Morgunblaðið - 15.05.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2003 35
✝ Ingibjörg BirnaJónsdóttir fædd-
ist í Kaupmanna-
höfn 2. desember
1919. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 7. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Anna Þorgrímsdótt-
ir, f. á Borgum í
Hornafirði 5. desem-
ber 1894, d. í
Reykjavík 13. febr-
úar 1994, og Jón
Bjarnason, héraðs-
læknir á Kleppjárns-
reykjum í Borgarfirði, f. í Stein-
nesi í Þingi 7. október 1892, d. í
Reykjavík 2. janúar 1929. Hann
var sonur Ingibjargar Guðmunds-
dóttur og manns hennar, síra
Bjarna Pálssonar, prófasts í Stein-
nesi. Birna ólst upp í Læknishús-
inu í Keflavík hjá foreldrum móð-
ur sinnar, hjónunum Jóhönnu
Andreu Lúðvigsdóttur Knudsen,
f. í Reykjavík 5. júní 1854, d. í
Keflavík 30. maí 1932, og Þor-
grími Þórðarsyni héraðslækni, f. í
Reykjavík 17. desember 1859, d. í
Reykjavík 5. júlí 1933. Systkini
Birnu eru: Stefán, f. 30. des. 1920,
d. 23. ágúst 1971, Jóhanna, f. 2.
apríl 1922, Guðrún, f. 22. sept.
skjól hjá henni og manni hennar.
Birna og Pétur eiga eina dótt-
ur, Ragnheiði Ástu, f. 28. maí
1941. Fyrri maður Ragnheiðar
Ástu var Gunnar Eyþórsson, f. 23.
júní 1940, d. 18. ágúst 2001. Þau
skildu. Börn þeirra eru: Pétur, f.
18. mars 1960, kona hans er Anna
Margrét Ólafsdóttir, f. 27. júlí
1960, börn þeirra Ragnheiður
Ásta, f. 1980, Anna Lísa, f. 1983,
og Pétur Axel, f. 1995; Eyþór, f. 9.
september 1961, kona hans er Ell-
en Kristjánsdóttir, f. 8. maí 1959,
börn þeirra eru: Sigríður, f. 1981,
í sambúð með Pétri Snorrasyni,
sonur þeirra Snorri, f. 2002, Elísa-
bet, f. 1986, Elín, f. 1991, og Ey-
þór Ingi, f. 1997; og Birna, f. 12.
mars 1965, maki Árni Daníel Júl-
íusson, f. 31. júlí 1959.
Seinni maður Ragnheiðar var
Jón Múli Árnason, f. 31. mars
1921, d. 1. apríl 2002. Dóttir
þeirra er Sólveig Anna, f. 29. maí
1975, maður hennar er Magnús
Sveinn Helgason, f. 19. júlí 1974,
börn þeirra Jón Múli Egilsson
Prunner, f. 1997, og Guðný Mar-
grét, f. 2000.
Birna stundaði nám í Verslun-
arskólanum í Reykjavík, vann í
Verslun Karólínu Benedikts á
Laugavegi, og í Lithoprenti, starf-
aði á Veðurstofu Íslands, starf-
rækti með manni sínum Skrifstofu
skemmtikrafta og stundaði versl-
unarrekstur.
Útför Birnu verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
1923, d. 25. júlí 1997,
Þorgrímur, f. 2. jan.
1926, Bjarni, f. 23.
okt. 1927, og Jóna
Anna, f. 23. apríl
1929, d. 3. nóv. 1930.
Uppeldisbróðir Birnu
er Þorgrímur Einars-
son (sonur Einars
móðurbróður henn-
ar), f. 20. júní 1920.
Birna fluttist til
Reykjavíkur til móður
sinnar að afa sínum
látnum, en átti jafn-
framt heimili í Lækn-
ishúsinu í Keflavík
hjá Guðrúnu Eiríksdóttur og Sig-
ríði Magnúsdóttur, sem höfðu ver-
ið þar vinnustúlkur.
Birna gekk 8. mars 1941 að
eiga Pétur Pétursson þul, f. á
Eyrarbakka 16. október 1918, son
Elísabetar Jónsdóttur frá Eyvind-
armúla í Fljótshlíð, og Péturs
Guðmundssonar frá Votamýri á
Skeiðum, kennara á Eyrarbakka.
Pétur átti 10 alsystkini og 2 hálf-
systkini. Fóstra Birnu, Guðrún Ei-
ríksdóttir, f. í Hornafirði 2. októ-
ber 1878, d. 1. ágúst 1967, átti
heimili hjá Birnu og Pétri frá
1941 til dauðadags. Einnig átti
Þórður, móðurbróðir Birnu, f. 27.
júlí 1887, d. 17. desember 1966,
Elsku langamma.
Okkur langar að kveðja þig og
um leið þakka þér fyrir allar þær
góðu stundir sem við höfum átt með
þér. Allt sem þú kenndir okkur og
allar skemmtilegu sögurnar sem þú
sagðir okkur. Þú varst án efa ein
allra glæsilegasta kona sem við höf-
um þekkt og svo góðhjörtuð og fal-
leg. Þú átt alltaf stað í hjarta okkar,
við gleymum þér aldrei.
Guð geymi þig.
Þínar dóttursonardætur
Sigríður, Elísabet
og Elín.
Þegar við systkinin minnumst
hennar Birnu frænku okkar sjáum
við svo vel hversu margt og mikið
við eigum henni að þakka. Við átt-
um eiginlega annað heimili hjá
þeim Pétri í Meðalholtinu og í Eski-
hlíðinni og okkur fannst hún Ragn-
heiður Ásta alltaf vera stóra systir
okkar. Heima hjá þeim Birnu og
Pétri var alltaf líf og fjör og það var
svo ótalmargt sem við krakkarnir
upplifðum í fyrsta skipti með þeim
og Ragnheiði Ástu: Sváfum annars
staðar en heima og m.a.s. í rúmi
sem var miklu mýkra en öll önnur
rúm, fórum í bíltúr til Keflavíkur að
skoða gamla læknishúsið og gera
svolítið at í hermönnunum í hliðinu
á vellinum, skutum upp flugeldum á
gamlárskvöld og svona gætum við
lengi talið.
Það var svo sem ekki að furða að
við skyldum sækjast eftir að vera í
návist Birnu frænku því að hún var
svo hlý og hláturmild og afar fund-
vís á það skemmtilega og skoplega í
tilverunni. Og það var ekki nóg með
það því hún var líka allra kvenna
fegurst og það fór ekki fram hjá
ungum og ástföngnum sjóurum í
Keflavík sem komust ekki í blóma-
búð og hengdu því lúðu á hliðið hjá
Þorgrími lækni, afa hennar.
En Birna frænka var ekki bara
falleg sjálf, heldur sá hún ævinlega
það góða og fallega í öllum og öllu.
Keflavík er t.a.m. ekki endilega tal-
in óskaplega fallegur staður en
Birna leit hana öðrum augum. Þeg-
ar hún var barn í læknishúsinu í
Keflavík heyrði hún einhvern halda
því fram að fegursti staðurinn í ver-
öldinni væri við vestanvert Viktor-
íuvatnið og hún undraðist þetta
mjög því að hún var viss um að það
gæti hvergi í heiminum verið fal-
legra en í Keflavík. Og Birna sá líka
bara það góða og fallega í mann-
fólkinu. Umhyggja hennar og um-
burðarlyndi áttu sér engin takmörk
og þeir sem lítils máttu sín, menn
og málleysingjar, áttu alltaf víst
skjól hjá þeim Pétri. Alla tíð voru
einhver dýr á heimili þeirra, tík-
urnar Limmý og Topsý, kisurnar,
fiskarnir og fuglarnir, öll dálítið
spillt af eftirlæti en góðir félagar og
veittu heimilisfólkinu ómælda gleði.
Ást og væntumþykja þeirra
systranna Birnu, Diddu og mömmu
var einstök og órjúfanleg. Þær voru
trúnaðarvinir og töluðust við á
hverjum degi og þótt við krakk-
arnir vissum ekki alltaf hvað um
var rætt var augljóst að þessi
systrasamtöl voru þeim öllum al-
gjörlega ómissandi. Hversu oft
heyrðum við ekki mömmu segja:
„Guð minn góður, ég verð að
hringja í hana Birnu systur!“
Allir sem þekktu Birnu frænku
hafa misst mikið en enginn þó eins
og Pétur.
