Morgunblaðið - 16.08.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 2002 43
✝ Sigrún HarneRagnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
29. nóvember 1924.
Hún lést á heimili
sínu 11. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ragnar
Ásgeirsson, garð-
yrkjuráðunautur, f.
6.11. 1895, og Grethe
Harne, f. 20.2. 1895.
Sigrún nam við
Héraðsskólann á
Laugarvatni frá
1938–40. Hún stund-
aði einnig nám við
Sorö Husholdningsskole og Dane-
bod Höjskole í Als í Danmörku.
Sigrún starfaði við leirbrennslu
Guðmundar Einarssonar frá Mið-
dal um hríð. Hún lauk teiknikenn-
araprófi 1948 og handavinnu-
kennaraprófi 1955, kenndi við
barna- og unglinga-
skólann í Hvera-
gerði 1948–1952, og
við Melaskólann frá
1955 til starfsloka.
Hinn 24. septem-
ber 1951 giftist Sig-
rún Grími Jósafats-
syni, f. 12.3. 1924,
kaupfélagsstjóra,
frá Litla-Ósi í Mið-
firði. Þau skildu.
Dóttir þeirra er Guð-
rún Úlfhildur, f.
26.4. 1953. Maður
hennar er Jón
Snorrason, f. 25.4.
1955. Börn þeirra eru Sigrún
Kristbjörg, f. 27.9. 1985, Snorri
Páll, f. 30.7. 1987, og Þórdís Gerð-
ur, f. 10.9. 1990.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Við systkinin viljast minnast
ömmu okkar með nokkrum orðum.
Amma var alltaf tilbúin til að
hjálpa þegar á bjátaði og reyndi að
gera gott úr öllu. Við eigum sérstak-
lega góðar minningar frá heimili
hennar þar sem við dunduðum okk-
ur við að teikna, syngja og leika leik-
rit. Amma var dugleg að prjóna á
okkur og aldrei skorti vettlinga né
húfur á heimilið. Um leið og vettling-
arnir glötuðust í sandkassanum eða
skólanum prjónaði amma bara nýja
og þótti ekkert sjálfsagðara. Á síð-
ustu árum kom hún að jafnaði einu
sinni í viku til okkar í hvaða veðri
sem var og alltaf jafn hress. Hún
hafði alltaf einhverjar sögur að segja
sem við höfðum mikið gaman af og
þreyttist aldrei á því að hvetja okkur
til að stunda tónlistarnámið og skól-
ann.
Það var okkur mikið áfall að heyra
um andlát ömmu þar sem það bar
svo fljótt að. Við hefðum viljað
kveðja hana og knúsa hana einu
sinni enn. En lífið er hverfult og eng-
inn veit hvað næsti dagur ber í
skauti sér. Nú er amma sofandi og
við hlökkum til að sjá hana þegar við
sameinumst aftur að nýju.
Sigrún Kristbjörg Jónsdóttir,
Snorri Páll Jónsson,
Þórdís Gerður Jónsdóttir.
Móðursystir mín, Sigrún Harne
Ragnarsdóttir, lést fyrivaralaust 11.
ágúst, 78 ára gömul. Vissi líklega
ekkert af því sjálf. Sigrún var teikni-
og handavinnukennari og starfaði
alla tíð við kennslu í barnaskólum í
Hveragerði og í Reykjavík. Kennsl-
an átti vel við hana því hún var sér-
lega barngóð og hafði lag á því að
gera lítil ævintýri og leiksýningar
fyrir Úllu dóttur sína, mig og önnur
börn við öll tækifæri, heima eða í
vinnunni. Í barnsminni mínu voru
alltaf sterkir og glaðlegir litir þar
sem hún var, en ég dvaldi oft hjá
henni og Úllu frænku, sem var nán-
ast eins og systir mín og er enn.
Stundum fékk ég sem gestur að líta
inn á vinnustað Sigrúnar í Melaskól-
anum og sá þótt ungur væri að þar
fór fram mikil menningarstarfsemi
og leiklist á heimsmælikvarða enda
búningar og sviðsmynd með öllum
listamannseinkennum hennar. Mér
fannst þetta minna mest á fágætar
sýningar eins og Kardemommubæ-
inn eða draumheima þar sem allt var
betra, sterkara, jákvæðara. Hreinir
óblandaðir litir: rautt, gult, grænt,
blátt en aldrei svart og hvítt – og all-
ur frágangur góður. Ég skynjaði að
börnin í Melaskólanum hefðu komist
í happdrættisvinning þar sem Sig-
rún var, eitthvað yfirnáttúrulegt eða
frá huldulandi. Þótt Sigrún hafi haft
hæfileika listamannsins tranaði hún
sér aldrei fram en margir munu þó
eiga gripi sem hún hannaði og bjó til,
alla ómerkta. En kannske hefði hún
verið önnur í minningunni hefði hún
gert það. Þá hefði hún ekki haft tíma
fyrir litlar manneskjur. Svo liðu árin
og samskiptin urðu því miður minni.
