Morgunblaðið - 31.05.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 31. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sesselja Páls-dóttir fæddist á
Ánastöðum í Hjalta-
staðaþinghá 25.
mars 1912. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu í Seljahlíð 22.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sólrún Guðmunds-
dóttir frá Hauksstöð-
um á Jökuldal, f. 19.
apríl 1874, d. 5. nóv.
1949, og Páll Jóns-
son, bóndi frá Svína-
bökkum í Vopna-
firði, f. 18. des. 1876,
d. 14. des. 1966. Systkini Sesselju
voru: Jóhanna Sigurbjörg, f.
18.11. 1904, d. 2.2. 1979, gift Jóni
Ragnari Þorsteinssyni, f. 16.1.
1894, d. 28.6. 1972, Jónína, f. 21.6.
1906, d. 5.7. 1965, gift Ásgeiri
Einarssyni, f. 6.5. 1906, d. 12.3.
1992, Björn sjúkraflugmaður, f.
10.1. 1908, d. 26.3. 1973, kvæntur
Sveinu Sveinsdóttur, f. 9.5. 1916,
d. 26.3. 1987, Ólafur verkstjóri, f.
19.12. 1909, d. 11.6. 1988, kvænt-
ur Þóru Stefánsdóttur, f. 21.8.
1913, d. 12.7. 1990, og Sigurður
Hafsteinn verkamaður, f. 1.9.
1917, d. 6.9. 1986, kvæntur Pálínu
Magnúsdóttur, f. 24.8. 1924. Sess-
elja giftist árið 1941 Páli Guð-
jónssyni frá Sléttu í Reyðarfirði,
f. 21.8. 1897, d. 28.7. 1987. Börn
þeirra eru: 1) Sólrún verslunar-
maður, f. 14.3. 1942, gift Guð-
mundi Helgasyni skipstjóra, f.
1.11. 1936. Börn
þeirra eru Páll, f.
19.4. 1974, og Erna,
f. 17.12. 1977, sam-
býlismaður Óli Geir
Stefánsson, f. 11.11.
1977, og eiga þau
eina dóttur. Sonur
Sólrúnar er Guðjón
Guðmundsson raf-
virkjameistari, f.
13.11. 1963, sam-
býliskona Íris Björg-
vinsdóttir, f. 14.2.
1963, þau eiga tvö
börn. Börn Guð-
mundar Helgasonar
eru a) Linda Björg, f. 7.8. 1967,
hennar maður er Hafþór Kjart-
ansson, f. 30.11. 1964, og eiga þau
fjögur börn, og b) Helgi Örn, f.
25.9 1968. 2) Guðjón Pálsson,
framkvæmdastjóri og bygginga-
meistari, f. 17.9. 1943, synir hans
eru Birgir Páll og Tryggvi. 3)
Guðmundur Pálsson verkefnis-
stjóri, f. 5.7. 1945, sambýliskona
Hrafnhildur Guðmundsdóttir, f.
11.9. 1947. Dætur Guðmundar
eru: a) Hafdís, f. 1.7. 1972, gift
Birni Ólafssyni, f. 21.6. 1969, þau
eiga tvo syni. b) Heiðrún, f. 13.7.
1974, sambýlismaður Kristvin
Bjarnason, f. 19.10. 1971, þau
eiga eina dóttur. c) Lilja Björg, f.
26.8. 1981, sambýlismaður Reynir
Grétarsson, f. 5.12. 1980.
Útför Sesselju verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma mín. Nú hefur þú
lokið lífsgöngu þinni og fengið hvíld-
ina.
Hugurinn reikar til baka allt til
bernskuáranna, það eru bjartar og
mikilvægar minningar sem koma
upp, ég sé þig fyrir mér sívinnandi,
þú varst alltaf til staðar og þið pabbi
voruð samhent um að búa okkur
gott og fallegt heimili.
