Morgunblaðið - 07.11.2001, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. NÓVEMBER 2001 43
✝ GuðmundurBjörgvinsson
fæddist á Fáskrúðs-
firði 21. febrúar
1928. Hann lést á
Landspítalanum 23.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin María Guð-
mundsdóttir ljósmóð-
ir, f. 24.3. 1894, d.
24.11. 1978, og
Björgvin Þórarins-
son bátasmiður, f.
27.3. 1897, d. 12.11.
1973. Systir Guð-
mundar er Soffía Að-
albjörg, f. 3.12. 1926, og hálfsystir
hans sammæðra var Ósk Óskars-
dóttir Blow, f. 9.7. 1921, d. 20.1.
1980.
Hinn 16. júlí 1949 kvæntist Guð-
12.11. 1977, maki Jónína Lilja Páls-
dóttir. 2) Björk, f. 16.3. 1952, maki
Birgir Páll Jónsson. Þeirra synir
eru a) Örvar, f. 13.6. 1974, maki
Vibeke Svala Kristinsdóttir, sonur
Svölu er Jökull Þór; b) Jón Páll, f.
19.7. 1977. 3) Sveinn, f. 4.2. 1954,
maki Margrét Þórmundsdóttir.
Börn Sveins eru a) Edda, f. 7.7.
1971, maki Jóhann Tómas Egilsson,
börn Jóhanna Björg og Hildur
Berglind; b) Linda, f. 20.4. 1974,
maki Gunnar Óskarsson, börn Arn-
dís Sara, Eva Ósk og Óliver Andri;
c) Þórir, f. 7.7. 1977; d) Hildigunn-
ur, f. 1.3. 1985. Synir Margrétar eru
Hafþór, f. 21.5. 1971, og Þórmund-
ur, f. 4.5. 1973.
Guðmundur var rafvirkjameist-
ari að mennt og vann við rafvirkjun
um nokkurra ára skeið en sérhæfði
sig síðan í uppsetningu og viðgerð-
um ratsjár- og fiskileitartækja.
Hann starfaði hjá R. Sigmundssyni
frá árinu 1950 og fram í september-
byrjun sl. er starfsþrek þraut.
Útför Guðmundar fór fram í
kyrrþey að ósk hans.
mundur Hildigunni
Sveinsdóttur, f. 15.12.
1926. Hún er dóttir
hjónanna Guðrúnar
Valgerðar (Gerðu)
Kristjánsdóttur, f. 7.9.
1900, d. 20.1. 1985, og
Sveins Guðnasonar, f.
7.5. 1902, d. 1.12. 1983.
Börn Guðmundar og
Hildigunnar eru: 1)
Eygló, f. 3.12. 1949,
maki Pálmi Ragnar
Pálmason. Börn
Eyglóar eru a) Guð-
mundur, f. 8.6. 1967,
maki Hrefna Björg
Þorsteinsdóttir, sonur Matthías; b)
Yrsa Björt, f. 13.8. 1971, maki
Hróðmar Helgason, börn Hlynur
Davíð, Birkir Helgi, Vífill Ari og
Eygló Sóley; c) Áskell Yngvi, f.
Það er svo tæpt að trúa heimsins glaumi
því táradöggvar falla stundum skjótt
og vinir berast burt með tímans straumi
og blómin fölna á einni hélunótt.
Því er oss best að forðast raup og reiði
og rjúfa hvergi tryggð né vinarkoss;
en ef vér sjáum sólskinsblett í heiði,
að setjast allir þar og gleðja oss.
Þetta erindi úr Vísum Íslendinga
eftir Jónas Hallgrímsson kemur upp í
hugann þegar ég minnist föður míns.
Líkt og blóm sem fölnar á einni hélu-
nótt kvaddi hann lífið á fögrum
haustdegi. Hann stóð á meðan stætt
var en skyndilega brast þrótt eftir
skamma sjúkdómsbaráttu og
straumur tímans bar hann á burt til
betri heima.
