Morgunblaðið - 18.04.2002, Side 56

MINNINGAR
56 FIMMTUDAGUR 18. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Ég kveð nú góðan
vin minn Skúla Jens-
son.
Það komu ýmsar
minningar upp í huga
mér þegar Elsa vin-
kona okkar hafði sam-
band við mig á páskadag og sagði
mér frá andláti þínu. Ekki hefði
mig grunað þegar ég kom í heim-
sókn til þín síðast að það væri í síð-
asta skiptið sem við myndum tala
saman í þessari veröld.
Á Vífilsstöðum kynnist ég Skúla
er ég vann þar árin 1997–1999. Við
urðum mjög fljótlega bestu vinir,
skiptumst á sögum frá okkar lífi,
um Vest- og Austfirðina, tónlist,
bækur o.s.frv. En minningarnar eru
svo margar að ég veit ekki hvar
byrja skal. Það var svo frábært
þegar þú hafðir samband við mig og
bauðst mér á Árshátíð Vífilsstaða-
spítala, það var mér mikill heiður
að fá að koma með þér og skemmt-
um við okkur konunglega. Einnig
þegar við þrjú, ég, þú og Elsa fór-
um á Titanic í bíó og við tvær hlóg-
um og grétum sitthvorum megin við
þig og eftir á sagðir þú okkur betur
frá þeim atburðum sem komu fram
í myndinni. En þú varst mjög fróð-
ur maður, last má segja allt sem
náðir í, misstir aldrei af fréttum og
varst mikið menntaður, í mínum
huga varstu fróðasti maður sem ég
hef kynnst og verður erfitt að toppa
það. Einnig þegar ég kom til þín
eftir að ég kláraði skólann síðasta
vor með lokaverkefnið er ég hafði
skilað og einkunnabókina. Það
glampaði í augunum þínum þegar
þú sást hvað mér hefði gengið vel
og sagðir hreykinn „auðvitað gekk
þér vel Harpa mín.“ Fyrir síðustu
jól hugsaði ég mikið um hvað ég
gæti gefið þér til gleðja þig því þú
hafðir misst mikið þ.e.a.s. fallega
útsýnið sem þú hafðir svo lengi á
Vífilsstöðum. Ég ákvað að koma og
gefa þér lampa sem ég hafði málað
og hlógum við mikið að því þegar
ég sagði þér að þú mættir ekki
horfa nálægt á hann því hann væri
fjarska fallegur. Síðan þegar ég
spurði, hvar viltu hafa hann? Þá
kom þögn og þú sagðir „ætlar þú að
gefa mér lampann?“ og þá gat ég
ekki annað en að fara að skellihlæja
SKÚLI
JENSSON
✝ Skúli Jenssonfæddist í Bolung-
arvík 13. janúar
1920. Hann lést á
Landspítala Landa-
koti 31. mars síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Nes-
kirkju 5. apríl.
og sagði „ekki kom ég
með hann til að monta
mig.“ Þó að þín verði
sárt saknað, þá er
huggun í sorginni að
hversu margar minn-
ingar ég hef og að
þrautum þínum sé lok-
ið og nú líði þér vel.
Minningar um góð-
an vin geymi ég í
hjarta mér á meðan ég
lifi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín vinkona
Harpa Guðmundsdóttir.
Fyrir tæpum 45 árum var ég svo
lánsamur að kynnast Skúla Jens-
syni og eignast hann að vini. Ég var
þá 14 ára sveitastrákur en Skúli
virðulegur lögfræðingur og þýð-
andi. Við vorum báðir berklasjúk-
lingar og vistmenn á Vífilstöðum.
Það var oft glatt á hjalla á 6 manna
stofunni okkar, ungir menn sem
létu ekki alvarleg veikindi spilla já-
kvæðum félagsanda.
Skúli átti sérstakan sess í þessu
spítalasamfélagi. Hann átti trúnað
allra og var ráðgjafi i gleði og sorg.
Það var sama hvort um var að ræða
unga eða gamla, menntaða eða
ómenntaða, Skúli umgekkst alla
sem jafningja og allir hændust að
honum.
Skúli var mjög greindur maður
og í hugum okkar margra félaga
hans var hann spekingur enda ákaf-
lega fjölfróður og minnugur á hvað
eina sem var. Til hans var leitað
með hin ólíklegustu úrlausnarefni
og var hann jafnan reiðubúinn að
leggja bókina sem hann var að ís-
lenska til hliðar og sinna erindum
annarra og aldrei vissi ég til að
hann fengi önnur laun fyrir en
þakkir einar, góðvild og greiðvikni
var eitthvað sem honum var í blóð
borið.
Skúli hefur sjálfur greint frá því í
blaðagreinum og viðtölum hvernig
hann sem unglingur veiktist alvar-
lega og lamaðist. Þó ekkert væri
fjær Skúla en umtal um eigin veik-
indi var hann jafnan fús til að miðla
þeirri miklu reynslusögu sinni með
öðrum og sú frásögn lét engan
ósnortinn. Skúli naut stuðnings ást-
ríkrar fjölskylsu og ég minnist ein-
stakrar umhyggju foreldra hans og
bræðra, t.d. þegar Guðmundur
bróðir Skúla kom helgi eftir helgi
og tók hann á sitt breiða bak og bar
hann út í bíl í sunnudagsbíltúra.
Þó hjólastóllinn væri förunautur
míns góða vinar lét hann það ekki
aftra sér frá því að taka virkan þátt
í margvíslegu félagsstarfi á Vífils-
stöðum og var þar víða í stjórn-
arstörfum. Skúla var líka mjög annt
um að öll gögn og munir sem varð-
veitt gætu sögu spítalans glötuðust
ekki og vann mikið að þeim málum.
Meðal heilbrigðisstarfsmanna sem
önnuðust Skúla átti hann vin í
hverjum manni. Hjálpsemi þess
góða samferðafólks voru hans hend-
ur og fætur.
Þó vinátta okkar Skúla hafi varað
meðan við lifðum báðir hef ég beint
mínum fáu minningarorðum til þess
tíma sem kynni okkar hófust og læt
þar við sitja. Ég kýs því að kveðja
minn kæra vin sem feiminn sveita-
strákur og þakka Guði fyrir að hafa
á viðkvæmum aldri við viðkvæmar
aðstæður kynnst jafn mikilhæfum
manni sem þrátt fyrir þungan kross
bar harm sinn í hljóði en uppörvaði
aðra með nærveru sinni.
Aðstandendum Skúla votta ég
samúð mina og bið þeim Guðs frið-
ar.
Ársæll Þórðarson.
Á lífsleið sinni varð Skúli Jensson
a.m.k. tvisvar fyrir alvarlegum
sjúkdómsáföllum. Ekki lét hann
þau buga sig nema síður væri þótt
sannarlega lékju þau hann mjög
grátt og skildu eftir varanlegar
menjar.
Að ákvörðun Sameinuðu þjóð-
anna var árið l981 yfirlýst aþjóðlegt
ár fatlaðra. Af þeim sökum var Árs-
rit SÍBS um endurhæfingu og mál-
efni öryrkja sem bar nafnið Reykja-
lundur (35. árg.) helgað árinu og
markmiðum þess. Svo segir í kynn-
ingu ársritsins að á þessu ári sé sér
„heiður gerður að birta á síðum sín-
um mál nokkurra þeirra sem mæla
af harðri reynslu og eru jafnframt
megnugir þess að miðla henni öðr-
um til skilningauka og heilla“.
Einn þeirra sem í ársritinu rita
um sjúkdómsreynslu sína og fötlun
og baráttuna við að yfirstíga afleið-
ingarnar var Skúli Jensson sem ein-
Um þreytta limu líður
sælukennd.
Ég lít með brosi yfir
farna vegi
og hlægir það, er aftur upp ég stend,
hvað yfirstíga má á næsta degi.
Og er það ekki mesta gæfa manns
að milda skopi slys og þrautir unnar,
að finna kímni í kröfum skaparans
og kankvís bros í augum tilverunnar?
(Örn Arnarson.)
Það var Guðnýju í blóð borið að
skynja skoplegar hliðar tilverunnar
og ekki síst þess vegna var ljúft og
GUÐNÝ
INDRIÐADÓTTIR
✝ Guðný Indriða-dóttir fæddist í
Ásatúni í Hruna-
mannahreppi 23.
febrúar 1912. Hún
lést á öldrunardeild
Borgarspítalans 21.
mars síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kapellu 3. apríl.
notalegt að vera í ná-
vist hennar. Blítt bros
í augum, stundum svo-
lítið stríðnislegt, ein-
lægur dillandi hlátur –
þannig geymi ég
minningu Guðnýjar
frænku í hjarta mér.
Hún gat verið alveg
einstaklega skemmti-
leg hún Guðný jafnvel
þótt hún væri oft úr-
vinda af þreytu eftir
hversdagslegt amstur
dagsins.
Í bernsku minni bjó
Guðný, ásamt Magga,
á Sjafnargötunni hjá foreldrum
mínum, Önnu Sigríði Þórðardóttur
og Jóni Á. Gissurarsyni, sem bæði
eru látin. Blessuð sé minning
þeirra. Guðný og mamma voru
systkinabörn en fyrst og fremst
góðar vinkonur. Traust vinátta
ríkti á milli þeirra sem einkenndist
af heilindum og gagnkvæmri virð-
ingu.
Við Guðný tengdumst órjúfan-
legum böndum allt frá okkar fyrstu
samverustundu, ég þá ársgömul og
nýkomin á Sjafnargötuna. Guðný
varð fastur punktur í tilveru minni
á fyrstu æviárum mínum og dag-
lega naut ég þá þeirrar hjartahlýju
og þess kærleika sem einkenndi
glaðlegt og vingjarnlegt viðmót
Guðnýjar. Fyrir það vil ég þakka.
Blessuð sé minning elsku Guð-
nýjar.
Þú hafðir fagnað með gróandi grösum
og grátið hvert blóm, sem dó.
Og þér hafði lærzt að hlusta unz hjarta
í hverjum steini sló.
Og hvernig sem syrti, í sálu þinni
lék sumarið öll sín ljóð,
og þér fannst vorið þitt vera svo fagurt
og veröldin ljúf og góð.
Og dagurinn leið í djúpið vestur,
og Dauðinn kom inn til þín.
Þú lokaðir augunum – andartak
sem ofbirta glepti þér sýn.
Og um varir þér brá fyrir brosi þeirra,
sem bíða í myrkrinu og þrá
daginn, – og sólina allt í einu
í austrinu rísa sjá.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku Maggi. Megi guð gefa þér
og fjölskyldu þinni styrk á erfiðri
stund.
Halldóra Lisbeth
Jónsdóttir.

 




   
 

 




 







   
    

     

  
 
  

 !  " "#
$
 
 

 % 
&

 

 '

  (
') 
 %
 
*       !
"#  $%&& '(  !
)&*  $%&&
()  !

+   $%&&
% , !
*-!.%  ! .% '/.%$%&&
,0+,*-! $%&& &  ,0 &!
) &*
# *($%&&
0  0+!,0  0  0+/



  

    
  

 
1 
2 3 0 (&4
) 5*
    


   *    

 !  + ##
 ,   $%&&

% $%! .%(.!0,$%&&
16  $%!  , ,( $%&&
0  0+!,0  0  0+/



  


'78 77 '

0  -(
6% 9! &*2 % 

  ') 
 '




 

+ !  , 
 '     
  % '



 '
(


   


         
%9  5$%&&/
- .    
   '7)

9# -* -& 
#,+&(:4
1 & 

 /   0
! 

   
(   

 "  !      


  
   

1# !   ##
6 +,'( $%&&   $('#& !
,*( ; '( $%&& .% '(%!
!,0  0+/
$   
'.
8

&% (;- (
!, +, ",(
/ 
  

2 !  (&9'(-($$%&& 
,<&'(-($$%&&/


  
'=1=7

$ *(>
(?
/  
) ')
3  



4 !   

5  
  6  
.%.!5 $!
.?*.!5 $$%&&
 .!5 $$%&&/