Morgunblaðið - 28.12.2002, Side 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 28. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Látinn er vinur minn
og skátabróðir Níels
Halldórsson. Á þessari
stundu streyma minn-
ingarnar fram í hug-
ann. Það var sumarið
1944 á skátamóti í Leyningshólum í
Eyjafirði að ég leit fyrst augum
þennan stóra mann. Með okkur tókst
strax vinátta. Það er nú einu sinni
þannig að vináttubönd verða mis-
sterk, en frá okkar fyrstu kynnum
hefur sambandið aldrei rofnað og
aldrei borið skugga á. Og skátamótin
urðu fleiri. Í Frakklandi 1947, á
Þingvöllum 1948 og í Noregi 1949.
Alls staðar var Níels Halldórsson sá
sem allir löðuðust að. Hann smitaði
frá sér gleði og kátínu.
Eitt atvik kemur sterkt upp í hug-
ann nú, en það var í okkar fyrstu ferð
til Frakklands. Mótið var haldið rétt
fyrir utan París og var ógleymanleg
upplifun. Gekk þar allt að óskum hjá
okkur Íslendingunum. Í París höfð-
um við fengið inni í auðum vörusýn-
ingarskálum. Lestarsamgöngur
JAKOB NÍELS
HALLDÓRSSON
✝ Jakob Níels Hall-dórsson fæddist
á Akureyri 15. júlí
1924. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 14.
desember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Akureyrar-
kirkju 27. desember.
voru greiðar inn í borg-
ina og máttum við nýta
okkur það og fórum út
fyrsta kvöldið.
Akureyringarnir
héldu hópinn og við Ís-
firðingarnir sömuleiðis
og áttum við að koma
heim kl. 22. Okkur varð
á að koma 30 mín. of
seint.
Akureyringarnir
höfðu lent á röngum
lestarpalli en við Ísfirð-
ingarnir álpast inn á of
langa bíómynd. Straffið
var tilkynnt um morg-
uninn og refsingin var stofufangelsi
til kl. 2. Þetta var okkur mikið áfall.
Þá tók Nelli að syngja „Ég var færð-
ur í fangelsi að morgni,“ og fljótlega
var tekið hressilega undir og hávaði
af því nokkur í skálunum. Stjórnend-
ur styttu refsinguna umsvifalaust úr
fjórum tímum í tvo. Þá komumst við
niðrí miðborg. Mikil stemmning
skapaðist í Gallerie Lafayette í
kringum stráhattakaup og styttur af
„Naflajóni“. Þannig var alltaf eitt-
hvað skemmtilegt að gerast í kring-
um Nella.
Uppúr 1952 átti ég oft leið til Ak-
ureyrar vegna starfa minna. Vann
Nelli þá hjá Sælgætisgerðinni Flóru
í Gilinu og framleiddi m.a. brjóstsyk-
ur. Seinna starfaði hann hjá verð-
lagseftirlitinu og dreg ég í efa að
fundist hafi skemmtilegri „verðlags-
eftirlitsmaður“. Einni lítilli skemmti-
ferð man ég eftir frá þessum árum
en þá bauð hann mér með sér í stór-
hríð upp í fjárhús og var ég hafður í
hlífðarfötum af honum, þar sem lítið
stóð niður úr, eða út úr af mér, enda
mikill stærðarmunur á okkur vinun-
um.
Við skátabræðurnir í Einherjum á
Ísafirði héldum áfram hópinn og vor-
um þá flestir búnir að stofna heimili.
Í öllum ferðum okkar til Akureyrar
var Nelli heimsóttur. Fjölskyldurnar
stækkuðu og alltaf tóku þau hjónin á
móti okkur öllum, hversu mörg sem
við vorum, af sömu höfðinglegu gest-
risninni.
Varð hann því sjálfskipaður ræð-
ismaður okkar Ísfirðinga í höfuðstað
Norðurlands Akureyri.
Eitt sinn slóst hann í för með okk-
ur til Austfjarða. Þá var nú mörg at-
hugasemdin látin fjúka m.a. hvort
stóru kleinurnar á Hótel Egilsstöð-
um hefðu verið flattar út á flugvell-
inum.
Í einkalífi sínu var Nelli hamingju-
maður. Konan hans Binna og börnin
tvö voru líf hans og yndi og síðan
barnabörnin. Menn eins og Níels
Halldórsson eru fyrir mér tákn þess
góða og sterka afls sem býr í ham-
ingjusömu fólki, fólki sem lifir í sátt
við sig og sína og á sér hugðarefni
sem það helgar líf sitt. Þannig fólk
sækist ekki eftir titlum og heiðurs-
merkjum það hreykir sér ekki yfir
aðra. Þeirra lífsviðhorf er að njóta
þess fagra og sanna í lífinu, þess litla
og látlausa, þar sem allir sitja við
sama borð – eru jafnir. Nú þegar
leiðir skilja þökkum við honum og
fjölskyldunni áralanga vináttu og
gleðistundirnar allar.
Blessuð sé minning Níelsar Hall-
dórssonar.
Gunnar Jónsson og fjölskylda.
Við erum margir gömlu skátarnir
sem minnumst góðs skáta frá Ak-
ureyri. Alltaf var hann hrókur alls
fagnaðar og gleði hvar sem hann fór.
Aldrei voru brandarar hans grófir
eða særandi um náungann. Nelli eins
og hann var venjulega nefndur var
alltaf viðbúinn enda verið skáti sem
hafði alist upp undir áhrifum frá
Tryggva Þorsteinssyni hins frábæra
skátaforingja sem lengi naut við.
Ég man fyrst eftir Nella á skáta-
foringjanámskeiði á Úlfljótsvatni
1946 og þá eins og síðar á Jamboree
1947 var hann alls staðar hinn góði
gleðigjafi sem allir minnast með
hlýju. Síðan hafa samverustundir
verið of fáar.
Heilsu Nella hafði hrakað og nú er
Nelli „farinn heim“ eins og við skátar
segjum. Ég færi aðstandendum hans
samúðarkveðjur og minnist kátra
daga í skátahópi.
Páll Gíslason.
Þegar ég sit síðla kvölds með
penna í hönd og rifja upp kynni mín
við Níels Halldórsson þá er undir-
spilið í huganum vel valin hvatning-
arhróp. Röddin þín sterk og ákveðin,
alltaf jákvæður, alltaf réttsýnn, allt-
af einlægur.
Ánægðastur allra þegar eftir-
minnilegir sigrar unnust en ekki síð-
ur, fyrstur til að klappa á bakið ef illa
gekk.
Þetta er sú minning um þig sem
við KA-félagar munum varðveita um
ókomna tíð.
Keppni og sigrar voru ef til vill
ekki það sem í þínum huga var dýr-
mætast. Ánægjan við að sjá tugi
barna og unglinga á íþróttaæfingu
var þér enn meira virði en titlar og
verðlaun.
Flesta daga komst þú á KA-svæð-
ið, fylgdist með æfingum, hittir
börnin og félagana og gleðin í hjart-
anu var augljós.
Börnin þín hafa helgað félaginu
starfskrafta sína og ekki síst vegna
þeirra mun minning þín lifa lengi hjá
Knattspyrnufélagi Akureyrar.
Ég rifja upp margar góðar stundir
í KA-heimilinu yfir kaffibolla. Frá-
sagnargleðin var mikil, sögurnar af
gömlum félögum voru óteljandi.
Leiftrandi kímnigáfan naut sín vel
og um engan mann talaðir þú illa.
Þegar heilsu þinni fór að hraka
kom vel í ljós ástríki eiginkonu þinn-
ar og barna. Þau gerðu allt sem þau
gátu til að þér liði sem best, allt þar
til kallið kom.
Elsku Birna, Sigurbjörg og Gunn-
ar. Ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð.
Guð blessi minningu Níelsar Hall-
dórssonar.
Jóhannes G. Bjarnason.
Mér er oftast glatt í geði
gleymi því sem miður fer.
Eigirðu nóg af innri gleði
eyðist skuggi dagsins hver.
Sestu jafnan svefns að beði
í sátt við það sem lífið er.
(R.R.)
Þegar við nú kveðjum góðan fjöl-
skylduvin streyma fram minningar
um mann sem við erum viss um að
kvaddi lífið sáttur.
Okkur finnst að minnsta kosti að
Nelli hljóti að hafa verið einstaklega
hamingusamur maður. Hann bar
með sér hlýju og barnslega gleði sem
þeir einir eiga sem lifa sáttir við Guð
og menn.
Þegar Nelli var nefndur á nafn
fylgdi nafn Binnu alltaf með. Binna
og Nelli. Varla höfum við kynnst
samrýndari hjónum, þau horfðu á
hvort annað á þann hátt að það var
eins og þau væru alltaf nýtrúlofuð.
Í huganum sjáum við Nella fyrst
og fremst sem ljúfan fjölskyldu-
mann. Hann gerði ekki upp á milli
manna, orðið kynslóðabil þekkti
hann ekki og aldrei lagði hann öðru
fólki illt orð.
Í fjölskylduboðum var hann alltaf í
aðalhlutverki, hvort sem hann spjall-
aði við yngstu kynslóðina, sagði
fermingarbörnunum sögur frá Akur-
eyri í gamla daga eða fór yfir
íþrótta-, bæjar- eða heimsmálin.
Aldrei var húmorinn langt undan
og hann átti alltaf sviðið einn, því
þeir sem þekktu vissu að það mátti
ekki missa af neinu þegar Nelli hafði
orðið.
Frásagnarlist hans var með ein-
dæmum, hann lifði sig svo inn í frá-
sögnina að það var eins og lærður
leikari færi með vel æft hlutverk.
Nelli var góður liðsmaður hvar
sem hann tók þátt. Hann var stoltur
af því að vera skáti, bindindismaður,
KA maður og karlakórsmaður, en
fyrst og fremst var hann mikill og
góður Akureyringur.
Við viljum að leiðarlokum þakka
indæl kynni. Eftir lifir minningin um
ljúfan mann sem öllum vildi vel.
Hann gerði lífið bæði litríkara og
skemmtilegra.
Elsku Binna, Bögga, Gunni og
fjölskylda, Guð veri með ykkur á erf-
iðum tímum.
Hákon og Úlfhildur.
Hjartkær bróðir minn,
BIRGIR JÓNASSON,
síðast til heimilis
í Skálagerði 3,
lést laugardaginn 21. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hólmfríður Jónasdóttir.
Faðir okkar,
LARS TRANBERG JAKOBSSON,
lést að morgni fimmtudagsins 26. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Gunnar Larsson,
Valdís Sigrún Larsdóttir,
Sveinn Björgvin Larsson,
Árni Jakob Larsson.
Elskuleg frænka okkar,
GUÐRÚN LÍNEY VALGRÍMSDÓTTIR,
Skjóli,
sem lést mánudaginn 23. desember, verður
jarðsungin frá Grafarvogskirkju föstudaginn
3. janúar kl. 13.30.
Jóhanna Guðjónsdóttir
og aðrir aðstandendur.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar og
tengdafaðir,
GUNNLAUGUR J. BRIEM,
lést að morgni aðfangadags á Landspítala
Landakoti.
Zophanía E. Briem,
börn og tengdabörn.
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
KAREN ÓLAFÍA SIGURÐARDÓTTIR
fyrrum húsmóðir
á Þorláksstöðum í Kjós,
Kópavogsbraut 1a,
verður jarðsungin frá Reynivallakirkju í Kjós
mánudaginn 30. desember kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð, Kópavogi.
Einar Ólafsson,
Ólafur Einar Ólafsson, Sólveig Grímsdóttir,
Signý Ósk Ólafsdóttir,
Siggeir Ólafsson, Ester Haraldsdóttir,
Sigríður Ólafsdóttir, Róbert Gunnar Geirsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Valgerður Þor-
steinsdóttir, tengda-
móðir mín, lést á
Droplaugarstöðum 19. desember
síðastliðinn þar sem hún dvaldi tvö
síðustu æviárin.
VALGERÐUR
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Valgerður Þor-steinsdóttir
fæddist á Seyðisfirði
25. maí 1914 en ólst
upp á Akureyri. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum í Reykjavík
19. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 27. des-
ember.
Valgerður var kona
virðuleg í fasi og höfð-
ingleg, í góðu meðal-
lagi há og sterkbyggð.
Augun voru hlýleg og
lifandi og þegar hún
brosti var brosið breitt
og allt andlitið ljómaði.
Þessu breiða brosi hélt
hún alveg fram undir
það síðasta. Hlýnaði
þá allt í kringum hana.
Hún hafði fallegar
hreyfingar og hafði
unun af dansi. Voru
það hennar gleðistund-
ir á Droplaugarstöðum
þegar starfsfólkið sló upp í dans-
leik. Hún var ávallt með nýlagt hár,
grátt eftir að ég kynntist henni, og
lagði rækt við klæðaburð sinn án
nokkurs tildurs. Þannig átti jafn vel
við að vera í kápu og með hatt og
tösku, hvort sem hún spókaði sig á
breiðgötum Parísarborgar eða í
miðju Þingvallahrauni í berjamó.
Valgerður var listhneigð og unni
góðum listum. Hún lék með Leik-
félagi Akureyrar á yngri árum. Hún
var víðlesin í bókmenntum, þekkti
allar íslenskar bókmenntir út og inn
og hafði ljóð þjóðskáldanna á hrað-
bergi. Einnig hafði hún lesið feiknin
öll af heimsbókmenntunum. Þá
hafði hún mikið dálæti af tónlist
þótt hún spilaði ekki sjálf á hljóð-
færi. Hefur sá áhugi hennar skilað
sér til afkomendanna sem öll
stunda tónlist að meira eða minna
leyti.
Náttúruunnandi var Valgerður
mikill. Hún var ákaflega hrifnæm
og hafði fjörugt ímyndunarafl. Fyr-
ir henni var náttúran svo sannar-
lega ekki samsafn örnefna, landa-
fræði og jarðfræði. Hún var ekki
sammála fjallagarpnum hjá Tómasi:
Landslag væri lítils virði
ef það héti ekki neitt.
Hún horfði hins vegar bergnumin
á tign fjallanna, mjúkar línur dal-
anna, litadýrð gróðursins, mikil-
fengleik náttúrunnar og ekki síst
dulúð. Þar voru einnig bústaðir álfa
og huldufólks. Allt var þetta hluti
sköpunarverksins. Hún gat því
frekar tekið undir með afa sínum,
Matthíasi, þegar hann kvað:
Hvert strá er orð, hvert blóm er bæn,
hver foss
hver bunulækur Huldumáli svarar.
Valgerður var mikið elskuð af
ættingjum sínum og vinum. Hennar
er sárt saknað en hún skilur eftir
hlýjar minningar í hjörtum þeirra
sem voru svo lánsamir að kynnast
henni.
Baldvin Einarsson.