Morgunblaðið - 07.04.2002, Side 50

50 SUNNUDAGUR 7. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÞEGAR til stóð, að hið háa alþingi
tæki afstöðu til ólympískra hnefa-
leika, skrifaði ég greinarstúf í Morg-
unblaðið. Ég ýjaði að því, að alþing-
ismenn háttvirtir, hefðu mögulega
mörgu þarfara að sinna en lögleiða
enn eina bardagaíþróttina. Reynsla
mín, sem læknir á slysadeild, sýnir,
að engu máli skiptir hverju nafni
íþróttir þessar nefnast.
Hverju sinni sem ný „sjálfs-
varnaríþrótt“ er innleidd í þjóð-
menninguna, bera fórnardýr þau, er
fyrir verða, þess merki og koma þau
ekki öll úr hringnum, enda fer þar
trúlega flest fram samkvæmt
reglum. Fórnardýr koma vel flest af
götum Reykjavíkur, einkum um
nætur og helgar.
Áverkar eftir þrautþjálfuð austur-
lenzk andlitsspörk sáu hér dagsins
ljós fljótlega eftir að farið var að
kenna slíkt og til sanns vegar má
færa, að nokkur hnefahögg til við-
bótar breyta þar litlu um. Aukið of-
beldi í þjóðfélaginu er nógu slæmt,
en þá fyrst tekur steininn úr, þegar
löggjafinn kyndir undir ofbeldis-
dýrkuninni með lögleiðingu enn
einnar bardagaíþróttarinnar. Von-
andi verður sú ákvörðun til þess að
þjóðin komist aftur í fyrsta sæti hvað
hamingju varðar.
Þeir, sem kom ekki nærri ofbeld-
inu, en lesa um það í helgarskýrslum
lögreglunnar, mega þokkalega vel
við una. Öðru máli gegnir um fórn-
ardýrin sjálf og þá, sem við þeim
taka. Nútíminn dýrkar íþróttir og
meðan opinbert fé rennur til þeirrar
starfsemi, finnst mér full ástæða til
að alþingi kyndi ekki undir ofbeldis-
íþróttum. Sú sérvizka á sínum tíma,
að banna hnefaleika, finnst mér
fremur hafa verið Íslendingum til
sóma en hitt.
Í grein minni hinn 24/2 sl. taldi ég
það hina mestu óhæfu að auglýsa
Reykjavík á alþjóðavettvangi sem
örugga borg og nánast sem paradís á
jörðu. Ég tel á hinn bóginn þessa
kynningu á borginni fjarri því að
vera sannleikanum samkvæma.
Meðan ofanskráð grein beið birt-
ingar í Morgunblaðinu var boxara-
frumvarpið samþykkt á alþingi svo
og var saklausum vegfaranda ráðinn
bani í kyrrlátu hverfi, svona rétt til
að undirstrika óöryggið á götum
borgarinnar. Enn og aftur má svo
spyrja hver er hin opinbera stefna í
öryggismálum? Lokun betrunar-
húsa ásamt dýrkun ofbeldisíþrótta
kann ekki góðri lukku að stýra.
Eysteinn bardagamaður í Drápu-
hlíð birti í Morgunblaðinu hinn 2/3
bréf. Hann virðist hafa lesið grein
mína svo sem skrattinn biblíuna.
Ekki er ástæða til að eltast við allar
kollsteypur hans, en þó get ég ekki
látið hjá líða að benda á örfá gulkorn.
Hann segir mig og aðra krossridd-
ara ekki koma auga á að „sjálfsvarn-
aríþróttir eru til sjálfsvarnar“. Mikil
er trú þín kona var eitt sinn sagt.
Búrhnífurinn er saklaus þar til
hann er rekinn milla rifja manns, það
er, meðan farið er að lögum og
reglum getur allt verið í sóma, en
það eru ekki hinir löghlýðnu, sem
hér eru til umræðu enda kemur Ey-
steinn sjálfur með ágætt dæmi.
Hann varð einhverju sinni fyrir árás
forherts ofbeldismanns og beitti sá
„eingöngu aðferðum, sem eru bann-
aðar í bardagaíþróttum“. Þetta er
nákvæm lýsing á því, sem umræðan
snýst um og við því hjartanlega sam-
mála, þegar allt kemur til alls.
Eysteinn kvaðst hafa borgið líftór-
unni sökum líkamlegs atgervis síns
og erum við þá enn einu sinni komnir
að þeirri spurningu hvort stefnan
eigi að vera sú, að í sjálfsvarnarskyni
eigi að gera alla heimilisfeður að
stríðsherrum og grislingana að víga-
mönnum eða afhelga eftir beztu getu
ofbeldisdýrkunina.
LEIFUR JÓNSSON,
læknir,
Heiðarlundi 6, Garðabæ.
Af öryggi á götum
Reykjavíkur
Frá Leifi Jónssyni:
HVER klökknar ekki þegar hann sér
lýðveldismyndina þar sem Jóhannes
úr Kötlum stendur í brekkunni og
flytur ljóð sitt – Land míns föður. Á
því augnbliki fór hin fræga „heita“
rigning að streyma niður á Þingvell-
ina en kalt stríð var að hefjast úti í
heimi og við lentum í því.
Í dag verðum við aftur að taka af-
stöðu. Draumur okkar brást. Eftir að
hafa lifað og munað allan lýðveldis-
tímann valdi ég þá leið að brúa kyn-
slóðabilið og leggja á eftirlaunaaldri
mitt litla lóð á vogarskál barnabarna
lýðveldiskynslóðarinnar og vinna með
þessu fólki sem er að vaxa upp til að
taka við þjóðfélaginu á nýrri öld.
Þessi ákvörðun var ekki auðveld.
Margir nánustu vinir mínir guggnuðu
á því að horfa raunsæjum augum
fram á nýja tíma með nýrri heims-
mynd sem getur orðið svört en svart-
ari verður hún ef við höfum ekki hug-
rekki til að endurmeta veruleikann.
Það tókst ekki því góða fólki sem
stofnaði enn ein pólitísk samtök um
draum sem ekki getur ræst.
Stjórnmálaflokkurinn Vinstri
grænir er tímaskekkja og fornminjar
á röngum stað. Meðan þeir þylja ræð-
ur á alþingi sem eiga enga stoð í veru-
leikanum og uppbyggingu fyrir kom-
andi kynslóðir og halda opnum
klofningssárum út yfir gröf og dauða
molnar úr velferðarkerfinu.
Fylgi Vinstri grænna minnkar nú
ört í skoðanakönnunum. Ég skora á
ykkur sem eftir eruð að láta ekki
hlekkja ykkur við blekkinguna. Að
koma ykkur heldur upp nýrri von sem
speglast til dæmis í óskaplega falleg-
um augum lítillar stúlku sem hleypur
um gólf og kallar „afi“! Þetta er sú
kynslóð sem við eigum samleið með
og við eigum að leggja orku okkar í að
búa þjóðfélagið af raunsæi undir að
taka á móti henni og fleygja gamalli
þrætubók út í hafsauga.
HRAFN SÆMUNDSSON,
Gullsmára 9, Kópavogi.
Fornminjar á röngum stað
Frá Hrafni Sæmundssyni, fyrrv.
atvinnumálafulltrúa: