Morgunblaðið - 30.10.2001, Blaðsíða 39

laðimola ef ég borðaði kjötbollur. Ég
borðaði enga bollu, en samt gaf hann
mér súkkulaði. Svo einu sinni fyrir
nokkrum vikum ætlaði ég að senda
pabba mínum SMS með farsímanum
hennar mömmu og biðja hann um
þrjár pylsur í hádegismat. En pabbi í
símaskránni hennar mömmu var
auðvitað afi og hann skyldi ekkert í af
hverju stelpan hans í Namibíu var að
biðja hann um pylsur. Afi hló mjög
mikið þegar hann uppgötvaði að
barnabarnið hans var að senda hon-
um þetta skeyti.
Tinna Rut.
Elsku Elli afi, það er svo skrítið að
þú sért farinn frá okkur. Svo erfitt að
skilja, þegar maður er svona ungur.
Biðjum góðan Guð og alla englana
að passa þig.
Elsku Una amma megi Guð gefa
þér styrk í þessari sorg.
Nú veit ég að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá brjósti hans,
svo fjötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
uns sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
(Tómas Guðmundsson.)
Hvíl í friði, elsku Elli afi.
Daníel Þór og Karen Björg.
Þó vér skiljum um stund,
þá mun fagnaðarfund
okkur fljótt bera aftur að höndum;
því að hjólið fer ótt,
því að fleyið er fljótt.
Er oss flytur að Glólundar ströndum.
(J. H.)
Elli vinur okkar er farinn frá okk-
ur fyrr en við ætluðum. Við sitjum
eftir og rifjum upp allar góðu stund-
irnar. Myndirnar hrannast upp í
huganum og flestar tengjast þær
hestum: Elli með nokkra til reiðar og
skiptir engu þó ótamin trippi séu þar
í kippunni hjá honum, allt gengur
það átakalítið og engar gjarðir að
slitna eða taumar að flækjast. Elli á
Fjöður sem dansar og hoppar með
hann um gerðið en ekki haggast
knapinn og glott út í annað er á sín-
um stað. Elli á yfirferðartölti á
Skandal svo þýðum að gjörð undir
kviðinn er næsta óþörf. Elli að spjalla
í hesthúsinu yfir rjúkandi kaffi sem
Una skenkir okkur. Elli með kíki við
auga í eldhúsinu í Arnarholti að
fylgjast með vinafólki sínu upp með
Hlíðum, spyr svo næst þegar leiðir
liggja saman hvaða sprettur hafi ver-
ið á hinum eða þessum á brúnum klár
eða jörpum upp brekkur eða niður
hlíðar. Hann taldi heyrúllurnar á
túnunum og vissi upp á hár hvað var
enn óslegið. Ekkert fór framhjá hinu
sívakandi Arnarholtsauga. En hann
kunni að gera grín að sjálfum sér
ekki síður en öðrum og var ófeiminn
að upplýsa hversu vel hann fylgdist
með okkur. Og óþreytandi var hann
að hrósa fögru fjallasýninni sem eld-
húsglugginn í Arnarholti rammaði
inn. Við kveðjum góðan vin og félaga
með þökk fyrir samferðina í reiðtúr-
um og sleppitúrum að ógleymdum
hlýjum móttökum á kaffistofu hest-
hússins. Við minnumst hans við þær
aðstæður sem við þekktum hann
best: Á hestbaki með Unu sinni með
vind í hári, hófadyn í eyrum, beitta
stríðni á vör og meðfylgjandi blik í
auga. Við sendum Unu og öllu hans
fólki okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Kristín (Stína), Ólöf (Ollý),
Grétar, Melkorka, Sigrún
og Elín.
Leiðir okkar Ella lágu fljótt sam-
an, strax á fyrsta æviári þar sem for-
eldrar okkar voru vinafólk. Þó svo að
það væri ofsagt að við hefðum verið
óaðskiljanlegir leikfélagar á þessum
árum, áttum við margar góðar stund-
ir sem ljúft er að minnast og alltaf
vissum við hvor af öðrum. Við erum
af þeirri kynslóð, sem átti þess kost
að fara í sveitina að loknum síðasta
skóladegi á vorin og vera þar fram
yfir réttir. Elli var ungur að árum
þegar hann byrjaði að fara í sveit og
sveitin og allt sem henni tengdist, bú-
störfin, skepnurnar og landið, átti
hug hans allan. Því kom það ekki á
óvart að hann færi til náms á Bænda-
skólanum á Hvanneyri en þaðan lauk
hann búfræðinámi. Á Hvanneyri
kynntust Erlendur og Ólafía Guðna-
dóttir. Þau giftust og eignuðust þrjú
börn, Þórð, Guðlaugu og Maríu. Elli
og Ollí, eins og Ólafía var gjarnan
kölluð, hófu búskap í Útey í Laug-
ardal, yndislegri sveit. Eftir nokk-
urra ára sveitabúskap fluttu þau til
Reykjavíkur en þar kom að þau
skildu. Þegar til Reykjavíkur var
komið stundaði Elli ýmis störf, bæði
hjá Olíufélaginu Esso auk þess sem
hann vann við langferða- og leigu-
bílaakstur.
