Morgunblaðið - 07.09.2002, Qupperneq 61

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. SEPTEMBER 2002 61
Vesturgötu 2 sími 551 8900
Hádegisverðartilboð
Kvöldverðarhlaðborð
kr. 990
kr. 1.990
frá kl. 11.30-14.30
frá kl. 18-22
Fjölkerfa DVD spilari DVP-NS300
Spilar (Evrópu) svæði 2 og (Ameríku) svæði 1• Tveir aðskildir geislar
Mjög notendavænt
Yfir 500 lína myndupplausn
Sýnir DVD og CD texta
Listaverð: 49.950,- kr.
Skeifunni 17 • Sími 550 4000 • Fax 550 4001 • www.atv.is
(100.000,- afsláttur – ekki slæmt það!)
Nú er raunhæft að kaupa skjávarpa í stað risasjónvarps!!
JB
B
/A
coT
æ
k
n
ival
Skjávarpi VPL-CS4
1000 ANSI lumens / 150 tommur
Zoom / Hljóðlátur / Fjarstýring
Auðveldur í uppsetningu / Breiðtjald til heimanota
Taska fylgir með!
Listaverð: 302.838,- kr.
anþættir séu sýndir um víða veröld
við miklar vinsældir þá virðast
breskir grínistar eiga talsvert erf-
iðara uppdráttar í heimi kvik-
myndanna en kollegar þeirra í
Bandaríkjunum, þar sem uppistand-
arar og leikarar í grínþáttum á borð
við Saturday Night Live hafa átt
greiða leið til Hollywood og upp á
hvíta tjaldið. Nægir að nefna nöfn
heimsþekktra kvikmyndastjarna á
borð við Steve Martin, Chevy Chase,
Eddie Murphy, Mike Myers og Jim
Carrey því til sönnunnar.
Coogan segir breska grínara full-
komlega meðvitaða um þessi blá-
köldu sannindi og er nokkuð viss um
að skýringuna sé að finna í viðhorfi
Breta til grínsins og grínista: „Það
er ekki laust við að á Bretlandi sé lit-
ið niður á grín og þá sem stunda þá
iðju að reyna koma öðrum til þess að
hlæja. Ef þú hefur ekki staðið á fjöl-
um einhvers af virtu leikhúsunum og
farið með hlutverk í sígildu leik-
verki, sértu einfaldlega ekki alvöru-
leikari. Með öðrum orðum finnst
mér eins og gamanleikurinn sé álit-
inn annars flokks listform.
Á meðan hampa Bandaríkjamenn
gamanleikurum sínum og vilja sjá
sem mest af þeim. Það kemur þeim í
sjónvarpið og þaðan upp á hvíta
tjaldið. Þar er ekkert snobb í gangi
og góður gamanleikari þarf ekki að
sanna sig í dramahlutverki til þess
að hljóta virðingu.
En ég kvarta samt ekki, því ferill
minn hefur verið mjög farsæll.“
Coogan fullyrðir að uppistand sé
listform út af fyrir sig og göfugt sem
slíkt. Uppistand byggist á skapgerð-
argríni því uppistandarinn sé alltaf
að bregða sér í hlutverk persóna
sem eru hans eigin sköpunaverk, því
eigi menn erfitt með að ímynda sér
hann í hefðbundnu kvikmynda-
hlutverki. „Kvikmyndastjörnur eiga
það til að vera alltaf að leika sig
sjálfar, eins og t.d. Bruce Willis og
Mel Gibson, sama hver myndin er.
Það virkar. Grínistar eiga líka auð-
veldara uppdráttar í Bandaríkjunum
vegna þess að þar er allt fjármagnið
og tækifærin því miklu fleiri. Kost-
irnir við að vinna þar eru því margir.
Vissulega er heilmikið af drasli
framleitt þar vestra en það sem er
gott er virkilega gott. Enda hlýtur
það að fara svo þegar allt þetta
magn er framleitt.
