Morgunblaðið - 18.04.2002, Qupperneq 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. APRÍL 2002 55
✝ Ingibergur Gest-ur Helgason
fæddist á Patreks-
firði 9. apríl 1939.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi við
Hringbraut 9. apríl
sl.
Foreldrar hans
voru Helgi Gestsson
frá Kollsvík og Sig-
ríður Ingveldur
Brynjólfsdóttir frá
Þingeyri.
Systkini Ingibergs
eru: Sigríður Bryn-
dís; Jósep; Jónína Þóra sem er
látin; Hrönn; Einar; og Kristrún.
Ingibergur kvæntist Sigríði
Óskarsdóttur 24. apríl 1958. Þau
slitu samvistum 1994. Ingibergur
og Sigríður eignuðust fjögur
börn. Þau eru 1) Helgi Sigurður,
f. 20. júlí 1958. Maki hans er
Anna B. Aðalsteinsdóttir. Börn
þeirra eru Hanna Sóley, Aðal-
steinn Gestur og
Atli Dagur; 2)
Sylvía, f. 18. júní
1961. Maki hennar
er Magnús Ingþórs-
son. Synir þeirra
eru Bergþór Ingi og
Óðinn; 3) Arna, f. 7.
nóvember 1975.
Maki hennar er
Magnús Emil Bech.
Börn þeirra eru
Arnþór Friðrik,
Thomas Ari og Lise-
lotte Emilie; 4)
Alda, f. 31. ágúst
1978. Sonur hennar
er Anton Pétur.
Ingibergur ólst upp á Patreks-
firði fram á unglingsár en flutti
þá til Reykjavíkur. Hann tók
sveinspróf í húsasmíði og fékk
síðan meistararéttindi. Hann
vann alla tíð við smíðar.
Útför Ingibergs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku pabbi minn.
Nú þegar leiðir okkar skiljast er
mér tvennt efst í huga, þakklæti og
léttir. Léttir yfir því að þú skulir loks
fá að halda áfram för þinni eftir þessi
erfiðu veikindi, sem þú tókst þó alltaf
með svo miklu jafnaðargeði og gríð-
arlegum kjarki. En fyrst og fremst
þakklæti. Takk, elsku pabbi, fyrir
allar stundirnar sem við áttum sam-
an. Takk fyrir að hafa verið visku-
brunnur sem ég gat alltaf leitað til og
takk fyrir að hafa kennt mér að mað-
ur getur unnið markvisst að því að
þroska og bæta sjálfan sig og náð ár-
angri.
Elsku pabbi, ég bíð og hlakka til
að leiðir okkar mætist á ný.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þú verður alltaf í hjarta mínu.
Þín dóttir,
Alda.
Mig langar að minnast tengdaföð-
ur míns í fáum orðum.
Ég kynntist Inga, eins og hann
var alltaf kallaður, fyrir 24 árum
þegar ég kom inn í fjölskylduna sem
stelpukjáni, þá tvítug að aldri. Síðar
kom í ljós að fjölskyldur okkar Helga
voru nokkuð kunnugar, svo ekki
þurfti að kvíða því að foreldrarnir
hittust.
Við bjuggum fyrir vestan fyrstu
búskaparár okkar, svo segja má að
ég hafi ekki kynnst Inga vel fyrr en
við fluttum suður. Ingi var glæsileg-
ur maður, alltaf mjög snyrtilegur og
vel til hafður og allt sem hann tók sér
fyrir hendur var mjög vel gert, heim-
ilið hans snyrtilegt og alveg örugg-
lega allt á sínum stað í röð og reglu.
Ingi var eini afinn sem börnin mín
hafa kynnst svo söknuður þeirra er
mikill. Ingi kom oft á heimili okkar
og var skemmtilegur sögumaður og
sagði mjög oft frá ýmsu sem við
höfðum gaman af að heyra. Hann gat
verið mjög stríðinn og hafði oft gam-
an af að hneyksla mig smávegis. Það
tókst honum oft, en alltaf var það vel
meint og ekki tók ég það nærri mér.
Undanfarin ár kom Ingi í skötu á
Þorláksmessu og hvað honum þótti
það gott, þá voru þeir í stuði feðg-
arnir, borðuðu mikið og þefuðu af
þessu öllu og var rúgbrauð með í
kílóavís. Nú verður breyting á því,
Ingi kemur ekki aftur í heimsókn,
stundvíslega eins og hann var vanur.
Í fyrra var haldið ættarmót fyrir
vestan og komu margir og þar var
Ingi í góðum félgsskap með nærri
alla ættingjana hjá sér. Honum
fannst mjög gaman og var auðséð að
þarna leið honum afar vel og áttu
þau systkinin góðar stundir saman.
Í fyrrahaust greindist Ingi með
krabbamein og þá hófst mikil
þrautaganga. Hann var sterkur og
duglegur, en ekki var þetta auðvelt
fyrir hann, þennan mann sem var
svo sjálfstæður og vildi alltaf gera
allt sjálfur.
En allt tekur enda að lokum. Ég
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast Inga.
Guð blessi minningu hans.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta. Á grænum grundum lætur hann
mig hvílast, leiðir mig að vötnum, þar sem
ég má næðis njóta. Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns. Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig. Þú býr
mér borð frammi fyrir fjendum mínum, þú
smyr höfuð mitt með olíu, bikar minn er
barmafullur. Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína, og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Anna B. Aðalsteins.
Þú sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín –
ég trúi’ og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Mikið á ég eftir að sakna þín, kæri
afi minn.
Óðinn.
Ég á alltaf eftir að muna eftir hon-
um afa mínum sitja við eldhúsborðið
hjá okkur í matnum í hádeginu á
sunnudögum. Hann var fróður og
sagði okkur ýmislegt frá æsku sinni
og hvernig var að alast upp á Pat-
reksfirði. Hann var hjá okkur um
bæði jól og áramót síðastliðin ár. Afi
er orðinn nátengdur þessum hátíð-
um og ógleymanlegt þegar hann
hjálpaði mér að setja saman jólagjaf-
irnar. Í minningunni var afi glað-
hlakkalegur á jólunum og hlakkaði
til jólamatarins.
Afi var mjög hjálpsamur og hafði
áhuga á að heyra af áhugamálum
mínum. Þegar ég var tíu ára hjálpaði
hann mér að smíða kassabíl, sem var
sterkur og vel smíðaður og nýttist
litla bróður mínum líka. Áhugamálið
síðustu mánuðina var bíllinn sem ég
og pabbi höfum verið að gera upp, en
afi spurði alltaf eftir honum og skoð-
aði hvernig gekk þegar hann kom.
Því miður lifði afi ekki að sjá bílinn
tilbúinn, það hefði ég svo gjarnan
viljað.
Ég á alltaf eftir að sakna afa og
sunnudagarnir verða aldrei eins og
áður.
Bergþór.
Mig dreymdi mikinn draum: Ég stóð
með Drottni háum tindi á
og horfði yfir lífs míns leið,
Hann lét mig hvert mitt fótspor sjá.
Þau blöstu við. Þá brosti Hann.
„Mitt barn,“ Hann mælti, „sérðu þar,
ég gekk með þér og gætti þín,
í gleði og sorg ég hjá þér var.“
Þá sá ég fótspor frelsarans
svo fast við mín á langri braut.
Nú gat ég séð, hvað var mín vörn
í voða, freistni, raun og þraut.
En annað sá ég síðan brátt:
Á sumum stöðum blasti við,
að sporin voru aðeins ein.
– Gekk enginn þá við mína hlið?
Hann las minn hug. Hann leit til mín
og lét mig horfa í augu sér:
„Þá varstu sjúkur, blessað barn,
þá bar ég þig á herðum mér.“
( Sigurbj. Ein.)
Þegar ég sá Inga síðast, á páska-
dag, var verulega af honum dregið
og ég vissi að þetta var kveðjustund-
in. Í þessari erfiðu baráttu við
krabbameinið, er lauk á 63 ára af-
mælisdegi hans, sýndi hann alveg
ótrúlegan styrk og æðruleysi.
Áður en til þessara veikinda kom
hafði ég alltaf staðið í þeirri trú að
Ingi yrði langlífur. Hann hafði ættir
til langlífis, var sterkbyggður,
hraustur og lifði mjög reglusömu lífi.
Því miður reyndist ég ekki sannspá.
Inga kynntist ég fyrir tæpum 13
árum er ég hóf sambúð með Einari
bróður hans. Fyrstu árin var sam-
gangurinn á milli okkar ekki mikill
en eftir að Ingi og Sigga skildu urðu
heimsóknirnar tíðari og varð sam-
band þeirra bræðra æ nánara eftir
því sem árin liðu.
Ingi var gæddur mörgum góðum
eiginleikum, hann var hreinskilinn,
hlýr, greiðvikinn, sérvitur og jarð-
bundinn. Eitt það sem einkenndi
hann sérstaklega var vanafesta, ef
hann til að mynda fann eitthvað sem
honum féll við hélt hann sig við það.
Hann gekk til dæmis alltaf í sömu
sort af skóm, þar sem honum fannst
þeir þægilegir sá hann ekki ástæðu
til að breyta. Þar sem Ingi var jarð-
bundinn kom það mér enn meir á
óvart að þær kvikmyndir sem hann
hafði einna mest dálæti á voru æv-
intýri og framtíðarmyndir.
Það voru fleiri andstæður sem ein-
kenndu Inga. Að öllu jöfnu var hann
mjög dulur á tilfinningar sínar og
hlédrægur en átti þó til alveg óvænt
og þegar síst var við að búast að
segja frá ansi persónulegum hlutum
af þeirri sérstöku hreinskilni sem
einkenndi hann. Slíkar frásagnir
vöktu yfirleitt undrun en almenna
kátínu þeirra sem til hans þekktu.
Ég hef alltaf dáðst að því fólki sem
skarar fram úr á sínu sviði og nýtir
þá hæfileika er Guð gaf þeim og var
Ingi einn af þeim. Ingi var lærður
húsasmiður og vann við þá iðn alla
ævi. Að mínu mati var hann einn sá
allra besti í faginu og hafði allt það til
að bera sem þurfti; útsjónarsemi,
einstaklega gott verksvit og metnað
til að gera vel. Skildi hann aldrei við
verk nema að vera ánægður með af-
raksturinn. Það sem hann byggði var
byggt til að standa og munu verk
hans bera góðu handbragði hans
vitni um ókomin ár. Og þar sem Ingi
var einstaklega greiðvikinn var hann
ætíð reiðubúinn til aðstoðar við ým-
iss konar smíðavinnu. Naut ég góðs
af þessari greiðvikni eins og svo
margir aðrir.
Sagt er að þegar á reyni viti mað-
ur hverjir eru vinir manns. Ingi hafði
einstaklega gott hjartalag og var
sannur vinur vina sinna. Þegar ég
þarfnaðist hans brást hann mér ekki
og sýndi hvaða mann hann hafði að
geyma. Fyrir þann stuðning og
skilning verð ég honum ævinlega
þakklát.
Elsku Ingi minn ég þakka þér
samfylgdina, ég vildi að hún hefði
orðið lengri. Ég veit að Guð geymir
þig og að Nína og foreldrar þínir
hafa tekið vel á móti þér. Aðstand-
endum votta ég mína dýpstu samúð,
missir ykkar er mikill en minningin
um góðan mann lifir.
Anna Ingibjörg Gunnarsdóttir.
Nú kveðjum við þig, kæri vinur, og
minnumst þín sem dugnaðarforks.
Þú varst alltaf duglegur að kíkja í
heimsókn til okkar vestur í Dýra-
fjörð og urðu heimsóknirnar tíðari
þegar þú fórst að vinna á Ísafirði.
Þú komst oft með stuttum fyrir-
vara öllum að óvörum og þá var hún
Binna systir þín fljót að hafa til
steikurnar sem þér þóttu svo góðar.
Oft var nú hlegið og gert grín að öllu
og engu þegar þið bræðurnir þrír
voruð mættir. Þú hafðir gaman af
tónlist og dansi, og gleymi ég aldrei
hvað þú dillaðir þér við Jennifer
Rush með Power of Love. Þú hafðir
sterkar skoðanir á mörgu og vorum
við ekki alltaf sammála en hreinskil-
inn varstu. Þú lentir oft í erfiðum
glímum á lífsleiðinni og þá glímdir þú
af mikilli hörku og stóðst oftast uppi
sem sigurvegari. En erfiðasta glím-
an var við krabbameinið sem sigraði
þig að lokum. Guð hefur vantað góð-
an smið.
Húsasmíðin var þitt líf og yndi og
þar varstu meistari, og sannast það á
því að vinnuna stundaðir þú af kappi
þótt veikur værir orðinn. Elsku Ingi,
þú varst góður hlustandi og þú varst
góður vinur. Við eigum eftir að sakna
þín mikið. Sofðu rótt.
Þú átt þér góðan ástvin
sem er farinn á undan þér
í dýrðarinnar rann.
Og hann er núna vel hjá guði varinn
svo veröldin ei getur þjakað hann.
Og þó um stund oss þyrmi sorgin yfir
mun þýður drottinn lækna öll þau sár
því eitt er víst þinn ljúfur vinur lifir
í ljóssins hæðum eilífðar um ár.
Því guð er ávallt gæskuríkur, mildur,
þó getum við ei skilið öll hans ráð
og ef í trú við okkar rækjum skyldur
þá aldrei bregðast mun hans hjálp og náð.
(Hilmar Jósefsson frá Strandhöfn.)
Megi góður guð styrkja fjölskyldu
þína og ástvini í þessari miklu sorg.
Edda Björk og
Steinþór Auðunn.
INGIBERGUR
GESTUR HELGASON
Með vinar- og samúðarkveðju til
eftirlifandi eiginmanns Hjördísar,
Þórðar Jónssonar, og barna þeirra.
Þorkell St. Ellertsson.
Hún Dísa var systir Guðrúnar,
mömmu okkar, tveimur árum yngri
og á einhvern órjúfanlegan hátt
tengd mörgum skemmtilegustu
æskuminningum mömmu.
Sögurnar hennar mömmu af þeim
tveimur voru sveipaðar ævintýra-
bjarma. Þegar þær sungu hvora aðra
í svefn á kvöldin á Sandi. Þegar þær
fóru saman á sveitaböllin, ljóshærðar
á rokkskóm, til að dansa fram á
morgun. Þegar þær voru kaupakonur
á sumrin og saman í síldinni þegar
hún var. Þegar þær leigðu saman á
Aragötunni, voru báðar í Kennara-
skólanum og reyndu að drýgja aur-
ana með því að sauma á sig hverja
spjör. Lífsgleði og sumarangan
fylgdu þessum minningum mömmu
um tímana sem elstu systurnar áttu
saman ungar.
Dísa var líka frænkan sem við
heimsóttum í hvert skipti sem við átt-
um leið til Akureyrar í bernsku, og að
koma norður var eins og að koma
heim. Alltaf var Dísa svo góð og um-
hyggjusöm og húsið hennar fullt af
hlýju. Heima hjá Dísu vorum við
örugg fyrir vonsku heimsins.
Við vitum að Dísa trúði því að það
væri tilgangur með öllu, jafnvel því að
hún væri hrifin burt svo snögglega úr
þessu lífi. Hún trúði því líka að annað
líf tæki við að þessu loknu og að þar
myndi m.a. Rúna systir hennar taka á
móti henni og leiða hana inn í nýjan
heim – kannski syngjandi sönginn
sem þær sungu svo oft saman, og
mamma söng fyrir okkur þegar hún
leiddi okkur inn í draumaheiminn.
Vertu hjá mér Dísa, þegar kvöldsins
klukkur hringja
og kaldir stormar næða um skóg og
eyðisand;
þá skal ég okkur bæði yfir djúpið dökka
syngja
heim í dalinn, þar sem ég ætla að byggja
og nema land.
(Davíð Stefánsson.)
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til allra aðstandenda. Þið hafið
misst mikið.
Álfrún og Teitur.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta. Á grænum grundum lætur hann
mig hvílast, leiðir mig að vötnum, þar sem
ég má næðis njóta. Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns. Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig. Þú býr
mér borð frammi fyrir fjendum mínum, þú
smyr höfuð mitt með olíu, bikar minn er
barmafullur. Já, gæfa og náð fylgja mér alla
ævidaga mína, og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Við áttum saman góða stund á
föstudaginn langa. Þú vissir vel að
hverju stefndi og gast talað um það af
ótrúlegu hugrekki og mikilli lífsvisku.
Þakklæti var þér efst í huga, þakk-
læti til skapara okkar, fyrir að fá að
lifa, þó þetta lengi.
Páskahátíðin var mikil hátíð í huga
þínum og von þín var sú að fá að hlýða
á messu á páskadag, og þér varð að
ósk þinni.
Þau ár sem við þekktumst og unn-
um saman var okkar samvinna ein-
staklega góð og ánægjuleg. Þín hljóð-
láta framkoma, hlýlega viðmót og
góðvild var mér og okkur öllum sem
störfuðum með þér mikils virði.
Handavinnufólkið okkar og vefn-
aðarfólkið þitt ber ákaflega hlýjan
hug til þín.
Þú barst mikla umhyggju og vænt-
umþykju til fjölskyldu þinnar og ég
vona að væntumþykja þín til þeirra
verði þeim styrkur og leiðarljós um
ókomin ár.
Við samstarfsfólk þitt í Félags- og
þjónustumiðstöðinni í Bólstaðarhlíð
43 þökkum þér gott samstarf og
sendum fjölskyldu þinni innilegar
samúðarkveðjur.
Hjördís mín, þakka þér fyrir vin-
áttu þína. Far þú í friði, friður Guðs
þig blessi.
Hrafnhildur S. Ólafsdóttir.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
við Nýbýlaveg, Kópavogi
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minningargreina