Í hestamennskunni átti Elli sínar
góðu stundir og í gegnum hana
tengdist hann sveitalífinu og landinu
á nýjan leik. Hjá Arnóri Karlssyni,
bónda í Arnarholti í Biskupstungum,
höfðu Elli og Una, eftirlifandi eigin-
kona hans, aðstöðu fyrir hestana og
sumarfríum sínum vörðu þau gjarn-
an þar í viðfangi við hestana og við
heyskap og ýmis bústörf. Göngur
með Tungnamönnum og réttir voru
ómissandi þáttur í lífi Erlendar á
hverju hausti mörg undanfarin ár.
Frá Arnarholti var gjarnan lagt upp í
hestaferðir um hálendið og nutum
við hjónin einnar slíkrar ógleyman-
legrar ferðar með þeim hjónum þeg-
ar farið var yfir Kjöl í Skagafjörðinn.
Fyrir það erum við þakklát.
Elli var sérstaklega þolinmóður og
laginn við baldna hesta og var aðdá-
unarvert að fylgjast með honum tala
til þeirra þar til þeir voru orðnir ró-
legir. Fyrir um tíu árum réðst Er-
lendur til starfa sem húsvörður við
Öskjuhlíðarskóla. Hann naut sam-
vistanna við börnin, hann unni þeim
og starfinu sínu. Við sviplegt fráfall
hans stöndum við nú eftir með sorg í
hjarta en þökkum fyrir stundirnar
sem við áttum saman. Við hjónin
sendum Unu Hlín, Dodda, Gullu,
Maríu, fjölskyldum þeirra og Löllu
móður Erlendar sem og ástvinum
öðrum öllum, okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim styrks í
þeirra miklu sorg. Hið sama geri ég
fyrir hönd starfsfólks Öskjuhlíðar-
skóla, nemendanna og fjölskyldna
þeirra. Ég bið Erlendi Þórðarsyni,
vini mínum, blessunar og friðar.
Einar Hólm Ólafsson.
Við sitjum hér saman og deilum
minningum um góðan vin sem horf-
inn er til nýrra heimkynna. Elli var
samstarfsmaður okkar í Öskjuhlíðar-
skóla til margra ára og má með sanni
segja að aldrei hafi borið skugga á
samskipti okkar. Hann var einstak-
lega hjálpsamur þeim sem stuðnings
þurftu við og ætíð fljótur að setja sig
inní aðstæður og rétta fram hjálp-
arhönd.
Í huga okkar bregður fyrir svip-
myndum úr anddyri skólans en þar
er stundum líflegt og leysa þarf ýmis
verkefni með skjótum hætti. Við
þessar kringumstæður var húsvörð-
urinn fljótur að bregðast við hverjum
vanda og leysa hann. Sem vinur var
Elli afar traustur og hugulsamur. Oft
sló hann á þráðinn til að vita hvernig
lífið gengi fyrir sig og hvernig börn-
unum okkar liði. Þá var hægt að
ræða málin eins og þau komu fyrir,
vitandi það að sjónarmið hans kæmu
fram á hreinskilinn hátt.
Það var sveitamaðurinn í okkur
öllum sem gaf okkur sameiginlega
sýn. Oftar en ekki var Elli með hug-
ann í sveitinni eða hjá hestunum sín-
um en þeir voru hans aðaláhugamál.
Það er dýrmætt að hafa átt slíkan
vin, en eins og segir í spámanninum:
Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum samþykkur
af heilum hug. Og þegar hann þegir, skiljið
þið hvor annan. Því að í þögulli vináttu ykk-
ar verða allar hugsanir, allar langanir og
allar vonir ykkar til, og þeirra er notið í
gleði, sem krefst einskis. Þú skalt ekki
hryggjast, þegar þú skilur við vin þinn, því
að það, sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru hans, eins
og fjallgöngumaður sér fjallið best af slétt-
unni.
(Kahlil Gibran.)
Við vottum eiginkonu hans og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Hafdís og Þórkatla.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. OKTÓBER 2001 39
✝ Guðrún BjörgSigurðardóttir
fæddist á Rauðuvík á
Árskógsströnd í
Eyjafirði 23. septem-
ber 1923. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
21. október síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Baldrún
Laufey Árnadóttir, f.
