Morgunblaðið - 16.08.2002, Blaðsíða 37

fjölskyldan stór, en þau Guðfinna
eignuðust 4 börn. Óskar var spar-
samur og fór vel með. Þau hjónin
keyptu fyrst eigin íbúð á Bergstaða-
stræti en byggðu síðar nýja íbúð í
Skipholti, þar sem þau bjuggu í rúm-
lega 30 ár. Óskar og Guðfinna áttu að
baki 70 ára samband. Milli þeirra
ríkti gagnkvæm virðing og væntum-
þykja. Færu þau með okkur út að
keyra, sagði hann jafnan: „Má ég
ekki halda í hendina á kærustunni
minni?“ Eftir að þau hjón fóru á
Hrafnistu, var Guðfinna nánast rúm-
föst, en Óskar kom til hennar ekki
sjaldnar en tvisvar til þrisvar á dag
og sat hjá henni.
Eftir að Guðfinna lést fyrir 5 mán-
uðum hrakaði honum ört og það var
rétt eins og nálægð hennar vantaði.
Á þessari stundu vil ég biðja Guð að
blessa samfundi þeirra.
Ég tel mig afar lánsaman að hafa
kynnst fjölskyldu Óskars og er
þakklátur fyrir hversu vel mér hefur
verið tekið af fjölskyldunni allri.
Að leiðarlokum vil ég þakka hon-
um samveruna og góðvild alla í minn
garð.
Blessuð sé minning heiðurs-
mannsins Óskars Steinþórssonar.
Jónatan Einarsson.
Þú lygndir aftur augunum þegar
ég sagði þér frá fyrstu ferðinni minni
á Siglufjörð nokkrum dögum áður.
Ég bar þér kveðju frá Ester systur
þinni sem ég hafði heimsótt í fyrsta
sinn. Ég horfði á myndina af þér með
móður þinni og systkinum og mynd-
ina af þér með ömmu. Hversu oft
höfðum við ekki talað um þessar
myndir. Hvort þú hlustaðir og hvort
þú skildir veit ég ekki en þegar ég
kvaddi með þeim orðum að ég myndi
sjá þig fljótlega aftur hristir þú höf-
uðið. Nokkrum dögum síðar varst þú
látinn. Kveðjustundin þennan fal-
lega ágústdag var því hin síðasta í
þessu lífi.
Það var vordagur fyrir um 35 ár-
um. Fyrir utan Skipholtið stóð stolt-
ur strákur og mændi á risavaxinn
rauðan bíl, merktan ESSO, sem var
allt of stór fyrir bílastæðið. Annað
eins ferlíki hafði aldrei sést á götum
borgarinnar. Afi var kominn á nýjan
olíubíl, þann stærsta sem sögur fóru
af, en jafnframt þann ljótasta. Það
var ekki hægt að komast upp í bílinn
nema með hjálp þeirra sem eldri
voru. Ökuferð um hverfi borgarinnar
fylgdi á eftir, ferð sem er sem
draumur í minningunni. Það jafnað-
ist ekkert á við það að fá að sitja í
þessum tröllaukna bíl, við hliðina á
eina manninum sem fékk að keyra
hann.
Minningin er eitt allsherjar ferða-
lag í stórum olíubílum eða litlum
Lödum þar sem viðkomustaðirnar
voru ætíð bensínstöðvar í miðbæn-
um, úti á Granda, eða höfuðstöðvar
ESSO sem þá voru austur í bæ.
Þangað fengu aðeins útvaldir að fara
inn fyrir læst hlið. Þetta var heimur
sem var í senn spennandi og ógn-
vekjandi fyrir litla sál. Lítil mynd af
afa með gömlum vinnufélögum, sem
hékk á veggnum yfir höfðagafli hans
á Hrafnistu síðustu árin, minnti mig
á þessa gömlu tíma. Þar stóð hann
keikur, með barðastóran hatt, alveg
eins og við viljum minnast hans.
Æska afa var enginn dans á rós-
um. Einstæð móðir hans fluttist til
Siglufjarðar með fimm börn í byrjun
síðustu aldar þar sem tekið var á
móti þeim sem hverjum öðrum
ómögum. Ein þurfti hún að sjá fyrir
barnahópnum við erfiðar aðstæður,
búandi í fiskihjöllum við bryggjuna.
Sagan af Stefaníu Stefánsdóttur,
systur Magnúsar Stefánssonar
skálds (Örn Arnarson) hefur verið
færð í prent, enda er hún ein af kven-
hetjum þessa lands sem aldrei gafst
upp, vann baki brotnu og stóð upp-
rétt hvað sem á gekk.
Uppvaxtarárin móta okkur öll og
svo var líka með afa. Hann var
nægjusamur, samviskusamur og fór
vel með sitt. Kröfur hans voru ekki
miklar og veraldlegir hlutir voru
ekki ofarlega á hans óskalista. Fast-
ur var hann fyrir í skoðunum, ekki
síst þegar kom að pólitík og ófá
skiptin hlustuðum við börnin á rök-
ræður um landsmálin við eldhús-
borðið í Skipholtinu.
Árin breyttu honum lítið. Fyrir
níu árum tók hann brosandi á móti
okkur í Skíðaskálanum í Hveradöl-
um þegar haldið var upp á áttræð-
isafmæli hans. Hárið var orðið grátt,
en gamla brosið var enn til staðar.
Ræður voru fluttar og myndir tekn-
ar. Allt eins og vera ber á slíkum
tímamótum.
Minningin var fest á filmu sem
hefur yljað manni síðan.
Síðustu mánuðina var ljóst hvert
stefndi. Heilsu afa hrakaði jafnt og
þétt eftir að amma dó. Daglega hafði
hann heimsótt hana á næsta gang á
Hrafnistu en þegar þessar ferðir
voru ekki lengur til staðar var mikið
tekið frá honum. Lífið varð í raun
ekkert annað en bið eftir því að kom-
ast til hennar aftur. Fyrr í sumar
sátum við tveir frammi á gangi og
horfðum út í Viðey Hann sagði mér
söguna af því þegar hann vann þar,
sögu sem ég hafði ekki heyrt áður.
Það er margs að minnast.
Elsku afi. Ég vil þakka þér fyrir
allar góðu minningarnar, allar bíl-
ferðirnar í æsku og öll skiptin sem
þú hlustaðir á mig. Ég vil þakka þér
fyrir einstaka ljúfmennsku og þolin-
mæði og fyrir að vera ætíð til staðar.
Ég vil þakka þér fyrir allar litlu
stundirnar.
Þreyta merkir hár og hár
hvítt, er líður vorið.
Sljóvgar auga tár og tár.
Tæmist æskuþorið.
Allir hljóta sár og sár,
svo að þyngir sporið.
Leggist við baggann ár og ár,
unz menn fá ei borið.
(Örn Arnarson.)
Guð geymi þig, elsku afi. Hvíl í
friði.
Karl Garðarsson.
Nú er hann nafni minn dáinn.
Hann afi minn sem ég kallaði alltaf
olíukónginn þegar ég var yngri því
að ég fékk svo oft að sitja í með hon-
um í risastóra Essó-olíubílnum að
fylla á tankinn í Hafnarfirði. Í huga
mínum átti afi alla olíubíla og alla ol-
íuna sem til var í landinu og gamli
maðurinn var svo sem ekkert að
draga úr þeirri hugmynd minni.
Hann sagði mér þá sögu þegar ég
eignaðist fyrstu íþróttaskóna mína,
að svona nokkuð hefði ekki verið til á
sínum unglingsárum. Í staðinn hefði
hann vafið dagblöðum um berar
lappirnar á sér til að halda á sér hita
og auðvitað trúði ég honum. Hann
trúði mér líka fyrir því seinna meir
að Lada væri best smíðaði bíll sem
sögur færu af. Já, hann afi minn var
trúr sinni sannfæringu og öllu sem
sneri að honum og hans í lífinu. Hann
starfaði alltaf hjá sama fyrirtækinu,
Olíufélaginu hf., hann var alltaf gift-
ur henni ömmu minni og hann bjó
alltaf í Skipholtinu með henni. Hann
afi minn var einn sá mesti húmoristi
sem ég hef kynnst og ekki fyrir alla
að átta sig á hvenær hann var að
grínast og hvenær ekki. Átti hann
það til að fara allfrjálslega með tölur,
ef hann var inntur eftir því hvað gjöf-
in hefði eiginlega kostað sem hann
var að gefa í það og það skiptið og
var þá yfirleitt mjög í efri mörkum
fjárhæðinnar, en lét það fylgja að
þetta væri nú það minnsta sem hann
gæti gert. Ég man vel eftir öllum jól-
unum í Skipholtinu og öllum sum-
arbústaðaferðunum til Laugarvatns.
Hann afi minn átti því láni að
fagna að fá að fylgja henni ömmu
minni allt sitt líf og það liðu aðeins
fimm mánuðir milli andláts þeirra.
Og einhvern veginn var það allt eins
og það átti að vera því að mér fannst
óhugsandi að sjá þau aðskilin en nú
eru þau aftur saman. Elsku afi minn
og amma, Guð blessi ykkur og ég
þakka ykkur fyrir allt sem þið gáfuð
mér í lífinu.
Ykkar barnabarn,
Óskar Örn.
Mig langar að minnast elskulegs
afa míns, Óskars, í fáeinum orðum.
Fimm mánuðir eru liðnir síðan
amma mín kvaddi okkur og nú er
elsku afi kominn til hennar. Er ég lít
um öxl og minnist margra góðra
stunda sem við áttum saman kemur
margt upp í hugann þegar ég hugsa
til afa.
Afi stóð ávallt sem klettur við hlið
ömmu og kveinkaði sér aldrei þótt á
móti blési. Afi var einstakur maður
og hefur uppeldi hans sennilega mót-
að og gert hann að þeim mannkosta-
manni sem hann var. Uppvaxtarárin
á Siglufirði þar sem Stefanía Stef-
ánsdóttur, móðir afa, kenndi honum
og börnum sínum sparsemi og út-
sjónarsemi hafa sennilega verið afa
sem leiðarljós í gegnum lífið. Þegar
ég las söguna „Íslenskar kven-
hetjur“ þar sem ævi Stefaníu er lýst
fylltist ég lotningu. Afi var stór og
myndarlegur maður sem ég leit upp
til sem lítil stúlka. Bílferðir með afa
um borgina þar sem komið var við á
gamla vinnustaðnum og olíubílarnir
skoðaðir renna seint úr minni.
Heimili afa og ömmu í Skipholtinu
var hlýlegt og notalegt og ávallt var
gott að sækja þau heim.
Afi var kominn á níræðisaldur
þegar hann lést 9. ágúst og mátti
skilja að hann væri þreyttur og þráði
það eitt að hverfa til fundar við Guð-
finnu ömmu. Minningin um afa og
ömmu mun lifa sem ylur í hjarta
mínu.
Hafið, bláa hafið, hugann dregur.
Hvað er bak við ystu sjónarrönd?
Þanngað liggur beinn og breiður vegur.
Bíða mín þar æskudrauma lönd.
Beggja skauta byr
bauðst mér aldrei fyrr.
Bruna þú nú, bátur minn.
Svífðu seglum þöndum,
svífðu burt frá ströndum.
Fyrir stafni haf og himinninn.
(Örn Arnarson.)
Guðfinna Dröfn Aradóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 2002 37
✝ Eysteinn Árnasonfæddist í Reykja-
vík 2. október 1934.
Hann andaðist á
Borgarspítalanum í
Reykjavík 9. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Árni Kristjánsson, f.
7. nóvember 1902, d.
28. september 1987,
og Kristbjörg Jó-
hannesdóttir, f. 9.
október 1905, d. 21.
október 1968. Systk-
ini Eysteins eru: Sig-
rún Guðmundsdóttir, sammæðra,
f. 23. júní 1927. Búsett í Kópavogi.
Kristján, f. 24. nóvember 1932, d.
8. desember 1991. Dagbjört, f. 7.
júlí 1949. Búsett í Kópavogi. 11.
desember 1954 kvæntist Eysteinn
Friðbjörgu Ingibergsdóttur, f. 7.
apríl 1934. Þau bjuggu fyrst í
Skólagerði 27 í Kópavogi, en hafa
búið á Öldugötu 59 í Reykjavík síð-
an 1974.
Eysteinn gekk í Miðbæjarskól-
ann í Reykjavík og
nam síðan við Vél-
skóla Íslands og lauk
þaðan vélstjóraprófi.
Hann starfaði á
Keflavíkurflugvelli
og á togaranum Ing-
ólfi Arnarsyni í æsku
en réðst síðan til
starfa hjá teppaverk-
smiðjunni Axminster
sem teppalagninga-
maður o.fl. Þar starf-
aði hann í um áratug
en upp úr 1970 tók
hann við stöðu versl-
unarstjóra í leikfangaverslun á
Skólavörðustíg 10 og gegndi henni
í þrjú til fjögur ár. Eysteinn tók
síðan við stöðu deildarstjóra í
teppadeild JL-hússins og seinna
sömu stöðu hjá JL-byggingavörum
og gegndi þeirri stöðu uns hann
varð að láta af störfum vegna
heilsubrests árið 1991.
Útför Eysteins fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Eysteinn móðurbróðir minn. Eig-
inmaður Friðbjargar föðursystur
minnar. Það gengur ekki fyrir mig að
nefna hann þannig. Ég hef aldrei kall-
að hann Eystein. Ekki einusinni þeg-
ar ég hef reynt að þykjast virðulegur
í tali. Fyrir mér var hann Dunni, ann-
ar helmingur dúettsins Frigga og
Dunni, og þeim á ég líf að launa. Ekki
vegna þess að þau hafi bjargað mér
úr bráðum háska heldur vegna þess
að án þeirra má telja ósennilegt að
nokkuð hefði orðið úr samdrætti for-
eldra minna. Mamma fór með þeim í
Þórscafé þegar hún var um tvítugt og
þar var hún kynnt fyrir manninum
sem seinna varð pabbi minn. Annars
hefðum við systkinin farið fyrir lítið.
Dunni var fimmtán árum eldri en
mamma, en samt næstur henni í aldri
af sínum systkinum. Eftir því sem ég
veit best var Frigga orðin kærastan
hans þegar mamma var tveggja ára
og því hafa þau alltaf verið eitt í henn-
ar huga og þar af leiðandi líka í mín-
um. Þau giftu sig um leið og þau
höfðu aldur til og hafa alltaf verið
saman síðan. Því miður höguðu örlög-
in því svo að þau gátu ekki átt saman
börn, en samt eiga þau fullt af börn-
um. Ég er eitt af þeim.
Frigga og Dunni bjuggju í Skóla-
gerði í Kópavogi þegar ég fæddist.
Ég hafði aðsetur á Borgarholtsbraut
þar sem pabbi og mamma bjuggu hjá
móðurafa mínum. Það er stutt á milli
þessara gatna. Ég lærði fljótlega að
ganga og kenndi síðan sjálfum mér að
stinga fólk af. Oftast var samt hægt
að ganga að flóttadrengnum vísum.
Annaðhvort stóð hann og kallaði inn
um bréfalúguna í Skólagerði til að
vekja athygli á að hann væri kominn,
eða að það var búið að opna og hann
var kominn inn til Friggu og Dunna.
Þangað hefur hann oft leitað síðan og
alltaf verið velkominn, í seinni tíð með
sín eigin börn sem hafa verið jafn
spennt fyrir að heimsækja þau og
pabbi þeirra. Sá ágæti siður hefur
einnig haldist allt frá því að ég man
eftir mér að fara til þeirra á aðfanga-
dag og skiptast á pökkum og bæði ég
og mín systkini og systkinin sem ég
hef búið til hafa notið rausnarskapar
þeirra um árabil.
Skemmtilegheit voru Dunna í blóð
borin, hann var húmoristi og hætti
aldrei að vera prakkari. Einhverju
sinni sprautaði hann matarlit í óopn-
aðar mjólkurfernur á vinnustaðnum
sínum. Ljósgræna mjólk hafa fáir
lyst á að setja ofan í sig og því var
kvartað við Mjólkursamsöluna, en
þar skildi enginn í því hvað hefði get-
að komið fyrir mjólkina og kannski
veit það enginn enn. Hann var einnig,
alveg eins og Frigga, mikill dýravinur
og yfirleitt hefur þeim ekki nægt að
hafa eitt í einu. Síðast þegar ég vissi
voru búsett hjá þeim kötturinn
Manda, páfagaukarnir Hanna og
Kroppa og naggrísinn sem fyrirgefur
vonandi að nafnið hans hafi dottið út
hjá mér um stundarsakir, en oft hafa
þau haft fleiri dýr á heimilinu í einu.
Dunni var líka mikill lestrarhestur,
fróður um margs konar efni og átti
allstórt og gott bókasafn.
Það er óraunverulegt að hugsa til
þess að nú sé allt í einu Frigga, en
ekki Dunni. Helmingurinn farinn.
Hún hefur nú nýjan kafla í sínu lífi og
ég er þess fullviss að allir sem að
henni og Dunna standa munu leggj-
ast á eitt svo að sá kafli verði ekki
síðri en þeir sem nú þegar hafa verið
skrifaðir. Á þann hátt heiðrum við
minningu Dunna best.
Hafþór Ragnarsson.
Það er skrýtið að hugsa um húsið
okkar án Eysteins. Hann er búinn að
búa þar síðan löngu áður en við fædd-
umst. Öll börn sem hafa alist upp í
húsinu okkar hafa litið á Friggu og
Eystein sem nokkurs konar afa og
ömmu. Á undan okkur var Vala henn-
ar Dóru, sem núna á sjálf tvö börn og
bráðum þrjú, líka Melkorka sem er
næstum fullorðin kona, eða tvítug,
svo Vala stóra systir okkar. Á eftir
okkur komu Frigg, sem að vísu er
flutt en kemur oft í heimsókn, Jakob
sem býr fyrir ofan okkur og litli bróð-
ir hans, Tómas, sem fæddist á jólun-
um í hitteðfyrra og er ekki farinn að
tala.
Fyrstu minningarnar eru þegar
við komum heim af leikskólanum og
fórum oft beint inn til Friggu og Ey-
steins eða út í garð með þeim. Þau
voru góð og hlý og gaman að koma til
þeirra. Okkur fannst Eysteinn alltaf
mjög virðulegur og fínn til fara. Á
sumrin sat hann úti í sólinni, hlustaði
á útvarpið sitt og spjallaði við okkur.
Hann var líka brúnn og útitekinn all-
an ársins hring. Við spiluðum Ólsen-
Ólsen við Eystein og skiptumst á að
vinna. Stundum var Frigga með líka.
Þau gáfu okkur alls konar góðgæti,
t.d. kökur og kók. Þegar við vorum
með Mackintosh-sælgæti rúllaði Ey-
steinn saman umbúðaplastinu utan
af, sléttaði það og hjálpaði okkur
stundum að gera flugvélar úr því. Svo
fylgdumst við oft með þegar Ey-
steinn rakaði sig. Þegar hann hafði
sett á sig rakfroðuna kölluðum við
hann jólasvein. Froðan var stundum
jólasveinaskegg og stundum rjómi.
Sterkast í minningunni er þegar
við vorum pínulítil og fórum snemma
um morgun – mamma segir víst að
það hafi verið um miðja nótt – í heim-
sókn til Friggu og Eysteins. Þau voru
auðvitað ennþá í rúminu en við stukk-
um upp í til þeirra og vöktum þau.
Þau urðu bæði svolítið hissa en hlógu
svo bara að okkur. Mamma varð
öskureið og sagði að við mættum alls
ekki fara svona snemma í heimsókn.
Eflaust hafa þau einhvern tíma verið
þreytt á okkur en þau voru mjög þol-
inmóð og létu það aldrei í ljós. Það
verður tómlegt í húsinu okkar án Ey-
steins. Pabbi mun sakna þess að hafa
hann ekki lengur til að spjalla við, öll
dýrin þeirra Friggu, líka kisurnar í
nágrannahúsunum og margir aðrir.
Við söknum hans mjög.
Einar og Katrín Pálmabörn.
EYSTEINN
ÁRNASON
árum en eru í dag taldir lífsnauð-
synlegir.
Ekki það að hún langamma mín
hafi verið neinn predikari. Alls ekki,
hún bara þekkti tímana tvenna og
við höfum öll gott af að læra af öðr-
um lífsstíl en okkar, þá sjáum við
sjálf hvað við höfum það gott. Þess
vegna var gott að heimsækja hana,
en líka vegna þess að hún var
langamma mín og ég var stolt af
henni. Sérstaklega þegar ég var lítil
og var alveg handviss um að hún
yrði 100 ára því hún var svo spræk.
Hún ferðaðist um landið í húsbíl
komin yfir nírætt og mér fannst hún
ekkert lítið „kúl“.
Það er líka stutt síðan hún hopp-
aði um á öðrum fæti til að sýna mér
hvað hún væri í fínu formi þrátt fyr-
ir aldurinn.
Ég tel mig heppna hve háum
aldri hún amma mín náði og að ég
fékk tækifæri til að kynnst henni
vel. Hún kenndi mér að spila Marías
og að lesa Gagn og gaman þegar ég
var lítil. En síðar kenndi hún mér að
meta allt það sem ég hafði skemmti-
legt, þegar annað fólk lét sér nægja
að skemmta sér við að fylgjast með
kartöflugrösunum sínum vaxa.
Vegna alls þessa er ég þakklát fyrir
að hafa þekkt Rósu langömmu
mína.
Ég vildi að ég hefði getað heim-
sótt hana oftar síðustu ár. En ég er
nútímamanneskja og því fannst mér
ég þurfa að kanna heiminn þó að
ekki hafi langömmu alltaf litist á
bröltið í mér. Henni var alltaf létt
þegar ég slysaðist aftur heil heim.
Þá voru samverustundir okkar ætíð
ánægjulegar. Ég mun alltaf minn-
ast Rósu langömmu.
Sólrún María Ólafsdóttir.
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minningargreina