En í minningu hennar skynjar mað-
ur fyrst og fremst mjög jákvæðan
hluta af æskunni. Þannig ætla ég því
að muna hana. Ég og kona mín send-
um Úllu, Jóni og börnum þeirra okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Páll Torfi Önundarson.
Vinkona okkar og samstarfsmað-
ur í Melaskólanum um áratugi, hún
Sigrún Ragnars, er horfin af vett-
vangi, en úr vitund okkar hverfur
hún aldrei, svo margar og góðar
voru samverustundir okkar. Skap-
gerð hennar og persónuleiki var svo
sérstakur að hún vakti traust og
virðingu hvar sem hún fór.
Sigrún var mynd- og hand-
menntakennari og mikil listakona.
Handbragð hennar og smekkur
brást aldrei. Það var aðdáunarvert
að fylgjast með störfum hennar og
barnanna sem hún kenndi og það var
okkur lærdómsríkt að kenna með
henni. Hugvit hennar, þolinmæði og
þrautseigja hrifu okkur og hvöttu til
góðra verka.
Okkur er ógleymanleg óeigin-
gjörn sjálfboðavinna hennar við und-
irbúning jólanna í skólanum okkar.
Þá lagði hún nótt við dag, stjórnaði
sviðsetningu, saumaði búninga, æfði
börnin og lék við þau. Með glaðværð
sinni og bjartsýni hreif hún þau með
sér. Árangur starfs hennar var fagur
og öllum til sóma. Hún spurði hvorki
um vinnutíma né laun, önnur en þau
sem ánægjan veitti henni. Sigrún
var góður, traustur og gjöfull vinur
og félagi. Heimili hennar var eins og
ofurlítið listasafn þar sem gaman var
að dveljast. Að ferðast með Sigrúnu
var ómetanlegt sökum gleði hennar
og ánægju yfir því sem augun sáu og
lundin naut. Þá margfaldaðist líka
ánægja okkar samferðamannanna.
Nú söknum við vinar í stað, en
geymum góðu minningarnar í heitu
hjarta.
Guð blessi afkomendur Sigrúnar
og önnur ættmenni.
Guð blessi Sigrúnu Ragnars á
björtum vegi eilífðarinnar.
Rannveig.
Á fjarrum slóðum erlendis barst
okkur dánarfregn Sigrúnar harla
óvænt er olli sárum trega, því við
væntum að finna hana hressa, er við
kæmum heim. En þegar ævidagur-
inn er orðinn svo langur sem hennar,
má vænta hinztu stundar, „Því eitt
sinn skulu allir deyja.“
Kynni okkar voru langstæð, vin-
fengið heilsteypt og náið, ekki hvað
sízt með því að Sigrún og kona mín
voru bræðradætur. Bar fundum
okkar því títt saman við ljúfar sam-
ræður, glaðan söng og hljóðfæraleik.
Sigrún hafði mikið yndi af tónlist,
og ég naut þess að sjá, hve mjög hún
gladdist í söngnum, ekki hvað sízt
ættjarðarlögunum okkar fögru og
góðu.
Sigrún var glögg, hugkvæm og
naut sín vel í góðvinahóp, þó jafn-
aðarlega væri hún hæglát og flíkaði
ekki sínum innra manni. Örlát var
hún og mikill höfðingi heim að
sækja.
Sem kennari hafði hún allt til að
bera, sem prýðir góðan kennara,
tryggir farsæld í starfi og árangur
nemenda.
Fyrst alls hafði hún gjörþekkingu
á fræðsluefni sínu, yfirvegaða, stað-
festu, hljóðláta, en þó markvissa
framgöngu, hæfileikann til að hlusta,
þolinmæði, þrotlausan starfsvilja,
mannelsku og hjartahlýju. Listræn
fagurfræði var henni í blóð borin og
setti mark sitt á allt sem hún fékkst
við. Þannig búin átti hún jafnan virð-
ingu og vinsemd nemenda sinna,
samstarfenda sem og allra, sem hún
umgekkst og til hennar þekktu.
En nú er hún búin að fá hvíldina
eftir að ljúka löngu, mikilvægu og
farsælu ævistarfi.
