Morgunblaðið - 15.05.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2003 37
✝ Jónas ÓskarMagnússon
fæddist á Efri-Sýr-
læk í Flóa 7. júní
1926. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 5. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sigur-
jóna Magnúsdóttir
og Magnús Jónas-
son. Jónas átti
fjórar systur, þær
eru: Inga, f. 6.
mars 1916, d. 1.
sept. 1997, Ragn-
hildur, f. 16. ágúst 1920, Sæunn,
f. 7. janúar 1934, og Herdís, f. 7.
janúar 1934, d. 2. maí 1991.
Jónas kvæntist 16. desember
Magnúsar Ó. Garðarssonar, f. 8.
mars 1946, d. 31. maí 1994, eru
Jónas Óskar, f. 1983, Ingvar
Örn, f. 1987, Alda Júlía, f. 1987,
og Oddrún, f. 1990.
Jónas fluttist til Reykjavíkur
ellefu ára gamall. Hann lauk
meistaraprófi í húsasmíði 1950
og rak eigið trésmíðaverkstæði
mestan part starfsævinnar. Hann
var yfirsmiður leikmyndaverk-
stæðis Þjóðleikhússins í áratug.
Eftir það starfaði hann sem hús-
vörður hjá Ríkisútvarpinu þar til
hann lét af störfum aldurs
vegna. Jónas var mikill söng-
maður og söng með fjölda kóra.
Þar með taldir voru Alþýðukór-
inn, Karlakórinn Fóstbræður,
Dómkórinn og Kirkjukór Kópa-
vogskirkju. Lengst var hann í
Þjóðleikhúskórnum, frá 1966 og
þar til kórinn var lagður niður á
tíunda áratugnum, og tók þar
þátt í fjölda uppfærslna.
Útför Jónasar var gerð frá
Kópavogskirkju 13. maí.
1950 Öldu Guðmunds-
dóttur hárgreiðslu-
meistara, f. í Reykja-
vík 24. júní 1928.
Börn þeirra eru: 1)
Sigrún J. Brunhede, f.
17. janúar 1951, maki
Niels Brunhede, f. 1.
nóvember 1953, þau
eiga tvö börn, Hildu
B. Jahn, f. 1977, maki
John Jahn, f. 1974,
dóttir þeirra er Julia
Marie, f. 25. mars
2003, og Jónas Brun-
hede, f. 1980. 2) Odd-
rún Jónasdóttir, f. 3.
júlí 1952. 3) Guðrún Jónasdóttir,
f. 30. júlí 1959, sambýlismaður
Rúnar B. Sigurðsson, f. 17. nóv-
ember 1957. Börn hennar og
Það er alltaf sárt að missa vin og
það veit maður þegar á reynir en
kannski gleymist oft hve góður
vinurinn er í raun, meðan hann er
meðal okkar. Þegar hann svo kveð-
ur stendur maður eftir og hugleiðir
hvort maður sjálfur hafi reynst
honum vinur í raun.
Jónas var einn af þessum aldurs-
lausu mönnum. Mér finnst hann
alltaf hafa verið jafngamall, frá því
ég man fyrst eftir honum. Blístr-
andi, syngjandi, hálfhlaupandi og
síkátur allan daginn.
Honum fannst gaman að stússa í
garðinum sínum og reyndar fannst
okkur strákunum í götunni hann
dálítið skrítinn að vera í svoleiðis
„kvennaverkum“ enda man ég ekki
eftir að margir karlmenn væru að
sinna görðunum sínum á þeim ár-
um.
Mér þótti strax ákaflega vænt
um Jónas, meira segja svo mjög að
ég lagðist svo lágt að hjálpa til við
runnarækt í Skólagerðinu með því
að rífa upp allar litlu „dauðu“ hrísl-
urnar sem hann var nýbúinn að
setja niður. Þegar ég, krakkinn,
kom svo með fangið fullt af
„dauðu“ hríslunum til hans, svona
til að sýna honum hve duglegur ég
hefði nú verið, varð hann ekki ýkja
kátur; kannski svolítið pirraður, en
reiður varð hann ekki. Hann var
ötull stuðningsmaður okkar Guð-
rúnar dóttur sinnar, þegar við lék-
um hvert leikritið af öðru fyrir
framan trésmíðaverkstæði hans, og
öll voru þau vitaskuld frumsamin.
