Morgunblaðið - 15.05.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku afi minn.
Ég trúi þessu varla
ennþá, það getur ekki
bara verið að þú sért far-
inn frá okkur. Ég sakna
þín rosalega mikið. Ég
kom að heimsækja þig á
spítalann og sat hjá þér og var að rifja
upp allar þær stundir sem ég hef átt
með þér. Ég man þegar ég kom með
þér heim til ömmu þegar við keyrðum
frá Eyrarbakka alla miðvikudaga og
ég gisti hjá ykkur. Útilegurnar sem
ég og Valborg frænka fórum í með
ykkur og ömmu, alltaf heitt kakó og
brauð með pepperóní og lauk sem
amma var búin að gera handa okkur
þegar við vöknuðum. Ég man þegar
við fórum saman niður í kjallara og
svo hljóp ég á undan þér upp og
slökkti og lokaði hurðinni á þig.
Ég mun sakna þess að hafa þig ekki
þegar ég kem í heimsókn heim til
ömmu, sakna þess að sjá þig sofna við
sjónvarpið eftir erfiðan vinnudag og
mest af öllu mun ég sakna þess að
hafa þig ekki í fjölskyldunni þegar við
hittumst öll, því að þetta verður nú
ekki eins þegar þú ert ekki.
Afi minn, mér þykir ótrúlega mikið
vænt um þig og þú átt stóran stað í
hjartanu mínu og ég mun aldrei
gleyma þér, ég veit að það er bara
ekki hægt.
Þín
Sædís Alexía.
Fjölskyldufaðirinn Haraldur Lúð-
víksson er fallinn frá. Mikið ofboðs-
lega getur lífið verið ósanngjarnt.
Eftir standa hans ástkæra eiginkona,
börnin þeirra fjögur, ásamt öllum
barnabörnunum og syrgja þennan
HARALDUR
LÚÐVÍKSSON
✝ Haraldur Lúðvíks-son vélfræðingur
fæddist í Reykjavík 1.
janúar 1930. Hann and-
aðist á Landspítalanum
við Hringbraut 30. apr-
íl síðastliðinn og var út-
för hans gerð frá Lang-
holtskirkju 8. maí.
einstaklega hlýja og
góða mann. Þó svo að
ég hafi einungis þekkt
hann í þrjú ár finnst
mér eins og ég hafi
þekkt hann alla mína
ævi, enda viðmót hans
og vingjarnleiki slíkur
að annað er ekki hægt.
Það sem mér þótti ein-
kenna Hadda var það
hve ofboðslega mikla
hlýju hann gaf frá sér,
en alltaf er maður fór í
heimsókn upp í Álf-
heima komu þau
skötuhjú brosandi
fram í forstofu, kysstu mann og knús-
uðu, eins og við hefðum ekki sést í
langan tíma, þó svo að við hefðum
e.t.v. hist daginn áður.
Ást hans á eiginkonu sinni var ein-
stök. Þó svo að þau hafi verið saman
frá því þau voru unglingar var alltaf
eins og þau væru nýbyrjuð saman,
þau voru svo ofboðslega ástfangin og
báru svo mikla virðingu hvort fyrir
öðru. Þau voru hin eina sanna ást
hvors annars, það fór aldrei á milli
mála. Svona ástríkum hjónum hlaut
að hlotnast hamingjusöm fjölskylda
og sú er raunin. Ég hef aldrei séð
jafnsamheldna fjölskyldu sem þessa;
alltaf eitthvað í gangi, útilegur, veiði-
túrar, morgunverðarhlaðborð (að
hætti Stellu) eða annars konar sam-
komur og alltaf er jafnkátt í höllinni
er þau hittast. Samheldni þeirra kom
einnig berlega í ljós er Haddi veiktist
svo skyndilega en þau vöktu yfir hon-
um dag og nótt og það sem hélt þeim
gangandi var trúin á það að honum
myndi batna. Seinna breyttist þessi
trú í von og því næst í bæn …um
kraftaverk og að lokum í sorg.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Elsku besta Stella, Eiki, Lúggi,
Elsa, Halli og aðrir fjölskyldumeðlim-
ir; við skulum trúa því að alltaf þegar
sólin skín sé það Haddi að senda okk-
ur sína hlýju strauma. Ég votta ykkur
öllum mína dýpstu samúð.
Ilmur Dögg Níelsdóttir.
Látinn er Haraldur Lúðvíksson,
vélstjóri, Álfheimum 25. Þar er geng-
inn mætur maður og kær. Haraldur
lést eftir stutta en erfiða sjúkdóms-
legu. Hann veiktist fyrir um þremur
mánuðum og segja má að eiginkona
hans og fjölskylda hafi alfarið setið
við sjúkrabeð hans allan aprílmánuð.
Við erum varla farin að gera okkur
grein fyrir að hann sé farinn því gang-
ur sjúkdómsins var svo hraður og um-
skiptin svo snögg og stöðugt haldið í
vonina um bata.
Haraldur fæddist í Reykjavík og
átti heima þar alla tíð. Foreldrar hans
voru Alexía Pálsdóttir og Lúðvík Sig-
mundsson. Þau eignuðust 6 börn, þrjá
syni, Pál, Harald og Sigmund, (d.
l976) og þrjár dætur, Kristínu, Guð-
laugu og Erlu. Faðir þeirra lést 1. jan-
úar 1947 á 17 ára afmælisdegi Har-
aldar og var það mikil sorg fyrir alla
fjölskylduna. Börnin voru þá á aldr-
inum 10–20 ára, öll í námi og urðu
næstu árin þeim ákaflega erfið.
Bræðurnir Páll og Haraldur
byggðu saman hús í Álfheimum 25
hér í Reykjavík og fluttu báðir með
sínar fjölskyldur í húsið árið 1960 og
hafa búið þar síðan eða í 43 ár. Náin
samvinna hefur alla tíð verið á milli
heimila okkar. Alexía móðir þeirra
átti íbúð í húsinu og einnig Jóna
tengdamóðir Páls og var þetta því
sannkallað fjölskylduhús og allir
bjuggu þar í sátt og samlyndi. Við átt-
um oft saman ljúfar stundir sem við
geymum í minningunni og sem hefðu
mátt vera fleiri.
Haraldur kvæntist Valborgu Ei-
ríksdóttur haustið 1952 og áttu þau
gullbrúðkaup á síðasta ári. Hjóna-
band þeirra var gott og farsælt. Val-
borg er fyrirmyndar húsmóðir og þau
voru samhent um að byggja upp fal-
legt heimili því Haraldur var mikill
fjölskyldumaður. Þau eignuðust fjög-
ur börn, eina dóttur og þrjá syni og
eiga nú tólf barnabörn og tvö langafa-
og langömmubörn, allt traust, gott og
dugmikið fólk. Haraldur var mikill
verkmaður að hverju sem hann gekk
og má segja að hann hafi starfað af
fullum krafi allt fram til þess síðasta
er hann lagðist inná sjúkrahúsið.
Það er alltaf erfitt að missa þá sem
nákomnir eru og ennþá erfiðara þeg-
ar aðdragandi er lítill og viðkomandi
virðist hress. Sárast er það fyrir eig-
inkonu og fjölskyldu.
Elsku Stella, við biðjum Guð að
styðja þig og styrkja og vottum fjöl-
skyldunni allri innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Haraldar Lúð-
víkssonar.
Ása Þorgeirsdóttir,
Páll Lúðvíksson.
Um jarðneska upphefð eina margur spyr
og aðrir stara á himnaríkis dyr.
Taktu aðeins málminn engin vonarbréf.
Þótt ómi fjarlæg trumba sittu kyr.
Þetta ljóð úr Rubáiyát eftir Omar
Khayyám kemur okkur í hug, þegar
við setjum niður nokkur fátækleg orð
til minningar um Hadda mág okkar
og svila.
Fyrir nokkrum vikum hefði okkur
ekki komið til hugar að hann yrði hrif-
inn á brott frá okkur öllum svona
snöggt. Hann sem alltaf var svo
heilsuhraustur og bjó yfir fullri
starfsorku fram að því síðasta. Þó svo
að hann væri búinn að fylla sjöunda
áratuginn var hann samt sem áður í
fullu fjöri. Við fórum saman á þorra-
blót til Akureyrar og var hann þá
hress eins og ætíð áður. En maðurinn
með ljáinn er óvæginn og hlífir engum
og oft finnst manni að hann eiri engu
og ekki er spurt hver sé næstur.
Það var fyrir meira en hálfri öld, að
Haddi kom inn í fjölskyldu okkar,
þegar hann og Stella eldri systir mín
kynntust. Ég man svo vel hvað við
mæðgurnar þrjár urðum strax hrifn-
ar af honum og ánægðar með val
Stellu. Haddi var svo myndarlegur,
ljúfur og góður. Hann vildi öllum gott
gera. Þau höfðu elsta barn okkar
Tryggva, Skúla, í umsjá sinni fyrsta
sumarið hans. Við Tryggvi gátum þá
bæði stundað vinnu þetta sumar.
Tryggvi átti þá eftir einn vetur í
Stýrimannaskólanum. Þau voru okk-
ur mikil hjálparhella eins og oft áður
og síðar. Skúli var hjá þeim allan sól-
arhringinn því ég vann vaktavinnu.
Þess vegna var ég einnig hjá þeim
meira og minna. Skúla þótti mjög
vænt um þau hjón og leit mikið upp til
þeirra frænda sinna Lúðvíks og Ei-
ríks, sem voru eldri en hann. Það hef-
ir alltaf verið mjög náið samband á
milli okkar fjölskyldna.
Árin, sem Tryggvi var til sjós gat
ég alltaf leitað til Hadda, ef bilaði hjá
mér Trabantinn, eða ef eitthvað fór
úrskeiðis innan veggja heimilisins.
Haddi var maður verklaginn, vand-
virkur og bóngóður og fljótur að
bregðast við ef hjálpar var þörf. Þeg-
ar við byggðum í Hrauntungunni
lagði hann miðstöðina í íbúðina nán-
ast kauplaust.
Haddi var einstaklega góður við
mömmu og þótti þeim afar vænt
hvoru um annað og báru virðingu
hvort fyrir öðru.
Við fórum oft saman í ferðalög og
er mér sérstaklega minnisstæð ferð
sem við fjögur, Haddi og Stella og við
Tryggvi, fórum til Englands. Ferðin
var farin til að heimsækja Diddu syst-
ur og fjölskyldu hennar, en þau búa í
Englandi. Þetta var svo skemmtileg
ferð. Við ferðuðumst mikið um Eng-
land og skemmtum okkur öll vel.
Í veikindum Hadda hafa Stella,
börnin þeirra, tengdabörn og barna-
börn staðið eins og klettur við hlið
hans. Þau voru hjá honum nótt sem
dag síðustu vikurnar og sýndu í verki
hvað þeim þótti öllum vænt um hann.
Elsku Stella, Lúðvík, Eiríkur, Guð-
finna Elsa, Haraldur Valur og fjöl-
skyldur. Við Tryggvi og fjölskylda
okkar sendum ykkur innilegar sam-
úðarkveðjur.
Minningin um elskulegan eigin-
mann, föður og afa mun ylja ykkur,
þegar sárasti söknuðurinn, sem nú
ríkir líður hjá.
Við Tryggvi biðjum góðan Guð að
gefa ykkur styrk.
Blessuð sé minning Hadda.
Þóra.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Þessar línur komu okkur í hug þeg-
ar við heyrðum að Haddi frændi væri
dáinn, eftir skamma sjúkralegu.
Haddi var sífellt starfandi og unni sér
Okkar ástkæra móðir og tengdamóðir, amma
og langamma,
ÓLÖF GUÐRÚN GUÐBJÖRNSDÓTTIR
frá Straumi, Skógarströnd,
síðast til heimilis
í Skólatúni 4,
Bessastaðahreppi,
sem lést fimmtudaginn 8. maí, verður jarðsung-
in frá Breiðabólsstaðakirkju á Skógarströnd
laugardaginn 17. maí kl. 14.00.
Guðmundur Sverrisson, Ásta Grímsdóttir,
Ólafur Sverrisson, Ósk Jóhannesdóttir,
Hulda Sverrisdóttir, Egill Tyrfingsson,
Þórdís Sverrisdóttir, Einar Jakobsson,
Bjarnfríður Sverrisdóttir, Snorri Þorgeirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar ástkæri,
SKÚLI MAGNÚSSON,
Tókastöðum,
Austur-Héraði,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 8. maí.
Útförin fer fram frá Egilsstaðakirkju laugar-
daginn 17. maí kl. 13.00.
Anna Einarsdóttir,
Eyjólfur Skúlason,
Eyrún Heiða Skúladóttir,
Jódís Skúladóttir
og fjölskyldur þeirra.
✝ Birgir Karlssonfæddist í Reykja-
vík 15. mars 1932.
Hann lést á Landspít-
ala í Fossvogi mið-
vikudaginn 7. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Sigríð-
ur Pétursdóttir, hús-
freyja í Reykjavík, f.
22. júlí 1902 í Ólafs-
vík, d. 26. maí 1989,
og Karl Guðmunds-
son, verslunarmaður
í Reykjavík, f. 18. júlí
1901, d. 14. nóvem-
ber 1968, ættaður úr
Reykjavík. Systkini Birgis voru:
Ása, f. 29. mars 1924, Erla, f. 13.
febrúar 1928, Laufey, f. 4. maí
1929. Hálfsystkin eru Hulda, f. 4.
desember 1940, Karl Guðmundur,
f. 17. ágúst 1937, Kolbrún Inga, f.
1934, d. 1973, og Steinunn, f. 1935.
