Morgunblaðið - 07.11.2001, Side 41

Þegar fréttin kom að þú værir far-
in frá okkur kom margt upp í hug-
ann.
Mér er minnisstætt eitt sumarið
þegar ég fékk að fara með þér og
fjölskyldunni í sumarfrí í Húsafell.
Vegna þess að ég hafði misst af
sundkennslu vetrarins ákvaðstu að
kenna mér skriðsund. Það voru sett-
ar upp alvöru kennslustundir á
hverjum degi og þegar sundtökin
voru orðin bærileg lagaðirðu sund-
stílinn líka.
Þú kunnir snemma þá list að láta
fólki líða vel. Þegar vorum við í ung-
lingadeildunum varð ég lasin í skól-
anum einn daginn. Þú tókst að þér
að fylgja mér heim. Á leiðinni
ákvaðstu að halda með báðum hönd-
um fast um höfuðið á mér svo það
væri ekki eins sárt þegar ég stigi
niður. Daginn eftir komstu svo með
vasadiskóið þitt og spólu með
skemmtilegum lögum sem þú hafðir
tekið upp sérstaklega fyrir mig. Í
veikindapakkanum var líka fleira til
að gera sér til skemmtunar svo mér
leiddist nú ekki dagana sem ég var
heima. Alltaf varstu örlát og sannur
vinur sem hafði einstakt lag á að
finna upp á einhverju skemmtilegu.
Við upphaf menntaskólaáranna
fann ég gamla sjálfblekunginn minn
og sendi þér bréf skrifað með skrif-
stöfunum okkar. Við höfðum setið
tímunum saman heima hjá annarri
hvorri okkar og æft okkur að skrifa
þegar við vorum litlar. Ég spurði þig
í bréfinu hvort þú myndir eftir
skriftinni. Viti menn, þremur dögum
seinna kom bréf inn um lúguna með
kunnuglegri skrift; þú hafðir líka
grafið upp pennann þinn. Bréfið var
langt og einlægt um hvað þú hafðir
haft fyrir stafni frá því við sáumst
síðast. Þannig voru bréfin þín, beint
frá hjartanu og aldrei varstu hrædd
við að segja frá tilfinningum þínum.
Næstu árin hittumst við mest í
bréfum, þú fórst til Frakklands í
skóla og til Danmerkur að vinna.
Þegar fullorðinsárin tóku við hitt-
umst við sjaldnar en það var alltaf
eins og við hefðum hist í gær, við
gátum verið einlægar og lausar við
stæla.
Í hvert skipti vorum við staðráðn-
ar í að hittast oftar en það varð aldr-
ei.
Ég vildi að ég gæti sagt þér hvað
mér þótti vænt um þig, að ég vissi að
ég ætti alltaf í þér vin, hver sem ég
yrði, hvar sem ég væri og að það
skipti mig máli.
Ég bið góðan guð að styrkja fjöl-
skyldu þína í þessari miklu sorg. Í
einu bréfinu skrifaðirðu: „Mundu
mig, ég man þig.“ Þetta öðlast nýja
vídd í dag, ég man þig Selman mín,
þú áttir alltaf og munt ávallt eiga
sérstakan stað í mínu hjarta.
Þín vinkona,
Aðalbjörg.
Lífið gekk sinn vanagang og
klukkan sló sjö, í fréttum var sagt
frá hræðilegu bílslysi, þar sem ungt
fólk hefði farist. Fyrstu viðbrögð
voru að hjartað sló örar vegna þeirra
sem missa ástvini í slysum, enda
hafa þau tekið allt of mörg líf í okkar
litla samfélagi. Stuttu seinna hringir
faðir minn og tilkynnir okkur að hún
Selma hafi dáið í umræddu slysi.
Erfitt er að lýsa því áfalli sem við
urðum fyrir, í fyrstu trúðum við ekki
að hún Selma okkar væri dáin, en
síðan komu þessar tilfinningar sem
eru svo sárar. Okkur er víst öllum
ætluð afmörkuð stund á milli fæð-
ingar og dauða. En dauðinn er eitt-
hvað sem við hræðumst, trúlega
vegna þess að hann er eitt af því fáa
sem við getum ekki stjórnað í hinum
tæknivædda heimi. Hugsanir um
hvers vegna ung og falleg stúlka í
blóma lífsins skuli vera tekin frá
okkur þjóta um hugann, það hlýtur
að þjóna ákveðnum tilgangi þar efra,
annað er erfitt að sætta sig við.
Í gegnum tíðina hefur verið mjög
náin vinátta milli fjölskyldna okkar
Selmu og tengslin sterk. Daginn
sem Selma fæddist vorum við syst-
urnar staddar í strætóskýli þegar
Siggi ók hjá án þess að taka eftir
okkur þrátt fyrir að við reyndum að
ná athygli hans. Þá vissum við að þar
var stoltur faðir á leið upp á fæðing-
ardeild, því Sigrún átti von á sér.
Selma var fallegt barn með sitt ljósa
hár og dökku húð, lifandi og kátur
krakki. Hún átti yndislega fjöl-
skyldu sem bjó henni bæði fallegt og
ástríkt heimili. Sem barn dvaldi ég
oft á heimili Selmu og reyndist fólkið
hennar mér ákaflega vel.
Við hjónin urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að fá Selmu til okkar í sveit-
ina til þess að passa frumburðinn
okkar og hjálpa til við bústörfin.
Selma reyndist okkur í alla staði vel
enda var hún þægilegur unglingur,
dugleg og úrræðagóð. Sonur okkar
hændist mjög að Selmu því hún var
barngóð og sniðug að finna upp á
ýmsu skemmtilegu. Hún átti frekar
auðvelt með að kynnast fólki enda
hreif hún það með sér því hún var
svo gefandi, hress og einlæg. Við
eigum góðar minningar um Selmu
og hefðum gjarnan viljað hitta hana
oftar því okkur fannst við eiga hlut í
henni. Elsku Selma, við kveðjum þig
með þessum erindum og felum þig
Guði á hendur og biðjum engla Guðs
að vaka yfir þér.
En stundum kemur þögnin
og þylur gömul ljóð.
Þá þrái ég enn að þakka
hvað þú varst mild og góð.
Svo yndislega æskan
úr augum þínum skein.
Svo saklaus var þinn svipur
og sál þín björt og hrein.
Og ljúft sem liðinn daumur
ein löngun vitjar mín,
að krjúpa á hjarnið kalda
og kyssa á sporin þín.
(Tómas Guðm.)
Kæru vinir, Siggi, Sigrún, Sif,
Rafn og Anna Birna, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi Guð gefa ykkur styrk
í þessari miklu sorg.
Hrefna og Bergþór.
Það voru sumrin 92–95 sem við
Haukastelpurnar vorum svo lánsam-
ar að fá að kynnast henni Selmu
okkar. Selma féll strax inn í hópinn
þar sem hún var gædd þeim kostum
að hún átti skap með öllum og gat
drifið alla með sér. Það sama má
segja um Sigurð pabba hennar en
hann var ötull stuðningsmaður okk-
ar stelpnanna.
Selma var einstaklega einlæg, lífs-
glöð og jákvæð stelpa, það var ekki
amalegt að eiga slíkan vin að.
Nú sitjum við hér saman nokkrar
Haukastelpur og yljum okkur við
minningarnar sem við eigum með
þér því þær voru ekki fáar samveru-
stundirnar sem við áttum bæði á
vellinum jafnt og utan vallar. Það er
sárt að þurfa að kveðja þig svona
snögglega, elsku Selma, en minning-
arnar um þig munu ávallt lifa í
hjarta okkar allra.
Elsku Selma, megi góður guð
geyma þig og styrkja alla fjölskyldu
þína í þessari miklu sorg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Haukastelpurnar.
Bros út að eyrum, eyrna-„plögg“ í
þeim, í spilaranum Air, Sigur Rós…
en oftast Vespertine Bjarkar upp á
síðkastið… Selmusöngvar þar áður
– mín mynd af Selmu, sem ég að vísu
skammaði fyrir að hlusta svona mik-
ið og hátt með plöggin inni í eyr-
unum: Þú verður heyrnarlaus fyrir
fertugt! Nú vona ég að hún hafi
hlustað jafnvel meira en mig grunar
og enn hærra… En þegar Selma
ákvað að taka tónlistina úr eyrunum
kom grallaraskapurinn í ljós, hún
vildi „líf“ og koma viðstöddum helst í
lítinn leik sem hún fann upp á staðn-
um… hún varð eins mannblendin og
hún virtist einræn þegar hún setti
plöggin í eyrun í miðjum mannfagn-
aði … „There lies my passion hidd-
en/There lies my love/I’ll hide it
under a blanket/Lull it to sleep/I’ll
keep it in a hidden place…“ (Björk;
Þar er ástríða mín falin/þar er ást
mín/ég fel hana undir teppi/vagga
henni í svefn/held henni á leyndum
stað…). Selma var mjög hlý og um-
hyggjusöm vinkona þrátt fyrir vissa
persónulega fjarlægð, og ég er glöð
yfir að hafa kynnst hinum sérstaka
karakter hennar, þessari blöndu af
einmanaleik og félagslyndi, listinni
að leika sér þótt maður sé orðinn
„fullorðinn“… hvað er að því? sagði
hún sjálf… en það var leitandi hugur
á milli eyrna-plögganna og leikj-
anna.
Ég votta fjölskyldu Selmu og vin-
um hennar samúð mína, einnig fjöl-
skyldum og vinum samferðafólks
hennar í hinni örlagaríku ferð.
Andrea Jónsdóttir.
Það er ein kvöldstund vetrar, úti
snjóar og vindurinn þrýstist á
rúðuna líkt og einhver vilji nálgast
mig. Það lekur tár niður kinn, mér er
hugsað til góðs vinar. Þetta er ein
kvöldstund án Selmu. Endalaust
nýjar minningar skjóta upp kollin-
um. Þær eru alls staðar og hvert
sem ég fer. Í raun áttu hug minn all-
an. Það er erfitt að hugsa til þess að
við verðum aldrei saman aftur. Bros-
ið, faðmlögin eða bara þitt einlæga,
jákvæða hugarfar. Mér líður eins og
ég sé að vakna úr ævintýraheimi,
þar sem þú gerðir sérhvern dag að
spennandi ævintýri. Hvernig þú
hafðir breytt hversdagsleikanum í
skemmtilega minningu að degi lokn-
um og alltaf til í eitthvað nýtt og
spennandi, alltaf lífsglöð og jákvæð.
Einna líkast litskrúðugu fiðrildi, sem
flögraði um í ævintýraþrá, önnum
kafið sem samt hafði tíma til að sjá
hvað smátt er letrað á vængjum ann-
arra fiðrilda.
Það krúttlegasta af þér í gegnum
árin var þegar ég sá þig reiðast. Það
var eins og að sjá engil í fýlu. Ég trúi
því þú hafir verið engill og haldir nú
áfram að gleðja alla sem á vegi þín-
um verða. Það mun alltaf vera
Selmustaður í hjarta mínu. Ef vinir
væru eins og blóm, Selma, þá myndi
ég tína fullt af blómum eins og þig.
Ég er þakklátur fyrir að við fundum
hvort annað. Takk, hversu einfalt
sem það hljómar. Takk! Ég á eftir að
hugsa til þín um ókomna framtíð.
Við áttum okkar uppáhaldslag sam-
an og það er koddalagið mitt núna. Í
myndaalbúmi hugans er nóg af að
taka og það er skrítið að þurfa nú að
sætta mig við að knúsa þig aðeins í
hjarta mínu.
Við náðum víst aldrei að fljúga
saman, en þú ert það ofarlega í huga
mér að ég hef þá tilfinningu að þú fá-
ir far með mér, hvert sem ég fer.
Þinn vinur,
Trausti Ottesen.
Laugardaginn 27. október fengum
við þær hörmulegu fréttir að vin-
kona okkar til 20 ára hefði látist í
hræðilegu umferðarslysi daginn áð-
ur. Þögn sló á okkur og í fyrstu vild-
um við ekki trúa þessu, orð fá ekki
lýst tilfinningum okkar.
Við kynntumst Selmu strax í 6 ára
bekk í Ölduselsskóla. Næstu 9 árin
áttum við eftir að eyða saman ótelj-
andi stundum innan skólans jafnt
sem utan og var margt brallað.
Prakkarastrikin voru ófá, enda var
ávallt stutt í stríðnispúkann í Selmu.
Vináttan var mikil, þó að stundum
hafi slest upp á vinskapinn, eins og
gengur og gerist hjá kraftmiklum og
lífsglöðum stúlkum. Þó að Selma
hafi verið lítil og grönn á yngri ár-
um, bjó innra með henni stór mann-
eskja, ákveðin og viljasterk, sem átti
framtíðina fyrir sér.
Selma var einstaklega vandvirk,
samviskusöm og gekk vel í skóla,
hún var okkur til fyrirmyndar í
flestu.
Þegar grunnskólanum sleppti
skildi leiðir og sambandið minnkaði.
Flökkueðlið var ríkt í Selmu og
var hún með annan fótinn í útlönd-
um síðustu árin og því oft erfitt að
halda sambandi. Við reyndum þó að
hittast reglulega, þó ekki væri nema
einu sinni á ári. Fyrir ári var gömlu
„klíkunni“ úr Ölduselsskóla smalað
saman og áttum við frábært kvöld
saman í Stallaselinu og rifjuðum upp
gamlar og góðar minningar. Við
þökkum fyrir að hafa átt þessa góðu
stund með henni og mælum við ef-
laust fyrir munn allra sem þar voru.
Við geymum um Selmu ótal margar
og góðar minningar og kveðjum
hana með miklum söknuði.
Elsku Sigrún, Diddi, Sif, Rafn og
Anna Birna við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Arna Þórey og Sólveig.
Okkur langar til að minnast vin-
konu okkar, hennar Selmu.
Selma var tekin frá okkur allt of
snemma en minningin um hana er
ljóslifandi í huga okkar. Þó að sam-
skipti okkar hafi verið lítil síðustu
árin gleymast gömlu góðu dagarnir
aldrei. Okkar fyrstu kynni af Selmu
voru þegar við vorum allar á barns-
aldri í götunni okkar, Þjóttuselinu.
Það var ýmislegt brallað á þessum
tíma eins og stofnun leynifélaga,
haldnar tombólur, kofasmíði, sala á
ýmsum notuðum varningi, t.d. kerta-
vaxi og margt fleira. Kjallarinn
hennar Selmu var ævintýri líkastur
enda oft notaður fyrir ýmsa leiki.
Langminnisstæðastur var dúkku-
leikurinn, það var sko toppurinn!
Vinsælust var Tommi dúkkan henn-
ar Selmu sem hún sá ekki sólina fyr-
ir. Mikið gekk á í dúkkuleiknum og
var jafnt hlegið sem grátið.
Við stöllurnar sváfum oft heima
hjá Selmu og þvílík tilhlökkun sem
því fylgdi. Það var skipulögð dag-
skrá fram að háttatíma, feluleikur,
búðaleikur og fleira. Okkur er mjög
minnisstæður ljúffengi morgunmat-
urinn sem borinn var á borð: ristað
maltbrauð, jógúrt með cheeriosi og
heitt kakó, þvílík veisla! Í kringum
Selmu var alltaf mikil gleði, þar sem
hún hafði mikla útgeislun og var
glaðlynd að eðlisfari. Selma var for-
ingi jafnt í námi sem í leik, en oft átti
hún frumkvæðið að ýmsum leikjum
sem krakkarnir í hverfinu fóru í.
Hún hafði mikinn metnað og allt
sem hún tók sér fyrir hendur gerði
hún vel.
Við þökkum samfylgdina þótt
stutt hafi verið, Selma mun ávallt
vera í huga okkar.
Við vottum Sigrúnu, Sigga og öðr-
um aðstandendum okkar dýpstu
samúð, megi Guð styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Þú sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín –
ég trúi’ og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Gunnhildur og Halldóra.
Ég kynntist Selmu í gegnum
vinnu mína. Við unnum saman víðs-
vegar á vegum fyrirtækis okkar, en
minnistæðast er þegar við vorum í
Ósló. Það verður alltaf þetta sér-
staka samband á milli fólks sem er
fjarri vinum og fjölskyldu þegar það
er erlendis. Við Selma bjuggum í
sama húsi þetta sumar og á ég marg-
ar myndir og minningar þaðan um
hana. Það var alltaf fjör og mikið að
gerast þar sem Selma var. Hún var
kær vinur, traustur félagi og mikill
grínisti. Síðast þegar ég hitti Selmu
var tilefnið ekki skemmtilegt. Það
var síðsumars að Selma kom og sótti
mig fyrir jarðarför annarrar vin-
konu og samstarfsmanns okkar, Evu
Maríu, sem einnig lést af slysförum
einungis fyrir um 2 mánuðum. Þetta
er alveg óskýranlegt hvers vegna
svona þarf að gerast þegar fólk er
njóta lífsins til fulls og á allt fram-
undan. Þetta hefur vakið mann til
tilhugsunar núna eftir þessi áföll
sem maður fengið þetta árið.
Elsku Selma mín, takk fyrir allar
góðu stundirnar. Sérstaklega þær í
Noregi. Ég gleymi aldrei laginu
„okkar“ í Ósló, sem var mikið sungið
og fíflast við. Þú manst! Ég kemst
ekki að kveðja þig í dag en hugsa til
þín.
Knúsaðu Evu frá mér. Guð geymi
þig.
Vil ég votta aðstandendum Selmu
mínar innilegar samúðaróskir.
Ármann Skæringsson.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Foreldrum og öðrum aðstendum
Selmu votta ég mína dýpstu samúð.
Anna Gunnlaugsdóttir.
Kveðja frá starfsmönnum
Flugfélagsins Atlanta
Það var harmafregn sem barst
okkur starfsmönnum Flugfélagsins
Atlanta í síðastliðinni viku að Selma
Sigurðardóttir hefði látist í hræði-
legu umferðarslysi.
Selma hóf störf hjá Flugfélaginu
Atlanta í mars 1997, frá þeim tíma
starfaði hún við ýmis verkefni, með-
al annars í Sádi-Arabíu, Noregi,
Túnis og Englandi. Selma var glað-
lynd stúlka og mikil ævintýramann-
eskja, reyndist góður starfskraftur
og féll vel að þeim margbreytileika
sem fylgir því að starfa sem flug-
freyja hjá félaginu.
Eftir að hafa reynt fyrir sér við
önnur störf, ásamt því að hafa lokið
námi við Viðskipta- og tölvuskólann
með láði, hóf hún að nýju störf hjá
félaginu. Selma kom heim í byrjun
október eftir að hafa starfað fyrir fé-
lagið um nokkurra mánaða skeið í
París. Selmu er sárt saknað og mikið
skarð rofið í hóp samstarfsmanna
sem margir hverjir urðu nánir vinir
og félagar Selmu.
Innilegar samúðarkveðjur til for-
eldra, systur, mágkonu og annarra
ættingja fylgja þessari hinstu kveðju
frá eigendum og starfsmönnum
Flugfélagsins Atlanta.
Missir Selmu er mikill, en minn-
ingin um hana er björt í huga okkar.
Blessuð sé minning hennar.
Fyrir hönd starfsmanna,
Þorsteinn Schweitz
Þorsteinsson.
Elsku Selma.
Það er komið djúpt skarð í hópinn
sem sat saman flugfreyjunámskeið
hjá Atlanta í febrúar 1997.
Þar er svo margt sem kemur upp í
hugann þegar við hugsum til baka.
Öll skiptin sem við skemmtum okkur
saman í Jeddah. Partíin öll og leik-
irnir. Ávaxtaleikurinn kemur sterkt
upp í hugann. Þú varst hrókur alls
fagnaðar, alltaf í góðu skapi, alltaf
hlæjandi þínum smitandi hlátri. Það
var svo gaman í kringum þig, svo
mikill kraftur í þér, spriklandi í
sundlaug Rósubæjar, alltaf til í allt.
Og eftir að við komum heim rák-
umst við á þig öðru hvoru. Alltaf
miklir fagnaðarfundir og gaman að
sjá þig. Faðmlög, kossar og hlátur.
Vorum alltaf að tala um að hittast
oftar.
Elsku Selma, takk fyrir að vera
hluti af lífi okkar. Hvíldu í friði.
Fjölskyldu Selmu og aðstandend-
um vottum við okkar dýpstu samúð.
Hrund og Skarphéðinn.
 Fleiri minningargreinar
um Selmu Sigurðardóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. NÓVEMBER 2001 41