Morgunblaðið - 03.02.2002, Síða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 3. FEBRÚAR 2002 39
muni skila því með prýði eins og
henni var lagið. En minning hennar
mun lifa að eilífu hjá þeim sem
henni kynntust.
Með þessum örfáu línum viljum
við kveðja Stínslu. Eins viljum við
votta Maríu, Bjarka, Katrínu, Guð-
rúnu, Jóhanni, Andra, Önnu, Kötlu
og öðrum ástvinum dýpstu samúð
okkar á þessum erfiðu stundum.
Arngunnur Ylfa og
Brynhildur Yrsa.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófa lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki –
(Tómas Guðm.)
Með fáeinum vanmáttugum orð-
um vil ég minnast vinkonu minnar
og bekkjarsystur sem dó af slysför-
um sunnudaginn 27. janúar s.l.
Leiðir okkar Kristínar lágu sam-
an haustið 1998. María hafði beðið
mig að sýna systur sinni nýja skól-
ann, því hún var að flytja heim frá
Svíþjóð. Mér er það í fersku minni
þegar ég hitti Kristínu fyrir framan
skrifstofu MH. Hún mætti mér með
ljósu lokkana og stóra brosið og
virtist í fyrstu prúð og hlédræg.
Feimnin var þó fljót að renna af
Kristínu og hún féll um leið inn í
vinahópinn. Í ljós kom að hún var
rokkari af ljúfustu gerð og það féll
vel í kramið hjá okkur vinkonunum.
Kristín skemmti okkur með sér-
viskulegum húmor og átti það til að
demba á okkur heilu blaðsíðunum
af dægurlagatextum sem hún
romsaði upp úr sér eins og ekkert
væri. Hún var fróðleiksbrunnur,
fullur af vafasömum og misnytsam-
legum fróðleik, sem hún safnaði
eins og aðrir safna frímerkjum.
Kristín var hæfilega kærulaus,
en þegar henni sýndist svo var hún
hörku námsmaður. Hún hafði mikla
tungumálakunnáttu og var jafnvíg
á ensku, íslensku og sænsku auk
þess sem hún spreytti sig á að tala
frönsku, þýsku og spænsku. Kristín
var handlagin, iðin, hugmyndarík,
frjó og úrræðagóð. Það var gott að
leita til Kristínar og hún gaf sér
alltaf tíma til að hlusta og hjálpa.
Af henni lærði ég hvað hispurs-
leysi, víðsýni og fordómaleysi er
mikilvægt.
Við útskrift árið 2000 skildu leið-
ir okkar en mér var oft hugsað til
Kristínar, og fylgdi þá brosið fast á
eftir. Við hittumst annað slagið en
ég hefði viljað hafa meira samband
en raunin varð.
Mig skortir orð til að lýsa þeim
sársauka sem nísti hjarta mitt við
fréttina um andlát Kristínar en úr
þessu sama hjarta streymir óend-
anlegt þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast henni.
Katrín, Bjarki, Guðrún, María og
Jóhann, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Megi Guð vera með
ykkur á sorgarstundu.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá hug þinn og þú munt sjá að
þú grætur vegna þess sem var gleði
þín.“(Kahlil Gibran)
María Ósk Kristmundsdóttir.
Mig langar til að minnast Krist-
ínar vinkonu minnar með nokkrum
orðum. Þegar hringt var í mig og
mér sagt að Kristín væri dáin átti
ég erfitt með að trúa því. Ég sem
hafði hitt hana hressa og káta
nokkrum dögum áður og við töl-
uðum um að fara að hittast oftar.
Ég kynntist Kristínu í MH
haustið 1998 og við urðum fljótt
góðar vinkonur.
Kristín var draumabarn allra
foreldra, hún eldaði, bakaði, saum-
aði og hugsaði vel um gæludýrin
sín. Svo gat Kristín breytt algjör-
lega um stíl, þá breyttist hún í
rokkara sem hlustaði á Kiss og
Guns ’N’ Roses. Kristín var líka
þekkt fyrir það í partíum að taka
upp gítarinn og spila nokkra Hole-
slagara.
Hún var góð í að muna söngtexta
eftir þekkta tónlistarmenn, þó að-
allega Prince, Candy Suck og Tom-
as Ledin. Kristín átti það til að
þýða „boy-band“-texta yfir á ís-
lensku, eins og Afturstrætis-strák-
arnir (Backstreet boys).
Kristín var líka dugleg að finna
sér marga kærasta í einu, reyndar
átti hún svo marga að þeir vissu
ekki einu sinni af því. Átrúnaðar-
goð Kristínar voru þeir Bruce Will-
is og Axl Rose, en þeir voru einnig
kærastar hennar.
Það þýddi lítið að tefja Kristínu
eftir skóla, því hún var alltaf að
flýta sér heim til að horfa á sápu-
óperuna Leiðarljós, en hún lifði sig
svo mikið inn í þættina, að hún tal-
aði um leikarana eins og þeir væru
hluti af lífi hennar. Hún lífgaði upp
á hversdagslífið og gat alltaf komið
öllum í gott skap.
Ég kveð Kristínu með söknuði en
minningin um góða og skemmtilega
vinkonu lifir.
Ég votta foreldrum, systkinum
og öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Kristjana Björk Stefánsdóttir.
Það er erfitt að sjá á eftir góðum
vini og Kristín var sannarlega góð-
ur vinur. Í návist hennar leið okkur
alltaf vel. Hún gat fengið okkur til
að hlæja hvenær sem var, því í
hennar augum var tilveran
skemmtileg. Kristín var sátt við líf-
ið og sjálfa sig.
Margt kemur upp í hugann þeg-
ar við minnumst Kristínar. Allar
eyðurnar í skólanum sem við eydd-
um heima hjá henni á Laugaveg-
inum, þegar hún sagði okkur sögur
frá Svíþjóð og lét okkur hlusta á
Michael Jackson, keyptan í Kola-
portinu, eltingarleikurinn á túninu
við Skothúsveginn og kaffibollarnir
á Gráa kettinum, allt eru þetta
ógleymanlegar stundir.
Einhvern tímann seinna munum
við taka upp þráðinn við Kristínu
þar sem frá var horfið. Hún verður
búin að hella upp á könnuna og
bjóða okkur í kaffiboð með Alice
Cooper og súkkulaðiköku. Sænsku
unglingablöðin liggja á heimasmíð-
uðu kryddhillunni og hún kennir
okkur að búa til marlboromanninn.
Við viljum votta foreldrum henn-
ar og systkinum dýpstu samúð okk-
ar. Minningin um góða vinkonu lifir
með okkur öllum.
Kjartan og Ingvi.
Elsku besta vinkona mín. Við átt-
um eftir að gera svo margt saman.
Ég ætla að halda áfram að lifa og
vera til því ég veit að þú verður allt-
af hjá mér. Ég á svo margar minn-
ingar um þig og ævintýri okkar
sem ég geymi í hjarta mínu. Þú ert
rokkengillinn minn.
Anna Hrund Másdóttir.
Elsku Kristín. Það var erfitt að
trúa því að ég væri að kveðja þig í
síðasta skipti á sunnudaginn var. Á
enn erfitt með að sannfæra sjálfa
mig um að þú sért í raun farin. Ég
kynntist þér fljótlega eftir að við
byrjuðum í menntaskóla og ég held
að ég geti sagt það fyrir hönd allra
sem þig þekkja að betri stelpu er
erfitt að finna. Þú þurftir lítið ann-
að en að píra augun og brosa til að
koma öllum í kringum þig í gott
skap.
Ég brosi og tárast til skiptis þeg-
ar ég skoða gamlar dagbækur og
rifja upp stundirnar sem við áttum
saman. Ég á t.d. seint eftir að
gleyma tímanum þegar við fórum
sem mest á Kaffi-Vín. Þar gátum
við vinkonurnar setið kvöld eftir
kvöld, spjallað, slúðrað og hlegið
saman. Það var líka alltaf gaman að
koma í heimsókn til þín, þú tókst
gjarnan á móti manni með nýuppá-
hellt kaffi og heimabakaðar bollur.
Síðast þegar ég kom í heimsókn
varst þú nýflutt í íbúðina og við töl-
uðum um hvað það væri gott að nú
gæti ég alltaf bankað upp á hjá þér
ef mér yrði kalt á röltinu um
miðbæinn.
Kristín mín, ég þakka þér fyrir
allar góðu minningarnar. Ég á eftir
að sakna þín meðan ég lifi en ég
veit að nú ert þú komin á betri stað
og ég á eftir að hitta þig einhvern
tíma aftur.
Að lokum vil ég senda fjölskyldu
þinni mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þín vinkona,
Eva Petersen.
Ég hef aldrei skilið
orðið héraðsbrestur
fyrr en nú, þegar Sigga
er látin. Það er allt
breytt þó að ekki hafi
mikið farið fyrir henni
meðan hún lifði. Hún var hvers
manns hugljúfi og allir fengu að vita
hversu mikils virði þeir voru. Allir
áttu eitthvað í Siggu og fyrir mér var
hún þriðja amma mín. Hún var þeim
eiginleikum gædd að láta sér annt um
alla og vera alltaf til staðar fyrir þá
sem áttu um sárt að binda.
Sigga hugsaði um kirkjuna eins og
barnið sitt, vitjaði leiðanna og athug-
aði hvort kertin loguðu um jólin. Hver
tendrar upp í kirkjunni nú að henni
látinni? Allt er breytt en hún lifir enn í
hjörtum okkar allra. Ég get skrifað
margar blaðsíður um góðmennsku
hennar, og frábæru flatkökurnar
hennar en ég læt staðar numið hér.
Elsku Eva Hrönn og fjölskylda og
aðrir aðstandendur, Guð veri með
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Eygló Ida Gunnarsdóttir.
Elsku Sigga mín, mikið vildi ég
gefa fyrir að fá tækifæri til að kveðja
þig betur en með fátæklegum stöfum
á blaði. Þú varst einn minn kærasti
vinur og mikið undur þykir mér vænt
um þig. Fyrir mér hefur þú alltaf ver-
ið ímynd hinnar hjartahreinu mann-
eskju.
Leiðir okkar lágu saman þegar þú
bauðst mér að gerast kaupamaður
hjá ykkur á Prestbakka sumarið
1995. Það sumar átti eftir að vera
besta sumar ævi minnar. Við náðum
svo vel saman og það sem við gátum
ekki spjallað, slúðrað og hlegið yfir
mjólkurglasi og kökuboxunum þínum
inni í eldhúsi. Mér fannst þú alltaf
vera svolítil mamma mín en ef aldurs-
bilið á milli okkar hefði ekki verið
þessi, þú veist hvað mörg ár, þá hefði
ég verið skotinn í þér! Þú varst mynd-
arlegasta húsmóðir sem sögur fara af
og oft skildi ég ekki hvernig þú ann-
aðir öllum þeim gestum sem ráku inn
nefið, til styttri og lengri dvalar. En
allir voru meira en velkomnir og alltaf
voru til kökur í búrinu og rúm til að
sofa í. Það var alltaf gaman að tala við
þig í símann þessi ár sem síðan eru
liðin og alltaf mundum við eftir af-
mælisdögum hvort annars.
Mikið þótti mér vænt um að sjá þig
við útför mömmu í haust og ekki datt
mér í hug að stutta spjallið sem við
áttum yrði okkar síðasta samtal. Við
lögðum m.a. á ráðin um að ég kæmi í
sumar og kynnti almennilega fyrir
þér kærustuna og svo var planið að
ræða smápólitík við Jonna. Þú sýndir
mér alltaf mikla hugulsemi og vænt-
umþykju og þinni vináttu mun ég
aldrei gleyma. Hvíl í friði elsku Sigga
mín, ég hlakka til að sjá þig þegar
minn tími kemur.
Grétar Már Axelsson.
Elsku Sigga okkar er dáin. Hvern-
ig er hægt að trúa því. Þessi hjarta-
hlýja og góða kona sem vildi gera allt
fyrir alla. En dauðinn var líklega sá
eini sem gat sigrað þessa kraftmiklu
og duglegu konu. Eftir sitjum við hin
með söknuð í hjarta, því sjálfsagt
trúðum við því að Sigga myndi alltaf
vera fyrir okkur þarna á hennar ynd-
islega sveitaheimili á Prestbakka.
Mér þykir svo leitt að geta ekki
fylgt henni til grafar en ég er nýlega
komin aftur til Þýskalands frá Ís-
landi.
Siggu minni kynntist ég þegar ég
var 16 ára þá nýlega trúlofuð mínum
fyrri manni Hafsteini Haukssyni sem
lést aðeins 10 árum síðar. Við Sigga
urðum strax góðar vinkonur og
SIGRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist á
Teygingalæk í V-
Skaftafellssýslu 1.
apríl 1929. Hún lést á
Selfossi 24. janúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Prestsbakka-
kirkju 2. febrúar.
breyttist ekkert okkar á
milli þó svo að mínir
hagir ættu eftir að
breytast mikið. Oft var
brunað austur að
Klaustri í þá daga enda
voru bestu vinir Haf-
steins og mínir þaðan.
Þá var auðvitað kíkt til
Siggu í leiðinni. Það vill
líka svo skemmtilega til
að Sigga átti líka börn á
okkar aldri og síðan
þegar við Hafsteinn
eignuðumst dóttur okk-
ar Toddu þá átti Sigga
líka barnabörn á hennar
aldri. Seinna þegar Todda mín stálp-
aðist fór hún til Prestbakka á hverju
sumri með ömmu sinni Þorbjörgu,
sem var alla tíð mikil vinkona Siggu.
Það var mjög gott og þroskandi fyrir
hana að fá að kynnast sveitalífinu hjá
svona góðu fólki. Hún hafði svo þar að
auki alltaf stelpurnar, barnabörnin
hennar Siggu til að leika við.
Nú er Todda mín orðin fullorðin og
sendir Siggu sinni hjartans þakklæti
fyrir allt.
En alltaf var armur Siggu útréttur
fyrir mig og mína. Ég er núna gift
kona í Þýskalandi og á tvö yngri börn.
Öll hafa þau, maðurinn og börnin, líka
kynnst Siggu. Það er okkur dýrmætt
að hafa getað heimsótt hana og lofað
þeim yngri að kynnast íslensku
sveitalífi og auðvitað átti Sigga líka
barnabarn jafnaldra hjá sér, hana
Berglindi litlu sem gat sýnt þeim nán-
asta umhverfið, dýrin og ekki síst
fjallið hennar fyrir ofan bæinn.
Öll síðari ár sendi hún Þorbjörgu
tengdamömmu minni jólabakkelsi
eins og smákökur, tertubotna og
heimabakaða flatbrauðið sem við vor-
um öll sammála um að væri það besta
í heimi. Sem betur fer hringdi ég í
hana fyrir tveim vikum og þakkaði
henni m.a. fyrir þetta góða flatbrauð.
Því miður var þetta okkar síðasta
símtal, en þá sagði hún mér að hún
hefði nú verið ósköp ræfilsleg frá því
fyrir jól. Ég hugsaði nú bara, hún
Sigga mín hvað hún er alltaf að leggja
á sig fyrir aðra, standa í stórbakstri
fyrir jólin, þá orðin svona veik til að
getað glatt vini sína. Þorbjörg vin-
kona hennar var örugglega ekki sú
eina sem fékk svona stórsendingar
frá henni Siggu. Í lok símtalsins sagði
hún eins og alltaf: „Hallveig mín, þið
komið nú í sumar.“
Ég vil þakka þér, elsku Sigga mín,
fyrir allt það góða í gegnum árin.
Ykkur elsku fjölskylda hennar,
sendum við fjölskylda mín og ég okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu hennar og hjálpi ykk-
ur á þessum erfiða tíma.
Hallveig Hahl.
Í dag verður til moldar borin að
Prestsbakka á Síðu Sigríður Jóns-
dóttir, húsfreyja þar á bæ. Það er erf-
itt að minnast Siggu eins og vert væri,
enda vafasamt, að hún kærði sig um
það. Ég kynntist Siggu fyrst, er mér
var komið þar í sveit 10 ára gömlum,
þá nýkomnum á fætur eftir aðgerð á
sjúkrahúsi og heldur rýrum í roðinu.
Sigríður hafði verið beðin fyrir mig í
um mánaðartíma það sumar. Ég man,
að Sigga hafði orð á því þegar ég kom,
að ég þyrfti að fá eitthvað utan á mig
og það fékk ég sannarlega. Fleiri
sumur fylgdu á eftir hjá Sigríði og
Jóni Pálssyni, manni hennar. Er fram
á unglings- og fullorðinsár leið strjál-
uðust ferðir austur allnokkuð, en
sumarið 1974 kom ég með fjölskyldu
mína, konu og tvö börn, í heimsókn.
Ekki er að orðlengja það, okkur var
öllum tekið með kostum og kynjum.
Þegar við ætluðum að leggja af stað
heim að lokinni yndislegri dvöl til-
kynnti dóttirin Andrea Jónheiður, þá
9 ára, að hún væri búin að útvega sér
sveitadvöl á Prestsbakka næsta sum-
ar. Eftir það fór hún á hverju ári aust-
ur og var ákaflega kært með henni og
Jóni og Siggu. Við Hrönn komum oft
að Prestsbakka og ævinlega voru
móttökurnar jafn höfðinglegar, enda
voru þau Prestsbakkahjón víðkunn
fyrir gestrisni. Öll sumur voru á
Prestsbakka sumargestir í lengri eða
skemmri tíma og ófá voru börnin, sem
komið var fyrir þar til sumardvalar.
Það er áreiðanlegt, að sú dvöl hefur
orðið þeim gott veganesti. Það getum
við, ég og dóttir mín, borið vitni um.
Dótturdætur okkar hændust mjög að
Siggu, þegar þær kynntust henni,
hver af annarri, og kölluðu hana alltaf
ömmu í sveitinni. En nú er skarð fyrir
skildi, Jón látinn fyrir nokkrum árum
og Sigga okkar farin líka. Við munum
ylja okkur framvegis við dásamlegar
minningar um dvöl á Prestsbakka og
sendum aðstandendum öllum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Ísólfur og Hrönn.
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt í hjarta geymi.
Sú ljúfa minning létt og hljótt,
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi.
Halla Eyjólfsdóttir.
Já, Siggu á Prestbakka mun ég
aldrei, aldrei gleyma. Minningarnar
sem ég á frá Siggu og Jóni og sveit-
inni þeirra fögru eru með því dýr-
mætasta sem ég á. Í minningunni er
alltaf sól á Prestbakka.
Prestbakkakirkju hefur Sigga svo
oft sýnt mér enda tilheyrði alltaf að fá
sér göngutúr út í kirkju og skrifa
nafnið sitt í gestabókina. Mér fannst
sem lítilli stelpu Sigga hljóta að eiga
kirkjuna þar sem hún stendur í tún-
fætinum á Prestbakka og Sigga hugs-
aði alltaf svo vel um hana. Í dag verð-
ur hún jarðsungin frá kirkjunni sinni
og bið ég góðan Guð að varðveita
hana Siggu okkar vel og allar þær
yndislegu minningar sem hún skilur
eftir sig.
Sofðu rótt.
Guðný K. Hauksdóttir (Dassa).
Í dag verður gerð frá Prestsbakka-
kirkju á Síðu útför Sigríður Jónsdótt-
ur, húsfreyju og bónda á Prests-
bakka. Hún lézt árla dags hinn 24.
janúar sl. eftir skamma legu.
Kveðjustundin er runnin upp,
óvænt en óumflýjanleg, og við sem
eftir stöndum áttum okkur á því að
Sigga hefur ekki verið eins hraust og
hún lét í veðri vaka. Það var heldur
ekki hennar háttur að sýta eða
kvarta.
Það var eitt af lífsins lánum borg-
arbarnsins, sem þetta ritar, að kom-
ast á unga aldri í sveit. Snemma sum-
ars 1950, annað sumarið mitt í
austurbænum á Keldunúpi, flutti
Sigga þangað úr foreldrahúsum á
Teygingalæk til unnusta síns, Jóns
Pálssonar. Þau gengu í hjónaband
hinn 9. júlí það sumar.
Allar götur síðan naut ég og síðar
meir fjölskylda mín vináttu og um-
hyggju þeirra beggja meðan bæði
lifðu, en Jón lézt 7. ágúst 1993.
Sigríður Jónsdóttir fékk í vöggu-
gjöf mikla mannkosti. Hún var glað-
lynd, kærleiksrík og umhyggjusöm.
Þess nutu í ríkum mæli hennar nán-
asta fjölskylda, vinir hennar og kunn-
ingjar og þeir fjölmörgu gestir, sem
að garði bar. Hún gekk til allra verka,
innan dyra sem utan, fumlaust og
ákveðið og með einstökum myndar-
brag. Það fór ekki mikið fyrir henni
en afköstin töluðu sínu máli. Hún var
fádæma eljusöm en lítillát og hógvær
í öllu sínu.
Ekki sízt nutu börnin góðra eðlis-
kosta Siggu. Um það vitnar lítil saga
um dreng í fjölskyldu okkar. Hann
lagði hart að móður sinni, eitt nýliðið
sumar, að fara nú að koma í heimsókn
til hennar Siggu. Hún væri áreiðan-
lega farin að bíða eftir að fá hann í
heimsókn. Þessa ályktun dró hann
augljóslega af þeim hjartanlegu mót-
tökum sem hann fékk sumarið áður.
Gengin er mæt kona og góð sem
hafði drjúg áhrif á mótunarár und-
irritaðs. Minningin um hana og þau
hjónin bæði mun lifa.
Að leiðarlokum þökkum við Erla,
börnin okkar og fjölskyldan öll Sigríði
Jónsdóttur áralanga vináttu og
tryggð og vottum ástvinum hennar
öllum okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minng Sigríðar Jóns-
dóttur.
Valur Páll Þórðarson.
 Fleiri minningargreinar um Sig-
ríði Jónsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.