Mig langar að minnast hans í
nokkrum orðum. Slíkt verður eðli
máls samkvæmt að mestu upptalning
minningarbrota – sem reyndar end-
urspeglar um margt lífið sjálft. Pabbi
var fallegur ungur maður, grannvax-
inn og bjartur yfirlitum með ljóst lið-
að hár. Þótt árin settu á hann mark
leyndu sér ekki viðkvæmnislegir
andlitsdrættir og til varnar við-
kvæmri lund brynjaði hann sig skel.
Pabbi var þó ævinlega glaður í góðra
vina hópi og tryggur sínum. Minn-
ugur var hann og margfróður um
menn og málefni, léttur í lund,
skemmtilegur, skrafhreifinn og
hjálpsamur. Hann hafði yndi af söng
og var ágætur söngmaður sjálfur
enda mikið sungið og leikið á orgel á
æskuheimili hans. Sem lítill drengur
var hann gjarnan látinn standa uppi á
stól og syngja fyrir gesti og síðar
söng hann í kirkjukórnum á Nes-
kaupstað. Pabbi var líka afbragðs-
dansari enda alþekkt að saman fari
taktur og tónn. Hann hafði gaman af
að ferðast, fór víða og miðlaði af því
sem hann sá og kynntist. Pabbi var
snyrtimenni og smekkmaður svo af
bar, ævinlega vel til fara og annt um
að við börnin værum það líka. Ófáar
flíkurnar keyptu þau mamma handa
okkur á ferðum sínum en hann veigr-
aði sér heldur ekki við að kaupa á
okkur þótt hann væri einn á ferð.
Mér finnst nú eftir á að hyggja það
hafa verið talsvert áræði að koma frá
heimssýningunni í Montreal með
kjóla á okkur systurnar, þá líklega
fimmtán og sautján ára, en ég man
ekki betur en við yrðum hæstánægð-
ar og notuðum kjólana óspart.
Þótt pabbi flyttist með fjölskyldu
sinni til Reykjavíkur á unglingsárum
voru rætur hans á Austfjörðum.
Hann ólst upp við sjó og báta á Nes-
kaupstað og höfnin var æskuleik-
vangurinn. Því kemur síst á óvart að
ævistarfið skyldi tengjast skipum.
Eftir nám í rafvirkjun og slík störf í
nokkur ár sérmenntaði hann sig í
uppsetningu og viðgerðum ratsjár-
og fiskileitartækja og starfaði við það
meðan kraftar leyfðu. Síðari árin
fékkst hann að vísu við léttari störf
svo sem tollafgreiðslu og sendingar
tækja út á land. Starfið hafði löngum
kallað á sólarhringsvakt því mikið
var í húfi ef tæki biluðu. Þá dugði
ekki að koma á morgun eða hinn til að
gera við heldur var þotið af stað um
leið og síminn hringdi, hvort sem var
að nóttu eða degi, þangað sem skipið
kom til hafnar, ekið ef það voru Suð-
urnesjahafnir eða Akranes, annars
flogið, oft með litlum vélum í hvers
kyns veðrum. Þá var gott að vita af
traustum manni við stjórnvölinn, en
ótaldar ferðir fór hann með þeim
ágæta flugmanni, Birni Pálssyni.
Þegar síldarvertíð stóð sem hæst
dvaldist hann heilu sumrin eystra þar
sem hans var mest þörf.
Ljóst er að starf pabba og fjarvera
mæddi talsvert á fjölskyldunni þótt
ég hafi sem barn ekki gert mér sér-
staklega grein fyrir því. Hann átti
alltaf bíl og ég minnist margra fjöl-
skylduferða, um Norður- og Austur-
land, út á Snæfellsnes eða til Þing-
valla, gjarnan með veiðistöng í
farteskinu. Einnig fór hann með okk-
ur á skíði í Hveradali og á skauta á
Rauðavatni. Þess á milli gaf hann sér
alltaf tíma til að fara með okkur „einn
rúnt á höfnina“ eins og hann orðaði
það. Það var að vísu ekki alltaf sá
áfangastaður sem við hefðum helst
kosið en með tímanum urðum við
systkinin býsna fróð um skipaflota
landsmanna. Á unglingsárunum var
helst að ég fyndi fyrir vinnuálagi
pabba. Þá var erfitt að sæta því að
mega ekki tala nema stutt í símann í
einu af því að verið gæti að einhver
reyndi að ná sambandi út af biluðum
radar. Ég tók heldur ekki bílpróf
þegar ég hafði aldur til því ég vissi að
bíllinn yrði alltaf að vera tiltækur
vegna starfsins. Þótt við byggjum við
góð kjör á þess tíma mælikvarða tíðk-
uðust hvorki tvær símalínur né tveir
bílar á fjölskyldu eins og nú þykir
sjálfsagt! En hafi pabbi ekki alltaf
haft mikinn tíma fyrir okkur börnin
sín þá nutu barnabörnin hans þeim
mun betur. Hann var sérlega barn-
góður og ætíð tilbúinn að fara með
þau í bíltúr eða gönguferð upp í
Öskjuhlíð og þau fóru heldur ekki
varhluta af hafnarferðunum. Strák-
unum var líka smíðakompan hans afa
undraheimur þar sem þeir lærðu að
umgangast lóðbolta og önnur verk-
færi.
Engum blöðum var um að fletta
hvar áhugi pabba lá. Skipin og hafn-
arlífið átti hug hans mestallan. Hin
síðari ár var hann iðulega mættur í
Kaffivagninn á Grandagarði fyrir all-
ar aldir um helgar, bara til að hitta
menn og spjalla eftir morgunsundið.
Pabba fannst hann síungur og það
hvarflaði ekki að honum að „búa sig
undir ellina“, eins og kallað er nú á
tímum. Hann kom sér aldrei upp
neinu sérstöku tómstundastarfi ef frá
er talið krossgátulausnir og lestur
bóka um líf og störf sjómanna. Há-
degissundið í Vesturbæjarlauginni
og samneytið við sundhópinn þótti
honum hins vegar ómissandi þáttur í
tilverunni og það hefði hann vissu-
lega stundað áfram eins lengi og líf
og heilsa leyfðu. Pabbi var svo ungur
í anda að ég held að hann hafi aldrei
sætt sig við að teljast til hóps „aldr-
aðra“. Foreldrar mínir bjuggu
reyndar í húsi sem sérstaklega var
ætlað slíkum en hann var þar allra
yngstur er hann flutti inn og hafði oft
á orði að hann hefði nú bara flotið inn
á því að mamma væri heldur eldri!
Þar í húsi var hann hjálparhella ef
rafmagnstæki bilaði eða setja þurfti
upp jólaseríu auk þess að sinna
stjórnarstörfum, vera í skemmti-
nefnd og stýra félagsvist af röggsemi.
Örlögin höguðu því svo að áhyggj-
ur af ellinni urðu pabba óþarfar. Síð-
ari árin dró hann sig að mestu út úr
heimsins glaumi og helgaði sig meira
fjölskyldunni og samvistum við hana.
En tímans straumur ber ekki aðeins
vini á braut heldur færir okkur jafn-
framt nýtt líf. Hann eignaðist ellefu
barnabarnabörn sem hann dáði og lét
sér annt um og meðal ástvina við dán-
arbeðinn var yngsti afkomandinn,
rúmlega mánaðargömul stúlka sem
hafði verið skírð tveimur dögum fyrr.
Pabbi vissi vel að hverju dró og
hafði lagt fram óskir um að útför
hans færi fram í kyrrþey, hann vildi
kveðja á sama kyrrláta háttinn og
hann hafði lifað.
Nú hafa táradöggvar fallið og ást-
vinir drúpa höfði í sorg. En við eigum
eflaust eftir að líta sólskinsblett í
heiði og setjast þar og gleðjast yfir
góðum minningum.
Eygló Guðmundsdóttir.
Kær vinur og samstarfsmaður er
látinn. Guðmundur Björgvinsson
kom til starfa hjá fyrirtæki föður
okkar, R. Sigmundsson ehf., árið
1950 og starfaði hjá því allan sinn
starfsaldur, 51 ár, af mikilli tryggð og
ósérhlífni.
Starf hans fólst í uppsetningum,
viðhaldi og viðgerðum siglinga- og
fiskileitartækja í skipum og fór því
ekki hjá því að hann kynntist fjölda
sjómanna og útgerðarmanna um land
allt er báru honum vel söguna. Guð-
mundur öðlaðist mikla reynslu á sínu
sviði og bætti við hana með því að
sækja námskeið hjá famleiðendum
tækjanna. Þar, sem annarstaðar,
kynntist hann fjölda samstarfs-
manna og átti við þá góð samskipti,
enda bóngóður og viðbragðsfljótur er
þeir leituðu til hans.
Óteljandi eru kvöldin og helgarnar
sem hann sat við símann og aðstoðaði
við viðgerðir í gegnum loftskeyta-
stöðvar og fullyrða má að mörgum
hefur hann sparað að sigla í land til
viðgerða.
Marga ferðina mátti hann fara út á
land bæði á landi, í lofti og sjóleiðis,
ekki síst í slæmum veðrum er land-
legur voru. Taldi hann það ekki eftir
sér og lauk hverju verki með sóma.
Ein er sú stétt sjómanna sem Guð-
mundur gerði sér far um að kynnast
vel, það voru kokkarnir, enda var það
svo að maður fékk alltaf að borða
væri Guðmundur með í för.
Guðmundur var fríður maður og
bar með sér birtu hvar sem hann
kom, ávallt léttur í lund, gerði grín og
sagði skondnar sögur og þá var hleg-
ið dátt í lúkarnum yfir kaffibolla er
brandararnir fuku. Oft söng hann við
vinnuna, sérstaklega er hún var frek-
ar verkleg en huglæg. Margs er að
minnast og margt veganestið gaf
hann okkur unglingunum er við kom-
um til starfa og hefur það gagnast
alla tíð síðan.
Guðmundur vann fullan vinnudag
framundir það síðasta, hann var
sannarlega ekki sestur í helgan stein
er kallið kom, en drottinn ræður.
Blessuð sé minning hans.
Trausti, Margrét,
Sigmundur Karl og Linda.
GUÐMUNDUR
BJÖRGVINSSON
✝ Lúðvík DalbergÞorsteinsson
fæddist að Fremra
Hálsi í Kjós 29. apríl
1921. Hann lést 28.
september síðastlið-
inn. Hann var yngst-
ur þrettán barna Jó-
hönnu Þorsteins-
dóttur, f. 28.7. 1878,
d. 1.4. 1947, dæturn-
ar voru átta en syn-
irnir fimm. Nú eru
aðeins tvær systur
eftirlifandi, þær Sig-
rún, sem býr í
Reykjavík og Gróa,
sem býr í Bandaríkjunum. Lúðvík
kvæntist 7. 10. 1944 Elínu Þor-
varðardóttur, f. í Reykjavík 8.1.
1922, d. 20.10. 1966. Foreldrar El-
ínar voru Þorvarður Björnsson yf-
irhafnsögumaður og kona hans
Jónína Ágústa Bjarnadóttir. Son-
ur Elínar og Lúðvíks er Bjarni, f.
4.3. 1945. Kona hans er Steinunn
Garðarsdóttir, f. 5.2.
1946. Þeirra dóttir
er Elín Helena, f.
25.11. 1965, maki
Haraldur Úlfarsson.
Barnabarnabörn
Lúðvíks eru Bjarni
Steinar, f. 27.10.
1987, Steinunn
Birta, f. 18.1. 1996,
og óskírð stúlka, f.
8.10. 2001.
Lúðvík fæddist að
Fremra Hálsi í Kjós
en var tveggja ára
gamall þegar fjöl-
skyldan flutti til Við-
eyjar.
Hann gekk í barnaskóla sem
starfaði þá í Viðey en lauk fulln-
aðarprófi frá Austurbæjarskóla
því fjölskyldan flutti til Reykja-
víkur þegar hann var 12 ára gam-
all.
Útför Lúðvíks fór fram í kyrr-
þey að hans ósk.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér.
Vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Kær bróðir og sannur vinur Lúð-
vík Dalberg Þorsteinsson kvaddi
jarðlífið 28. september síðastliðinn.
Hann fór sáttur við lífið og burtför-
ina. Hugljúfar minningar geymast
vel í fylgsnum hugans, þær koma
líka og mýkja sáran söknuð.
Lúðvík fæddist á Fremra-Hálsi í
Kjós 29. apríl 1921. Hann var yngst-
ur 14 systkina. Tveggja ára gamall
flyst hann með móður sinni, sem þá
var ekkja, og 13 systkinum til Við-
eyjar og ólst þar upp til 12 ára ald-
urs. Móðir okkar fékk þar stórt og
gott hús á leigu, þar sem allir kom-
ust vel fyrir.
Það var þroskandi að fá að alast
upp í Viðey, náttúrufegurðin hvert
sem litið var. Fuglalífið var mjög
fjölbreytt á þessum tíma. Yfir varp-
tímann var æðarfuglinn svo spakur,
að hann hreyfði sig ekki af hreiðrinu
þótt kollunni væri strokið. Öll börn
sem búsett voru í Viðey vissu að það
mátti aldrei taka æðaregg úr
hreiðri.
Á heiðskírum vetrarkvöldum gát-
um við Lúðvík staðið úti hugfangin
og horft á stjörnublikið og norður-
ljósin í dýrðarljóma. Þegar Lúðvík
var um tvítugt ferðaðist hann mikið
innan lands og erlendis en hvergi
kvaðst hann hafa séð slíka dýrð sem
við horfðum á.
Fyrir 14 systkini að alast upp við
orgelspil og söng á glaðværu heimili
og eiga elskulega móður sem alltaf
var hvetjandi til þess sem betur
mátti fara, það var gott veganesti.
Kappsmál móður okkar var að öll
börnin gætu farið í skóla og lært sér
til framfæris.
Þegar móðir okkar flytur til Við-
eyjar er risið þar 120 manna þorp á
austurenda eyjarinnar. Þá var mikill
uppgangstími. Kárafélagið var búið
að kaupa allar eignir Milljónafélags-
ins í Viðey. Kárafélagið gerði þar út
tvo togara og var með mikil umsvif í
rekstri fiskverkunar og þar fengu
allir vinnu sem höfðu aldur til þess.
Atvinnan veitti heimilunum góða af-
komu.
Ungur að árum hittir Lúðvík fal-
lega stúlku sem hét Elín Þorvarð-
ardóttir og var það gagnkvæm ást
við fyrstu sýn. Þau gengu í hjóna-
band. Þeirra sambúð einkenndist af
einlægni og gagnkvæmum skilningi.
Hamingjusólin steig hæst þegar
sonurinn fæddist 4. mars 1945.
Drengurinn var skírður Bjarni eftir
móðurbróður sínum sem drukknaði
á stríðsárunum.
Lúðvík og Elín voru stórhuga.
Þau réðust í að byggja sér tveggja
íbúða hús með stórum bílskúr og fal-
legum garði í Langagerði 10. Lúðvík
var sérlega verklaginn og vildi láta
þau verk ganga sem hann byrjaði á.
Ekki taldi Elín eftir sér að leggja sig
fram um að búa þeim fallegt heimili.
Það var gaman að koma á heimili
þeirra. Þau voru samtaka í að fagna
öllum sem þangað komu.
Elín var kona sem öllum sem
henni kynntust þótti vænt um. Elín
fæddist 8. janúar 1922 en lést 20.
október 1966. Hennar var sárt sakn-
að.
Ég þakka Lúðvík bróður mínum
allar samverustundirnar og votta
Bjarna syni hans og fjölskyldu inni-
lega samúð. Lúðvík kvaddi jarðlífið
með þeirri vissu að hann fengi að
hitta sína elskulegu konu.
Hittum vér þá hjartakæru
hér sem vorum skilin frá?
Fáum vér um eilífð alla
aftur þeim að dvelja hjá?
(E.S. Rice.)
Sigrún Einarsdóttir.
LÚÐVÍK DALBERG
ÞORSTEINSSON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.

 



 


   
 
 
 

   
 !  
         
  
        
!"#$%
    & '# (% 
  )""
    "*"* +