Morgunblaðið - 22.09.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 SUNNUDAGUR 22. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
HLÍÐARHJALLI 27 KÓPAVOGI
OPIÐ HÚS
Í dag milli 13:00 - og 16:00 er þetta glæsilega einbýli til sýnis. Það
er einstaklega vel skipulagt og er mjög vel staðsett neðan við götu. 5
svefnherb. Húsið er mikið endurnýjað m.a. nýtt eldhús og massivt
parket. Stór sólpallur með heitum potti. Fallegt útsýni. Verð 32 millj-
ónir. Þetta er vandað hús sem vert er að skoða.
Bæjarhrauni 10 • Hafnarfirði
Nýkomnar í sölu á þessum frábæra út-
sýnisstað vel skipulagðar 2ja, 3ja og 4ra
herb. íbúðir (með bílskúr) í 12 íbúða,
klæddu, litlu fjölbýli. Íb. afh. fullbúnar án
gólfefna í des. 2002. Tvennar svalir. Sér-
inng. Einstakt útsýni. Traustur verktaki.
Teiknað af Sigurði Þorvarðarsyni. Nánari
uppl. og teikn. á skrifst. Hraunhamars.
ÞRASTARÁS 14 - HF - NÝJAR ÍBÚÐIR
Vorum að fá glæsil. 3ja og 4ra herb. íbúð-
ir í vönduðu fjölb. á frábærum stað, út-
sýni. Húsið skilast fullbúið að utan og full-
búið að innan, án gólfefna. Lóð frágengin.
Afh. mars/apríl 2003. Verð frá 12,9 millj.
Byggingaraðili Fjarðarmót. Teikningar á
skrifst.
SVÖLUÁS 1 - HF. - NÝJAR ÍBÚÐIR
Glæsilegt, nýtt fjölb. 3ja og 4ra herb.
íbúðir á þessum frábæra útsýnisstað. Af-
hendast fullbúnar án gólfefna. Verð frá
12.150.000. Verktaki: G. Leifsson.
Allar nánari upplýsingar og teikningar á
skrifstofu Hraunhamars.
ÁSLANDSHVERFI
Hafnarfjörður, nýjar íbúðir, frábær útsýnisstaður
ÞRASTARÁS 73 - HF. - NÝTT FJÖLB.
✝ Sveinn SkorriHöskuldsson
prófessor fæddist á
Sigríðarstöðum í
Hálshreppi í Suður-
Þingeyjarsýslu 19.
apríl árið 1930.
Hann lést á Land-
spítalanum – Borg-
arspítala 7. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sólveig Bjarnadótt-
ir húsfreyja, f. 10.
ágúst 1905 í Vatns-
horni, d. 24 júlí
1979, og Höskuldur
Einarsson bóndi og hreppstjóri í
Vatnshorni í Skorradalshreppi, f.
23. nóvember 1906 á Finnstöðum
í Ljósavatnshr. í S-Þing., d. 11.
mars 1981. Sveinn var elstur
fimm systkina. Systkini hans eru:
Sigríður, f. 19. maí 1933, Krist-
jana, f. 12. júlí 1936, Einar Árni,
f. 28. nóvember 1939, og Bjarni
Þormar, f. 19. mars 1943, d. 3.
desember 1979.
Hinn 27. september 1953
kvæntist Sveinn Skorri eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Vigdísi Þor-
móðsdóttur bankafulltrúa og
húsfreyju í Reykjavík, f. 1. júní
1931. Foreldrar hennar voru Þor-
móður Sigurðsson, prestur á
Vatnsenda í Ljósavatnshr. í
S-Þing., f. 30. apríl 1903, d. 26.
mars 1955, og Nanna Jónsdóttir,
f. 7. maí 1907, d. 17. september
horni í Skorradal og ólst þar upp
til fermingaraldurs og fór þá til
mennta. Hann lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri
árið 1950 og MA-prófi í íslenskum
fræðum frá Háskóla Íslands árið
1958. Þá var Sveinn Skorri við
nám í dönskum bókmenntum við
Kaupmannahafnarháskóla árið
1958–1959, nám í enskum bók-
menntum við Manitoba-háskóla í
Winnipeg árið 1960–1961 og nám
í almennri bókmenntasögu og
poetik við Háskólann í Uppsölum
árin 1964–1967. Þá má nefna
rannsóknarstörf við Kaupmanna-
hafnarháskóla, við Manitoba-há-
skóla og í Þýskalandi.