Hinn 18. nóvember 1961 kvænt-
ist Birgir Svövu Aldísi Ólafsdótt-
ur, f. 2. maí 1941. Foreldar hennar
voru Ólafur Jónasson, húsgagna-
smiður í Reykjavík, f. 1. mars
1908, d. 18. nóvember 1974, ætt-
aður úr Reykjavík,
og Jórunn Þorkels-
dóttir, f. 1. október
1913, d. 30. nóvem-
ber 2002, ættuð úr
Borgarfirði. Synir
Birgis og Svövu eru:
1) Georg, f. 14. apríl
1962, í sambúð með
Laufeyju Berglind
Friðjónsdóttur, börn
þeirra eru Kári, f. 9.
október 2000, og
Haukur, f. 19. maí
2002. 2) Ólafur, f. 17.
október 1964,
kvæntur Robyn
Anne Redman, þau eru búsett í
Bandaríkjunum.
Birgir og Svava bjuggu fyrstu
árin í Reykjavík en fluttu í Garða-
bæ 1969 og bjuggu þar síðan.
Birgir starfaði lengst af sem flug-
þjónn hjá Loftleiðum, síðar Flug-
leiðum. Hann var mikill áhuga-
maður um útivist, veiðar og
ferðalög.
Útför Birgis verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Við minnumst góðs drengs og
heimilisvinar með hryggð í hjarta.
Gamlar minningar koma upp í hug-
ann. Fyrir 40 árum héldu þrenn hjón
á vit öræfanna, Veiðivatna. Farið var
á kláf yfir Tungná í þá daga. Þegar
skyggja tók sáu sumir glitta í ljós
hér og hvar. Skyldi huldufólkið vera
að elda? Ferðin tók lengri tíma en
áætlað var því að við villtumst upp í
Jökulheima. Farið var að birta af
degi þegar við tjölduðum í morgun-
sólinni í Veiðivötnum. Eftir smálúr
var haldið til veiða. Veiðin gekk vel
en allt í einu heyrðust hróp og köll,
því að fiskur, sem hafði gleypt beit-
una, var kominn með vængi og sveif
upp í loftin blá í líki kjóa. Á bakaleið-
inni var tjaldað í Landmannalaug-
um, þar sem við grilluðum og snædd-
um kvöldverð við kertaljós í kyrrð
öræfanna.
Margar ferðir fórum við með Birgi
og Svövu vestur í Dali til veiða í ánni
þeirra, Dunká. Þá var nú oft glatt á
hjalla í litla veiðihúsinu þeirra, grill-
aðar steikur, spilað og sungið. Þar
var Birgir kóngur í ríki sínu og hrók-
ur alls fagnaðar. Þá var nú gaman að
lifa.
Við söknum góðs vinar. Hann átti
góðsemina, hjartahlýjuna og æðru-
leysið.
Alfreð og Dóra.
Birgir er dáinn. Hann og Svava
voru bestu vinir foreldra minna og
var mikill samgangur þeirra á milli.
Ég man því eftir Bigga frá því ég var
lítill polli að alast upp í Garða-
bænum. Það sem einkennir þessar
minningar er einstök góðmennska
og hjálpsemi Bigga. Hann var alltaf
tilbúinn að aðstoða ef eitthvað bját-
aði á. Ég man eftir einu atviki sem
lýsir þessu vel. Það var 1. apríl og
pabbi var nýkominn úr flugi frá Am-
eríku. Hann hafði fengið sér bjór á
tröppunum fyrir utan hús og ákvað
nú að stríða Bigga aðeins með lauf-
léttu aprílgabbi. Hann hringdi í
Bigga og sagði honum að það hefði
sprungið hitavatnsleiðsla í þvotta-
húsinu og allt væri á floti. Það skipti
engum togum að Biggi var mættur á
svæðið innan örfárra mínútna með
hjólbörur, skóflur og dregla og ætl-
aði að fara að hjálpa til við að þurrka
upp. Kannski fór þetta aprílgabb að-
eins yfir strikið en auðvitað fyrirgaf
Biggi þetta fimm mínútum eftir að
hann var búinn að átta sig á því hvað
væri á seyði. Þetta lýsir Bigga vel.
Biggi náði alltaf einstaklega góðu
sambandi við okkur krakkana þann-
ig að það var alltaf gaman þegar
Biggi og Svava voru í heimsókn. Það
er mikill söknuður í að eiga ekki von
á að sjá Bigga skjótast óvænt inn um
dyrnar á heimili foreldra minna enda
hafði hann ýmislegt til málanna að
leggja sem gaman var að spjalla um.
Minningin um einstakan mann lif-
ir.
Sigurður Olsen.
BIRGIR
KARLSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi.