Morgunblaðið - 03.10.2002, Page 46

MINNINGAR
46 FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Dagbjörg Þórar-insdóttir fæddist
í Reykjavík 30. júní
1916. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 24. september
síðastliðinn. Dag-
björg var dóttir
hjónanna Sólveigar
Júlíönnu Bergsveins-
dóttur, húsfreyju,
saumakonu og fisk-
verkakonu, f. 1891 í
Mjóafirði, og Þórar-
ins Ástráðs Sæ-
mundssonar, vél-
smiðs og járnsmiðs, f.
á Ísafirði 1888. Systkini Dag-
bjargar eru Ólafur Sigurðsson,
sammæðra, f. 1910, d. 1996, og
Ásta Þórarinsdóttir, f. 1913, d.
1997, Sæmundur Þórarinsson, f.
1920, d. 1988, og Sigurberg Þór-
arinsson, f. 1920, búsettur í
Reykjavík. Hinn 14. desember
1935 giftist Dagbjörg manni sín-
um, Ásgeiri V. Björnssyni versl-
unarmanni, f. í Reykjavík 13. febr-
úar 1914, d. 22. febrúar 2002.
Foreldrar hans voru hjónin Ingi-
björg Oddsdóttir húsfreyja, f. að
Hliði í Garðahverfi 20. september
1883, og Björn Sigurðsson tré-
smiður, f. í Hróarshjáleigu í
Skagafirði 14. september 1874.
Börn Dagbjargar og Ásgeirs eru:
1) Björn Ingi, skrifstofustjóri hjá
Einari Farestveit og Co., f. 18.
febrúar 1934, d. 1977. Maki Jó-
hanna Steindórsdóttir sjúkraliði,
f. 1941. Barn, Ragnheiður Birna
tölvunarfræðingur, f. 1974. Þrjú
fósturbörn, Ómar læknir, f. 1957,
Leifur framkvæmdastjóri, f. 1960,
og Hekla Björk starfsstúlka, f.
1963. 2) Ásgeir Þórir, vélfræðing-
ur hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli,
f. 8. mars 1937. Maki
Guðrún Erlendsdótt-
ir húsmóðir, f. 1935.
Börn, Ásgeir Er-
lendur, líffræðingur
og húsasmiður, f.
1965, og Sólveig Júl-
íanna, húsmóðir og
nemi í Kennarahá-
skóla Íslands, f.
1966. 3) Sólveig Ásta
leikskólakennari, f.
3. júlí 1942. Maki,
Sigurður Guð-
mundsson bygginga-
tæknifræðingur, f. 1938. Börn,
Ásgeir Valdimar bifvélavirki, f.
1962, Dagbjörg Birna barnageð-
læknir, f, 1964, og Marta Dögg
leikskólakennari, f. 1971. 4)
Bjarni Sigurður hæstaréttarlög-
maður, f. 22. júlí 1948. Maki, Sig-
ríður Petra Friðriksdóttir, jarð-
fræðingur og framhaldsskóla-
kennari, f. 1949. Börn, Guðrún
Björk héraðsdómslögmaður, f.
1972, og Friðrik Örn lögreglu-
maður, f. 1977. Afkomendur Dag-
bjargar og Ásgeirs eru tuttugu og
þrír.
Dagbjörg ólst upp í Vesturbæn-
um og var því borin og barnfædd
Reykvíkingur. Hún var húsmóðir
en starfaði við ræstingar hjá Flug-
félagi Íslands á árunum 1957 til
1975 og síðan hjá leikskólanum
Álftaborg um árabil. Dagbjörg
bjó lengst af í Stigahlíð 14 í
Reykjavík, eða þar til hún fluttist
að Hrafnistu í Hafnarfirði ásamt
manni sínum árið 2001.
Útför Dagbjargar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Þú hafðir fagnað með gróandi grösum
og grátið hvert blóm, sem dó.
Og þér hafði lærst að hlusta uns hjarta
í hverjum steini sló.
Og hvernig sem syrti, í sálu þinni
lék sumarið öll sín ljóð,
og þér fannst vorið þitt vera svo fagurt
og veröldin ljúf og góð.
Samt vissirðu að Dauðinn við dyrnar beið.
Þig dreymdi að hann kæmi hljótt
og legði þér brosandi hönd á hjarta.
Svo hvarf hann, en ljúft og rótt
heyrðirðu berast að eyrum þér óm
af undursamlegum nið.