Sveinn Skorri starfaði sem
kennari í íslensku við Iðnskólann
á Akureyri 1949–1950, bókari hjá
fjármálaráðuneytinu 1952–1956,
kennari í íslensku við Hagaskóla,
kennari í íslensku og Íslandssögu
við MR 1959–1960 og 1961–1962
og lektor í íslensku máli og bók-
menntum við háskólann í Uppsöl-
um árin 1962–1968. Hann var
lektor í íslenskum bókmenntum
við Háskóla Íslands 1968–1970 og
prófessor við sama skóla frá
árinu 1970.
Sveinn Skorri gegndi fjölda
trúnaðarstarfa tengdra starfi
sínu. Eftir hann liggja nokkrar
fræðibækur auk þess sem hann
stjórnaði útgáfu fjölmargra rita.
Síðustu árin hefur hann unnið að
verki um ævi og störf Gunnars
Gunnarssonar rithöfundar.
Útför Sveins Skorra Höskulds-
sonar fer fram frá Hallgríms-
kirkju á morgun, mánudaginn 23.
september, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
1976. Börn Sveins og
Vigdísar eru: 1) Þor-
móður, f. 5. júní 1953,
arkitekt í Reykjavík,
kona hans er Sigríður
Hjörleifsdóttir, f. 5.
júlí 1954, félagsráð-
gjafi. Börn þeirra eru
Vigdís, f. 10. apríl
1979, og Hjörleifur
Skorri, f. 13. ágúst
1984. 2) Höskuldur, f.
26. júlí 1954, arkitekt
í Reykjavík, kona
hans Helena Þórðar-
dóttir, f. 14. febrúar
1961. Börn þeirra eru
Sveinn Skorri, f. 22. september
1987, og Sólveig Lóa, f. 22. mars
1995. 3) Ásgerður, f. 6. júlí 1964,
íslenskufræðingur í Reykjavík,
maður hennar Hallgrímur Óli
Hólmsteinsson, f. 3. desember
1965, viðskiptafræðingur. Sonur
þeirra Hólmsteinn Skorri, f. 17.
ágúst 2000. Börn Ásgerðar frá
fyrra hjónabandi eru Valgerður
Arnardóttir, f. 2. janúar 1983, og
Guðmundur Örn Arnarson, f. 17.
apríl 1986. 4) Gunnhildur, f. 27.
apríl 1967, lífefnafræðingur í
Garðabæ, maður hennar Svan-
björn Thoroddsen, f. 3. septem-
ber 1965, hagfræðingur. Synir
þeirra eru Ásgeir Skorri, f. 20.
mars 1990, og Tryggvi, f. 24.
febrúar 1992.
Sveinn Skorri fluttist með for-
eldrum sínu á fjórða ári að Vatns-
Heimurinn verður mér aldrei sam-
ur. – Þessi tilfinning greip mig sterkt
þegar mér var tilkynnt lát Sveins
bróður míns. Sigga, segðu okkur frá
því í gamla daga, þegar þið pabbi vor-
uð lítil, sögðu synir Sveins við mig
fyrir röskum 40 árum heima í Vatns-
horni, þegar þeir voru þar í sumar-
dvöl hjá afa og ömmu. Þá átti ég að
rifja upp minningar frá bernsku okk-
ar systkina í gömlu torfbaðstofunni. Í
þá daga var stóri bróðir áberandi
persóna í mínum heimi. Ég var fjög-
urra ára um vorið þegar smiðirnir
komu og fyrir jól vorum við flutt í
nýja húsið. Það þykir ef til vill ekki
líklegt að ég muni margt frá þeirri tíð
en svo finnst mér samt vera.
Í dag er ég ein um að minnast
þeirrar stundar er minn stóri bróðir
las fimm ára gamall fyrir prestinn,
séra Eirík Albertsson. – Já, hve von-
laust mér var að ná nokkurn tíma
með tærnar þangað sem hann hafði
hælana. Því að þá gat ég ekki einu
sinni sagt nafnið mitt. Ég man hann
sem fráan smala, hlaupa heim skóg-
arbrúnirnar að vorlagi á sundskýlu
einni fata. Man veturinn sem hann
var síðast heima eftir gagnfræðapróf
í Menntaskólanum á Akureyri. Þá
stundaði hann skíðagöngu ef færi gaf.
Man hann fara ferðir upp á Hnjúka
og sveifla sér í svigi ofan brekkurnar.
Þetta var upplyfting frá gegningun-
um. Man hann standa við slátt á
túninu dag eftir dag og skella sér til
sunds í ána eftir vinnutíma að kvöldi
hvernig sem viðraði. – Og pabbi
sagði: „Hvað ætli væri sagt ef ég færi
svona með hann Gamla-Jarp?“ Það
var hraustur dráttarhestur.