Það er bara rökrétt
að álykta sem svo
að af 100 gam-
anþáttum fram-
leiddum vestra séu
þeir bestu betri en
þeir besti í hópi 20
þátta sem fram-
leiddir eru á Bret-
landi.“
Kvikindið
Coogan
Á háskólaárum
sínum í Manchester
segist Coogan hafa
stundað Haçienda-
klúbbinn grimmt en
stemmningin þar er
eitt af meginvið-
fangsefnum 24 Hour Party People.
Hann þekkti meira að segja Tony
Wilson, áður en hann tók að sér að
leika hann: „Við sáum saman um
sjónvarpsþátt fyrir áratug og við
kynntumst nokkuð vel þá.“ Þegar
Winterbottom hafði samband við
Coogan og bað hann um að leika
Wilson segist Coogan hafa verið tví-
stígandi: „Ég spuðri strax hvort
enginn annar hefði áhuga á hlut-
verkinu því mér fannst ég eiginlega
þekkja manninn og viðfangsefnið of
vel.“
Það er alkunna hversu illa liðinn
Wilson er í heimabyggð sinni og ná-
grenni hennar en hvaða skoðun
hafði Coogan á honum áður en hann
tók að sér hlutverkið?
„Tony Wilson er náttúrlega nett
fífl,“ segir Coogan en sér síðan að
sér. „Nei annars, það er bara ekki
rétt. Þetta er bara eitthvað almenn-
ingsálit sem hefur myndast á hon-
um. Þegar ég var yngri sá hann um
tónlistarþætti í sjónvarpinu. Bróðir
minn var alltaf í einhverjum hljóm-
sveitum (Martin Coogan, aðalsöngv-
ari og lagahöfundur í The Mock
Turtles sem átti einn smell, „Can
You Dig It“, árið 1990) og við fylgd-
umst grannt með því hvað Wilson
spilaði og hann spilaði aldrei bróður
minn og við hötuðum hann fyrir það.
En hann er náttúrlega stórmerki-
legur náungi þótt öllum hafi fundist
hann fífl. Ég held þó að tímans rás
hafi verið honum hliðholl því fleiri og
fleiri eru farnir að átta sig á hvað
hann gerði í raun mikið fyrir breskt
tónlistarlíf og ímynd Manchester-
borgar. Hann hefur alltaf verið ótrú-
lega frjór og athafnasamur en bisn-
issmaður er hann enginn og það er
alltaf að koma honum í koll.“
Coogan segist hafa nálgast hlut-
verk Wilsons mjög varlega, mark-
miðið hafi aldrei verið að aflífa
manninn. „Vissulega var samt ekki
hjá því komist að gera hann hlægi-
lega fáránlegan á stundum því, svo
hégómagjarn og sjálfelskur er hann
að eðlisfari.“
Þegar Coogan var í uppistandinu
átti hann líka til að herma eftir Tony
Wilson og hann segir það hafa
örugglega nýst sér eitthvað þótt
hann hefði nú lagt frekari áherslu á
að ná rétta fasinu og klæðaburð-
inum, því hann hafi alltaf þótt afar
afgerandi.
„Annars þurfti ég að eyða ótrú-
lega litlum tíma í að búa til per-
sónuna vegna þess að Tony er sjálf-
ur búinn að eyða hálfri öld í að
fullskapa hana. Þegar hann spurði
mig eitt sinn hvernig ég ætlaði að
leika hlutverkið, svaraði ég að það
myndi innihalda 70% af Tony Wilson
og 30% af Steve Coogan. Hann hafði
voðalegar áhyggjur, í ljósi þess að ég
er alltaf í gríninu, að ég ætlað að
gera hann að algjöru fífli en mér
tókst að sannfæra hann um að það
hvarflaði ekki að mér. Og ég held
hann hafi keypt það,“ segir Coogan
kvikindislega og kímir.
Persónur og leikendur. Tony Wilson (t.h.) og
Steve Coogan saman á tökustað og sá fyrrnefndi
lætur ljós sitt skína – aldrei þessu vant.
skarpi@mbl.is