Það var eins og færu þar fjallasvanir
úr fjarlægð með söngvaklið.
Og dagurinn leið í djúpið vestur,
og Dauðinn kom inn til þín.
Þú lokaðir augunum – andartak
sem ofbirta glepti þér sýn.
Og um varir þér brá fyrir brosi þeirra,
sem bíða í myrkrinu og þrá
daginn – og sólina allt í einu
í austrinu rísa sjá.
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnígandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti, hver bæn þín var orðin
að blómum við fótskör hans.
Hann tók þig í fang sér og himnarnir hófu
í hjarta þér fagnandi söng.
Og sólkerfi daganna svifu þar
um sál þína í tónanna þröng.
En þú varst sem barnið, er beygir kné
til bænar í fyrsta sinn.
Það á engin orð nógu auðmjúk til,
en andvarpar: Faðir minn!
(Tómas Guðmundsson.)
Kæra tengdamóðir, vinkona og
amma: Þakka þér allt það góða sem
við höfum átt saman í gegnum árin.
Vertu sæl að sinni,
Jóhanna og Björk.
Fyrstu kynni mín af tengdamóður
minni, Dagbjörgu eða Döggu eins og
hún var alltaf kölluð, voru fyrir fjöru-
tíu árum er ég kom fyrst á heimili
þeirra hjóna í Stigahlíðinni. Þar var
mér strax tekið af þeirri vinsemd og
hlýju er einkenndi allt okkar sam-
band síðan. Dagbjörg var mikil fjöl-
skyldukona og lét sér annt um hag
þeirra sem næst henni stóðu. Henni
var mikið í mun að börnum hennar
og barnabörnum vegnaði sem best í
lífinu og lagði sitt af mörkum til að
svo mætti verða.
Eftir að við Sólveig dóttir hennar
stofnuðum heimili var ávallt mikill
samgangur milli fjölskyldna okkar
og eftir að barnabörnin og barna-
barnabörnin litu dagsins ljós leið
varla sá dagur að ekki væri komið við
í Stigahlíðinni. Þegar fram liðu
stundir ávann ég mér hjá henni tit-
ilinn uppáhaldstengdasonurinn, en
Sólveig kona mín var einkadóttir
þeirra hjóna þannig að samkeppnin
um titilinn var ekki mikil.
Margs er að minnast frá liðnum
tímum, s.s. ferðalögum innanlands
og utan sem við fórum saman, ásamt
samverustundum í sælureit fjöl-
skyldunnar í Kjósinni.
Þeim hjónum var það mikið kapps-
mál að geta verið sem lengst á heimili
sínu í Stigahlíðinni, en þar kom að
heilsunni fór að hraka og elli kerling
sótti á. Það var þeim því mikið
ánægjuefni er þau fengu inni á
Hrafnistu í Hafnarfirði, en þar nutu
þau umönnunar aldeilis frábærs
starfsfólks sem hér eru færðar alúð-
arþakkir frá fjölskyldunni. En dvölin
varð skemmri en vonir stóðu til því
Ásgeir tengdafaðir minn lést nú í
febrúar á þessu ári.
Eftir það má segja að lífslöngun
Dagbjargar hafi smám saman fjarað
út, enda þau hjónin búin að arka ævi-
veginn saman í sjötíu ár.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Döggu minni samfylgdina með von
um að hún hitti Geira sinn á nýjum
slóðum.
Þinn tengdasonur,
Sigurður.
Þá hefur hún elsku amma kvatt
þessa tilveru og er komin til hans afa
sem kvaddi okkur fyrr á þessu ári.
Hún amma náði 86 ára aldri og var
haldið upp á afmælið hennar í Kjós-
inni sl. sumar þar sem hún naut sín
vel innan um fólkið sitt og við öll eig-
um margar góðar minningar. Hún
var nokkuð spræk þá en skrokkurinn
var löngu farinn að gefa sig svo vilja-
styrkur hennar bar hana áfram sem
svo oft áður.
Amma og afi voru alla tíð stór hluti
af lífi okkar barnabarnanna. Sam-
gangur var mikill allt fram á síðasta
dag og heimili þeirra okkur ávallt op-
ið. Síðustu sporin sín nutu þau
umönnunar á Hrafnistu í Hafnarfirði
og lofuðu þau bæði starfsfólkið þar
mikið, enda mjög vel hugsað um þau.