„Hann er svo slitviljugur, hann
Sveinn,“ sagði amma, Sigríður, oft.
Sveinn varð snemma læs og gleypti í
sig fróðleik af bóklestri, svo sem Ís-
lendingasagna. Tók fullnaðarpróf
barna, eins og það hét þá, 13 ára. Inn-
tökupróf í MA 1944 sama vor og hann
fermdist. Honum datt í hug að hætta
í skóla eftir gagnfræðapróf og snúa
sér að búskap. Þess vegna var hann
heima veturinn 1947–48 og síðast
sumarið 1948 við heyskap, þá 18 ára.
Glögg er minningin um einn hey-
bandsdag frá því sumri. Það var hey,
um alla Fit og Mjóanesið, í yfir-
breiddum sætum. Þetta var smágert
hey og þungt í sér því að þessir bakk-
ar voru slegnir á hverju sumri. Nú
rann upp sólfagur bindingsdagur.
Sveinn batt, ég bar á reipin og hélt
við hagldir. Kristjana hreinsaði rök.
Einar flutti heim á þremur hestum og
reið Rauðtola sínum. Pabbi tók á móti
við hlöðuna. Man kapp Sveins þennan
dag. Það var ekki bara að hann byndi,
heldur sveiflaði hann þessum bögg-
um á klakk, „lét upp“ eins og það
heitir. Hann batt 82 hestburði þenn-
an dag. Það var fyrir strengileg boð
pabba að þá var hætt. Ég man hvað
Svein langaði að fylla hundraðið. Það
var til þurrt hey í sætum til þess en
pabba þótti nóg að gert. Taldi sem
rétt var að við værum aðeins óharðn-
aðir unglingar og búin að gera vel
þann daginn.
Þótt leiðir skildi og ólíkar aðstæður
tækju að móta okkur ræktum við
ætíð okkar systkinasamband. Oft
stóð ég uppi í hárinu á honum eftir
mætti og gagnrýndi hann harðlega
en hann erfði það aldrei við mig. Ég
naut vináttu við þau hjón bæði því að
Vigdís var skólasystir mín í kvenna-
skólanum á Hverabökkum. Dvaldi til
dæmis hjá þeim vikutíma eftir
sjúkrahúsdvöl 1983. Margt bar á
góma í spjalli okkar systkina.
Hvað sárast sakna ég þó símtal-
anna. Held það samband hafi verið
okkur báðum kær gleðigjafi. Um það
leyti sem hann var að skrá minninga-
bók sína Svipþing hringdi hann
stundum og las mér glefsur. Ég átti
að gera athugasemdir ef mér þætti
ástæða til. Handritið sendi hann mér
til yfirlestrar. Ég sparaði ekki út-
strikanir og aðfinnslur. Man hann
segja: „Ég tek allt til greina sem þú
segir, Sigríður mín,“ eða „ég geri
ekkert með það sem þú segir, Sigríð-
ur,“ og það held ég að hafi verið
sönnu nær. Mér þótti honum hætta
til að færa í stílinn og ýkja um of. Sem
dæmi um vínhneigð Bjarna afa þótti
mér þessi draumsýn hans að afi hefði
fólgið vínflöskur undir mosaþúfum í
Vatnshornshlíð fráleit. Svo var það
eitt sumarið að skógræktarfólk í
Borgarfirði fékk hann til að vera leið-
sögumann á göngu um hlíðina. Þá
hringdi hann til mín á eftir og sagði:
„Jæja, Sigríður mín, nú þýðir ekkert
fyrir þig að segja mig ljúga lengur.“
Nú, nú og hverju nú. Þá tjáði hann
mér að nú væri hann búinn að segja
svo mörgum þessa víngeymslusögu
að ég kæmist ekki yfir að vefengja
það. „Jæja, bróðir góður, það breytir
samt ekki því að ég er jafn viss um að
ef einhvern tíma skyldi finnast eðal-
vín í glæstum umbúðum við rætur
trjánna þarna í hlíðinni, þá væru það
dreggjar frá þinni tíð en ekki afa.“ Þá
hló hann sposkur við tilsvari mínu.
Þegar ég nú renni huganum yfir
lífshlaup bróður míns verður mér
hugstæðast hve sterkur hann var
þegar á reyndi. Hvað vel hann studdi
pabba þegar mamma háði sína hinstu
glímu við illvígan sjúkdóm og hvernig
hann reyndist mágkonu okkar þegar
yngsti bróðir okkar dó.