Við kveðjum hana með djúpri
virðingu og miklu þakklæti. Minn-
ingaheimurinn er fagur. Lítum fram
til endurfundanna á landi lifenda.
Blessuð veri minning hennar.
Elsku Úlla okkar, Jón, börnin og
ættingjarnir. Við vottum ykkur öll-
um innilega samúð. Guð blessi ykk-
ur.
Sólveig, Jón Hjörleifur
Jónsson og fjölskyldan.
Sigrún Harne Ragnarsdóttir
kennari er látin. Hún kom til starfa
við Melaskóla haustið 1955 og þar
vann hún lengstan hluta starfsævi
sinnar. Áður hafði hún kennt nokkur
ár við Barna- og unglingaskólann í
Hveragerði.
Sigrún stundaði fjölþætt nám í
Danmörku en lauk bæði teiknikenn-
araprófi og handavinnukennaraprófi
hér heima eins og þau próf voru köll-
uð á þeim tíma. Hún var því vel und-
ir kennarastarfið búin.
Sigrún kenndi jöfnum höndum
myndmennt og handmennt fyrstu ár
sín í skólanum en brátt varð mynd-
mennt hennar aðalkennslugrein.
Henni þótti vænt um starfið, var
mjög samviskusöm og lagði alla sína
alúð í það.
Í mörg ár kom það í hennar hlut
að undirbúa og hafa umsjón með
jóla- og vorskemmtunum í skólan-
um. Skrautsýningarnar sem hún
setti upp voru oft á tíðum hreint
meistaraverk. Hún saumaði búninga
og útbjó leikmuni sjálf og þá naut sín
vel hugvitssemi hennar og listrænn
smekkur.
Sigrún var góður starsfélagi, fé-
lagslynd, ósérhlífin og ætíð tilbúin
að leysa hvers manns vanda.
Gamlir starfsfélagar við Mela-
skóla minnast hennar með hlýhug og
virðingu.
Að leiðarlokum eru henni þökkuð
af alhug öll störf sem hún vann
Melaskóla.
Ég sendi aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ingi Kristinsson.
SIGRÚN HARNE
RAGNARSDÓTTIR
Boðunarkirkjan, Hlíðarsmára 9. Samkom-
ur alla laugardaga kl. 11–12.30. Lofgjörð,
barnasaga, prédikun og biblíufræðsla.
Barna- og unglingadeildir á laugardögum.
Létt hressing eftir samkomuna. Allir vel-
komnir. Biblíufræðsla alla virka daga kl.
10, 13 og 22 á FM 105,5.
MENNINGARNÓTTINA 17. ágúst
kl. 20:30 verður kvöldstund í Frí-
kirkjunni í Reykjavík.
Stundin byggist upp af stuttri
hugleiðingu og ritningarlestrum.
Að venju mun tónlistin skipa stóran
sess í stundinni. Söngvarinn al-
kunni Ragnar Bjarnason mun
ásamt Önnu Sigríði Helgadóttur og
Carli Möller og félögum sjá um tón-
listina. Flutt verða mörg af best
þekktu dægurlögum landsins þar
sem Reykjavík og nánasta umhverfi
er tekið fyrir í textum. Umsjón með
stundinni hafa þeir sr. Hjörtur
Magni Jóhannsson og Hreiðar Örn
Stefánsson.
Safnaðarstarf Fríkirkjunnar í
Reykjavík
Stund æðruleysis
á Ömmukaffi
Á MENNINGARNÓTT verður
Ömmukaffi í Austurstræti 20 opið
fyrir gesti og gangandi. Þorvaldur
Halldórsson gospelsöngvari mætir
klukkan 21:00 og glæðir húsið lífi
með söng.
Klukkan 22:00 verður stund
æðruleysis á kaffihúsinu. Þar munu
bræðurnir Hörður og Birgir Braga-
synir spila á sinn einstæða og kröft-
uga hátt undir söng sem lífsglaða
söngkonan Anna Sigga Helgadóttir
leiðir. Hún mun einnig syngja ein-
söng. AA-félagi segir frá reynslu
sinni.
Miðborgarstarf KFUM og KFUK
verður með tveggja hæða strætó til
afnota í miðborginni þetta kvöld
fyrir unga fólkið og sjálfboðaliða í
miðborgarstarfinu. Mætum í mið-
borgina á menningarnótt og látum
uppbyggjast.
Miðborgarstarf KFUM&K og
Ömmukaffi
Við Reykja-
víkurtjörn
Safnaðarstarf
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
KIRKJUSTARF