Morgunblaðið - 03.02.2002, Síða 36

✝
Hólmfríður S.
Ármannsdóttir
fæddist í Lindar-
brekku á Hofsósi 11.
apríl 1941. Hún lést á
heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 26. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðrún K. Jóhanns-
dóttir frá Hofsósi, f.
5.3. 1921, d. 25.1.
1996, saumakona, og
Ármann Jóhannsson
frá Hofsósi, f. 18.12.
1909, d. 2.11.1979.
Þau skildu Fóstur-
faðir Hólmfríðar er Ágúst Ás-
björn Jóhannsson frá Hofsósi, f.
17.3. 1926. Systkini hennar eru
Gylfi Örn Ármannsson, f. 1948,
maki Ólafía K.G. Sigurbergsdótt-
ir, f. 1946. Hálfbróðir Hólmfríðar
sammæðra er Elvar Ágústsson, f.
1960, maki Steinunn Hákonar-
dóttir, f. 1961. Hálfsystir, sam-
feðra, er Valdís Ármannsdóttir, f.
1930, maki Jón Sigurðsson, f.
1918, d. 1997.
Hólmfríður giftist 23.10. 1960
eftirlifandi manni sínum Árna
Ólafssyni, f. 22.7. 1937 í Keflavík.
Foreldrar hans voru Guðný Árna-
dóttir, f. 10.6. 1910 í Hlíð í Þorska-
firði, d. 21.2. 1977, og Ólafur Að-
alsteinn Hannesson,
f. 25.12. 1904 í Gróf-
arbæ í Reykjavík, d.
27.10. 1964. Börn
Árna og Hólmfríðar
eru: 1) Ármann, f.
1959, kvæntur Maríu
Þorgrímsdóttir, f.
1960, eiga þau þrjú
börn. Árna Þór, f.
1985. Hólmfríði Sig-
rúnu, f. 1991, og
Kjartan Óla, f. 1997.
2) Ólafur, f. 1960, d.
1966, 3) Guðný, f.
1962, gift Friðriki
Guðmundssyni, f.
1959, og eiga þau tvær dætur, Sig-
rúnu Örnu, f. 1985, og Unni, f.
1992. 4) Ólasteina, f. 1967. 5) Rún-
ar Eyberg, f. 1972, í sambúð með
Hildi B. Jónsdóttur, f. 1974. Dóttir
hans er Katrín Ösp, f. 1994. Dóttir
Hildar er Alexandra Bernharð, f.
1992.
Hólmfríður vann um skeið sem
verkakona á Siglufirði og síðan
mötuneytisstarfsmaður og sauma-
kona í Keflavík til 1981. Frá árinu
1981 starfaði Hólmfríður sem hús-
vörður í Íþróttahúsi Keflavíkur.
Útför Hólmfríðar fer fram frá
Keflavíkurkirkju á morgun,
mánudaginn 4. febrúar, og hefst
athöfnin klukkan 14.
Dagar koma og dagar fara, eng-
inn ræður sínum næturstað. Eitt-
hvað þessu líkt kom upp í huga
minn þegar mér barst vitneskja um
andlát Hólmfríðar Ármannsdóttur.
Síðast þegar ég hitti hana, sem var
á milli jóla og nýárs, var gott í
henni hljóðið. Bati hennar virtist
vera á réttri leið Hún og Árni vinur
minn litu nokkuð björtum augum
fram á veg. En það er ekki ein bár-
an stök og það syrti í álinn, nú
nokkrum vikum síðar er hún öll.
Það er því mikill harmur kveðinn
að Árna mínum og hans fólki þessa
dagana.
Þegar ég hugsa um Fríðu er Árni
alltaf með í þeim hugsunum, því að
í öllum mínum kynnum af þeim í
gegnum árin hafa þau ávallt verið
saman.
Fríða var mjög ljúf manneskja
og mikill vinur vina sinna. Hún var
ekki mikið fyrir að láta bera á sér
og hélt sig frekar til hlés. Tilfinn-
ingar sínar bar hún ekki á torg en
lá ekki á skoðunum sínum þegar
svo bar undir . Hún var mikil fjöl-
skyldumanneskja og hjá henni
hafði fjölskyldan algjöran forgang.
Hún og Árni áttu barnaláni að
fagna en urðu þó fyrir því mikla
óláni að missa son sinn, barn að
aldri, af slysförum. Þau báru þenn-
an mikla harm sinn í hljóði og nutu
þess því betur að sinna öðrum
börnum sínum af ástúð og kost-
gæfni.
Við Hulda vorum svo heppin að
kynnast Fríðu og Árna skömmu
eftir að við fluttum til Keflavíkur
enda vorum við á svipuðu reki.
Áhugamál okkar fóru saman og við
fundum fljótt þá taug sem tengt
hefur okkur saman fram á þennan
dag.
Við störfuðum öll árum saman í
Björgunarsveitinni Stakkur og tók-
um þátt á öllu því sem þar skeði.
Vegna anna við barnauppeldi og
heimilishald á þeim árum kom
Fríða eins og aðrar konur okkar fé-
laganna aðallega að starfinu í
kvennadeild Stakks sem var sveit-
inni til mikils styrks og stuðnings.
Árni var mjög virkur félagi og
starfaði af krafti með sveitinni og
ekki er mér grunlaust um að stund-
um hafi Fríðu þótt nóg um hversu
miklum tíma hann eyddi í þetta
áhugamál sitt, en ekki varð ég var
við að hún reyndi að hafa þar áhrif
á.
Ég minnist nokkurra fjölskyldu-
ferða sem sveitin fór og að sjálf-
sögðu komu þau Fríða og Árni með
og allir krakkarnir. Bílakostur
þeirra var ekki alltaf mjög beysinn
á þessum tíma, svo að það var heil-
mikið fyrirtæki að koma fjölskyld-
unni og öllu sem henni tilheyrði
fyrir í bílnum, en ekki var það sett
fyrir sig, þau mættu samt.
Fríðu var stundum um og ó þeg-
ar fjör fór að færst í leikinn á
kvöldvökum okkar félaganna og
allt virtist vera að fara úr bönd-
unum. En henni var það mjög vel
lagið að hægja á okkur með sínum
rólegheitum og skapprýði.
Þegar árin liðu og við öll höfðum
dregið okkur út úr starfi björgun-
arsveitarinnar, börnin flest flogin
úr hreiðrinu og við gátum veitt
okkur meiri tíma til að sinna okkur
sjálfum, tókum við okkur saman
nokkur pör sem starfað höfðum
mikið innan sveitarinnar og mynd-
uðum með okkur ferðahóp sem tók
upp þann sið að hittast einu sinni á
ári til að fara upp á fjöll eða á ein-
hvern þann stað sem okkur leist á
hverju sinni. Það eru bráðum kom-
in 20 ár og þau Fríða og Árni hafa
verið með öll árin nema eitt.
Það væri hægt að rita langt mál
um allar ánægjustundirnar sem við
höfum átt með þeim hjónum í
byggð og óbyggð í gegnum árin. Í
þeim ferðum hafa skipst á skin og
skúrir, sumar ferðirnar auðveldari
en aðrar en eitt áttu þær allar sam-
eiginlegt, ánægjuna af félagsskap
þeirra beggja. Án þeirra hefði
þetta allt orðið ólíkt litlausara.
Samband þeirra var ástríkt, þó
voru þau mjög ólík að skapferli,
Árni er skapríkur og tilfinninga-
næmur maður sem oft lætur hjart-
að og líðandi stund ráða viðbrögð-
um sínum en Fríða vildi oftast fara
sér hægara og var rólegri.
Ekki má skilja orð mín svo að
hún léti ekki tilfinningar sínar í ljós
þegar henni sýndist svo og oftar en
ekki taldi hún ástæðu til að hægja
örlítið á Árna sínum þegar leikar
stóðu sem hæst. En þessi skemmti-
lega blanda gekk vel, þau áttu góða
tíma saman og ást þeirra hvors til
annars leyndi sér ekki.
Þau hjón áttu lengi vel Toyotu
jeppa sem að Fríða hafði alltaf
ákveðið orð yfir. Í samfloti við þau
á þessum jeppa fórum við Hulda
ásamt fleiri kunningjum saman í
sumarleyfisferðir í mörg ár um allt
land. Ég minnist í því sambandi
Loðmundarfjarðar, Bakkafjarðar,
Vöðlavíkur, Gæsavatna, Þórsmerk-
urferða að sumri og vetri o.fl.ofl.
Svona væri hægt að halda áfram
lengi vel og minningarnar streyma
fram.
En þrátt fyrir allar þessar
ánægjulegu minningar stendur ein
hæst, minningin um hana Fríðu,
þessa ljúfu og góðu manneskju sem
manni leið alltaf vel að vera návist-
um við.
Hugur minn er allur hjá Árna
vini mínum sem gengur nú í gegn-
um erfiða tíma. Ég veit að það er
ekki margt hægt að segja sem
dregið gæti úr þeim sársauka sem
hann finnur nú fyrir. Ég veit þó að
með tíð og tíma dofnar sársaukinn
og með hjálp barna sinna og fjöl-
skyldna þeirra mun hann finna að
það besta sem hann getur gert er
að horfa fram á veginn, jafnframt
því að viðhalda minningunni um
sína yndislegu konu.
Ég færi Árna og fjölskyldu hans
mína dýpstu samúð.
Garðar Sigurðsson.
Það er ótrúlegt að hugsa til þess
að koma inn í íþróttahús og engin
Fríða. Síðastliðin 21 ár hefur Fríða
unnið í íþróttahúsi Keflavíkur, og
þar sem það hefur verið mitt annað
heimili þennan tíma má eiginlega
segja að hún hafi alið mig upp að
nokkru leyti. Það var alltaf gott að
koma til Fríðu í íþróttahúsið í kaffi.
Alltaf gátum við gleymt okkur á
spjalli um allt og ekki neitt.
Ég man oft þegar við stelpurnar
sátum inni í klefa, kannski í klukku-
tíma eftir æfingu að spjalla, þá var
Fríða stundum orðin svolítið þreytt
á okkur og hótaði því að slökkva á
sturtunum eftir tíu mín. Og það var
eins og við manninn mælt, við drif-
um okkur af stað í sturtuna, hún
þurfti yfirleitt ekki að segja þetta
við okkur nema einu sinni.
Einu sinni sem oftar komum við
Björg vinkona inn í hús. Þá voru
Fríða og Didda búnar að búa til
tvær brúður og klæða þær upp eins
og okkur Björgu og það var eins og
við sætum þarna inni í kaffi. Þetta
var svo vel gert hjá þeim og vakti
mikla lukku. Þetta var húmor í lagi.
Það fór oft í taugarnar á Fríðu
þegar við vorum að koma af æfingu
og fórum með útiskóna okkar inn í
kaffistofu til þeirra og skelltum
þeim blautum á gólfið. Hún var allt-
af að biðja okkur um að gera þetta
ekki. Það er erfitt að kenna göml-
um hundum að sitja en ég held að
flestar hafi tekið mark á henni og
hætt þessu, allavega varð einum
starfsmanni að orði um daginn þeg-
ar ég fór í skóna frammi að Fríða
hefði greinilega alið mig upp og það
var nokkuð rétt.
Ég á henni Fríðu margt að
þakka, t.d. þegar ég tók mér frí í
skólanum og fór að vinna var hún
alltaf að biðja mig um að fara aftur
í skólann og hún sagði að ég mætti
koma eins oft og ég vildi til að læra
því ég hékk þarna nánast öllum
stundum og það varð úr ég dreif
mig í skólann og kláraði, enda var
hún sú fyrsta sem ég bauð í stúd-
entsveisluna mína.
Fríða háði stutta baráttu við ill-
vígan sjúkdóm, hún kom til mín í
nóvember og þá var hún svo bjart-
sýn á framhaldið og ætlaði að fara
að vinna eftir áramótin, en þetta er
ekki lengi að gerast og þegar ég fór
til hennar á sjúkrahúsið á föstudag-
inn sá ég að hún átti ekki langt eftir
og um nóttina var hún farin. Ég er
ánægð með að ég gat kvatt hana
Fríðu mína og hún á alltaf stað í
hjarta mínu.
Ég vil þakka Fríðu fyrir allt sem
hún gerði fyrir mig í gegnum árin.
Því mun ég aldrei gleyma.
Elsku Árni, Ármann, Guðný,
Ólasteina, Rúnar, tengdabörn,
barnabörn og aðrir aðstandendur,
ég votta ykkur mína dýpstu samúð
og bið góðan Guð að styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Anna María Sveinsdóttir.
Með söknuði kveðjum við enn
einn ferðafélaga okkar, hana Fríðu.
Ekki datt okkur í hug að hún færi
svona fljótt frá okkur, en í vor
greindist hún með krabbamein,
sem var okkur öllum mikið áfall.
Minningarnar hrannast upp í
huga okkar og minnumst við allra
skemmtilegu haustferðanna okkar,
sem allir hlökkuðu svo mikið til, því
mikið var hlegið og sprellað og voru
Árni og Fríða alveg ómissandi með-
al okkar.
Elsku Fríða mín, þú varst ynd-
islegur vinur og margar góðar og
skemmtilegar stundir áttum við
saman með ykkur hjónunum og
streyma myndir minninganna um
huga okkar allra, þegar við hugsum
til baka, og munum við geyma þess-
ar dýrmætu minningar í hugum
okkar.
Fyrir allt þetta og samfylgdina
gegn um árin viljum við þakka þér,
elsku Fríða mín.
Við þig, elsku Árni minn, og börn
ykkar ásamt fjölskyldum, segjum
við: Megi góður guð veita ykkur
styrk í ykkar miklu sorg.
Ferðahópurinn 13:13.
Allir leikmenn Keflavíkurliðsins í
körfuknattleik í dag hafa meira eða
minna alist upp með Fríðu í
íþróttahúsinu. Alla tíð kallaði hún
okkur strákana sína og ekki leyndi
hún tilfinningum sínum á meðan á
leikjum okkar stóð eða þá eftir
leiki. Eftir sigurleiki og þegar að
við unnum Íslandsmeistaratitlana,
þá faðmaði hún okkur og kyssti, en
eftir spennandi leiki tilkynnti hún
okkur að hún hefði þurft að fara út
úr salnum því hún hefði bara ekki
getað fylgst með þessu lengur og
bað okkur vinsamlegast um að gera
þetta ekki aftur.
Fríða var alltaf þægileg í viðmóti
og sanngjörn. Auðvitað þurfti hún
að siða okkur til langt fram eftir
aldri, en henni þótti líka gaman að
segja okkur frá hvernig við vorum
þegar að við vorum guttar.
Við viljum senda Árna og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímum. Við varðveit-
um minningar um góða konu.
Fyrir hönd mfl. karla,
Falur J. Harðarson.
HÓLMFRÍÐUR
ÁRMANNSDÓTTIR
MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 3. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ




 



 !"#$%$$"!&!'(!)!%
        
*"$ $"" +("!,-' *!.




  
  

 




  
      


 


 


  " #

 $%%&
 

  

    

!    


 "

 #

 
 
 




 




 

 
 

 !
"#$%&#

 

   
 


 
  !!"
#$
  %&

' 


( 
  )""
'
()
 ((*)
(( + ,((*)
-. ((*),
),-$/0#"0*(1

 

 
 
    
 
 


 


  
  !"

#$%
   
     


 !
" # 
 & ' ()*+,--.
/)0+
, 1 2, #$ 21 #+,--.

.-% 
, 1
.-34- +,--.
5 6
, 1 (+ ,7+,--.
.) 6
, 1
.- 6 +,--.
 81)) 5 .
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli
minning-
argreina