Morgunblaðið - 21.11.2001, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 2001 31
hugann. Gísli var fæddur í Hvarfs-
dal vestur í Dölum en ólst að mestu
upp í Steinsholti norður í Skaga-
firði. Hann var glæsilegur maður
og mikið snyrtimenni, frjálsmann-
legur í fasi en jafnframt kurteis og
sérlega greiðvikinn.
Gísli stundaði nám í Héraðsskól-
anum á Laugarvatni en lagði síðan
fyrir sig verslunarstörf. Vann hann
mjög lengi sem sölumaður hjá Ás-
birni Ólafssyni og ferðaðist þá víða
um landið. Átti hann um síðir hvar-
vetna kunningja og vini.
Gísli var hagmæltur og skrifaði
fagra rithönd. Um það vitnar ljóða-
bók sem hann samdi sér til hug-
arhægðar. Hún var handskrifuð og
prentuð fyrir nokkrum árum.
Gísli kvæntist Jóhönnu Ólafs-
dóttur nuddkonu Péturssonar frá
Hafnardal, mikilli ágætiskonu sem
var frænka okkar beggja. Bjuggu
þau fyrst í leiguhúsnæði á Grett-
isgötu 2 og síðar á Flókagötu 58 þar
til þau keyptu sér íbúð á Óðinsgötu
17.
Alla minnist þess, að þegar hún
og fleiri úr fjölskyldu hennar komu
norðan af Ströndum til Reykjavík-
ur, stóð heimili þeirra Gísla og Jó-
hönnu ávallt opið fyrir þeim svo
lengi sem á þurfti að halda, þótt
plássið væri ekki mikið meðan þau
bjuggu í leiguhúsnæði.
Eftir að við hjónin stofnuðum
heimili í Finnbogastaðaskólanum
nutum við oft fyrirgreiðslu Gísla
þegar okkur vantaði eitt eða annað
úr höfuðborginni. M.a. útvegaði
hann Öllu Singer-saumavél sem var
mikið þarfaþing. Fundum við bæði
fyrr og síðar hve gott var að eiga
þetta fólk að vinum og njóta greið-
vikni þeirra á ýmsa vegu.
Fyrir tíu árum dvöldum við hjón-
in í sumarbústað á Hólum í byrjun
júlímánaðar. Þá komu þau Gísli og
Hanna í Hjaltadalinn og fóru með
okkur hringferð um Skagafjörðinn
Sýndu þau okkur ýmsa merkisstaði
í byggðarlaginu. Þarna var Gísli á
heimavelli enda var gott að njóta
leiðsagnar hans á ferð okkar um
héraðið á þeim eftirminnilega sól-
skinsdegi.
Haustið 1983 fluttum við hjónin
suður og tókust þá nánari kynni
með okkur Gísla og Hönnu því að
talsverður samgangur var milli
heimilanna og margt spjallað yfir
kaffibollum. Báðir höfðum við Gísli
gaman af að tefla og voru þær orðn-
ar margar skákirnar sem við tókum
meðan tækifæri gafst til. Gísli var
mjög frumlegur og skemmtilegur
skákmaður því að hann óttaðist
ekki að leita á vit ævintýranna á
skákborðinu.
Þó oft væri glatt á hjalla hjá þeim
Gísla og Hönnu var langt frá því að
líf þeirra væri alltaf dans á rósum.
Þau eignuðust fimm börn en urðu
fyrir þeirri þungu sorg að missa
fjögur þeirra, þannig að aðeins eitt
af þeim er á lífi, Björk Gísladóttir,
sem var tvíburi, fædd 26. janúar
1952. Tvær telpur dóu nýfæddar og
aðra tvíburadótturina, Bryndísi,
sem var bráðefnileg stúlka, misstu
þau er hún var tuttugu og eins árs
að aldri. Sonurinn, Bragi Þór, var
þekktur listmálari fyrir framúr-
skarandi góðar andlitsmyndir sín-
ar. En hann var heilsuveill og dó ár-
ið 1984 fáum mánuðum áður en
hann varð fertugur. Fjölskyldan
varð þannig fyrir miklum áföllum.
Einkum lagðist sorgin þungt á
Gísla og hafði mikil áhrif á heilsu
hans og líferni. Þá kom einatt í ljós
að hann átti góðan lífsförunaut því
að Jóhanna Ólafsdóttir var sterk
kona sem studdi mann sinn með
ráðum og dáð og hetjulund gegnum
allar þrengingar á lífsleiðinni þar til
yfir lauk.