Ég kveð góðan bróður með sárri
eftirsjá og alúðarþökk. Veit að hann
lifir í verkum sínum og afkomendum.
Veit að umhugsun um hann mun ætíð
efla mér styrk.
Votta samhug öllum þeim er
sakna.
Sigríður Höskuldsdóttir.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast afa míns, sem nú er látinn. Í
mínum huga var hann hinn dæmi-
gerði afi, sem ætíð var tilbúinn að
leiðbeina mér um reglur lífsins og til-
veruna. Það var í raun ekki mjög flók-
ið í hans huga. Hann sagði að ég ætti
að stunda námið vel og vera heiðar-
legur og góður þjóðfélagsþegn, ef svo
væri, þá hefði vel tekist til og mér
myndi vegna vel í lífinu.
Hann var mér góður og hlýr,
studdi mig og hjálpaði. Við systkinin,
ég og Sólveig Lóa, áttum margar
góðar stundir hjá honum og ömmu
Dísu í Grænuhlíðinni og gott var að
koma þangað eftir skóla, en þaðan
voru þau nýlega flutt að Kórsölum í
Kópavogi. Hann kallaði mig alltaf
„nafni minn“ og margar gleðistund-
irnar áttum við saman. Man ég eftir
þeim mörgu dögum þegar ég var með
honum uppi í Skorradal. Þá var alltaf
gott veður og ég fékk að fara með
honum og pabba út á bátnum hans og
vitja um silunginn í netunum, „ná sér
í soðið“, eins og hann kallaði það. Þá
var hann ávallt klæddur í lopapeysu
og með lopahúfu með plastpoka inn-
anundir svo kríurnar gætu ekki
goggað í hausinn á honum. Þegar við
vorum búnir að róa dálítið út á vatnið
man ég að hann leit oft inn dalinn
sinn, Skorradalinn, svona rétt til þess
að sjá hvort allt væri ekki eins og það
ætti til sín að vera. Stundum sagði
hann þá: „Hvað heldurðu að hún Sig-
ríður amma mín myndi segja, ef hún
gæti séð dalinn núna, fullan af sum-
arbústöðum?“ Síðan var farið með sil-
unginn upp í Skorraskjól og hann
borðaður strax með graslauk í smjöri
og nýjum kartöflum. Eða þegar við
frændurnir, Hjölli og Gummi, tókum
upp kartöflur með honum sl. haust.
Einu sinni, þegar ég var lítill, kom
hann frá útlöndum og hafði keypt
handa mér bangsa, sem ég skýrði
auðvitað „Afi“. Mér hefur alltaf þótt
vænt um þennan bangsa og ætla að
geyma hann sem eina af mörgu góðu
minningunum um afa Skorra. Gaman
þótti mér að hlusta á afa segja sögur
frá liðnum tíma þegar hann var ung-
ur og frá fólkinu, sem hann hafði um-
gengist á sínum æskuárum. Hann
sagði svo skemmtilega frá og þá voru
stundirnar oft fljótar að líða.
Alltaf var afi mér hjálplegur í námi
þegar ég leitaði til hans og benti mér
á góðar bækur og ljóð fyrir skóla-
verkefni.
Þytur óséðra vængja
fer um rökkvaða sál mína
eins og rautt ljós
Í nótt mun ég sofa
undir sjöstirndum himni
við hinn óvæða ós.
Meðan rödd þín flýgur
upp af runni hins liðna
eins og rautt ljós.
(Steinn Steinarr.)
Elskulegi afi minn, fyrir þetta allt
vil ég þakka og veit ég að við Sólveig
Lóa munum alltaf sakna þín. Nafni
minn.
Sveinn Skorri Höskuldsson.
„Þú skrifar nú fallega um mig, þeg-
ar ég dey,“ er sagt djúpri hljómþýðri
röddu, framburðurinn er þingeyskur,
með rammíslenskum áherslum og
þögn af hæfilegri lengd fylgir á eftir:
Sveinn Skorri móðurbróðir situr í
stól við arin sem logar í mjúkri birtu
og slær gullnum blæ á glös á gnægta-
borði þeirra Grænuhlíðarhjóna. Vig-
dís tekur þátt í umræðunni en er jafn-
framt á ferðum á milli eldhúss og
stofu og sér um að öllum líði vel, jafnt
til líkama og sálar. Húsbóndinn helg-
ar sig andanum, enda lét Óðinn sér
nægja við öl eitt gleðjast. Ég reyni að
dreifa umræðunni um mín tilvonandi
skrif, en tek undir að auðvitað þurfi
SVEINN SKORRI
HÖSKULDSSON