Í minningunni var hann fasta-
gestur á öllum okkar uppákomum
og þegar ég hugsa til baka og
minnist þess hve virkan þátt hann
tók í leik okkar krakkanna skil ég
ekki hvernig hann fór að því að
skila fullum vinnudegi.
Það var líka gott til þess að vita
að ungur maður ætti sverðsmið
innan handar þegar á þurfti að
halda og Jónas var ónískur að gefa
mér allskonar prik sem hann fann í
skúrnum sínum. Reyndar var
aðdáunarvert að sjá hve mikil
regla var á óreiðunni á verkstæð-
inu hans. Það var ósjaldan sem
hann bað mig að ná í eitthvert
verkfærið sem lægi undir einhverri
spýtunni á bak við einhverja vélina
og alltaf voru leiðbeiningarnar hár-
réttar.
Þegar ég kom svo heim frá út-
löndum, fyrst til sumardvalar og
síðar alfluttur, var ég ávallt meira
en velkominn á heimili þeirra
hjóna Jónasar og Öldu. Það var
mjög gott og notalegt að sækja
þau heim í Skólagerðið; eins og að
koma heim.
Þegar þau hjónin ákváðu að
byggja sér sumarbústað í Hvalfirð-
inum var vitanlega mikið upp úr
því lagt að byrja strax að rækta og
búa til skjól áður en bústaðurinn
yrði reistur. Það voru ófáar ferð-
irnar sem við fórum að planta
runnum, og ávallt rifjaði Jónas upp
þegar ég reif upp runnana í Skóla-
gerðinu sem hann var nýbúinn að
setja niður og þá var mikið hlegið.
Ein minnisstæðasta ferðin sem
við fórum var á gamla Willys-jepp-
anum, í þvílíkri hellirigningu að
vinnukonurnar höfðu ekki undan
en á leiðarenda fórum við. Í annað
skipti var farið til að reisa grind að
litlu gróðurhúsi. Farið var með
járnbita í Hvalfjörðinn til að húsið
yrði traust og gott. Nokkrum dög-
um seinna hvessti hressilega og
grindin lagðist saman.
Ég varð alveg hundsvekktur, því
við höfðum lagt töluverða vinnu í
þetta en Jónas hló og sagði að
Kára hefði víst ekki litist á bygg-
inguna, en þegar hann sá hve
svekktur ég var minnti hann mig á
að ég byggi a Íslandi þar sem allra
veðra væri von.
Þegar ég eignaðist fyrsta barnið
mitt pantaði ég vitaskuld barna-
rúm hjá Jónasi. Ég hafði jú fylgst
með, og reyndar hélt ég að ég
hefði verið að hjálpa honum, en ég
efast um að það hafi verið nokkur
hjálp, heldur afsökun fyrir að vera
hjá honum þegar hann var að setja
saman barnarúmin.
Ekki fékk ég að borga honum
fyrir rúmið því að hann sagðist
alltaf gefa börnunum sínum rúm
undir fyrsta barnið, en rúmið ætti
að duga fyrir fleiri en eitt barn og
það hefur það vissulega gert, enda
smíðin gegnheil og vönduð eins og
smiðurinn.
Vigfús Ingvarsson.
JÓNAS ÓSKAR
MAGNÚSSON
Í dag kveð ég í
hinsta sinn ástkæran
fósturföður, Paul
Oddgeirsson. Aldrei
kvartaði hann þó hann
væri mjög mikið veik-
ur og alltaf gaf hann okkur hjart-
næmt bros í gegnum tárin.
Ég kom í heimsókn til hans þegar
mamma var úti í Ameríku og áttum
við þá langt og gott samtal. Hann
sagði mér að hann væri mjög stoltur
af öllum börnunum sínum, fóstur-
börnum og fjölskyldum þeirra.
En hann afþakkaði alla hjálp frá
mér og það eina sem hann vildi frá
mér var að ég sæti hjá honum. Ég
er stolt að hafa átt svona góðan
fósturpabba. Ég gat alltaf leitað til
hans og mömmu enda var pabbi
mjög þolinmóður maður þegar hann
kenndi okkur ýmislegt í leik og
starfi. Svona góðan mann er erfitt
að finna sem föður, en hann tók á
móti mér og mörgum öðrum ólíkum
börnum með opnum örmum. Pabbi
PAUL
ODDGEIRSSON
✝ Paul Oddgeirs-son fæddist í
Reykjavík 22. júní
1932. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 2. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni 9.
maí.
hefur gefið mér
meira en honum var
skyldugt að gefa, því
hann gaf mér líka
ástúð í ótakmörkuð-
um mæli.
Elsku mamma,
Anna Þóra, Ragnar,
Svenni, fóstursystkini
og fjölskyldur. Guð
gefi okkur styrk til
að takast á við missi
svo stóran sem þenn-
an.
Björg Stígsdóttir.
Kveðja frá samstarfsmönnum
í Iðnskólanum í Reykjavík
Paul Oddgeirsson, gullsmíða-
meistari og stundakennari við Iðn-
skólann í Reykjavík, er látinn.
Paul hóf kennslustörf í iðn sinni
við skólann á tíunda áratugnum en
áður hafði hann tekið nema á
námssamning við góðan orðstír.
Hann var fagmaður fram í fing-
urgóma og völundur á allan málm.
Þessir kostir ásamt hlýrri og nota-
legri nærveru gerðu hann að ein-
stökum kennara sem nemendur og
samkennarar minnast með hlýju.
Við samstarfsmenn Pauls við IR
kveðjum góðan dreng og sendum
eftirlifandi eiginkonu hans og fjöl-
skyldu samúðarkveðjur.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is. Ef greinin er á disklingi
þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að
símanúmer höfundar og/eða sendanda
(vinnusími og heimasími) fylgi með. Um
hvern látinn einstakling birtist formáli og
ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarar-
degi, en aðrar greinar skulu ekki vera lengri
en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða
um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við
eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda
örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15
línur, og votta virðingu án þess að það sé
gert með langri grein.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Okkar ástkæri,
STEFÁN BRYNGEIR EINARSSON,
Keilusíðu 12c,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju föstudag-
inn 16. maí kl. 13:30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmunda M. Jóhannsdóttir,
Einar J. Stefánsson, Guðbjörg Haraldsdóttir,
Áslaug Ó. Stefánsdóttir, Oddgeir Sigurjónsson,
Ingibjörg H. Stefánsdóttir, Bergur V. Stefánsson,
barnabörn, barnabarnabarn
og systkini hins látna.
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
Hjartkær móðir mín, amma og langamma,
ASTRID VIK SKAFTFELLS,
áður til heimilis
í Bólstaðarhlíð 45,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni þriðjudaginn
6. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Hákon Skaftfells,
Ásta Ósk Hákonardóttir, Ari Eyberg Sævarsson,
Garðar Georg Nielsen, Hanne Clausen,
Natalía Rós, Júlía Ösp og Astrid Eyberg.
Elskulegi sonur minn og bróðir,
GUÐMUNDUR ÁGÚST GUÐNASON,
Ranavaði 1,
Egilsstöðum,
lést þriðjudaginn 6. maí sl.
Jarðsungið verður frá Fáskrúðsfjarðarkirkju
laugardaginn 17. maí kl. 11.00.
Guðni Ingólfur Gestsson,
Ásgeir Svan, Elínrós Eyfjörð Eiríksdóttir,
Aðalsteinn B. Guðnason, Ingibjörg Þ. Friðgeirsdóttir,
Jóhanna Guðnadóttir, Sigurður Elísson,
Þórunn Elfa Guðnadóttir, Eiríkur Pétursson,
Gestur E. Guðnason, Svanhvít Guðsteinsdóttir,
Eybjörg G. Guðnadóttir, Vilhelm Pálsson,
Svanberg Hjelm Guðnason, Sigríður Þorvaldsdóttir,
Guðbjörg Júlía Guðnadóttir, Ólafur Reynisson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁSGEIR PÉTUR JÓNSSON,
Klausturvegi 3,
Kirkjubæjarklaustri,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn 12. maí.
Fjóla Þorbergsdóttir,
börn, tengdabörn
og barnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SVANLAUG RÓSA VILHJÁLMSDÓTTIR,
áður til heimilis á
Flókagötu 63,
Reykjavík,
andaðist á Hólabæ, hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ, miðvikudaginn 14. maí.
Útförin auglýst síðar.
Hjördís Sigurðardóttir, Ásgeir Hjörleifsson,
Þrúður G. Sigurðardóttir, Björn H. Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.