þú varst alltaf
jafn áhugasamur og stoltur, þegar ég
sagði þér frá nýrri vinnu, eða þegar
ég og Stjáni keyptum íbúðina okkar,
skein úr augum þínum gleði og stolt.
Þér fannst allt svo æðislegt. Síðast
þegar þú varst hérna hjá okkur átt-
irðu ekki orð yfir hvað íbúðin væri fín
og hvað þér liði óskaplega vel hér hjá
okkur. En ég veit að núna líður þér
eins og lýst er í hinum yndislega
sálmi Davíðs:
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga þig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
Bless elsku pabbi minn, sjáumst í
eilífðinni.
Elsku mamma, Hanna, Kæja,
Haddý, Didda, Gulli, Sveinn Trausti
og Ásgrímur, megi Guð blessa ykkur
og styrkja í sorginni.
Anna Þórdís.
GUÐMUNDUR
GUÐLAUGSSON
 Fleiri minningargreinar um Guð-
mund Guðlaugsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Jóhanna GuðrúnGunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. desember 1944 og
ólst þar upp. Hún
andaðist 19. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Guðný Nanna Hans-
dóttir, f. 28.10. 1917,
d. 4.3. 1965, og Gunn-
ar Árnason, f. 3. 12.
1917, d. 23.3. 1998.
Jóhanna var elst sex
systkina en þau eru
Bjarni Hans, f. 26.11.
1946, Þóra, f. 4.1.
1953, Guðný, f. 11.4. 1955, Guð-
mundur Gunnar, f. 2.10. 1956, og
Guðleif Nanna, f. 26.4. 1958.
Jóhanna giftist Þór Gunnlaugs-
syni 25. 1. 1965, en þau slitu sam-
vistum. Þau eignuðust þrjú börn,
þau eru: 1) Gunnar Steinn, f. 20. 8.
1965, maki hans er Guðbjörg K.
Pálsdóttir, börn þeirra eru Helgi
Steinn, Jóhanna Guðrún, Arnar
Þór og Alda María; 2) Gunnlaug-
ur, f. 30.11. 1971, maki hans er
Guðbjörg B. Jónsdóttir og eiga
þau einn son, Jón Kristján; 3)
Guðný Nanna, f. 12.9. 1977, maki
hennar er Albert V. Kristjánsson
og börn þeirra eru Bjarni Þór,
Steinar Freyr, Sonja Sif og Krist-
ján Ottó. Eftirlifandi
eiginmaður Jóhönnu
er Bjarni Gunnlaugs
Bjarnason, f. 19.6.
1945, en þau giftu
sig 13.5. 2000.
Jóhanna starfaði
við verslunar- og
veitingastörf mest-
allt sitt líf. Hún
starfaði í nokkur ár í
Kjötbúðinni Lauga-
vegi 32, Kjöthúsinu í
Ásgarði, einnig
starfaði hún í grill-
inu í Sigtúni. En
lengst af starfaði
hún hjá Vogakaffi og Sundakaffi,
þar til hún hóf sinn eigin rekstur
með Kaffistofuna á Sendibílastöð-
inni hf. 1993. Jóhanna var virk í
félagsstarfi og var hún í Kven-
félaginu Fjallkonunum í Fella- og
Hólakirkju. Þar var hún formaður
frá mars 1992 til dauðadags.
Einnig var hún starfandi í Banda-
lagi kvenna í Reykjavík. Hún
sinnti þar varaformennsku frá
1992–1998 en þá gerðist hún for-
maður starfsmenntunarsjóðs
ungra kvenna í Reykjavík.
Útför Jóhönnu Guðrúnar fer
fram frá Fella- og Hólakirkju á
morgun, mánudaginn 29. október,
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma mín, það tekur mig
þyngra en orð fá lýst að skrifa þessar
línur. Ég var staddur í sumarbústað í
Skorradal þegar Gulli bróðir hringdi
í mig og sagði mér að eitthvað væri
að þér í fæti sem þyrfti að kíkja á og
það væri verið að flytja þig á spítala.
Ég bað hann að láta mig vita hvernig
gengi þar sem ég taldi enga hættu á
ferðum. Ég hitti þig á föstudags-
morgun og við fengum okkur kaffi
saman og ræddum við um líðan þína
eftir aðgerðina . Sem var reyndar
ekki nógu góð en þú varst ekki vön
að kvarta yfir einu né neinu. Ég man
einu sinni þegar þú dast á svelli á
gangstétt og lást með fótinn í gifsi
upp fyrir hné og gast varla hreyft
þig, þú kvartaðir ekki heldur þá. Það
er svo ótrúlega margt sem við áttum
og gerðum saman, þær minningar
geymast í hjarta mínu sem er stórt
alveg eins og þitt var. Þú varst sú
hjartahlýjasta, ósérhlífnasta og óeig-
ingjarnasta kona sem ég veit um og
tala ég fyrir munn margra manna, þú
varst með öðrum orðum perla. Það
eru ekki allir sem eru þeirrar heppni
aðnjótandi að eiga eins mömmu eða
ömmu og þig. Það var fyrir nokkrum
mánuðum að þú fórst að finna fyrir
óþægindum í hnénu og fórst margoft
til læknis. Það var allt á sama veg,
ekkert að þér. Síðan kvartaðir þú og
þá fóru læknar að hlusta á þig og
gerðu eitthvað í málinu. Mér finnst
alveg ótrúlegt þegar sumir læknar
þykjast vita betur en sjúklingurinn
um það hvort maður er með verk eða
ekki. Það er hlutur sem enginn getur
komið mér í skilning um. Þú útskýrir
það fyrir mér seinna þegar við hitt-
umst aftur. Ég er mjög ánægður að
hafa hitt þig um morguninn yfir
kaffisopa, ég kom, tók utan um þig,
kyssti og sagði þér að ég elskaði þig
skilyrðislaust, annað væri bara ekki
hægt. Elsku mamma, Gulli bróðir
hringdi í mig aftur nokkrum mínút-
um seinna og sagði mér að þú værir
dáin, ég á engin orð til að lýsa líðan
minni við það reiðarslag, mín eina
huggun er sú að hann Bjarni, sem þú
elskaðir og þér þótti svo vænt um,
var hjá þér. Síðan komu allir til þín
upp á spítala. Ég ætlaði að syngja
fyrir þig eins og ég gerði fyrir Gunn-
ar afa en ég kom ekki upp orði. Elsku
mamma mín, viltu vaka yfir okkur
öllum, vernda okkur og passa. Hafðu
þökk fyrir allt og allt, perlan mín.
Þinn sonur
Gunnar Steinn.
Elsku mamma, ég vildi bara segja
þér að ég elska þig og sakna þín svo
mikið. Ég var að vona að þetta væri
aðeins vondur draumur og ég gæti
vaknað og allt yrði sem fyrr. Við átt-
um eftir að gera svo margt saman.
Ég er svo þakklát fyrir þann tíma
sem við áttum saman þótt stuttur
væri, þó á ég margar góðar minn-
ingar um okkur.
Þú varst alltaf til staðar fyrir mig,
alveg sama hvað það var eða hvað ég
gerði, þú bara elskaðir mig.
Elsku mamma, ég kveð þig með
þessu ljóði sem er ritað á plattann
sem ég gaf þér kvöldið áður en þú
kvaddir, ég veit að þér þótti þetta
ljóð mjög fallegt og þú varst hreykin
af þessari gjöf:
Þú leiddir mig og studdir
er lítil ég var og smá
þú áfram veginn ruddir
svo allir mega sjá
nú lífið við mér brosir
það er gott að vera til,
og allar mínar óskir
þær rætast ef ég vil.
(Þóra B. Jóns.)
Þín dóttir,
Guðný Nanna.
Kallið er komið allt of fljótt. Það
átti enginn von á því að við þyrftum
að kveðja þig svona snöggt. Þú sem
varst svo hress og brosmild, alltaf
tilbúin að gera alla hluti og kunnir
ekki að segja nei. Ég kynntist þér
fyrir tæpum tíu árum, þegar ég
kynntist syni þínum. Það er nú alveg
eins og það hafi gerst í gær og þú
tókst mér svo vel að það var eins og
ég hefði alltaf þekkt þig. Og dóttir
mín leit strax á þig sem ömmu og þú
tókst henni þannig líka. Við vitum
svo hvernig allir tengdamömmu-
brandararnir eru, þeir gera tengdó
alltaf að grýlum, en þannig var ekki
komið hjá okkur. Okkur kom mjög
vel saman og mér fannst mjög gott
að vinna með þér, við vorum eins og
ein heild. En þannig var líka sam-
bandið á milli þinnar fjölskyldu og
minnar, við vorum eins og ein stór
fjölskylda, þegar við fórum saman í
útilegur á sumrin eða hvað sem var.
Einnig var mjög gaman þegar við
hittumst á mánudagskvöldum á vet-
urna í föndurklúbbnum okkar. Það
voru heldur engin vandamál þegar
við vorum að undirbúa og útbúa
brúðkaup okkar Gunnars, þá stillt-
um við bara saman strengi, ég, þú og
mamma, og gerðum þetta að glæsi-
legri veislu sem við allar gátum verið
stoltar af. Svo rann stóra stundin þín
upp í maí á síðasta ári, þegar þú gift-
ist honum Bjarna þínum. Þið létuð
loksins verða af þessu að börnunum
viðstöddum en komuð öllum öðrum á
óvart þar sem þeir héldu að þeir
væru að mæta í matarboð og Evr-
óvisjónpartí, en svo kom annað í ljós.
Það var líka svo gaman að fá að taka
þátt í jólafundi kvenfélagsins og sjá
hvað þetta er skemmtilegur hópur
sem þú starfaðir með. Þannig öðlað-
ist maður skilning á því hvað þú lifðir
þig inn í þetta starf. Oft var sagt við
þig að þú værir svo upptekin kona og
værir aldrei heima, en málið er að þú
lifðir lífinu lifandi. Þú gafst þér alltaf
tíma til að gera allt, hvort sem það
var smáinnlit eða skipulagðar heim-
sóknir. Þið Bjarni voruð kannski
bara að labba Elliðárdalinn um helg-
ar og komuð svo við í vatn eða kaffi-
sopa. Það var líka gaman þegar við
fórum saman til Benidorm 1996. Þá
var sagt við Gunnar að hann væri
hugaður maður að leggja það á sig að
fara í frí með mömmu sinni og
tengdó, mikið gátum við hlegið að
því. Við vorum svo farin að tala um
það að við þyrftum að fara að end-
urtaka þetta. En því miður fórst þú í
annað ferðalag.
Elsku tengdó, þetta er allt svo
óraunverulegt og minningarnar hell-
ast hér yfir mig en það er svo erfitt
að koma þeim á blað. Ég þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig
og mína, við munum sakna þín sárt,
en við munum halda minningu þinni
á loft. Guð geymi þig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þín tengdadóttir,
Guðbjörg Kristín Pálsdóttir.
Elsku amma. Jæja, þá er komið að
kveðjustund, sem ég var að vona að
kæmi ekki nærri því strax. En eins
og sumir segja þá hefur lífið sinn
gang, mér finnst að það eigi ekki að
fara á þennan veg af því að það er svo
sárt að kveðja þig . Þú varst mikils
metin kona alls staðar og það liggur
við að önnur hver manneskja í
Reykjavík þekkti þig. En nú ertu
farin og við munum öll syrgja þig
mikið og lengi. Þó að þú sért farin frá
okkur líkamlega þá ferðu aldrei frá
okkur andlega, þú verður alltaf hjá
okkur, sama hvað gerist og þú verð-
ur ávallt til í minningum okkar allra.
Mín elsta minning um þig er
hvernig þú sast og talaðir í símann.
Svo var ég alltaf uppi og hlustaði á
það sem þú sagðir. Ég gleymi heldur
aldrei hvað það var gaman að fara
með þér í útilegur eða hvað rödd þín
var falleg eða hvernig þú hlóst. Mig
minnir að ég hafi aldrei séð þig leiða
því að það var alltaf bros á vörum
þínum.
Amma, ég elska þig hvað sem ger-
ist og ég gleymi þér aldrei.
Þín sonardóttir og alnafna
Jóhanna G. Gunnarsdóttir.
JÓHANNA GUÐRÚN
GUNNARSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Jó-
hönnu Guðrúnu Gunnarsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.