á Ytrihaga á Ár-
skógsströnd 28. maí
1897, d. 2. mars
1983, og Sigurður
Bjargvin Jóhannsson
frá Selárbakka, f. 2. nóvember
1896, d. 8. september 1945. Þau
eignuðust þrjú börn, auk Guðrún-
ar Bjargar voru það þau Þor-
steinn Mikael, f. 24. mars 1922, d.
23. mars 1993, og Guðný, f. 21.
nóvember 1933, d. 25. júlí 1994.
Hinn 7. júlí 1950 giftist Guðrún
Björg Magnúsi Sigurjóni Þor-
steinssyni frá Ólafsfirði, f. 29. júlí
1923, d. 24. nóvember 1987.
Stofnuðu þau heimili sitt í Hrísey,
en fluttu 1964 til Reykjavíkur og
settust að á Ægisíðu 50 þar sem
þau bjuggu alla tíð. Guðrún
Björg og Magnús eignuðust sam-
an fjögur börn. Þau eru: 1) Val-
gerður, f. 31. janúar 1950, gift
Elíasi Þorsteinssyni,
f. 22. febrúar 1946,
þau eiga eina dótt-
ur, Guðrúnu Björgu.
2) Auður, f. 5. mars
1953, gift Marko
Lekay, f. 12. ágúst
1951, þau eiga tvo
syni, Magnús og Ró-
bert. 3) Erna, f. 15.
maí 1954, gift Rad-
islav Vidakovic, f.
28. júlí 1963, þau
eiga eina dóttur,
Söru Björgu. 4)
Skúli, f. 14. febrúar
1961, ókvæntur.
Guðrún Björg átti tvö börn áð-
ur en hún giftist Magnúsi. Þau
eru: 1) Sigrún Bjarglind Valdi-
marsdóttir, f. 24. apríl 1941, gift
Ingólfi Ingólfssyni, f. 28. nóvem-
ber 1937, eiga þau fimm börn,
Ingólf Björgvin, Valdimar Ómar,
Ævar, Þórdísi Björgu og Heiðu.
2) Mikael Sigurðsson, f. 30. sept-
ember 1943, kvæntur Ebbu Sig-
urhjartardóttur, f. 8. ágúst 1945,
og eiga þau þrjú börn, Magnús
Jóhann, Eydísi og Nínu. Lang-
ömmubörn Guðrúnar Bjargar
voru orðin tuttugu.
Útför Guðrúnar Bjargar fer
fram frá Neskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Horfin er á braut elskuleg móð-
ursystir mín, Guðrún Björg Sig-
urðardóttir, kölluð Bogga móður-
systir. Með henni er horfin heil
kynslóð úr móðurætt minni. Ég
minnist Boggu fyrir margt. Stór-
brotinn persónuleiki hennar lét
engan ósnortinn sem kynntist
henni. Hún var mikil í öllu, útliti,
framkomu, hjartahlýju, viðurgjörn-
ingi og öllu sem hún kom nærri. Ég
minnist þess sem barn þegar hún
kom heim til Húsavíkur með
hrokkinkollana sína á leið til Rauf-
arhafnar í síldina, hve allt lifnaði
við. Mikið hlegið og talað hátt. Ég
minnist heimsókna út í Hrísey,
meðan hún bjó þar með Magga sín-
um og börnum, og ýmissa atvika,
t.d. hvað ég grét yfir því að fá ekki
lús í hárið eins og frænkur mínar,
mér fannst ég víst höfð útundan,
því þær fengu mikla athygli vegna
þessa. En það var ekki háttur
Boggu að skilja einhvern útundan.
Eftir að þau hjón fluttu til
Reykjavíkur og stofnuðu heimili á
Ægissíðu 50 varð það griðastaður
okkar hjóna í Reykjavík á náms-
árunum. Alltaf var hægt að koma
þangað, nóg pláss þótt fermetrarn-
ir væru ekki margir og nóg að
borða. Ægissíðan líktist meira
stóru sveitaheimili en heimili í
borg. Fullt hús matar af kjarngóð-
um íslenskum mat og ef fátækir
námsmenn, eins og við vorum oft,
áttu ekki fyrir mat þá var ekki
amalegt að eiga Boggu að. Ein jólin
komumst við ekki norður og hvað
var sjálfsagðara en að bæta þrem-
ur við þau níu sem fyrir voru í jóla-
haldið og þröngt máttu sáttir sitja.
Þetta voru yndisleg jól og eina hefð
frá þessum jólum höfum við í okkar
jólahaldi enn í dag.
Eftir að við fluttum norður og
lengra varð á milli fækkaði heim-
sóknunum en aldrei komum við
suður nema að hitta Boggu og allt-
af vorum við jafnhjartanlega vel-
komin. Ómetanlegt var að eiga
hana að þegar mamma barðist við
sjúkdóm sinn á Landspítalanum
því að hjá henni áttum við pabbi at-
hvarf. Ég held við höfum aldrei
þakkað það sem skyldi en þannig
var Bogga, hún gaf án þess að ætl-
ast til að fá eitthvað til baka.
Ég veit að vel hefur verið tekið á
móti henni í nýjum heimkynnum af
þeim sem eru á undan gengnir.
Blessuð sé minning hennar og hafi
hún þökk fyrir allt.
Elsku Sigrún, Mikki, Vallý, Auð-
ur, Erna, Skúli og fjölskyldur. Guð
gefi ykkur styrk í sorginni. Hugur
okkar allra dvelur með ykkur.
Ykkar
Anna Ólafsdóttir.
Hún mamma er dáin. Þetta
hljómar dálítið einkennilega,
mamma sem alltaf var til staðar og
hugurinn var oft hjá.
Það er dálítið skrítið að skrifa
minningargrein um hana núna, hún
sem alltaf var svo hress og ekkert
amaði að, hún kvartaði aldrei og
þegar hún var spurð um líðan þá
svaraði hún alltaf: „Ég hef það
gott.“ Eitt er þó víst, við deyjum
öll, það vitum við en þegar kallið
kemur þá hrökkva allir við og öll-
um er brugðið.
Mamma greindist með krabba-
mein í september 1999 og kom sú
frétt eins og reiðarslag, á þessu átti
enginn von, það kom fljótlega í ljós
að meinið var svo langt gengið að
engin meðferð dygði til að hefta
framgöngu sjúkdómsins, hún tókst
á við örlög sín og barðist af hörku
og lét ekki bugast, hún var hörku-
tól.
Mamma hafði alla tíð þurft að
standa svo til ein í uppeldi allra
sinna barna og var það ekki alltaf
auðvelt, pabbi vann alla tíð fjarri
heimilinu og kom það í hlut
mömmu að vera bæði bíll og bíl-
stjóri.
Hún kom okkur öllum til manns
og höfum við öll komist áfram í líf-
inu svo til áfallalaust, hún var stolt
af börnunum sínum. Þótt hún segði
okkur það sjaldan þá dáðist hún að
því barnaláni sem hún nyti á við
aðra.
Mamma vann ekki utan heimilis
meðan við vorum ung , hún var allt-
af til staðar. Hún var mikil hann-
yrðakona og féll henni aldrei verk
úr hendi. Hún var meira að segja
að prjóna lopapeysu og trefil fjór-
um dögum fyrir andlát sitt. Hún
kvartaði aldrei þótt oft væri ástæða
til, það var ekki hennar stíll.
Mamma var vinmörg og átti hún
marga góða vini sem voru vinir í
raun, það sýndi sig í veikindum
hennar núna. Hún var ekki alltaf
auðveld í samskiptum en trygglynd
var hún og vinur vina sinna. Hún
var hreinskiptin og féll það ekki
alltaf í kramið eins og gengur.
En nú er þessi sómakona gengin
á vit feðra sinna og viljum við
þakka öllum þeim sem studdu hana
í veikindum hennar og má þar fyrst
þakka vinkonu hennar, henni Sig-
rúnu Runólfsdóttur, sem létti
henni stundirnar með spjalli í síma
og heimsóknum, Ingibjörgu
Sveinsdóttur, sem kom og þreif hjá
henni og veitti henni ómetanlega
aðstoð með hlýrri framkomu og
viðmóti, lækninum, honum Karli á
kvennadeild Landspítala við
Hringbraut, hann er kominn í dýr-
lingatölu, svo dásamlega talaði hún
um hann, hann reyndist henni
ómetanlegur á erfiðum stundum.
Hún treysti honum fullkomlega,
einnig öðru starfsfólki á kvenna-
deild, svo og starfsfólki hjá heima-
hlynningu krabbameinssjúkra,
Margréti vinkonu hennar á Ægis-
íðu og að lokum er þakkað öllu
starfsfólki á „Kærleiksheimilinu“,
sem er líknardeild Landspítalans í
Kópavogi. Þar naut hún umönnun-
ar og kærleiks sem er ólýsanlegur.
Það er vart hægt að finna annan
eins stað fullan af dásamlegu
starfsfólki og þar, þar naut hún sín
fullkomlega og þar endaði hún líf
sitt sátt við guð og menn. Við vilj-
um að lokum þakka öllum öðrum
sem léttu henni lífið í veikindum
hennar. Guð geymi minningu henn-
ar.
Börnin.
GUÐRÚN BJÖRG
SIGURÐARDÓTTIR
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284