Hún amma var dugleg að monta
sig af okkur og sagði öllum sem
heyra vildu frá því hvernig ég kom í
heiminn. Hún hafi nú næstum fengið
hjartaáfall er hún tók óvænt á móti
mér í rúminu sínu. Fyrir vikið var ég
nefnd eftir henni og átti hún að sjálf-
sögðu alltaf stóran hluta í mér.
Eftir að afi dó í febrúar síðastliðn-
um átti amma erfitt, enda ekki skrýt-
ið, eftir 70 ára hjónaband, að finnast
tómlegt án hans. Ég náði að tala við
hana og kveðja hana vel, áður en ég
hélt utan í stutt frí fyrir þremur vik-
um. Ræddum við þá að hverju
stefndi og sagði hún mér að hún
hræddist ekki dauðann og væri tilbú-
in að kveðja. Hafi hún þökk fyrir allt
það góða sem hún hefur gefið okkur.
Dagbjörg Sigurðardóttir.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast hennar ömmu minnar, Dag-
bjargar Þórarinsdóttur, sem lést
núna fyrir fáeinum dögum. Andlát
hennar vekur einnig minningar um
andlát afa míns, Ásgeirs V. Þórarins-
sonar, eiginmanns hennar, sem lést í
febrúar síðastliðnum. Aðeins liðu um
sjö mánuðir á milli þess sem afi minn
dó og að hún amma mín ákvað að
fylgja honum. Í raun má segja að afi
hafi þó fylgt henni til æviloka, þar
sem andi hans var henni ávallt ná-
lægur, en hennar raunveruleiki var
þessa síðustu mánuði ekki alveg allt-
af sá sami og okkar hinna.
Fyrir um það bil einu og hálfu ári
voru þau hjónin svo heppin að geta
flutt úr Stigahlíðinni, þar sem þau
höfðu lengst af haldið heimili, og á
Hrafnistu í Hafnarfirði, þar sem þau
nutu góðrar þjónustu á ævikvöldinu.
Þar sem afi minn hafði alla tíð verið
mikill unnandi málaralistarinnar og
verið þeirrar gæfu aðnjótandi að
þekkja marga gömlu meistarana per-
sónulega átti hann allgott safn verka
eftir þá. Það var afa og ömmu mik-
ilvægast við flutningana á Hrafnistu
að geta haft sem flest af málverk-
unum sínum uppi í herbergi sínu.
Málverkin mynduðu grunninn að því
að breyta litlu og látlausu herbergi á
stóru hjúkrunar- og elliheimili í
heimili þeirra. Ég hafði alltaf vitað
hversu mikið hann afi minn mat mál-
verkin sín, en það kom mér aftur á
móti á óvart hvað þessi málverk áttu
eftir að spila stórt hlutverk í lífi
ömmu minnar þennan tíma sem hún
bjó á Hrafnistu. Þannig leyndi sér
ekki hversu stolt hún var af málverk-
unum, þegar hún sagði okkur frá
undrun starfsfólks og annarra heim-
ilismanna á Hrafnistu þegar þeir
komu í heimsókn í herbergið þeirra
afa og fundu þar málverk gömlu
meistaranna. Þá fannst mér einnig,
eftir að afi var farinn, að andi hans
fylgdi þessum málverkum og hjálp-
aði þannig ömmu minni, svo og okkur
hinum, að finna návist hans. Þess var
því gætt, þegar amma mín lagðist inn
á hjúkrunardeild, að málverkin
fylgdu henni þangað og trúi ég því að
þau hafi létt henni lundina eftir að
hún varð rúmföst.
Elsku amma, nú hittir þú aftur
hann afa. Veit ég að hann mun taka
vel á móti þér. Blessuð sé minning
ykkar.
Guðrún Björk.
Nú hefur hún amma kvatt okkur
og er farin til hans afa. Það eru
blendnar tilfinningar sem bærast
með okkur því andlát hennar markar
óneitanlega ákveðin tímamót í lífi
fjölskyldunnar. Amma var sátt við að
deyja. Hún var orðin bæði gömul og
slitin og hafði fyrir löngu skilað sínu,
en umfram allt saknaði hún afa.
Amma og afi kynntust mjög ung,
hófu fljótlega sambúð og eignuðust
börn og buru, eins og segir í þulunni.
Þegar afi kvaddi okkur í febrúar sl.
hafði sambúð þeirra því varað í rétt
tæp sjötíu ár. Þau voru ákaflega sam-
rýnd hjón og höfðu í gegnum tíðina
deilt gleði og sorgum. Eftir að afi dó
var amma ákaflega einmana og hún
hafði oft á orði að hún tryði ekki að
hann skyldi fara og skilja hana svona
eina eftir. Þrátt fyrir að við reyndum
að líta til hennar nær daglega og
stytta henni stundir tókst okkur eng-
an veginn að fylla það skarð sem
hann skildi eftir sig í lífi hennar.
Amma var mikil fjölskyldukona
sem hugsaði vel um sína og það
reyndist oft gott að eiga hana að.
Þegar ég var yngri dvaldi ég gjarnan
í góðu yfirlæti hjá ömmu og afa í
Stigahlíðinni. Þá gættu þau mín og
hugsuðu vel um mig. Þegar ég eltist
hélt ég áfram að venja komur mínar í
Stigahlíðina og þegar halla fór undan
fæti hjá þeim urðu ákveðin hlut-
verkaskipti hjá okkur og mér gafst
tækifæri til að launa þeim uppeldið
og hugsa um þau í staðinn.
Fyrir einu og hálfu ári fluttu þau
amma og afi á Hrafnistu í Hafnar-
firði þar sem þau nutu umönnunar og
hlýju frábærs starfsfólks allt þar til
yfir lauk. Kunnum við fjölskyldan
starfsfólki Hrafnistu í Hafnarfirði
bestu þakkir fyrir alla umhyggjuna í
þeirra garð.
Kysstu afa frá mér, ykkar „fóst-
urdóttir“
Marta Dögg.
Ósköp þykir mér stutt síðan ég sat
og skrifaði minningargrein um hann
afa minn. Líklega var ekki við öðru
að búast, eins samrýnd og þau voru.
Þrátt fyrir það mun ég sakna þeirra
beggja óendanlega mikið.
Margar eru góðu stundirnar sem
ég átti með ömmu minni og afa.
Amma mín var fjölskyldumanneskja
og sá til þess að halda fjölskyldunni
saman. Stundum var talað um að afi
sæi um tengslin ,,út á við“ en amma
,,inn á við“. Oft kom fjölskyldan sam-
an á sunnudögum og var þá amma í
essinu sínu að hafa allt fólkið sitt hjá
sér. Líklega átti ég bestu stundirnar
þó með ömmu minni þegar ég var í
MH. Eftir því hvernig stundataflan
mín raðaðist var haldið í hádeginu til
ömmu og afa í mat. Þar sátum við
þrjú saman og spjölluðum og að
matnum loknum lagði afi sig á meðan
ég og amma sátum í stofunni og
spjölluðum. Ef tími gafst héldum við
af stað yfir til Ástu frænku, systur
ömmu, sem bjó svo til í næsta stiga-
gangi. Var þá Ásta búin að hita
vöfflujárnið, tilbúin með eitthvert
góðgæti handa mér og ömmu, og var
þar setið og spjallað um heima og
geima. Oft kom ég illa södd í skólann
eftir allan þennan mat en ánægð eftir
samveruna með þeim systrunum.
Síðustu árin voru henni ömmu
minni erfið; heilsuleysi og minnistap
þjáðu hana en þrátt fyrir það hélt
hún hinum góða húmor og gat alltaf
gert að gamni sínu. Núna, þegar
maður eldist, sér maður hversu dýr-
mætar þessar stundir voru með
ömmu og afa. Okkur afkomendunum
hefur reynst það gott veganesti að
hafa fylgst með ömmu og afa og
hversu ánægð þau voru saman. Í þau
næstum 70 ár, sem þeirra sambúð
stóð, gátu þau varla séð hvort af
öðru. Andlát afa míns var því ömmu
töluvert áfall, þrátt fyrir að hún
reyndi að vera glöð og ánægð. Fjöl-
skyldan sá þó hvernig heilsa hennar,
smátt og smátt, þvarr og huggum við
okkur við það að nú eru þau saman á
ný. Viljum við aðstandendur þakka
starfsfólki Hrafnistu í Hafnarfirði
fyrir frábæra umönnun.
Ragnheiður og Ólafur.
