Morgunblaðið - 31.05.2002, Síða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. MAÍ 2002 41
✝ Sigrún Ólafsdótt-ir fæddist á
Hvammstanga 2.
ágúst 1916. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ í
Reykjavík 18. maí
síðastliðinn. Hún var
dóttir Ólafs Gunnars-
sonar læknis, f. 23.
sept. 1885, d. 15. jan.
1927, og Rögnu
Gunnarsdóttur, f. 22.
okt. 1887, d. 10. júlí
1944. Systkini Sig-
rúnar voru Nanna,
mag. art. bókavörður
í Reykjavík, f. 28. jan. 1915, d. 30.
jan 1992, Kristín, öryrki í Reykja-
vík, f. 20. maí 1918, d. 11. sept.
1988, Björn, tæknifræðingur í
Uddevalla í Svíþjóð, f. 1. des. 1920,
d. 10. des. 1988, maki Märta Ólafs-
son, Gunnar, tæknifræðingur í
Reykjavík, f. 6. jan. 1922, d. 15.
okt. 1975, og Ólafur, læknir á Ak-
ureyri og í Svíþjóð, f. 13. jan 1924,
d. 5. feb. 1966.
Sigrún ólst upp á Hvamms-
tanga og í Reykjavík. Hún giftist
Steingrími Guðmundssyni, f. 8.
okt. 1904, d. 26. maí 1960, fram-
kvæmdastjóra í
Reykjavík 1. júlí
1939. Börn þeirra
eru Ólafur, læknir í
Reykjavík, f. 5. jan
1942, maki Björk
Finnbogadóttir,
hjúkrunarfræðingur
í Reykjavík, f. 18.
maí 1942, og Kristín,
meinatæknir í
Reykjavík, f. 1. sep.
1943, maki Úlfar
Sveinbjörnsson, f.
12. mars 1940. Sig-
rún ól einnig upp
Bjarna Guðmund,
leikara í Svíþjóð, f. 19. mars 1936,
son Steingríms af fyrra hjóna-
bandi. Barnabörn Sigrúnar eru
tíu og barnabarnabörnin eru sex.
Sigrún lauk handavinnukenn-
araprófi frá Handíðaskólanum
1951. Hún kenndi handavinnu í
æfingabekkjum Kennaraskólans
1952 til 1953 og var handavinnu-
kennari í Langholtsskóla frá 1953
og þar til hún lét af störfum árið
1983 vegna heilsubrests.
Útför Sigrúnar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Tengdamóðir mín, Sigrún Ólafs-
dóttir, lést södd lífdaga á Hjúkrunar-
heimilinu Skógabæ 18. maí, þar sem
hún bjó síðustu árin og undi hag sín-
um vel. Þegar ég kynntist henni fyrir
þrjátíu og fimm árum var hún búin að
vera ekkja í mörg ár. Hún tók vel á
móti mér og ungum syni mínum og
má segja að hún hafi gengið mér í
móðurstað um leið og hann eignaðist
ömmu.
Sigrún missti föður sinn ung. Hann
féll frá aðeins fjörutíu og tveggja ára
frá sex börnum, en móðir hennar kom
þeim öllum til manns. Sigrún giftist
Steingrími Guðmundssyni, fram-
kvæmdastjóra, árið 1939 og fyrstu
búskaparár sín bjuggu þau á heimili
móður hennar og eignuðust sitt
fyrsta barn þar. Sigrún lifði lengst
systkina sinna og féll þungt að vera
orðin ein eftir, en missti þó aldrei
sterkan lífsvilja og áhuga á börnum
sínum og barnabörnum. Henni var
mikið metnaðarmál að koma börnum
sínum til mennta og bar hag þeirra
alla tíð mjög fyrir brjósti. Barnabörn-
in minnast hennar sérstaklega fyrir
allar stundirnar sem hún átti með
þeim, við leiki og lestur. Hún hafði
mikið yndi af þjóðsögum og Íslend-
ingasögunum og kynnti þeim þær svo
fljótt sem þau höfðu þroska til. Hún
var alltaf létt á fæti og fram á síðustu
ár gat hún tekið þátt í spretthlaupi og
ýmsum ærslaleikjum, þeim til mik-
illar ánægju. Hún var ákafur bridds-
spilari, bæði í góðra vina hópi og tók
einnig þátt í briddskeppnum og vann
oft til verðlauna.