Að fá að alast upp við slíkt atlæti
og umhyggju sem þið gáfuð okkur
er ómetanlegt. Ég á eftir að sakna
þín því ekki leið sá dagur að ekki
væri eitthvert samband, annaðhvort
í gegnum síma eða með heimsókn-
um.
Að lokum vil ég þakka þér allt
sem þú gerðir fyrir mig og mína,
sérstakar þakkir fyrir hann Guðjón
son minn, og alla þá hlýju og ástúð
sem þú gafst okkur öllum. Starfs-
fólkinu í Seljahlíð þökkum við af al-
hug góða aðhlynningu og hjúkrun.
Ég kveð þig með bæninni sem þú
kenndir mér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hvíldu í friði, elsku mamma.
Þín
Sólrún.
Nú er komið að kveðjustund.
Kvödd er þróttmikil kona sem
gekkst ekki undan sínum skyldum,
gerði fremur meira en minna.
Á þessari stundu fer hugurinn til
baka eins langt og mögulegt er til að
sækja gamlar minningar.
Samleið okkar hófst á Reyðarfirði
við fæðingu mína. Það sem ég man
fyrst var þegar hún var að annast
háaldraðan föður sinn og mig, þá
var ég vel á þriðja ári og annað
heimilisfólk hefur þá líklega verið í
vinnu. Árinu áður en ég byrjað í
skóla varð hún sér úti um lestrar-
heftið „Gagn og gaman“ og gerði
mig nokkuð læsan með þeirri bók
áður en ég hóf skólagöngu. Kennslu-
tækið sem hún notaði við lestrar-
kennsluna var teskeið, sneri hún
skeiðinni öfugt og vísaði skaftið á
textann, miðaði ég augunum á það
þegar ég fylgdi því eftir, þannig
stafaði ég og las.
Amma var ákveðin og gat verið
hörð, ef maður fór út af sporinu. Á
Reyðarfirði rennur á í gegnum bæ-
inn og gat verið mikill vöxtur í ánni
á vorin og hún hættuleg börnum. Ég
minnist þess að okkur krökkunum
þótti gaman að fara niður að ár-
bakkanum til að sjá máttinn í ánni
og þá var mest spennandi að reyna
að komast yfir hana. Gætti ég þá vel
að því að amma sæi ekki til mín, en
stundum gleymdi ég mér og var þá
gripinn og nótin dregin.
Vorið 1974 fluttist öll fjölskyldan
suður til Reykjavíkur. Bjó ég hjá
mömmu til að byrja með eða þar til
hún flutti aftur austur, þá varð ég
um kyrrt hjá ömmu og afa í Arahól-
um en dvaldi öll sumur á Reyðar-
firði. Hlutverk þeirra var ekki bara
að hafa mig heldur kom Birgir Páll
frændi minn tímabundið til veru hjá
þeim og við áttum samleið hjá þeim
til nokkurra ára. Við frændurnir
náðum vel saman, enda var vel
hugsað um okkur á allan hátt.
Amma var dugnaðarforkur, bar-
áttumikil og ákveðin mjög. Eitt sinn
ákvað hún að heimsækja vinkonu
sína sem lá á Landspítalanum sjúk.
Hún fór með strætisvagni heiman
frá sér, á miðri leið þurfti vagninn
að nauðhemla og við það kastaðist
amma til í vagninum og slasaðist.
Kallað var eftir sjúkrabíl og var
amma flutt á slysadeild Borgarspít-
alans. Í ljós kom að rifbein höfðu
brotnað og hún tognaði á hendi. Út
gekk gamla með hönd í fatla af
slysadeild sama dag og hélt för sinni
áfram með strætisvagni á ákvörð-
unarstað sem ákveðinn hafði verið
fyrr um daginn. Þessi saga er ágæt-
is samnefnari um það hvernig hún
tók á hinum ýmsu málum í gegnum
tíðina.
Amma og mamma hafa alla tíð
verið mjög samrýndar. Eftir að
amma fór á elliheimilið naut hún
mikils og góðs stuðnings frá móður
minni. Hún tók ömmu alltaf heim
um hverja helgi meðan hægt var og
hlúði að henni. Oftar en ekki náði
fjölskyldan að sameinast á heimili
móður minnar þegar amma var þar í
heimsókn og naut hún þess mjög
með okkur.
Það var fastur liður að amma var
hjá mér á aðfangadagskvöld, en síð-
asta aðfangadagskvöld var alveg á
mörkunum að hún gæti ferðast á
milli staða. Mig langaði til að fá
hana og vilji hennar var sterkur,
hún vildi koma og kom í hjólastól
með hjálp ættingja.
Mig grunaði þá að þetta yrði síð-
asta aðfangadagskvöldið sem hún
yrði með okkur og sú hefur nú orðið
raunin.
Fyrstu dagana í maí veiktist
amma af lungnabólgu og fékk lyfja-
meðferð við því sem bar ekki árang-
ur. Um hvítasunnuhelgi var ljóst að
hún mundi ekki ná sér og var okkur
tjáð í hvað stefndi.
Þegar ég sat við sjúkrabeð henn-
ar síðustu daga ásamt ættingjum sá
ég hversu hægt og rólega dró af
henni, af og til þurftum við að fara
fram í setustofu meðan hjúkrunar-
fólk þurfti að annast hana. Í þessari
fallegu setustofu eru stórir gluggar
með gott útsýni sem ég ósjálfrátt
horfði til meðan við biðum. Þarna
fyrir utan var mikill gróður sem
blómstraði og grænkaði þessa daga
á meðan ömmu hrakaði. Þá laum-
aðist sú hugsun að mér að það tákn-
aði að nú færi hún að byrja nýtt líf
hinum megin ung og frísk. Þessi
hugsun huggaði mig og gerði mig
sáttari við orðinn hlut.
Ljúft er mér að minnast á hjúkr-
unarfólkið í Seljahlíð sem annaðist
hana ömmu mína. Þjónustulund,
nærgætni og umhyggja þess var al-
veg til fyrirmyndar og undir lokin
hetjuleg. Ég leyfi mér að mæla fyrir
munn allrar fjölskyldunnar og segja
að í huga okkar er hlýja og þakklæti
til hjúkrunarfólks í Seljahlíð fyrir
umönnun hennar.
Elsku amma, ég kveð þig nú.
Ég veit að hún hefur nægar
birgðir í ferðalagið langa og á vísan
stað í ríki guðs. Ég sakna hennar
sárt og þakka fyrir þá ástúð og hlýju
sem hún hefur gefið mér. Blessuð sé
minning hennar.
Guðjón Guðmundsson.
Tengdamóðir mín, Sesselja Páls-
dóttir, hefur kvatt þennan heim, og
vil ég þakka henni með nokkrum fá-
tæklegum orðum þann tíma sem við
höfum þekkst. Ég kynntist Sellu, en
svo var hún jafnan kölluð, þegar ég
var 11 ára gamall og kom til sum-
ardvalar á Sléttu við Reyðarfjörð til
hennar og manns hennar Páls Guð-
jónssonar bónda þar. Á Sléttu var
nokkuð fjölmennt, þrjú börn þeirra
hjóna, foreldrar Sellu og öldruð
móðir Páls, einnig var þar drengur
tveimur árum eldri en ég. Þegar
þurrkur var og slægja á túnum kom
fólk utan frá þorpi til hjálpar við
heyskapinn og stækkaði þá hópur-
inn. Ég naut þess að vera með aldr-
aða fólkinu, ég hafði aldrei séð afa
mína og ömmur, sem öll voru látin
þegar ég fæddist og fannst mér
þetta heilmikil tilbreyting við til-
veruna að vera á þessu rausnar-
heimili og læra til verka og voru þau
hjón ólöt við að kenna mér og
brýndu vel fyrir mér hætturnar sem
hlotist gætu af tækjunum. Vélvæð-
ingin var að ryðja sér til rúms í
sveitum austanlands um þetta leyti
og er ég viss um að veran á Sléttu
hefur kennt mér margt sem kom
mér að góðu við áratugastörf á sjón-
um síðar meir.
Sella og Páll voru bæði harðdug-
leg til vinnu og gekk hún jafnt til
verka sem Páll, hvort heldur var við
slátt á traktornum, rúningar eða
eitthvað annað sem þurfti að vinna á
meðalstóru búi sem þessu.
Bindindismanneskja var Sella, án
þess að troða skoðunum sínum upp
á aðra. Áfengis og tóbaks neytti hún
aldrei þau liðlega 90 ár sem hún
lifði, hún var alltaf sjálfri sér nóg og
ekki upp á aðra komin og frekar
gefandi en þiggjandi.
Sella hafði gaman af að skemmta
sér í góðra vina hópi og var
skemmtileg og full af fróðleik frá
Arnhólsstöðum í Skriðdal og víðar.
Hún er síðust sex systkina sem
kveður okkar jarðneska líf en þau
voru í aldursröð: Jóhanna Sigur-
björg, Jónína, Björn, Ólafur, Sess-
elja og Sigurður Hafsteinn.
Síðustu ár ævi sinnar var Sella
vistmaður á hjúkrunarheimilinu
Seljahlíð í Reykjavík. Starfsfólk þar
á þakkir skilið fyrir góða umönnun
og hjúkrun sem það veitti henni.
Ég votta ættingjum Sellu samúð
mína og blessuð sé minning hennar.
Guðmundur Helgason.
Nú hefur elsku Sella amma okk-
ar, eða amma á Aró eins og við köll-
uðum hana, kvatt þetta jarðlíf.
Minningarnar um hana streyma
fram í hugann. Þær eru minnisstæð-
ar heimsóknirnar til hennar í Ara-
hólana sem við fórum í á sunnudög-
um og þá oftast í fylgd með pabba
okkar. Þá dró hún oft upp eitthvað
sem hún hafði prjónað handa okkur,
sokka eða vettlinga. Hún bar mikla
umhyggju fyrir okkur og hugsaði
um að okkur væri ekki kalt. Í þess-
um heimsóknum var að sjálfsögðu
boðið upp á kökur og fengum við
stundum að fara með henni „ofan“
til að sækja rjómatertuna í frysti-
kistuna í geymslunni. Og ekki má
gleyma koffortinu á svölunum þar
sem alltaf voru til snúðar.
Eitt var það sem við systurnar
tókum alveg að okkur, en það var að
taka til í veskinu hennar. Þá fengum
við að raða dótinu sem hún geymdi
þar og að launum fengum við að
eiga smáaurana sem voru á botn-
inum. Og ef stutt var á milli tiltekt-
anna í veskinu laumaði hún aurum á
botninn rétt áður en hún rétti okkur
það.
Jólaheimsóknirnar til ömmu eru
líka afar minnisstæðar. Þá kom öll
fjölskyldan saman í Arahólunum.
Þar var allt gert af miklum mynd-
arskap, ríkulegar veitingar, heilt
hlaðborð með tertum, kökum og
heitu súkkulaði. Og alltaf var rauði
jólasveinadúkurinn á borðinu til að
skapa hina fastmótuðu jólastemn-
ingu.
Dugnaður og þrautseigja ömmu
kom ekki síst fram í að ala dótt-
urson sinn upp frá fæðingu og son-
arson sinn að verulegum hluta við
mjög þröngan húsakost, aðeins í
tveggjaherbergja íbúð og þá tæp-
lega sjötug.
Elsku amma, takk fyrir öll árin
saman. Við söknum þín.
Hafdís, Heiðrún
og Lilja Björg.
Jæja, þá er Sella amma farin frá
okkur. Margar góðar minningar
koma upp í hugann, enda var hún
hress og skemmtileg kona sem auð-
veldlega gat komið manni í gott
skap með smitandi, einlægum hlátri
sínum. Gaman var að heimsækja
hana í Arahóla þar sem vel var tekið
á móti manni með kökum og öðrum
veitingum. Hún hafði gaman af
lestri bóka, svo sem ævisögum og
framandi ferðasögum, en aldrei
hafði hún samt tækifæri til þess að
ferðast erlendis.
