Morgunblaðið - 19.01.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 19. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgr.)
Þessar hógværu, undurfögru ljóð-
línur segja í rauninni allt, sem þarf
að segja. Ég veit líka að hann Þór-
arinn frændi minn hefði ekki viljað
láta mæra sig á prenti eða fjölyrða
um mannkosti sína og lífshlaup.
Hann var sjálfur hljóðlátur og hóg-
vær, en heiðarlegur og hreinskipt-
inn, þegar hann hafði eitthvað til
málanna að leggja, einlægur og
blátt áfram, eins og þetta einfalda,
en djúpvitra ljóð.
Mig langar bara að þakka honum
fyrir samfylgdina, alla þá ást og um-
hyggju, sem þau Gulla hafa umvafið
mig og mína, frá því ég kom í þenn-
an heim og þar til Ninni kvaddi
hann, að liðnum þrettánda degi jóla.
Fram á fullorðinsár mín voru þau,
Ninni og Gulla, einu nánu ættingjar
okkar, sem bjuggu hér í Reykjavík.
Við vorum svo mikið saman, við
fimm, að mér fannst ég eiga tvenna
foreldra. Ekkert barn var eins
heppið og ég! Og frá fyrstu tíð var
ég heilluð af ástinni, sem ég sá ljóma
í augum þeirra allra, þau voru svo
ung og svo falleg og það var svo
gaman að lifa! Það var mikið talað,
mikið hlegið og faðmlög og blíðuhót
ÞÓRARINN
HJÖRLEIFSSON
✝ Þórarinn Krist-inn Hjörleifsson
fæddist í Hnífsdal 16.
ágúst 1930. Hann
lést á blóðlækninga-
deild Landspítalans
við Hringbraut 7.
janúar og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 17. jan-
úar.
voru jafneðlileg og
sjálfsögð og það að
draga andann. Þeirra
ríkidæmi fólst í öllu
öðru en veraldlegum
auði.
Ninni frændi hafði
oft passað mig, áður en
hann kynntist Guð-
laugu, við gáfum önd-
unum á meðan mamma
og pabbi voru að æfa
inni í Iðnó og hann las
fyrir mig Sálminn um
Blómið og við höfðum
það svo ósköp gott
saman, bara við tvö.
En ekki þótti mér verra, þegar hún
kom til sögunnar, Gulla er nefnilega
svo voða flink að klóra krökkum á
bakinu og segja þeim kannski
spennandi glæpasögur á meðan! Ég
vorkenndi þeim oft, þessum rólyndu
bræðrum, þegar tvær hláturmildar
valkyrjur, mamma og Gulla, voru að
atast í þeim, siða þá til og skemmtu
sér konunglega, þegar þeir voru
orðnir alveg ruglaðir í ríminu. En ég
áttaði mig fljótt á, að skemmtunin
var gagnkvæm og þeir kímdu hvor
til annars og náðu sér svo gjarnan
niðri á dömunum – með hægðinni!
Þá gátum við líka öll hlegið, svo tár-
in trilluðu. Hann var svo fallegur,
hann frændi minn, ekki síst þegar
hann brosti – mér fannst hann hefði
átt að vera kvikmyndastjarna! Þeg-
ar ég fór svo að feta mig inn í hinn
dularfulla heim fullorðna fólksins,
fullan af spurningum, sem þurfti að
svara, fullan af dýpstu gleði og sár-
ustu sorgum, þá var gott að vita, að
alltaf ætti ég athvarf hjá þeim á
Háaleitisbrautinni, gæti treyst þeim
fyrir öllum mínum leyndarmálum
og verið viss um að mér yrði mætt
sem jafningja, en aldrei talað niður
til mín eins og barns. Og alltaf snerti
það mig jafndjúpt hvað þau töluðu
fallega hvort til annars og hvort um
annað. Þessi gagnkvæma virðing og
væntumþykja varð svo eftirsóknar-
vert ástand, mér fannst ég vildi allt
til vinna, að einhver horfði einhvern
tíma á mig, eins og hann Ninni
horfði á hana Gullu, þegar hún sá
ekki til. Mér fannst að þau ættu eitt-
hvert það leyndarmál, sem hlyti að
vera lykillinn að lífshamingjunni!
En „meðan hjörtun sofa, býst sorgin
heiman að – og sorgin gleymir eng-
um“, segir í kvæðinu fallega, hans
Tómasar Guðmundssonar. Sorgin
var líka gestur á Háaleitisbrautinni
á stundum, því hún gleymir svo
sannarlega engum þeim, sem kann
að elska, það er þessi undarlega
þversögn í lífinu, að dýpstu sælu
getur fylgt hin þyngsta þjáning. Á
slíkum stundum hugguðu þau hvort
annað, sneru bökum saman og
reyndu ótrauð að njóta þess, sem líf-
ið hafði að bjóða. Þau lögðu rækt við
fjölskyldu og vini og ferðuðust mik-
ið, skoðuðu Ísland og heimsóttu
margar heimsálfur. Afríka fannst
þeim sérstaklega heillandi, bæði
land og þjóð. Og nú var ævistarfinu
lokið og nægur tími til að ferðast
meira og njóta þess að vera saman.
Þungbær var því sú fregn, að hann
Þórarinn, þessi hrausti, fallegi og
friðsami maður, myndi þurfa að
grípa til vopna og hefja langt og
strangt stríð móti voldugum óvini.
En hann barðist eins og hetja og
Guðlaug stóð eins og klettur við hlið
hans frá upphafi til enda. Það heyrð-
ist aldrei æðruorð. Og það rann upp
fyrir mér, þær stundir, sem ég átti
með honum einum þessa síðustu
mánuði, „friðarstundirnar“ okkar,
eins og Gulla kallaði þær, þegar ég
hélt ég væri að gefa honum styrk, að
það var hann, sem gaf mér styrk –
það voru þau, Ninni og Gulla, sem
með örlæti hjartans skildu vanmátt
minn og báru smyrsl á sárin. Fyrir
það er ég óendanlega þakklát.
Mest af öllu þakka ég þó, að hafa
fengið að sjá með eigin augum þess-
ar síðustu stundir við dánarbeðinn
hans frænda míns, hvernig ástin
getur sigrað dauðann, breytt honum
úr grimmum óvini í líknandi vin,
hvernig sá sem elskar getur gefið
hina stærstu gjöf – að sleppa takinu
og leyfa ástvini sínum að fara í friði.
Slíkt er einungis hægt í fullvissu
þess að „anda sem unnast fær aldr-
egi eilífð að skilið“. Elsku Gulla, Guð
styrki þig í sorg þinni, við Jón og
börnin þökkum honum Ninna okkar
fyrir allt og allt.
Ragnheiður Kristín
Steindórsdóttir.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Þessi bæn, sem Hjörleifur afi
minn kenndi mér þegar ég var barn,
kom í huga mér þegar ég leit elsku-
legan frænda minn augum hinsta
sinn þar sem hann lá svo tignarleg-
ur og fagur en hann hafði þá nýskil-
ið við þennan heim. Mér fannst sem
englar Guðs sveimuðu í kringum
hann og mér leið vel hjá honum
þrátt fyrir sorgina og tregann sem
bærðust með mér. Hann hafði ekki
glatað fríðleik sínum þrátt fyrir erf-
ið veikindi sl. ár sem gengið höfðu
honum mjög nærri.
Ég kynntist Þórarni frænda mín-
um mjög ung, svo ung að ég man því
miður ekki eftir okkar fyrstu kynn-
um. Mér hafa oft verið sagðar sögur
af því þegar ég var á fyrsta eða öðru
ári og hann gekk með mig um gólf
kvöld eftir kvöld til að reyna að
koma mér í svefn og þegar hann hélt
ég væri loks sofnuð og ætlaði að
leggja mig niður í rúmið streittist ég
alltaf á móti. Eflaust hef ég ekki vilj-
að missa af því sem var að gerast í
kringum mig og viljað vaka lengur í
örmum hans, líkt og hann hefur bar-
ist við það undanfarið að fá að lifa
lengur og hvíla í örmum sinnar
heittelskuðu konu, sem var honum
allt.
Minning, sem er mér ljóslifandi
frá því ég var barn, er þegar
mamma og pabbi fengu gefins brúð-
armynd af þeim Þórarni og Gullu.
Fallegri hjón gat ég ekki ímyndað
mér og sat ég tímunum saman og
horfði á myndina og dáðist að þeim.
Brúðarmyndin var ekki bara falleg,
allur þeirra tími saman hefur verið
mjög falleg lifandi mynd fyrir okkur
hin sem fylgdumst með, ástrík, sam-
hent, elskuleg og gefandi hjón.
Þórarinn lét ekki mikið á sér bera
en átti hug og hjörtu þeirra sem
honum kynntust. Hefur það verið
mjög erfitt fyrir systkini hans og
ástvini að horfa upp á hann þjást en
aldrei kvartaði hann og bar harm
sinn í hljóði. Elsku Gulla, þú hefur
misst mikið og veit ég að það verða
mikil viðbrigði að lifa án hans en ég
vona að við í Hjörleifsfjölskyldunni
og aðrir vinir þínir getum gefið þér
styrk til að takast á við það. Inni-
legar samúðarkveðjur sendum við
þér frá pabba, mömmu og fjölskyld-
um þeirra og biðjum Guð að geyma
elsku frænda minn og þökkum hon-
um fyrir yndislegar samverustundir
sem munu ylja okkur í minningunni.
Sigríður Jensdóttir.
Í dag kveðjum við Þórarin föð-
urbróður eða Ninna frænda eins og
mér var tamt að kalla hann. Sem
barn laðaðist ég sérstaklega að
Ninna enda finnst mér í minning-
unni sem auðveldara hafi verið að ná
óskiptri athygli hans en annarra
fullorðinna. Hann sýndi okkur börn-
unum sérstaka hlýju og talaði við
okkur sem jafningja.
Mér þótti sérstaklega spennandi
að eiga frænda sem vann á Veður-
stofunni og gat útskýrt hvernig veð-
urathuganir fóru fram og veðurspár
urðu til. Sá áhugi sem þá kviknaði á
náttúruvísindum lifir enn.
Ninni var einkar fríður maður og
bar af sér sérstakan þokka. Bros
hans var einlægt og hrífandi. Hann
var heimsborgari og ferðaðist til
fjarlægra landa og heimsálfa. Hann
hafði einlægan áhuga á menningu
og sérkennum þeirra þjóða sem þau
Gulla heimsóttu og tók sérstöku ást-
fóstri við Ítalíu og lagði sig eftir því
að læra málið. Það var gaman að
heyra hann segja frá upplifun sinni
þegar heim var komið.
Ninni var ekki alltaf sáttur við
gang mála í þjóðfélaginu og gat ver-
ið harðorður þegar álitamál samtím-
ans bar á góma. Hann bar hag lít-
ilmagnans sérstaklega fyrir brjósti
og vildi ekki að Íslendingar yrðu
öðrum þjóðum háðir eða fórnuðu
náttúru landsins.
Nú hefur Ninni frændi yfirgefið
jarðneskan líkama sinn og haldið til
æðri heims þar sem hann mun njóta
samvista við ástvini að eilífu. Ást
þeirra Ninna og Gullu var síung og
efldist og þroskaðist allt til þeirrar
stundar er sál hans skildi við. Sam-
band þeirra var einkar fallegt og
öðrum fyrirmynd en aðskilnaðurinn
var þeim sár. Þau eru nú bæði að
hefja nýtt líf en munu sameinast aft-
ur í fyllingu tímans.
Halldór Þorgeirsson.
Ef þú lokar augunum
í leit að andliti sem þú elskar,
þá finnurðu að myrkrið
er það efni sem varðveitir endalaust.
(Guðbergur Bergsson.)
Ég kvaddi Þórarin sunnudaginn
5. janúar inni á stofu 26. Ég vissi það
áður en ég gekk inn að þetta yrði í
síðasta sinn sem við myndum draga
að okkur sama andann. Það var
rökkvað í herberginu, smá lampa-
ljós og dauf birta frá kerti á borðinu
sem lék sér að því að búa til skugga-
myndir úr biðjandi höndum og lítilli
styttu af engli. Þórarinn svaf djúp-
um svefni og Gulla strauk hendinni
upp og niður bláfölan og grannan
handlegginn sem hafði svo oft strok-
ið á henni ökklann þegar hann
gægðist út yfir
stólarminn við sjónvarpsgláp á
kvöldin. Hún var meira að segja
með gamla brún-appelsínugula sjal-
ið um herðarnar sem Þórinn náði oft
í fyrir hana þegar hún hafði orð á því
hvort ekki væri kalt í stofunni. Þetta
var hlý sjón.
Þegar ég leit á Þórarin sá ég fal-
legan mann þótt hann væri fölur og
grannur, og gráa hárið stutt og
þunnt. Ég lokaði augunum og í
myrkrinu sá ég annan fallegan
mann, útitekinn og hraustlegan með
þykkt silfurgrátt hár og augu sem
hurfu í brosinu. Þetta var Þórarinn,
sem synti flesta daga í hádeginu,
sem var lengi að lesa Morgunblaðið
og yfirleitt í öðrum hvorum stólnum
úti við gluggann, sem hlustaði flest
kvöld á fréttir í útvarpi, fréttir á
stöð 2, fréttir í ríkisjónvarpinu og
talaði oft við þá sem þar komu fram
til að ræða um landsins gagn og
nauðsynjar, sem hafði yndi af að
ferðast um víða veröld, naut sólar-
innar og leið vel í háu hitastigi, sem
lærði ítölsku í áraraðir, sem hafði
áhuga á ljósmyndun, sem elskaði Ís-
land, sem grillaði manna best og lét
því athugasemdir frúarinnar um
hvort ekki væri allt í lagi á grillinu
sér yfirleitt sem vind um eyrun
þjóta. Þetta var sá Þórarinn, einn af
mestu manngæðingum sem hægt er
að kynnast, orðspar en varð aldrei
orða vant.
Þegar tími var kominn til að
kveðja og ég laut yfir Þórarin til að
kyssa hann á vangann varð mér
ljóst að við hefðum líklega í öll þessi
ár heilsað og kvatt með kossi á sama
vangann. Þetta var því gamalkunn-
ugur, hlýr og mjúkur hægri vangi
sem ég núna straukst létt við, kyssti
og hvíslaði eins og svo oft áður þó
núna í síðasta sinn ,,takk fyrir mig.“
Elsku Gulla, þetta eru mörg ár,
mörg stórkostleg ár og einungis
þeir allra lánsömustu geta státað af
slíkri ævi.
Ástarkveðjur.
Sigrún Berglind
Ragnarsdóttir.
Af öllum þeim gæðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
Elsku amma og
langamma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
✝ HólmfríðurHildimundar-
dóttir fæddist í
Stykkishólmi 15.
nóvember 1911. Hún
lést á St. Franciskus-
spítalanum í Stykkis-
hólmi 8. janúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Stykkishólmskirkju
18. janúar.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Það er svo sárt að sjá
á eftir þér en núna líður
þér vel, búin að hitta
Gest afa og Bóa sem
taka vel á móti þér.
Elsku amma, þú
varst svo falleg kona og
með svo stórt hjarta,
alltaf glaðleg og vildir
öllum vel.
Það er ekki út af
engu sem þú varst köll-
uð prinsessan.
Hermann Örn spyr hvort Guð sé
að laga fótinn og hvort hann sé enn
brotinn. Hann segir líka að nú eigi
hann engil á himnum sem passar
hann og okkur öll.
Takk fyrir allt, elsku amma mín.
Það eru forréttindi að eigi þig sem
ömmu og langömmu.
Guð geymi þig og varðveiti.
Sofðu rótt, þar til við hittumst á
ný.
Við elskum þig.
Dagný Ósk og
Hermann Örn.
HÓLMFRÍÐUR
HILDIMUNDAR-
DÓTTIR