Sigrún var menntaður handa-
vinnukennari og kenndi í Langholts-
skóla í mörg ár. Hún hafði mikla list-
ræna hæfileika, teiknaði listavel og
allar hannyrðir léku í höndum henn-
ar. Eftir hana liggja mjög sérstök
listaverk þar sem þessir hæfileikar
hennar sameinuðust þegar hún teikn-
aði mótíf úr fornbókmenntunum og
saumaði á dúka og veggteppi.
Sigrún var stórlynd kona og bar
ekki tilfinningar sínar á torg en hún
átti mikla hlýju til að miðla þeim sem
henni stóðu næstir. Við minnumst
hennar með þakklæti fyrir allt sem
hún var okkur og kveðjum þessa
merkilegu konu með söknuði þótt við
getum ekki annað en verið þakklát
fyrir að hún þjáist ekki lengur.
Lát geymdan, ó gröf, hjá þér una
hinn gangmóða, veit honum friðinn,
uns drottinn skal mynd sína muna
að morgni þá nóttin er liðin.
(Wittenberg/Jón Helgason.)
Björk, Gauti, Ólafur Darri
og Orri.
Elsku amma mín. Nú ertu farin
héðan. Hvert þú fórst veit ég ekki, en
ég er þess fullviss, að það biðu þín
margir gamlir og góðir vinir og
fremstur í flokki hefur verið hann afi
minn. Þú ert búin að bíða lengi eftir
að fá að fara til hans og ég veit að þú
ert glöð að loksins kom að því. En það
er ansi erfitt fyrir okkur hin sem eftir
sitjum. Eftir að pabbi hringdi í mig
og sagði mér að þú værir dáin hef ég
hugsað mikið um liðna tíð. Ég hef
hugsað um hvað það var alltaf gott að
koma til þín í Goðheimana. Ég var hjá
þér nærri því hverja helgi í fjölda-
mörg ár. Við sátum saman og lásum
ljóð, Davíð Stefánsson frá Fagra-
skógi var alltaf í uppáhaldi hjá okkur
báðum. Við hlustuðum á tónlist og
lásum bækur og okkur leið afskap-
lega vel í félagsskap hvor annarrar.
Þú kunnir óteljandi sögur og frásagn-
ir og enginn gat gert þjóðsögurnar
eins lifandi og þú. Við fórum í göngu-
túra, skruppum í sund, komum við í
bakaríinu á leiðinni heim og keyptum
vínarbrauð og snúða.
Árin liðu og alltaf var jafngott að
koma til þín, þótt ég væri hætt að
koma um hverja helgi. Þú hafðir
áhuga á öllu sem ég var að gera og
tókst eins mikinn þátt í því og þú
gast. Þegar ég kynntist manninum
mínum varst þú voða spennt að fá að
hitta hann og það skipti mig miklu
máli hvað þér fyndist um hann. Þér
líkaði afskaplega vel við hann og ég
var svo glöð að þú skyldir geta komið
í brúðkaupið okkar og fagnað með
okkur. Eftir að við eignuðumst litlu
Sunnu Björkina okkar spurðir þú
alltaf um hana og hrósaðir henni í há-
stert fyrir fallegt útlit og miklar gáf-
ur. Og svo gantaðist þú með það að að
sjálfsögðu hefði hún erft það allt frá
þér.
Nú er ég ófrísk að barni númer tvö
og bý í Ameríku og á ekki auðveld-
lega heimangengt, en hugur minn og
hjarta er heima á Íslandi að fylgja
þér síðustu ferðina þína á þessari
jörðu. Elsku amma mín, takk fyrir
allt sem þú gafst mér og kenndir um
lífið og tilveruna. Takk fyrir allar
samverustundirnar og fyrirgefðu að
þær voru ekki fleiri. Það er mér sárt
að þú skulir ekki fá að hitta nýjasta
fjölskyldumeðliminn sem von er á í
ágúst, kannski jafnvel á afmælisdag-
inn þinn, en ég veit þú vakir yfir börn-
unum mínum og fylgist með þeim
þaðan sem þú ert. Amma mín, þú
verður alltaf með mér í huganum og
þú lifir áfram í hjarta mínu. Ég elska
þig mikið og sakna þín sárt.
Þín sonardóttir,
Sigrún Ólafsdóttir Ferraioli
og fjölskylda.
Okkur barnabörnin hennar ömmu
Dúru langar að minnast hennar í ör-
fáum orðum. Hún amma Dúra var
móðuramma okkar, alveg einstak-
lega glettin og kát kona. Hún var
ákaflega kraftmikil og dugleg og ófá
handverkin sem liggja eftir hana.
Minningar okkar frá því að við vor-
um krakkar eru uppljómaðar þar
sem amma Dúra var að passa okkur í
Goðheimum. Hún gat endalaust leik-
ið við okkur, lesið fyrir okkur og hvað
hún nennti að spila við okkur. Það var
alveg ótrúlegt hvað hún gat unað sér
með okkur. Alltaf tilbúin að fara í
sund og var þetta alveg einstakur
tími. Og eftir því sem við eltumst var
amma Dúra alltaf eins, alltaf jafn þol-
inmóð þegar kom að því að leiðbeina
okkur eða kenna okkur eitthvað,
enda var hún kennari að mennt og
það kom sér vel, því að hún átti þá
líka frí öll sumur og voru sumrin ein-
staklega ánægjulegur tími.
Öll okkar uppvaxtarár hafa sam-
skipti okkar við ömmu Dúru verið
kærleiksrík og gefandi og alveg ein-
staklega ánægjuleg. Að fá að kynnast
svona sjálfstæðri, ákveðinni og vel
gefinni manneskju eru forréttindi.
Það var mjög gott að hafa svona fyr-
irmynd eins og amma Dúra var sem
veganesti í lífið.
Þó svo að síðustu 2–3 ár hafi verið
ömmu Dúru erfið, þá fór hún sátt, bú-
in að lifa lífinu til fullnustu.
Við erum mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast henni.
Blessuð sé minning hennar.
Sveinbjörn, Agla og Gunnar
Steinn.
Í dag verður til moldar borin föð-
ursystir mín, Sigrún Ólafsdóttir.
Dúra frænka ólst upp á Hvamms-
tanga og í Reykjavík, í hópi sex systk-
ina. Þau misstu föður sinn ung en
urðu mjög samhent í að aðstoða hvert
annað til mennta og starfa enda ekki
hægt að leita til opinberra aðila á
þeim tíma. Það var alltaf gaman í hópi
systkinanna, mikið hlegið og hent
gaman og aldrei vildum við krakk-
arnir missa af einu orði af því sem var
sagt. Alltaf fengum við að vera með
fullorðna fólkinu og var gjarnan spil-
að við okkur púkk eða brids þegar við
eltumst. Sigrúnarnar tvær, móðir
mín og Dúra frænka, voru frægir
spilaforkar og lögðu margan að velli
við spilaborðið. Líklega voru þær eitt
af bestu kvennapörum landsins í
brids um tíma og voru stundum upp-
nefndar „skúffan og skeifan“. Því
miður dóu bræður hennar ungir, en
systurnar lifðu lengur. Síðustu tíu ár-
in var Dúra frænka orðin ein eftir af
systkinunum og saknaði hún þeirra
mikið. Hún var líka ung er hún missti
mann sinn, en dreif sig þá í kenn-
araskólann, þar sem hún var kölluð
„konan með börnin“, sem var eflaust
óvenjulegt í þá daga.
Dúra frænka var óvenju stolt kona.
Hún gerði miklar kröfur til sjálfrar
sín og annarra. Ég á henni mikið að
þakka, líklega meira en ég geri mér
grein fyrir. Ég var svo lánsöm að fá
að búa hjá henni í nokkra mánuði
þegar ég var átta ára og upp frá því
átti hún sérstakan sess í mínu lífi.
Hún var fyrsta fullorðna manneskjan
sem kom fram við mig sem fullgildan
einstakling. Hún blés í mig metnaði
og sjálfstrausti og kenndi mér að það
er oft þess virði að leggja nokkuð á
sig til að fá verðlaun erfiðisins seinna.
Nú er þessi kynslóð horfin og óskandi
að við sem tökum við getum miðlað
einhverju af hennar lífsskoðunum til
okkar afkomenda.
Hvíl í friði elsku frænka mín.
Kristín.