Samband þeirra var sérstaklega
innilegt og þeir sem fengu að njóta
hinnar ríku frásagnargáfu þeirra
hjóna vita að oft tókst þeim best
upp þegar þau rifjuðu upp eitthvað
gamalt og fyndið saman.
Nú kveðjum við þessa góðu
frænku okkar með miklum söknuði
og þökkum fyrir alla umhyggjuna
og skemmtilegheitin.
Krakkarnir hennar
Gunnu systur.
Orð þessi eru rituð á sjálfan
mæðradaginn til þess að minnast
mikilhæfrar konu sem nú er látin.
Allt frá því ég leit Bingu frænku
augum fyrsta sinni, sem yngsta
barn fjölmennrar stórfjölskyldu,
minnist ég hennar sem einstaklega
góðrar móður og eiginkonu. Að hún
sé fallin frá fyllir mig djúpri
hryggð, en um leið einlægu þakk-
læti fyrir allar ljúfu minningarnar,
sem hún skilur eftir sig sem fjár-
sjóð í hjarta mínu.
Mesta gæfa sem sérhverju barni
getur hlotnast er að eiga milda,
sterka, glaðlynda og réttsýna móð-
ur. Enda er það móðurhlutverkið í
fjölskyldunni sem reynir hvað mest
á þegar samheldni, réttlæti, ham-
ingja og velferð fjölskyldu er ann-
ars vegar: Móðirin er bæði sólin og
hjartað í hinu daglega lífi fyrir
mann sinn og börn. Bingu fórst
móðurverkið svo vel úr hendi, að ég
komst að þeirri niðurstöðu strax
sem telpuhnokki, að Lilla, einka-
dóttir hennar og Péturs, væri mest
elskaða barn í heiminum! En mörg
önnur börn fengu líka að eiga hlut-
deild í þessari paradís; ég naut
þeirra sérstöku forréttinda að vera
eitt þeirra. Það var því stór barna-
skarinn sem forðum daga heilsaði
upp á hjónakornin, sem þá ráku
söluturninn í Hreyfilshúsinu við
Arnarhól á þjóðhátíðardaginn, 17.
júní. Eftirvæntingin skein úr barns-
andlitunum við afgreiðsluborðið, og
óhætt að segja, að öll fóru þau glöð
í bragði af þeim fundi með fangið
fullt af góðgæti, sem gefið var og
bannað að borga! Þannig reyndist
Birna bæði einkadóttur sinni – sem
og öllum öðrum börnum er urðu á
vegi hennar – móðirin blíða,
glettna, hlýja, skilningsríka og
milda. Birna bjó nefnilega yfir
þeirri visku að geta séð, að öll erum
við mennirnir hluti af stærri heild
og þess vegna öll jafnmikilvæg í
sköpunarverki almættisins. Hún
treysti á elsku og gjafir Guðs, og
veitti af allsnægtum hans, eins og
sá einn gerir er fundið hefur leið
ljóssins.
Í endurminningunni er Binga
frænka jafnframt konan, sem ekk-
ert aumt mátti sjá meðal samferða-
fólks síns; konan sem elskaði fólkið
sitt af mikilli rausn og umbar af
mikilli manngæsku og göfuglyndi
sterkan og á tíðum ráðríkan per-
sónuleika tengdamóður sinnar;
glæsilega heimskonan er endalaust
gaf af sjálfri sér og sínu andlega
ríkidæmi; eiginkonan er ævinlega
stóð traust og trygg og óendanlega
vitur við hlið móðurbróður míns
sem hún ung að árum gaf hug sinn
og hjarta, gleði og fegurð. Það er
trú mín að einmitt þannig verði hún
nú sjálf elskuð og vernduð á himn-
um – og áfram muni kærleikssólin
hennar skína í hjörtum okkar.
Ég bið alla engla veraldar að
syngja Birnu okkar kveðjusöng, og
færa henni þakkir fyrir þá gjöf sem
líf hennar hér á jörðu var okkur öll-
um, sem fengu notið sólargeislanna
hennar fram að hinsta degi. Mínar
innilegustu samúðarkveðjur til Pét-
urs frænda og Ragnheiðar Ástu
frænku, einnig til allrar stórfjöl-
skyldunnar og systkina Birnu,
maka þeirra og barna.
