Morgunblaðið - 30.10.2001, Side 48

48 ÞRIÐJUDAGUR 30. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÁRIÐ 1950 komu til Íslands danskir
hnefaleikamenn í boði íþróttafélaga í
Reykjavík, og kepptu á móti íslensk-
um piltum úr Ármanni og KR í
hnefaleikum. Keppni þessi fór fram í
íþróttahúsinu við Hálogaland. Dan-
irnir, sem voru fjórir, kepptu hér við
íslenska hnefaleikamenn tvö kvöld. Í
fyrra skiptið 3. mars 1950 og aftur 5.
mars. Keppni þessi sýndi að Íslend-
ingar voru betri en gestirnir, og
benti það eindregið til þess að Ís-
lendingar væru gjaldgengir til
keppni með öðrum þjóðum.
Dagblöðin vöktu athygli á þessu.
Eitt þeirra hafði þetta að segja fyrir
keppnina: „Fyrir vali í þessa keppn-
isferð til Íslands af hálfu Dana urðu
menn sem vitað er að eru góðir
„tekniskir“ hnefaleikamenn sem
hægt er að læra af. Af þessu mega
menn vita að keppni sú sem fram fer
í kvöld verður skemmtileg og spenn-
andi, og kannske getur svo farið að
einhver af piltum okkar verði sigur-
sæll. Danirnir heita Viggo Garsten-
sen, 24 ára, Frede Hansen, 25 ára,
Homer Rasmussen, 28 ára og Wern-
er Rasmussen, sem er fyrrverandi
Sjálandsmeistari.“
Annað dagblað hafði þetta að
segja að keppni lokinni: „Álit mitt á
getu Dananna er það, að af þessum
mönnum höfum við lítið að læra. Þeir
eru mun seinni og ótrúlega úthalds-
litlir. Stíllinn er þó áferðarfallegur,
en tapar sér er leikhraðinn vex.“
Álit formanns Lyngby, íþrótta-
félags Werner Rasmussen: „Íslend-
ingar eru á líku stigi og Finnar. Dan-
ir unnu þá 5:3 í landskeppni nýlega.
En Danir eiga marga mjög góða
hnefaleikamenn, sem við fáum von-
andi að sjá hér í keppni í náinni fram-
tíð. Hvað Íslendinga snertir virðast
þeir vera á hraðri ferð upp á við í
kunnáttu.“
Áhorfendur á þessu móti voru eins
margir og húsrúm leyfði, en auk þess
stóð mikill fjöldi utan dyra. Allar dyr
voru opnar til að gefa sem flestum
tækifæri til að horfa á leikinn.
Þetta var í stuttu máli fært hér til
leturs að mestu upp úr dagblöðum
Reykvíkinga.
Árið 1953 kom hingað og keppti í
þungavikt Bjarni Lyngas, þá Nor-
egsmeistari. Lyngas vann til silfur-
verðlauna í léttþungavikt á Evrópu-
meistaramótinu í Mílanó 1951. Hann
hafði einnig unnið alla þá landsleiki í
þungavikt fyrir Noreg, sem hann
hafði tekið þátt í fyrir heimsóknina
til Íslands, m.a. við sænska meist-
arann Ingimar Johanson, nokkrum
mánuðum áður en hann kom hingað.
Bjarni Lyngas varð síðar Ólympíu-
meistari í þungavikt, og gerðist þar á
eftir atvinnumaður í hnefaleikum í
Bandaríkjunum. Um keppni hans við
Jens Þórðarson, Ármanni, mátti lesa
í Morgunblaðinu 8. maí 1953: „Jens
Þórðarson stóð sig með mestu prýði.
Það er ekki heiglum hent að standast
mann eins og Lyngas í þrjár lotur.
Jens hefur litla keppnisreynslu, 6
leiki á móti 60 leikjum Lyngás á 6 ár-
um. Jens hefur mikla hæfileika, hann
er sterkur, sækinn og fylginn sér og
drengilegur.“
9. febrúar 1954 var haldið síðasta
hnefaleikamót á Íslandi. Keppendur
allir úr Ármanni, auk Leif Hansen
frá Noregi, sem hafði að baki 180
kappleiki á 7 árum, þar af 165 sigra.
Hann hafði sigrað í 10 landskeppn-
um af 11, og hafði verið í liði Evrópu
gegn Bandaríkjunum 1953. Hann
boxaði við Björn Eyþórsson úr Ár-
manni í veltivikt. Leikur þeirra var
stórskemmtilegur og endaði með
sigri Hansens.
Hnefaleikar voru bannaðir á Ís-
landi 1956.
Mér datt þetta bara í hug í sam-
bandi við sigurför Dana í knatt-
spyrnu fyrir nokkru.
GUÐMUNDUR ARASON,
fv. formaður Hnefaleikaráðs og
þjálfari Ármenninga í hnefaleikum.
Hnefaleikar
Frá Guðmundi Arasyni:
ÞEGAR tilhögun tilvitnunarmerkja
ber á góma er oft sagt: "Þetta hefur
alltaf verið svona." Já, þetta (að hafa
gæsalappir niðri og uppi) hefur lengi
verið þannig. En tímarnir breytast
og mennirnir með – og um leið ýmis
framsetning. Það á líka við um les-
mál. Líklega hefur fólk á Íslandi
bara ekki skoðað málið. Tökum
nokkur atriði sem styðja þá skoðun
að Íslendingar ættu að lagfæra stöðu
tilvitnunarmerkja.
1. Fagurfræðilega eru gæsalappir
betur komnar uppi. Þegar gæsalapp-
ir eru hafðar utan um orð, einkum
stutt orð, sýnist það í miklu meira
jafnvægi en ella.
2. Flestar þjóðir eru að taka þetta
upp, t.d. frændur okkar á hinum
Norðurlöndunum (Danir, Finnar og
Svíar fyrir löngu). Varla er fólk svo
illa gefið í þessum löndum að gera
þessi mistök.
3. Þetta form hefur verið svona á
ritvélum frá upphafi og reynst vel
vegna einfaldleika.
4. Íslendingar hafa (sem reyndar
er umdeilt) fellt niður bókstafinn z,
nánast útrýmt kommusetningu og
hringlað með litla stafi og stóra.
Lagfæring á staðsetningu tilvitnun-
armerkja ("gæsalappa") ætti ekki að
vera þeim um megn.
5. Það er engin ástæða til að kenna
fólki að hafa samskonar greinar-
merki á mismunandi stað (þ.e. hæð) í
texta. Heyrst hefur: "Það sést hvar
gæsalappirnar byrja." Ábending:
Þar sem gæsalappir eru alltaf fram-
an við orð, þegar tilvitnun hefst, er
það fullnægjandi. Gæsalappir aftan
við orð sýna að tilvitnun er lokið.
Það er vafalaust heppilegast að
hafa greinarmerki, sem gegna sama
hlutverki, á sama stað í lesmáli.
ARNGRÍMUR SIGURÐSSON,
Keilufelli 2, Reykjavík.
Upp með gæsa-
lappirnar
Frá Arngrími Sigurðssyni: