Morgunblaðið - 04.11.2001, Qupperneq 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 4. NÓVEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Blómaskreytingar við öll tilefni
Opið til kl. 19 öll kvöld



   

 


  



         
 
     

 !
"

#   $%%&

 !!" #" $!%&&


" '  "() " )
"*$ +  )
),& 

 *" *&!-.
)/ 01-& !!" "-*- 2 
)&&


# /- "-*&&

 *" *&!-.

 

     







 

   
 
 
  


    

    !""#
$%  &'  '%

 ! "

#!"
$% 
#! #
&''( #
 ) #

% ' *)#+ #


 
 

 



  
 

 !!
"#$ %#
      


 
   
 
     !"##
& $
'
( )*
$ $$+
 **'
( )*  " *$)
, 
'
( )*
$ %*$ -' $* +
./ $
'
( +
 (*0'  * )*
1*2 34*+ +
)$5$6 *'



    

 


 








    
   
  !" #$% & ' 
    

    

     

 !

"
 
#    $%%&
 ()
)  *( + ,
 () )
* 
)  *( ((  )
- !
)  *( ((. 
! )
/!
)  ) 0 -()  *(

!(
)  )
! -()  *(
1 ) 
)  ) 2 ((  *(
 .%
)  ) 1( 3 (( *(

) 
)  ) )*.  (
+(
)  )
.(
.( *(
, ( ,"(*!, ( , ( ,"(4
✝ Gísli Dagbjarts-son fæddist í
Syðri-Vík í Land-
broti 29. sept. 1908
og var níundi í röð
tólf systkina. Hann
lést á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund aðfaranótt
sunnudagsins 28.
október síðastliðins.
Foreldrar hans voru
hjónin Dagbjartur
Sveinsson og Guð-
laug Magnúsdóttir.
Aðalbjörg Zoph-
oníasdóttir fæddist á
Bárðarstöðum í Loðmundarfirði 7.
apríl 1918. Hún lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir að kvöldi föstu-
dagsins 19. október síðastliðins.
Foreldrar hennar voru hjónin
Zophonías Stefánsson og Ólína Jó-
hannsdóttir.
Aðalbjörg ólst upp í Loðmund-
arfirði, en hélt ung til Reykjavíkur,
þar sem hún kynntist Gísla, eigin-
manni sínum. Þau hófu búskap árið
1938, en gengu í hjónaband 7. apríl
1943. Aðalbjörg og Gísli eiga þrjú
börn og þau eru: 1) Gylfi Baldur, f.
6. júní 1939, kvæntur Ingu Gunn-
arsdóttur. Þau eiga tvær dætur,
Guðfinnu Gígju og Sonju Aðal-
Hólmi í Landbroti eftir fráfall föð-
ur síns. Hann stundaði nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni og
síðan við Samvinnuskólann í
Reykjavík.
Gísli bjó í Reykjavík frá tvítugs-
aldri til æviloka og lengst af eða á
fimmta áratug starfaði hann hjá
Ritsímanum.
Aðalbjörg var sjálfmenntuð
kona, listfeng og mikill náttúru-
unnandi. Hún hafði yndi af göngu-
ferðum í íslenskri náttúru og
steinasöfnun og var heiðusfélagi í
Ferðafélaginu Útivist. Hún lagði
stund á myndlist og ljóðlist í frí-
stundum, en fór leynt með. Hún tók
samt þátt í nokkrum sýningum
áhugamálara og nokkur ljóða
hennar hafa birst á prenti, m.a. í
kvæðabókinni Raddir að austan.
Aðalbjörg átti við mikla vanheilsu
að stríða mörg síðustu æviárin og
sl. þrjú ár var hún á Hjúkrunar-
heimilinu Eir, þar sem hún lést 19.
október.
Gísli dvaldist síðustu æviár sín á
Elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund, þar sem hann lést 28. októ-
ber.
Útför Aðalbjargar og Gísla verð-
ur gerð frá Fossvogskirkju á
morgun, mánudaginn 5. nóvember,
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
björgu, og þrjú barnabörn. 2) Álf-
heiður, f. 26. sept. 1941, gift Bjarna
Felixsyni. Þau eiga fjögur börn,
Gísla Felix, Bjarna Felix, Ágústu
og Aðalbjörgu, og fjögur barna-
börn. 3) Óli Zophonías, f. 11. ágúst
1953 . Kona hans er Guðrún Ragna
Emilsdóttir og eiga þau eina dótt-
ur, Aðalheiði Rögnu. Óli á og tvær
eldri dætur, Ingunni og Margréti
Þóru, og tvö barnabörn.
Fyrstu tíu árin bjuggu Aðalbjörg
og Gísli í Sjávarborg og Bráðræði á
Bráðræðisholti, en síðan í hálfa öld
í eigin íbúð á Birkimel 6A.
Gísli ólst upp í foreldrahúsum í
Syðri-Vík til fermingaraldurs og í
Elsku amma og afi, nú ferðin er á
enda komin í þessum heimi. Sorgin og
söknuðurinn er mikill en vissan um að
þið séuð enn á ný sameinuð annars
staðar yljar okkur þó um hjartaræt-
ur. Síðustu sporin voru ykkur þung-
bær vegna veikinda og sárs aðskiln-
aðar. Leiðin í gegnum lífið færði
ykkur þó margar gleðistundir. Minn-
ingin um allar góðu samverustundirn-
ar með ykkur veitir okkur styrk og
hjálpar okkur á þessari sorgarstund.
Við systkinin vorum svo lánsöm að
alast upp í húsinu við hliðina á ömmu
og afa. Samgangurinn milli heimil-
anna var mikill og leið varla sá dagur
sem við nutum ekki félagsskapar
þeirra. Heimili þeirra var okkur alltaf
opið og þar ríkti ávallt hlýr og góður
andi. Amma og afi voru samrýnd hjón
þótt þau væru að mörgu leyti ólíkir
einstaklingar. Amma var mikill fjör-
kálfur og einstaklega stríðin. Eitt
sinn manaði hún eitt okkar til að hella
úr fullri könnu af vatni ofan í buxna-
strenginn hjá móðurbróður okkar.
Hún tók líka þátt í öllum okkar leikj-
um af lífi og sál. Við máttum byggja
heilu tjaldbúðirnar inni í borðstofu og
reyndar var amma þar yfirleitt
fremst í flokki.
Amma var einnig mikil útivistar-
kona og taldi það ekki eftir sér að
renna sér niður hvaða snæviþakta
brekku sem var með okkur á snjó-
þotu. Hún var mikið náttúrubarn og
ferðaðist víða um landið með félögum
sínum í Útivist. Á þessum ferðum sín-
um tók hún mikið af myndum sem
hún deildi með fjölskyldu sinni þegar
heim var komið. Það var orðinn fastur
liður á fimmtudagskvöldum að amma
og afi byðu í skyggnumyndasýningu.
Þar sátu við systkinin á fremsta bekk
og amma lýsti því sem fyrir augu bar.
Jafnvel þótt við þekktum ekki eina
þúfu frá annarri voru þetta alltaf
skemmtilegar stundir og í hléi feng-
um við alltaf heimsins bestu pönnu-
kökur.
Amma var einnig einstaklega list-
feng kona sem bæði málaði og orti
ljóð. Innblásturinn að málverkum
hennar var náttúra landsins og fjöl-
skyldan. Hún var mjög hógvær lista-
maður og skildi ekkert í því lofi sem
hún fékk fyrir myndirnar sínar.
Margar myndir hennar prýða nú
heimili okkar systkinanna og við sýn-
um þær stolt okkar gestum. Amma
orti mjög falleg ljóð um heimahagana
í Loðmundarfirði. Einnig var hún
snögg að snara fram vísum við merk
tilefni í fjölskyldunni. Enn umfram
allt var hún hlý og yndisleg mann-
eskja sem gaf öllum í kringum sig
mikið.
Afi var hæglátur og rólegur maður.
Hann undi sér best við lestur góðra
bóka og var mjög víðlesinn. Hann
fylgdist vel með öllu sem gerðist í
þjóðfélaginu og var mikill visku-
brunnur. Fjölskyldan var honum
mjög hugleikin og gaf hann sér alltaf
tíma til að líta eftir okkur systkinun-
um. Ekkert raskaði ró hans og fylgd-
ist hann yfirleitt kíminn með er við
breyttum heimili hans og ömmu í leik-
völl. Í návist hans fundum við ávallt til
öryggis og hlýju. Oft á tíðum sótti
hann okkur yngri systkinin í skólann
ef veður var vont. Hann beið fyrir ut-
an, tók litlu höndina í sína og leiddi
okkur heim.
Á síðari árum var ættfræðin hon-
um hugleikin og undi hann sér vel í
því að rekja ættir fjölskyldunnar.
Stálminnugur var hann alla tíð og
sagði hann okkur m.a. sögur af lang-
afa.
Allt sem afi tók sér fyrir hendur
gerði hann vel. Hann og amma sinntu
garðinum við heimili sitt af mikilli al-
úð og var sá garður hverfinu til sóma.
Hann var einnig mjög stoltur og vilja-
sterkur maður. Hann studdi ömmu í
öllu því sem hún tók sér fyrir hendur
og hlúði að henni í veikindum hennar.
Ósérhlífni hans á þessum erfiða tíma
ber vott um hvílíkur merkismaður
hann var. Aðskilnaður þeirra síðustu
árin var honum mjög erfiður. Þegar
hann frétti að þrautagöngu ömmu
væri lokið þá var eins og hann fyndi
ró. Hann var tilbúinn að kveðja þenn-
an heim og fylgja henni á annan stað.
Elsku amma og afi, við erum ykkur
ævinlega þakklát fyrir ást ykkar og
hlýju. Þið kennduð okkur margt og
betri fyrirmynd er vart hugsanleg.
Hugur okkar er hjá ykkur og minn-
ingin um ykkur mun ávallt lifa í hjarta
okkar og afkomenda okkar. Guð
blessi ykkur.
Aðalbjörg, Ágústa Björg,
Bjarni Felix og Gísli Felix.
Það var Útivistarferð á Snæfells-
nesi um hvítasunnu fyrir um 20 árum
er ég var að feta mín fyrstu spor á
vettvangi ferðamennsku. Gist var á
Lýsuhóli eins og vanalega og ná-
grennið kannað í þaula þessa þrjá
daga sem dvalið var á staðnum. Eftir
erfiða göngu yfir Helgrindur daginn
áður þegar flestir hvíldu lúin bein
ákváðum við nokkrir frískir ungir
menn að skreppa í fjallgöngu svona til
þess að ná stirðleikanum úr skrokkn-
um. Stefnan er tekin á Lýsuhyrnu og í
hópinn með okkur slæst eldri kona,
grannvaxin og hvíthærð, og líst mér
ekkert alltof vel á að hún muni kom-
ast þetta á okkar hraða. En þær efa-
semdir hverfa fljótlega þegar í ljós
kemur að hún gefur okkur strákunum
síst eftir og blæs varla úr nös þótt við
séum ekkert að hlífa henni. Og ekki
nóg með það, hún tínir stöðugt upp
litfagra steina á leiðinni og stingur í
bakpokann sinn svona eins og til að
sýna okkur að þetta sé nú fullrólegt
fyrir hana. Á endanum bjóðumst við
til þess að taka stærstu steinana fyrir
hana því hún er ófáanleg til þess að
skilja neitt eftir af grjótinu sem hún
hefur safnað saman. En á tindinn
komumst við og heim aftur með bak-
pokana hlaðna af grjóti.
Þetta eru í minningunni mín fyrstu
kynni af Aðalbjörgu en þær urðu síð-
ar ófáar Útivistarferðirnar þar sem
AÐALBJÖRG ZOPHONÍASDÓTT-
IR OG GÍSLI DAGBJARTSSON