SIGRÚN
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Sigurlaug HelgaStefánsdóttir
fæddist á Akureyri 1.
október 1917. Hún
lést á heimili sínu 23.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Stefán Stefánsson,
járnsmíðameistari á
Akureyri, f. í Litlu-
Hlíð í Lýtingsstaða-
hreppi í Skagafirði 5.
nóv. 1885, d. á Akur-
eyri 1. júní 1964, og
kona hans, Steinunn
Guðrún Eiríksdóttir,
húsfreyja á Akur-
eyri, f. í Fremri-Svartárdal í Lýt-
ingsstaðahreppi í Skagafirði 31.
jan. 1893, d. á Akureyri 12. mars
1964. Sigurlaug átti einn bróður,
Stefán Sigurð járnsmíðameistara,
f. 24. mars 1915, d. 27. des. 1951 á
Akureyri, kvæntur Ingibjörgu
Guðmundsdóttur frá Bolungavík,
f. 26. ágúst 1914, d. 12. sept. 1972.
Þau áttu eina dóttur,
Steinunni Ingigerði,
f. 1945. Sigurlaug
giftist Braga Svan-
laugssyni, verk-
stjóra á BSA, f. 9.
mars 1915, d. 29.
mars 1977. Bragi var
ekkjumaður og átti
tvö börn, Stefán
Braga, f. 1938, og
Steinunni, f. 1945, en
hún lést fyrir nokkr-
um árum.
Sigurlaug bjó á
Akureyri alla ævi.
Hún lauk námi frá
Gagnfræðaskóla Akureyrar og
einnig frá Húsmæðraskólanum að
Laugalandi í Eyjafirði. Hún vann
á heimili foreldra sinna og síðan
hjá Höldi um árabil við rekstur
söluskála. Útför Sigurlaugar
verður gerð frá Akureyrarkirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Nú er hún Silla frænka farin í
ferðalagið sem við öll vitum að við
förum í. Fyirvaralaust, en þó ekki al-
veg án undirbúnings.
Hún var nú ekki alltaf að fara í
langferðirnar, en þó man ég eftir því
er hún kom heim úr siglingu, eins og
sagt var áður fyrr, að hún færði mér
dúkkustrákinn Pétur að gjöf. Þvílík
hamingja að fá dúkku beint frá út-
löndum, sem var í matrósafötum og
lakkskóm.
Á árunum um og eftir 1960 var það
töluvert ferðalag að fara frá Sauð-
árkróki til Akureyrar. Við mæðgur
tóku okkur gjarnan ferð á hendur á
haustin, fórum með rútunni eða
kaupfélagsbílnum. Tilgangur ferðar-
innar var að fara með ull af þeim fáu
kindum, sem foreldrar mínir héldu, í
sölu á Gefjun og ekki síst að heim-
sækja frændfólkið í Glerárgötu 2.
Það var alltaf mikil tilhlökkun er slík
ferð var fyrirhuguð, það var líkast
ævintýraheimi að koma í Glerárgöt-
una, enda móttökur og gestrisni ein-
stök. Í húsinu bjuggu þá heiðurs-
hjónin Steinunn og Stefán
járnsmiður sem var afabróðir minn,
Sveinn bróðir hans og svo Silla, dótt-
ir þeirra, en mamma mín og hún
voru jafngamlar og alltaf miklar vin-
konur. Í næsta húsi bjuggu svo Inga
tengdadóttir þeirra og Steinunn,
þeirra eina barnabarn. Frændsemi
og vinátta þessa fólks var ómetanleg.
Eftir að ég varð eldri og sótti skóla
á Akureyri, bjó ég hjá Sillu sem þá
hélt heimili með Sveini frænda sín-
um. Þetta fannst mér mjög skemmti-
legur tími en ég er ekki viss um að
frænku hafi alltaf fundist það, en
aldrei lét hún mig finna annað en allt
væri í stakasta lagi. Hún gat oft
komið mér á óvart, og ekki gleymi ég
því er hún gaf mér silfurskeiðarnar í
jólagjöf. Hún hafði alltaf gefið mér
bækur og ég sem var á ástarsögu-
aldrinum sá ekki ástæðu til að breyta
því og hafði meira að segja á orði við
mömmu hvort ég hugsanlega gæti
skilað skeiðunum, svipur hennar
sýndi mér að hún var á annarri skoð-
un og í dag eru þessar skeiðar ein-
ungis notaðar á hátíðis- og tyllidög-
um.
Eftir að Silla flutti úr Glerárgöt-
unni í Skarðshlíðina, giftist hún
Braga sínum. Þau áttu góð, en alltof
fá ár saman, hún fór að vinna í Sillu-
sjoppu eins og börnin mín kölluðu
Esso Nestið, en þar vann hún um
árabil.
Eins og með gengnum kynslóðum,
hefur sambandið við Sillu frænku
alltaf verið til staðar og haldist gott,
hún fylgdist vel með okkur Guð-
mundi, börnum okkar, tengdasyni og
ekki síst barnabarninu, sem henni
fannst skemmtilegt að hitta og heyra
sögur af.
Nú er komið að kveðjustund. Frið-
ur Guðs sé með elskulegri frænku,
hafðu þökk fyrir allt og allt. Inni-
legar kveðjur frá okkur öllum, koss-
ar og knús. Þín
Sigurlaug (Lella).
Ég kynntist Sigurlaugu Stefáns-
dóttur fyrir hartnær aldarfjórðungi
eftir að leiðir okkar konu minnar,
Steinunnar, lágu saman en Sigur-
laug var föðursystir hennar.
Hún bjó þá að Skarðshlíð 11b á
Akureyri með manni sínum, Braga
Svanlaugssyni verkstjóra.
Æskuheimili Sigurlaugar var að
Glerárgötu 2 og þar rak faðir hennar
jafnframt járnsmíðaverkstæði
ásamt syni sínum, Stefáni, sem lést
um aldur fram aðeins 36 ára gamall.
Heimili foreldra hennar, Stein-
unnar G. Eiríksdóttur og Stefáns
Stefánssonar, var rekið af miklum
myndarskap og einkenndist af höfð-
ingsskap og rausn. Var þar jafnan
opið hús öllum Skagfirðingum sem
erindi áttu til Akureyrar.
Sigurlaug vann heimilinu og ann-
aðist foreldra sína og föðurbróður af
frábærri alúð og umhyggju meðan
þau lifðu.
Eftir lát þeirra stundaði hún ýmis
störf, lengst hjá Höldi við rekstur
söluskála.
Allt var þar með miklum mynd-
arbrag og hreinlæti og snyrti-
mennsku við brugðið.
Sigurlaug giftist Braga Svan-
laugssyni verkstjóra hjá BSA þegar
hún var um miðjan aldur en hjóna-
band þeirra stóð stutt því Bragi lést í
mars 1977, 62 ára gamall, og varð
það henni mikið áfall.
Við Steinunn komum á hverju
sumri norður til Akureyrar og áttum
jafnan vísa gistingu hjá Sillu frænku
eins og hún var kölluð.
Móttökur voru með dæmigerðri
íslenskri gestrisni og ekkert til spar-
að að gestunum liði sem best.
Sillu var gefið mikið jafnaðargeð
og aldrei sá ég hana skipta skapi.
Hún var alltaf til í glens og gaman
og var gædd góðri kímnigáfu.
Hún hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og fór ekki í
launkofa með sterkar skoðanir í
stjórnmálum. Hún var íhaldskona af
gamla skólanum og bar hag Sjálf-
stæðisflokksins fyrir brjósti.
Hún var víða heima og fylgdist vel
með, bjó ein heima þar til yfir lauk
og var hvergi farið að förlast minni á
menn og málefni.
Silla hélt mikið upp á Sigurð
frænda sinn, son Steinunnar bróð-
urdóttur sinnar.
Gleði hennar var því mikil þegar
ungu hjónin, Berglind og Sigurður,
fóru að birtast í heimsókn með börn-
in tvö, Bryndísi Köru og Stefán Inga.
Framgangur ættarleggsins var þar
með tryggður henni til ómældrar
ánægju. Milli þess sem hún sá þau
var það henni hin mesta skemmtun
að heyra af þeim sögur símleiðis.
Stefán Bragi Bragason, sonur
Braga af fyrra hjónabandi, reyndist
Sillu afar vel og hélt reglulegu sam-
bandi við hana, annaðist útréttingar
eftir að hún átti orðið erfitt með að
gera það sjálf. Verður sá sómi sem
hann sýndi henni seint fullþakkaður.
Sjálfur vil ég þakka Sillu frábær
kynni á liðnum árum um leið og ég
bið ættingjum hennar guðs blessun-
ar. Hún hvíli í friði.
Einar Magnússon.
Elsku Silla frænka. Okkur langar
að kveðja þig með bæninni sem við
förum með á hverju kvöldi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Bless að sinni, þínir englar.
Bryndís Kara og
Stefán Ingi.
SIGURLAUG H.
STEFÁNSDÓTTIR