Þegar móðir mín tók fyrir hana
lag á píanóið heima lifði sú gamla
sig vel inn í tónlistina enda tónelsk
en hún hafði einnig mjög gaman af
harmonikkutónlist. Einnig var hún
barngóð mjög og hafði yndi af dýr-
um. Dugnaður var mikill í henni,
hlífði hún sér hvergi og kannski,
eins og oft með fólk af hennar kyn-
slóð, hefði hún mátt gera meira fyrir
sjálfa sig. Ég ætla nú ekki að hafa
þetta lengra en þakka henni öll þau
skemmtilegu kynni sem ég hef haft
af henni.
Blessuð sé minning hennar.
Páll.
Elsku amma mín. Það er erfitt að
kveðja þig en við sem eftir sitjum
huggum okkur við það að nú líður
þér betur og að nú ertu komin til
afa.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa til baka um
stundirnar með þér. Það var alltaf
notalegt að koma til þín í Arahóla og
spila við þig eða spjalla. Oft kom ég
til þín eftir skóla þar sem þú áttir
heima rétt hjá og þá fékk maður
hlýjar móttökur og eitthvað gott í
gogginn. Það var gott og gaman að
tala við þig og alltaf var stutt í dill-
andi hláturinn og fallega brosið þitt.
Þú hafðir gaman af alls kyns handa-
vinnu og alltaf sástu til þess að við
ættum nóg af ullarsokkum og vett-
lingum því ekki mátti okkur verða
kalt. Þú varst sérstaklega um-
hyggjusöm og máttir helst ekki vita
af neinum sem átti bágt.
Þú áttir fallegt heimili þar sem
allt var í röð og reglu. Síðustu ár fór
heilsunni að hraka og þú gast ekki
verið lengur ein og þurftir því að
fara á elliheimili. Þú varst nú ekki
alveg sátt við það en kvartaðir þó
ekki. Eftir það komstu alltaf til for-
eldra minna á sunnudögum og
naustu þess til hins ýtrasta. Þá var
oft glatt á hjalla sérstaklega þegar
öll fjölskyldan var þar saman komin.
Þú kunnir vel við þig í Seljahlíð og
áttir þar gott atlæti. Starfsfólkið þar
á þakkir skilið fyrir góða umönnun
og góða viðkynningu við okkur ætt-
ingjana.
Ég vil þakka þér fyrir alla þá um-
hyggju sem þú veittir mér í gegnum
árin, elsku amma mín, og ég veit að
við munum hittast um síðir. Hvíl þú
í friði.
Þín
Erna.
Öldruð heiðurskona hefur kvatt
þetta jarðlíf og hennar skal minnzt í
mikilli þökk fyrir kynnin kær á lífs-
ins leið.
Stöðugt fækkar þeim sem voru í
vinahópnum góða heima á Reyðar-
firði, en svo sem eðlilegur lífsins
gangur þar sem einn kemur þá ann-
ar fer, en saknaðarkenndin söm og
jöfn, þegar sómafólk er kvatt hinztu
kveðju.
Kynni okkar Sesselju spanna
meira en hálfa öld, allt frá blíðum
bernskuárum mínum þegar hún
flutti á Reyðarfjörð og fór ekki
framhjá vitund sveinstaulans, að á
Sléttu sem var bærinn á móti, væri
eiginkona komin í bæ og sömuleiðis
þá foreldrar hennar og fljótt fjölgaði
svo enn þar á bæ.
Foreldrar Sesselju voru kjarna-
fólk af Héraði sem gott var að kynn-
ast, en til Reyðarfjarðar fluttu þau
frá Arnhólsstöðum í Skriðdal þar
sem búið hafði verið góðu búi og
gaman þótti mér að heyra Sesselju
SESSELJA
PÁLSDÓTTIR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
S. 555 4477
555 4424
Erfisdrykkjur