DAGBJÖRG
ÞÓRARINSDÓTTIR
✝ Jóhannes Björns-son fæddist að
Goðdölum í Lýtings-
staðahreppi í Skaga-
firði hinn 8. septem-
ber 1925. Hann lést á
Sjúkrahúsi Keflavík-
ur 21. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Oddný
Jónsdóttir frá Bólu í
Skagafirði og Björn
Einarsson frá Goð-
dölum í Skagafirði.
Systkini Jóhannesar
voru Rut Björnsdótt-
ir, Einar Björnsson,
Steinunn Björnsdóttir og Erla
Björnsdóttir.
Jóhannes kvæntist Ingileifu Að-
alheiði Kristjánsdóttur og áttu
þau saman þrjú börn: Kristján Jó-
hannesson, Oddnýju Sigrúnu Jó-
hannesdóttur og Jón Má Jóhann-
esson. Með síðari eiginkonu sinni,
Jensínu Waage, átti
hann Berghildi Jó-
hannesdóttur. Með
núverandi sambýlis-
konu sinni, Helgu
Björnsdóttur, átti
hann Einar Örn Jó-
hannesson auk þess
sem hann og Helga
ólu upp son Helgu,
Hrafn Helgason.
Barnabörn Jóhann-
esar eru Inga Sif
Kristjánsdóttir,
Kristján Freyr Krist-
jánsson, Eva Guðrún
Kristjánsdóttir, Sig-
rún Hannesdóttir, Björn Ófeigs-
son, Jón Gestur Ófeigsson, Gunn-
ar Þór Ófeigsson, Eva Lín
Traustadóttir, Heiða Margrét
Traustadóttir, Jón Trausti
Traustason og Ingi Snær Jónsson.
Útför Jóhannesar hefur farið
fram.
Lífsins vegferð liggur milli fæð-
ingar og dauða, þetta er það eina
sem við mannanna börn eigum sam-
eiginlegt fyrir utan trú, von og vænt-
ingar.
Í upphafi er lífsferðin óskráð sér-
stök saga sem spinnst samkvæmt ör-
lögum, aðstæðum og ákvörðunum
sérhvers manns. Áætlanir eru marg-
ar og fyrirheitin mörg. Sum þessara
fyrirheita tekst að uppfylla, önnur
ekki. Kaflar lífssögunnar eru með
mismunandi forskrift og eru sumir
kaflar stuttir, aðrir langir og inni-
haldið misjafnt. Sögupersónurnar
hafa ólíkt vægi og mismikil áhrif á
daglegt líf söguna alla.
Sumar sögupersónurnar líða hjá
eins og andartak, aðrar eru í mörg-
um köflum. Sumir virðast fá meiri
athygli en aðrir og þótt ástúð og von-
ir séu fyrir hendi er framfylgnin mis-
mikil. Þannig gleymast einir en aðrir
skrifast í marga kafla og virðast eiga
meiri sess í mannsins hjarta ævi-
langt. Og þó er það svo að margt er
það sem ekki kemur fram í dagsins
ljós því það var ekki ritað nema á
minnisblað hugans. Því ástúð og um-
hyggja þess ljósneista sem býr í
hjarta sérhvers manns kemst ekki
alltaf á blað þótt hún sé greypt í sál-
ina.
Kaflar lífssögunnar gátu samt
ekki ekki orðið að sögu nema allt
væri til staðar. Sumt er geymt, ann-
að birt en ekkert gleymt. Allir sem
mótuðu lífið frá upphafi til enda eru
til staðar.
Faðir okkar var sérstakur maður.
Við nutum návistar hans í alltof
stuttan tíma en þótt kærleiksstundir
okkar væru fáar voru þær góðar.
En er það ekki þannig með okkur
öll, við náum ekki að gera allt sem við
óskum eftir og sérhver kafli sögunn-
ar er ekki skrifaður fyrr en hann hef-
ur verið upplifaður og væntingar
verða ekki alltaf eins og kosið er.
Ánægjustundir þær er við eigum
saman greypast í minningu frá
barnsaldri sem minning ástríkis og
gleði.
Þessar ánægjustundir okkar er
við áttum saman eru ósk okkar til
pabba.
Góður guð geymi þig og verndi til
eilífs lífs og friðsældar.
Konu þinni og fjölskyldu flytjum
við fagnaðarerindi Frelsarans um
kærleika, eilíft líf og upprisu.
Börn.
JÓHANNES
BJÖRNSSON