Blessun og líkn Guðs fylgi öllum
ættingjum og vinum sem í dag
beygja höfuð í sorg.
Áslaug Þormóðsdóttir.
Birna mín. Það var gaman að
koma heim til þín, þetta var fallegt
heimili, hlýtt og gott.
Margar skemmtilegar stundir
áttum við öll saman. Blessuð sé
minning þín, elsku Birna.
Við vottum öllum ættingjum inni-
lega samúð.
Aldís og Stefán.
BIRNA
JÓNSDÓTTIR
✝ Konráð SigurjónMagnússon
fæddist í Reykjavík
30. september 1932.
Hann lést í Uppsöl-
um íSvíþjóð hinn 20.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Magnús Konráðsson
verkfræðingur og
kona hans Eyþóra
Sigurjónsdóttir.
Eiginkona Kon-
ráðs, 23. sept. 1965,
var Kristina Maria
handavinnukennari,
dóttir Folke Ander-
son, söngvara og söngkennara í
Eskilstuna, og konu hans Edit
Elisabet. Dóttir Konráðs og
Kristina er Hanna Edith, f. 23.
ágúst 1966. Þau
slitu samvistum.
Konráð ólst upp í
Reykjavík. Hann
lauk stúdentsprófi
frá máladeild MR
1952. Lauk læknis-
fræðinámi frá Há-
skóla Íslands vorið
1961. Lauk sér-
fræðinámi í geisla-
greiningu í Svíþjóð
1971 og starfaði í
Svíþjóð allan sinn
starfsferil að undan-
skildum 6 mánuðum
er hann starfaði
sem aðstoðaryfirlæknir í Blöndu-
óshéraði.
Útför Konráðs var gerð 13.
maí, í kyrrþey.
Einn æskuvina okkar hefur nú
lokið lífsgöngu sinni og er horfinn af
jarðnesku sjónarsviði. Konráð
Magnússon, læknir í Svíþjóð, andað-
ist á páskadag síðastliðinn á sjötug-
asta og fyrsta aldursári eftir að hafa
átt við heilsuleysi að stríða síðustu
æviárin. Með honum er genginn
drengur góður sem eftirsjá er að.
Kynni okkar Konráðs, eða
„Konna“ eins og við í fjölskyldunni
kölluðum hann iðulega, hófust er við
vorum báðir í bernsku. Þá kom hann
á áttunda aldursári norður í Steinnes
í Austur-Húnavatnssýslu til sumar-
dvalar.
Á síðustu öld, einkum framan af,
var algengt, að börn úr Reykjavík og
öðrum bæjum færu í sveitina til sum-
ardvalar og þótti það þroskavænlegt
fyrir börnin að kynnast sveitalífinu
og störfum þess og umgangast dýr-
in.
Nú hagaði svo til, að feður okkar
Konna höfðu kynnst í skóla hér í
Reykjavík. Báðir voru þeir félitlir
námsmenn, er hraða þurftu því för
gegnum menntaskóla á leið til æðra
náms. Lásu þeir því saman utan-
skóla ásamt þriðja námspiltinum
fimmta og sjötta bekk á einum vetri
til stúdentsprófs við Menntaskólann
í Reykjavík. Með þeim tókust því góð
kynni og vinátta, er leiddi til þess, að
Konna var komið í sumardvöl hjá
okkur í Steinnesi.
Sumrin hans þar áttu síðan eftir
að verða sjö, því að hann kom árlega
norður á vorin og stóð svo fram yfir
fermingu.
Konni kynnti sig strax vel heima,
enda ljúfur drengur og prúður og
varð hann hvers manns hugljúfi. Þá
reyndist hann, þótt ungur væri, lið-
tækur við sveitastörfin, enda viljug-
ur til allra verka og ósérhlífinn. Við
áttum því mikið og gott samfélag og
stundin leið bæði við störf og leik.
Konni féll því einkar vel inn í sam-
félag heimilisfólksins og við fjöl-
skyldan litum á hann sem einn af
okkur. Hélt hann ævinlega mikilli
tryggð við Steinnesfjölskylduna,
enda mikill artarmaður.
Breytti þar engu um þótt hann
starfaði lengst af erlendis, sem lækn-
ir í Uppsölum í Svíþjóð og stór vík
væri þannig milli vina. Og það gladdi
okkur öll, er hann kom hingað til
landsins í heimsóknir og við fengum
að endurnýja við hann forn kynni
æskuáranna.
Konráð var Reykvíkingur. Hann
fæddist hinn 30. september 1932,
sonur Magnúsar Konráðssonar,
verkfræðings við Vita- og hafnar-
málaskrifstofuna, og konu hans, Ey-
þóru Sigurjónsdóttur. Magnús var
albróðir sr. Helga Konráðssonar á
Sauðárkróki og Konráð og Eyjólfur
Konráð Jónsson alþingismaður voru
systkinasynir.
Eyþóra var ættuð frá Siglufirði,
hin mesta myndarkona. Þau hjónin
eignuðust auk Konráðs tvær dætur.
Konráð ólst upp á Framnesvegin-
um og í Drápuhlíðinni á myndarlegu
menningarheimili foreldra sinna í
faðmi samhentrar fjölskyldu og átti
þar sín glöðu og góðu bernsku- og
æskuár.
Hann var góðum gáfum gæddur
og frá upphafi var það fyrirhugað, að
hann legði fyrir sig langskólanám.
Á unglingsárunum var hann virk-
ur félagi í KFUM og sá félagsskapur
mótaði mjög andlegt líf hans, en
Konráð var alla tíð mjög trúaður
maður er óhikað játaði Jesú sem
frelsara sinn og Drottinn.
Að stúdentsprófi loknu hóf hann
nám í læknisfræði við Háskóla Ís-
lands og hélt að kandidatsprófi loknu
í sérnám í röntgenlækningum í Sví-
þjóð. Þar ílentist hann síðan og starf-
aði um áratugaskeið sem röntgen-
læknir í Eskilstuna og í Uppsölum í
Svíþjóð og síðustu árin sem yfir-
læknir þar.
Vel var hann virtur og metinn sem
starfsmaður enda samviskusemi
hans og skyldurækni viðbrugðið.
Hann kvæntist sænskri konu,
Kristina að nafni og eignuðust þau
saman eina dóttur, Hönnu Edith.
Þau hjón slitu síðan samvistir, en
dóttirin var ljós og yndi föður síns,
sannur sólargeisli í lífi hans.Og ekki
hvað síst varð hún og fjölskylda
hennar honum dýrmæt, þegar árin
færðust yfir og heilsu Konráðs tók
að hraka. Fyrir samverustundir
þeirra var Konráð ævinlega þakklát-
ur og minntist þeirra með mikilli
gleði.
Þá hafa systur hans, búsettar hér í
borg, og fjölskyldur þeirra reynst
bróður sínum ágæta vel og stutt
hann og styrkt eftir föngum.
Lífið fór ekki alltaf mildum hönd-
um um Konráð og hætta varð hann
störfum fyrir aldur fram sökum
heilsubrests en það breytti engu um,
að ávallt var hann samur við sig,
sami góði drengurinn og félaginn,
drenglyndur, heiðarlegur og heill,
frændrækinn og vinafastur, einlæg-
ur maður og tilfinningaríkur með
hlýtt og viðkvæmt hjarta, sem sló
fyrir aðra.
Á mótdrægum stundum átti Kon-
ráð styrk í trúnni, er lýsti upp tilveru
hans. Og því var það táknrænt, að
hann skyldi leystur þrautunum frá á
páskadegi, mesta fagnaðardegi
kristinna manna, þegar birta upp-
risu og páskasigurs Krists baðar allt
jarðneskt himnesku ljósi.
Á þeim lífsins sigurdegi var hann
kvaddur til fundar við frelsara sinn,
er sagði orðin sístæðu og eilífu: „Ég
lifi og þér munuð lifa.“
Með vetur að baki og vorið í fang,
bíði Konráðs Magnússonar nú birta
og blessun.
Þökk sé honum fyrir samvistir og
samfylgd liðinna ára, allar góðu
stundirnar, er við áttum saman á
yngri árum.
Blessuð og heiðruð sé minning
hans.
Vandamönnum hans og vinum er
hér vottuð dýpsta hluttekning og
samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigurlaug, Guðmundur
og Gísli frá Steinnesi.
KONRÁÐ S.
MAGNÚSSON