Nú við ferðalok, þegar Gísli er
leystur frá öllum þrautum eru þetta
kveðjuorð okkar:
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Að lokum biðjum við góðan guð
að blessa og styrkja Jóhönnu í
raunum hennar um leið og við send-
um henni og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Aðalbjörg Albertsdóttir,
Torfi Guðbrandsson.
✝ Þorsteinn Valdi-marsson fæddist
á Guðnabakka í Staf-
holtstungum 12. júní
1929. Hann andaðist
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
11. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Valdimar
Davíðsson, f. 1899, d.
1974, og Helga Ingi-
björg Halldórsdóttir,
f. 1895, d. 1985.
Systkini hans eru
Ástrún, f. 1920, Guð-
rún, f. 1924, Þórður,
f. 1925, Valdís, f. 1927, d. 26.9.
1995, Halldór, f. 1928, d. 9.11.
1995, og Guðbjörg, f. 1934.
Hinn 12. desember 1965 kvænt-
ist Þorsteinn Ingu Ingólfsdóttur,
f. 10. júlí 1932. Foreldrar hennar
voru Ingólfur Kristinn Jónsson, f.
1893, d, 1932, og Anna Sigurjóns-
dóttir, f. 1900, d. 1987. Börn Þor-
steins og Ingu eru: 1) Ingólfur
Kristinn, f. 1956, maki Inga Jóna
Gísladóttir, f. 1958, börn Inga Sif,
f. 1989, Hildur Hanna, f. 1991, og
Maren, f. 1978, móðir hennar er
Guðbjörg Magnúsdóttir. 2) Helga
Björk, f. 1961, sonur hennar er
Þorsteinn Már, f.
1992, faðir hans er
Bogi Friðriksson, d.
1995. 3) Björn
Bjarki, f. 1968, maki
Guðrún Ólafsdóttir,
f. 1969, börn Jó-
hanna Marín, f.
1992, og Ólafur Ax-
el, f. 1995. 4) Valur
Rúnar, f. 1973, sam-
býliskona Ólöf Erla
Einarsdóttir, f. 1974.
Þorsteinn var við
nám í Héraðsskólan-
um í Reykholti, en
vann síðan almenn
sveitastörf þar til hann flutti að
heiman. Þorsteinn og Inga byrj-
uðu búskap í Reykjavík, þar sem
hann vann við akstur, m.a. hjá
Norðurleið. Þau fluttu í Borgar-
nes árið 1959 og bjuggu þar síðan.
Í byrjun starfaði hann hjá Bif-
reiðastöð KB, síðar var hann við
skrifstofustörf og kjötmat í slát-
urhúsi KB í Borgarnesi. Þorsteinn
hafði mikið yndi af hestum og
starfaði mikið í hestamannafélög-
unum Faxa og síðar Skugga.
Útför Þorsteins verður gerð frá
Borgarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Elsku afi. Núna ertu kominn til
Guðs. Vonandi líður þér vel og ert
hættur að finna til.
Manstu hvað við brölluðum margt
saman? Þá var nú oft gaman. Fórum
út að skokka, í hesthúsið, í bíltúr að
skoða bílana á bílasölunum.
Takk fyrir allt, elsku afi. Ég passa
ömmu.
Þinn afastrákur
Þorsteinn Már.
Elsku afi okkar lést á Líknardeild-
inni í Kópavogi 11. nóvember sl., um-
vafinn ástúð fjölskyldu sinnar og
þess góða fólks sem vinnur þar.
Hann fór þangað sex dögum áður en
hann dó. Amma okkar var búin að
vera svo dugleg að hjúkra honum
heima í Ánahlíð. Hún vék varla frá
rúminu hans og reyndi að gera allt
sem í hennar valdi stóð til að gera líf
hans bærilegt. Það voru líka margir
aðrir sem hjálpuðu ömmu að hjúkra
afa, það lögðust allir á eitt að leyfa
honum að vera heima sem lengst.
Vinir afa voru duglegir að koma í
heimsókn til hans, og það þótti hon-
um vænt um. Núna huggum við okk-
ur við að þjáningum afa er lokið, en
hann var búinn að vera veikur síðan í
vor. Það er skrítið að afi skuli ekki
vera lengur í Ánahlíð og horfa stolt-
ur á okkur afabörnin ærslast og hafa
hátt, en það máttum við alveg
óáreitt, aldrei var sussað á okkur,
bara brosað. Við þökkum afa allar
góðu stundirnar og allar hesthús-
ferðirnar.
Inga Sif og Hildur Hanna.
Elsku Steini afi, nú ertu farinn frá
okkur, við söknum þín mikið. Við eig-
um eftir að sakna þess að fara með
þér í hesthúsin og hitta Glettu og
Glóa og alla hina hestana þína. Við
eigum eftir að sakna þess að hitta þig
hjá ömmu í Ánahlíð, þar sem þú
varst oft að grínast eitthvað í okkur.
Við ætlum að setja hérna bænina
sem við settum hjá þér í kistuna þína
sem þú ert í núna:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Bless, bless, elsku afi, vonandi líð-
ur þér betur núna heldur en síðustu
dagana sem þú lifðir.
Þín
Jóhanna Marín og Ólafur Axel.
Ætli það sé nokkuð hægt að velja
sér betri stað að fæðast á en Guðna-
bakka í Stafholtstungum árið 1944?
Ég lenti í hvorugu framan vanefnum
né ofefnum; var hins vegar fæddur í
allsnægtir hlýrra tilfinninga og gleði
í þessum torfbæ – sem stendur
reyndar enn – við Litlu-Þverá. Það
sem var haft eftir mér yngstum
sýndi einmitt þetta: takmarkalausa
og algerlega grunlausa, mér liggur
við að segja fíflalega, gleði krakka
sem veit ekki í þennan heim né ann-
an. Semsé í fyrstu viku lýðveldis
fæddist undirritaður í faðminn á fjöl-
skyldunni á Guðnabakka í Stafholts-
tungum, móður minni og föður, nátt-
úrlega, en líka systkinum móður
minnar og afa mínum og ömmu. Lífið
var sannarlega ekki alltaf einfalt á
Guðnabakka og margt hefði mátt
gera og gerast öðruvísi; en í þessari
samantekt sem er kveðja úr fjarlægð
vegna andláts Þorsteins Valdimars-
sonar móðurbróður míns í Borgar-
nesi verður ekki birt úttekt á þessu
fólki, heldur mynd. Afi minn, Valdi-
mar bóndi á Guðnabakka, var skap-
harður maður og viðkvæmur í senn,
en stórvinur minn var hann á þess-
um árum. Valdi var hann kallaður í
sveitinni; frá honum ætla ég að segja
meira einhvern tímann seinna.
Amma Helga húsfreyjan á bænum
tók mig að sér í margföldum skiln-
ingi þess orðs og endaði með því að
kjósa mig eindregnum stuðningi
nokkrum sinnum eftir að hafa samt
kosið Sjálfstæðisflokkinn áður mesta
alla ævina. Hún færði mér ævinlega
skyr þegar hún gat jafnt þegar ég
var orðinn heilbrigðisráðherra eins
og þegar hún hafði mig við stokkinn
á Guðnabakka. Svo komu systkini
móður minnar: Ástrún, raungóð og
traust, var þá fjarri í skólum mest,
svo mamma, þá Þórður, svo Valdís,
svo Halldór, svo Steini og loks
Dúdda en þau fimm síðasttalin móð-
ursystkini mín voru á Guðnabakka
um þetta leyti. Þetta fólk bar mig
síðan á höndum sér í ein fjögur ár og
svo á hverju sumri til átta ára aldurs;
fyrst á Guðnabakka svo í Hömrum.
Þessi systkini urðu eiginlega öll for-
eldrar mínir hvert með sínum hætti
– og öll saman. Þau voru 10, 15, 16,
17, 19, 20 og 24 ára, sem sé á allra
glaðasta aldri. Misjöfn að vísu í lund
og gerð en þetta var venjulegt ungt
fólk í byrjun nýrrar aldar á Íslandi;
aldar lýðveldisins. Fólkið sem hafði í
raun fæðst inn í miðaldir og torfkofa
og var í einu stökki komið á bíla.
Þórður var elstur af strákunum og
fyrirmyndin og kenndi mér að stafa
og á margföldunartöfluna. Þórður
frændi minn býr nú í Borgarnesi.
Þau næstu í aldri Dóri og Valla dóu
fyrir liðlega hálfum áratug. Og svo
núna Steini. Þorsteinn Valdimarsson
var heitinn eftir Þorsteini á Arn-
bjargarlæk, fóstra afa míns. Steini
var einna mildastur í lund þeirra
systkina á Guðnabakka. Hann var
óendanlega mikil barnagæla – þann-
ig tók hann öll börn í fjölskyldunni
eins og mig og síðar yngri systkini
mín Svenna og Helgu hvert á fætur
öðru á arminn og hnén og gerði stáss
með okkur hvert með sínum hætti. Á
miðjum sjötta áratugnum kynntust
þau Inga Ingólfsdóttir í Forna-
hvammi þar sem þau voru bæði við
störf .
Fornihvammur stóð þá efst og
fremst í Norðurárdal þar sem veg-
urinn kemur niður af Holtavörðu-
heiðinni. Þar var ungt fólk og glað-
sinna. Frændi minn, Steini, sótti fátt
fast fyrir sjálfan sig en hann vissi
þarna hvað hann vildi nákvæmlega,
enda giftust þau Inga og svo komu
krakkarnir; Ingólfur, Helga, Bjarki
og Valur. Þeim var að sjálfsögðu tek-
ið eins og börnum jafnan fyrr af Þor-
steini Valdimarssyni og Ingu Ing-
ólfsdóttur að ekki sé svo talað um
barnabörnin sem að lokum sýndu afa
sínum fágæta ræktarsemi.
Steini var fyrst vinnandi á Norð-
urleiðarrútum og gerði út frá
Reykjavík. Síðan fluttu þau Inga í
Borgarnes. Bjuggu síðan lengi á
klettinum upp undir barnaskólanum
og svo undir lokin vestan til í byggð-
arlaginu þar sem fór vel um þau tvö
eftir að krakkarnir voru farnir að
heiman.
Steini var ótrúlega flínkur hesta-
maður með næmt auga og nákvæma
tamningahæfileika. Hann sá efni
strax í hverri skepnu ef eitthvað var
af henni að hafa og hann var minn-
ugur á hestanöfn og hestaættir oft
langt umfram mannaættir. Steini
hafði fyrir mig hesta um tíma og
sinnti hestaerindum fyrir mig þar
sem aðrir komu sjaldan.
Hann hafði verið veikur lengi er
hann dó; fékk fyrst áminningu fyrir
18 árum. Svo tók þetta sig upp og
varð verra og verra. Undir lokin var
þetta orðið allt of erfitt og hann dó á
líknardeildinni 11. nóvember síðast-
liðinn á fæðingardegi föður síns og
afa míns. Ef það er eitthvað til fyrir
handan – sem sumir halda – þá eru
þeir örugglega að tala um hesta.
Þorsteinn Valdimarsson var sú
tegund af manni að hann tranaði sér
aldrei fram; hann hefði aldrei beðið
um orðið á fundi, né heldur hækkað
raustina til að yfirgnæfa aðra. Enn
síður hefði honum nokkurn tímann
dottið í hug að hann væri borinn til
nokkurs annars en þess sem hann
vann sér fyrir sjálfur.
Ég heyrði í frænda mínum í síma
fyrir fáum vikum hér frá Stokk-
hólmi. Það var þá orðið mjög af hon-
um dregið. Þó hitti ég svo vel á að við
gátum rætt það sem er löngum hvað
brýnast í þessum heimi: hross. Enda
höfðum við helst aldrei talað um ann-
að, að minnsta kosti ekki um pólitík
og aldrei um það sem hér í Svíþjóð
heitir problem. Í þessu síðasta sam-
tali ræddum við ma. aðeins um
Högnastaðahestana; Ási á Högna-
stöðum hafði nýlega gefið Vali syni
Steina hest. Hann er „Högnastaða-
legur“ sagði frændi minn; við vissum
báðir hvað hann átti við.
Ég kveð frænda minn með þökk-
um fyrir móttökurnar á Guðnabakka
fyrir 57 árum og svo fyrir allt og allt.
Allri fjölskyldunni sendum við Guð-
rún og krakkarnir mínir samúðar-
kveðjur. Ingu þakka ég móttökurnar
allar við fjölskyldu mína fyrr og síð-
ar.
Svavar Gestsson.
Loks er dagsins önn á enda,
úti birtan dvín.
Byrgðu fyrir blökkum skugga
björtu augu þín.
Ég skal þerra tár þíns trega
tendra falinn eld,
svo við getum saman, vinur,
syrgt og glaðst í kveld.
Lífið hefur hendur kaldar,
hjartaljúfur minn.
Allir bera sorg í sefa,
tárin blæða inn.
Tárin falla heit í hljóði
heimur ei þau sér.
Sofna, vinur, svefnljóði,
meðan syng ég yfir þér.
Þreyttir hvílast, þögla nóttin
þaggar dagsins kvein.
Felur brátt í faðmi sínum
fagureygðan svein.
Eins og hljóður engill friðar
yfir jörðu fer.
Sof þú vært, vinur,
ég skal vaka yfir þér.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Í dag er kveðjustund, hann Þor-
steinn er dáinn. Það eru ekki mörg
ár síðan ég kom inn í fjölskylduna í
Borgarnesi, fjölskyldu sem hefur svo
stóran faðm og er svo samrýnd. Þor-
steinn og ég vorum strax miklir vinir
og var hann ekki lengi að draga
borgarstelpuna upp í hesthús, því
hestamaður var hann mikill. Ég
heillaðist auðvitað á staðnum af hest-
unum og auðvitað átti stelpan að fara
á bak. En einhvers staðar gleymdist
það að daman væri úr borginni og
hefði aldrei áður farið á bak, því
henni var skellt á bak og átti að fara
af stað, en þar missti hún kjarkinn.
Nú læt ég mér það duga að klappa
þeim. Ég lofaði að fara á hestbak
þegar sumarið kæmi en ég stóð ekki
við loforðið, því veikindi bönkuðu
upp á í Ánahlíðinni. Þannig að ég lofa
að fara á hestbak þegar nýtt sumar
kemur, þegar grasið verður grænt
og trén fara að laufgast.
Elsku Þorsteinn, það er mér svo
mikill heiður að hafa fengið að ganga
síðustu skrefin með þér, að vera við
hlið þér á erfiðum tímum. Svo mikill
heiður að hafa þekkt þig, svo mikið
stolt þegar þú kynntir mig fyrir vin-
um þínum sem tengdadóttur. Takk
fyrir allt og Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir,
Ólöf Erla Einarsdóttir.
Það var árið 1972 sem ég fyrst
hitti Þorstein Valdimarsson eða
Steina Vald eins og hann var kall-
aður, en þá kom hann á hestum yfir
Sópandaskarð að Blönduhlíð, heimili
mínu í Dölunum. Hann kom með
hópi manna frá Borgarnesi og þar á
meðal var elsti sonur hans. Þá strax
óskaði ég þess að hann yrði tengda-
faðir minn, mér leist svo ansi vel á
soninn og þá feðga. Sú ósk rættist
þrettán árum síðar, og betri tengda-
föður hefði ég ekki getað eignast.
Hann var með yfirvegaðri mönnum
sem ég hef kynnst, tók öllu með jafn-
aðargeði og vildi helst hafa lífið slétt
og fellt, en umfram allt skemmtilegt.
Steini var mikill fjölskyldumaður og
að ógleymdu hestamaður. Hann var
sjálfur að mestu hættur að fara á
hestbak þegar ég kynnist honum, en
hafði mikla ánægju af að fylgja börn-
um sínum á hestaferðum þeirra.
Hann var óþreytandi að koma á án-
ingarstaði okkar með einhverja
hressingu frá Ingu tengdamömmu
og til að athuga hvort ekki væri allt í
sóma. Ég hafði oft á tilfinningunni að
heimur hans þyrfti ekki að vera svo
mikið stærri en heimilið og hest-
húsahverfið, en þar var hans annað
heimili.
Ég átti mér aðra ósk árið 1972 en
hún var sú að fljótlega yrði fundin
upp lækning við krabbameini, sú ósk
hefur ekki ræst og virðast mér aldrei
fleiri en nú falla fyrir þessum vá-
gesti. Það er erfitt að bíða þess að
ástvinur verði kallaður burt, á næstu
vikum eða dögum, maður veit ekki
hvenær vagninn kemur og tekur
þann sem kallaður er. Eftir stöndum
við fjölskylda hans og horfum á eftir
honum stíga um borð. Við höfum
hvert annað, þjöppum okkur saman
og huggum. Eitt er víst að vel verður
tekið á móti Steina á endastöð. Við
þökkum fyrir líf Steina og þann frest
sem hann fékk, en fyrir tuttugu ár-
um fékk hann samskonar krabba-
mein og það sem sigraði hann nú. Ég
þakka Steina samfylgdina síðastliðin
sextán ár. Það voru góð ár.
Inga Jóna.
ÞORSTEINN
VALDIMARSSON
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd .