Morgunblaðið - 05.03.2002, Side 54

FÓLK Í FRÉTTUM
54 ÞRIÐJUDAGUR 5. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
BARRY Adamson er giskavænn dægurtónlistarfiskur.Þessi hægláti Breti hóf fer-
ilinn á pönktímanum með sveitinni
Magazine, sem leidd var af Howard
Devoto, forsprakka miklum hvað
frumpönk varðar. Síðar gekk hann
svo til liðs við Nick Cave og lék með
honum á fyrstu plötum hans, sem
hluti af sveitinni Bad Seeds.
Einherjaferill Adamsons hefur
einkennst af öllu tilraunakenndari
tónlist. Hann er hugfanginn af kvik-
myndatónlist og stórkörlum á því
sviðinu eins og Morricone og Barry.
Fyrsta plata hans, Moss Side Story
(’89), ber sterk einkenni þessa;
ósungin tónlist við ímyndaða kvik-
mynd. Þá hefur hann fengið mikið
lof fyrir plötur sínar Oedipus
Schmoedipus (’96) og As Above, So
Below (’98). Einnig hefur hann svo
samið tónlist við nokkrar „alvöru“
kvikmyndir eins og Delusion, Gas
Food Lodging og Lost Highway.
Tilurð Motorlab#3 er sú að for-
stöðumenn Tilraunaeldhússins settu
sig í samband við Adamson og
spurðu hvort hann væri ekki til í
samstarf með íslenskum listamönn-
um og finnska rafdúettinum Pan So-
nic. „Motorlab“ er einmitt enskt
heiti „Óvæntra bólfélaga“, tónlistar-
viðburða sem fóru fram hérlendis og
voru ætlaðir sem vettvangur fyrir
ólíka listamenn til að skapa eitthvað
nýtt.
Niðurstaða þessa er framþróað
kórverk, „The Hymn of the 7th Ill-
usion“, þar sem Adamson, Pan Son-
ic, Hljómeyki og Hafler Trio leggj-
ast á eitt við athyglisverða
seiðmögnun.
Tengsl kvikmynda og tónlistar
Adamson kom til landsins á sínum
tíma og vann þá að verkinu með Pan
Sonic og öðrum þeim sem að því
koma. Veitti hann þá góðfúslega
stutt viðtal.
Hvernig líkar þér nú að ræða við
fjölmiðla um verk þín?
„Ég tel það nú bara afar nauðsyn-
legt. Það hjálpar upp á skilning á því
sem maður er að gera. Sumar spurn-
ingar eru þó þreytandi – eins og t.d.
af hverju ég hafi ekki verið í Nick
Cave and the Bad Seeds í fimmtán
ár (hæðnishlátur).“
Og nú ertu kominn hingað til Ís-
lands …
„Já. Ég er hingað kominn til að
vinna með íslenska kórnum. Þetta
verkefni er ansi spennandi verð ég
að viðurkenna. Ég hef nokkra
reynslu af því að vinna með hin og
þessi hljóðfæri og hef unnið áður
með kórum. Mig grunar að þau (þ.e.
Tilraunaeldhúsið) hafi falast eftir
kröftum mínum vegna þessa. Ég hef
t.a.m. pælt mikið í því hvernig
Morricone notar kóra til að koma
ákveðnum hughrifum til skila.“
Þú byrjaðir ferilinn sem bassa-
leikari í Magazine. Hvernig hefurðu
hagað málum sem einyrki? Leika öll
hljóðfæri í höndum þínum eða …
„Jaaa … í sumum tilfellum hef ég
samband við fólk sem ég tel að hæfi
vel einhverju ákveðnu verkefni sem
ég er að vinna að. Og stundum vil ég
fá aðila sem ég veit að eru til muna
fimari en ég á eitthvert ákveðið
hljóðfæri. Þetta fer í raun allt eftir
viðfangsefnunum. Nú er ég farinn að
syngja meira og færa mig svolítið frá
jaðrinum. Í upphafi var ég að reyna
að miðla kvikmyndinni og tungumáli
hennar í gegnum tónlist. Ég var í
raun að skoða hve nálægt kvikmynd-
inni tónlistin getur legið. Síðan hefur
þetta þróast í gegnum árin. Ég
myndi segja að mín tónlist væri enn
nokkuð kvikmyndavæn – en kannski
aðgengilegri en oft áður.“
Ergelsi
Og svo hefur þú samið tónlist við
raunverulegar kvikmyndir.
„Já. Ég var mjög upp með mér að
fá tækifæri til að vinna kvikmynda-
tónlist. Fyrsta myndin sem ég vann
við heitir Delusion (’91). Ef ég hefði
viljað hefði ég getað farið á fullt í
þannig vinnu en mér finnst mjög
gott að skipta tímanum á milli kvik-
myndatónlistar og „eigin“ tónlistar.“
Hvernig líkar þér að vinna svona
„lausavinnu“?
„Þetta gengur alveg. Ég veit ekki
alveg hvernig en það gerir það samt.
Eftir ákveðinn tíma virðist sem
munstur taki að myndast. Verkefnin
koma reglulega og ósjálfrátt að því
er virðist. Í tvo mánuði er kannski
rólegt en maður verður bara að
treysta á að hlutirnir fari síðan aftur
í gang.“
Að lokum – og vonandi ertu ekki
orðinn þreyttur á þessari spurningu
– hvernig var að vera þátttakandi í
pönkbyltingunni á Bretlandi? Þú
varst í innsta hring þarna í Man-
chester sem gaf af sér þungavigt-
arsveitir eins og Buzzcocks, Joy
Division og The Fall.
„Þetta var mjög spennandi verður
að viðurkennast. Maður fann alveg
að það var eitthvað í gangi hjá þeirri
kynslóð sem maður tilheyrir. Við
fundum til samhygðar og vorum öll
full sjálfstrausts. Eftir á að hyggja
átti tónlistin sem slík ekkert það
mikið sameiginlegt – þetta hafði
meira að gera með viðhorfið og and-
rúmið í kringum okkur. Það var heil-
mikið ergelsi í gangi á þessum tíma.“
Blekking;
blekking
Þriðji Motorlab-diskurinn hefur farið sig-
urför um neðanjarðarheima að undanförnu.
Á meðal þátttakenda þar er breski tónlist-
armaðurinn Barry Adamson og sagði hann
Arnari Eggerti Thoroddsen upp og ofan af
því verkefni og ýmsu öðru um leið.
Morgunblaðið/Jim Smart
Barry Adamson. Gestakokkur hjá Tilraunaeldhúsinu.
arnart@mbl.is
Tilraun um Barry Adamson
EINS og áður hefur verið greint frá
í blaðinu hafa Tilraunaeldhúsið og
tónvæn matseld þess vakið eftirtekt
að undanförnu á erlendri grundu.
Hinn 23. nóvember birtist á síðum
þessum frétt þess efnis að Motorlab
#3-diskinum væri nú dreift í þrem-
ur heimsálfum og seldist í þús-
undaupplagi. Þá var platan valin
„neðanjarðarplata“ mánaðarins í
febrúarhefti hins virta tónlistar-
tímarits Mojo. Einnig hefur tímarit-
ið Wire, sem er helsti fagmiðillinn
um tilraunakennda tónlist, tekið
eldhúsið og íslenska tónlist almennt
upp á arma sína. Tölublað 215, þ.e.
janúarheftið, innheldur væna um-
fjöllun um íslenska tilraunatónlist
auk þess sem Motorlab-diskurinn
fær góða dóma. Þá fylgir með
blaðinu safndiskur þar sem er að
finna stutta útgáfu af „Helvítis gít-
arsinfóníunni“ sem er á Nart Nibbl-
es, safndiski sem Tilraunaeldhúsið
gaf út í haust.
Útrás eld-
hússins
Íslensk tilraunatónlist vekur athygli erlendis
LEIKRITIÐ um þá bræður, Jón Odd
og Jón Bjarna, var frumsýnt í Þjóð-
leikhúsinu á laugardag. Leikgerð-
ina ritaði höfundurinn, Guðrún
Helgadóttir, upp úr bókunum um þá
bræður, sem eru uppátækjasamir
með afbrigðum og stundum dálítið
seinheppnir. Áhorfendur í salnum
höfðu áreiðanlega margir kynnst
þeim bræðrum af lestri bókanna um
þá og tóku ömmu Dreka og afa Kor-
máki eins og gömlum vinum.
Uppátæki bræðra í Þjóðleikhúsinu
Morgunblaðið/Sverrir
Leikurum var klappað lof í lófa að frumsýningu lokinni.
Frumsýningunni var fagnað með
veglegri tertu sem höfundurinn
Guðrún Helgadóttir og leikstjórinn
Þórhallur Sigurðsson sneiddu ofan í
piltana fjóra sem leika Jón Odd og
Jón Bjarna, þá Sigurbjörn Atlason,
Benedikt Clausen, Matthías Sigur-
björnsson og Andra Má Birgisson.
Stefán Baldursson
þjóðleikhússtjóri
óskar Guðrúnu
Helgadóttur, höf-
undi bókanna og
leikritsins um Jón
Odd og Jón Bjarna,
til hamingju að lok-
inni frumsýningu.
Rómantísk frá fæðingu
(Born Romantic)
Rómantísk gamanmynd
Bretland, 2000. Skífan VHS. (97 mín.)
Bönnuð innan 12 ára. Leikstjórn og hand-
rit: David Kane. Aðalhlutverk: Ian Hart,
Craig Ferguson og Catherine McCor-
mack.
FJÖLMARGIR handritshöfund-
ar hafa oft og tíðum notfært sér
þann möguleika að skrifa ekki að-
eins rómantíska
gamanmynd, held-
ur flétta inn í sög-
una suðrænni
danssveiflu, sem
er til þess fallin að
grípa áhorfandann
með sér og ljá sög-
unni meira krydd.
Myndir af þessu
tagi hafa reyndar streymt á mynd-
bandamarkaðinn hérlendis frá hin-
um ýmsu þjóðlöndum og stöðum í
heiminum. Sem dæmi um þessa
dansmyndaflóru má nefna frönsku
myndina Salsa sem út kom í síðasta
mánuði, Mad about Mambo sem
segir frá írskum turtildúfum í
mambósveiflu og hina bandarísku
Dance With Me en þar fer hin
þokkafulla Vanessa Williams mik-
inn sem vonglöð dansmey, dyggi-
lega studd hinum fima Puerto Rico
búa Chayenne. Allar ofantaldar
myndir höfðu nokkurn veginn sama
söguþráð, þar sem úrlausn ástar-
flækjunnar átti sér stað á dansgólfi,
í mikilli og viðburðaríkri dans-
keppni, og oftar en ekki var end-
irinn í farsælla lagi.
Myndin sem hér um ræðir, Born
Romantic, nálgast þó samblöndun
ástar og dans á öllu léttari og
óhefðbundnari nótum, og gerir dá-
lítið grín að öllu saman. Fyrst og
fremst er þetta þó kæruleysislega
skrifuð kvikmynd, þar sem hand-
ritshöfundurinn virðist hafa haft
fremur óljós markmið en ákveðið að
spinna eitthvað í kringum tilhugalíf
og fastagesti á salsabar í London.
Þannig á kvikmyndin nokkra góða
spretti og er Adrian Lestar bara
ansi eftirminnilegur í hlutverki
djúpviturs leigubílstjóra. Að öðru
leyti er hér um að ræða fremur
ófrumlega gamanmynd, sem er
ágæt til afþreyingar en ekki til mik-
ils meira. Heiða Jóhannsdóttir
Myndbönd
Enn um ást
og dans