Morgunblaðið - 16.07.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagurinn 7.
júlí 1973 átti eftir að
verða stór dagur í lífi
mínu. Besti bróðir í
heimi opinberaði þann
dag trúlofun sína og ég
leit tilvonandi mágkonu mína fyrst
augum, stúlkuna sem ætlaði að taka
bróður minn frá mér. Sagt er að börn
séu miklir mannþekkjarar og sjái
auðveldlega gegnum hjúpinn sem við
öll umvefjum okkur í hinu daglega
lífi. Fljótlega þóttist ég skynja, að
þar sem Jónína var væri ekkert að
óttast, hún tæki ekkert frá mér,
heldur eignaðist ég þar fimmtu syst-
urina. Sú skynjun mín reyndist rétt
og eftir þrjátíu ára samfylgd hefur
þessi barnslega tilfinning mín sann-
að sig svo engu skeikar. Frá upphafi
kom hún fram við mig sem jafningja
og átti alltaf tíma til að hlusta á hugð-
arefni litlu mágkonu sinnar og sýna
þeim áhuga og skilning. Þær voru
margar góðu stundirnar sem við átt-
um saman á æskuheimili mínu.
Seinna eftir að ég komst á fullorð-
insár átti ég oft eftir að leita í smiðju
Jónínu, ég vissi að þar kæmi ég ekki
að tómum kofunum. Ef eitthvað stóð
til var oftar en ekki leitað til hennar
og ábendingar hennar og ráð gerðu
gæfumuninn í velheppnaðri veislu
enda gestrisni hennar rómuð.
Þrátt fyrir að Jónína og Ófeigur
stofnuðu heimili ung var ekki að sjá
neinn byrjendabrag á búskapnum.
Frá fyrstu tíð var heimili þeirra með
miklum myndarbrag og bar alla tíð
vott um smekkvísi og snyrtimennsku
enda fór ekki fram hjá neinum sem
til þekkti að þar var húsmóðir sem
hafði mikinn metnað fyrir heimili sitt
og fjölskyldu.
Í fyllingu tímans stækkaði fjöl-
skyldan og frumburðurinn Sigurður
fæddist. Það var stolt frænka sem
eignaðist þá fyrsta systkinabarnið og
fyrst í vinkvennahópnum til að verða
föðursystir. Seinna bættust í hópinn
Þórður og Elsa. Öll endurspegla þau
þá alúð og umhyggju sem lögð hefur
verið í uppeldi þeirra. Enn hefur fjöl-
skyldan stækkað með tilkomu
tengdadótturinnar Söndru og ömm-
ustrákanna Arnars Geirs og Þórðar
Atla sem voru augasteinarnir henn-
ar.
Það var ekki tilviljun að mikið var
leitað til Jónínu um að taka að sér
verkefni af mörgum aðilum á ýmsum
vettvangi. Það var ekki aðeins tryggt
að þau verkefni sem hún tók að sér
væru leyst heldur mátti treysta því
að þau væru leyst á þann máta að
ekki var hægt að bæta um betur.
Vandvirkni hennar og dugnaður
ásamt því að hún bjó yfir ríkri rétt-
lætiskennd aflaði henni vinsælda og
virðingar allra sem hana þekktu.
Fyrir átta árum veiktist Jónína al-
varlega en með hjálp góðra lækna og
baráttuvilja hennar sjálfrar tókst
henni á ótrúlega skömmum tíma að
JÓNÍNA MARGRÉT
ÞÓRÐARDÓTTIR
✝ Jónína MargrétÞórðardóttir
fæddist í Reykjavík
23. janúar 1957. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 4. júlí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Grafarvogs-
kirkju 14. júlí.
ná heilsu á ný. Við trúð-
um því að hún hefði yf-
irunnið þessi veikindi
að fullu. Því var það
mikið áfall þegar veik-
indin tóku sig upp að-
eins rúmu ári síðar og
hún þurfti að gangast
undir erfiða aðgerð
öðru sinni. Enn var
baráttuviljinn til staðar
og aftur náði hún nokk-
urri heilsu.
Það dimmdi yfir nú á
bjartasta tíma ársins
þegar ég fékk þær
fréttir að veikindi Jón-
ínu hefðu tekið sig upp á ný og enn
alvarlegri en fyrr. Í þetta sinn gafst
henni ekki tækifæri til að berjast.
Skyndilegt og ótímabært fráfall
Jónínu er okkur sem hana þekktum
mikill harmur en ríkari erum við fyr-
ir samfylgdina sem endaði of skjótt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð
þín minnig er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við Maggi þökkum Jónínu þá vel-
vild og hlýju sem hún ætíð sýndi okk-
ur og börnum okkar.
Hennar verður sárt saknað.
Auður Margrét Sigurðardóttir.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Jónínu mágkonu minnar,
sem fallin er nú frá. Fráfall hennar
bar snöggt að en það er erfitt að
sætta sig við þegar eiginkona og
móðir er tekin frá ástvinum sínum í
blóma lífsins.
Jónína kom ung inn í fjölskylduna
og varð strax eins og ein af okkur
systrunum. Hún var einstök móðir
og lagði mikla rækt við fjölskylduna,
enda leitun að öðrum eins myndar-
skap eins og var á þeirra heimili.
Þegar litið er til baka koma upp
minningar um hversu sterk hún var
og ósérhlífin, ávallt var hún fyrst til
að bjóða aðstoð sína og krafta ef eitt-
hvað stóð til. Hún gleymdi til að
mynda aldrei afmælisdögum eða öðr-
um merkisdögum í fjölskyldunni og
eigum við henni margt að þakka.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Ég þakka fyrir ánægjulegar
stundir sem við höfum átt saman síð-
ustu 30 árin. Þín verður sárt saknað.
Þín mágkona,
Sigríður.
Í dag kveðjum við með miklum
söknuði einn af máttarstólpum stór-
fjölskyldunnar, Jónínu svilkonu okk-
ar.
Kynni okkar hófust fyrir hartnær
30 árum þegar við tengdumst fjöl-
skylduböndum, sem hafa haldist
óslitin síðan. Hópurinn hefur frá
upphafi verið einstaklega samheld-
inn, ekki síst fyrir hennar tilstuðlan
og er nú stórt skarð höggvið í hópinn.
Það kom strax í ljós að hún var
mjög sterk og heilsteypt persóna, já-
kvæð, glaðlynd og hreinskiptin. Hún
lá aldrei á skoðunum sínum og var
oft glatt á hjalla í rökræðum, og var
hún gjarnan hrókur alls fagnaðar.
Jónína og Ófeigur hafa alla tíð ver-
ið höfðingjar heim að sækja og eru
okkur minnisstæðar margar glæsi-
veislur sem þau héldu, enda var hún
húsmóðir af guðs náð. Um leið og við
þökkum Jónínu samfylgdina viljum
við gera þessar ljóðlínur að okkar.
Hver minning er dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sig.)
Borgþór, Fritz, Grétar,
Hafliði og Magnús.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði.)
Mig langar til að minnast Jónínu
vinkonu minnar með nokkrum orð-
um.
Ekki datt mér í hug að við sæj-
umst ekki aftur þegar við vorum
saman í stúdentsveislu nú í lok maí.
Að ekki gæfist tækifæri til að segja
góðan daginn nokkurn tímann aftur.
En það er ekkert sjálfgefið og þakka
ber fyrir það sem var. Tíminn sem
hún fékk var alltof stuttur og það er
veruleikinn kaldur og tómlegur.
Minningar renna um hugann eins
og kvikmyndafilma og minningarnar
eru margar og ná langt aftur í tím-
ann. Hvernig byrjuðu kynnin? Jú,
við höfum verið samferða í lífinu frá
unglingsárum. Ég kynntist henni í
versluninni hjá Silla og Valda í Aust-
urstræti fyrir rúmum 30 árum, en
þangað fór ég í sumarvinnu og Jón-
ína var þar líka að vinna.
Þetta var skemmtilegur tími, fullt
af ungum krökkum að vinna þarna,
líf og fjör og unglingsárin spennandi.
Palla bættist í hópinn og við þrjár
náðum vel saman.
Fyrsta skipti sem ég fór á
skemmtistað, fyrir utan skólaböll,
var einmitt með Jónínu. Nestaðar
ráðleggingum okkur eldri og reynd-
ari samstarfskonu fórum við á ball.
Við höfum nú verið dálítið fyndnar,
en okkur fannst við alveg svakalega
smart. Ég minnist þess nú ekki að
okkur hafi orðið nokkuð ágengt hvað
„rómans“ varðar, þrátt fyrir að vera
„langflottastar“.
Á þessum tíma var rúnturinn
„rúntur“. Það var gengið og keyrt
fram og til baka um miðbæinn og
Laugaveginn. Bílaeign var nú ekki
eins algeng og í dag en það voru allt-
af einhverjar stelpur eða strákar á
bíl svo maður fékk að rúnta með og
bílalestin oft samfelld efst ofan af
Laugavegi og niður á Hallærisplan.
Á þessum tíma var Klúbburinn
orðinn aðalskemmtistaður ungs
fólks, það voru nú reyndar einhver
aldurstakmörk þar, en ég minnist
þess ekki að það hafi verið nein
hindrun í að komast þar inn. Ein
minningin er um okkur vinkonurnar
á leið í Klúbbinn í strætó (það þótti
ekkert tiltökumál að fara milli borg-
arhluta í strætó allra sinna ferða),
allar í okkar fínasta pússi, ræðandi
hve það hlyti að vera leiðinlegt að
vera fullorðinn og vera alltaf heima
hjá sér á laugardagskvöldum (eins
og fjölskyldufólk gerði sér aldrei
dagamun). Við nutum lífsins og fór-
um að heiman frá okkur mörg laug-
ardagskvöld.
Og það var svo sem ekki eins og
okkur væri í kot vísað að vera heima
hver hjá annarri, allar komandi frá
vönduðum heimilum og velkomnar.
Alltaf tóku þau Þórður og Elsa for-
eldrar Jónínu vel á móti okkur og
ræddu við okkur eins og fullorðnar
manneskjur og sýndu okkur áhuga
þegar við komum á æskuheimili Jón-
ínu í Akurgerðið.
En Jónína var alltaf snögg að öllu.
Og fyrst í vinahópnum varð hún til að
stofna heimili. Von bráðar var hún
orðin ein af þeim sem voru bara „allt-
af heima á laugardagskvöldum“ og
þótti bara ágætt. Þau Ófeigur gift-
ust, hann var einn af strákunum úr
vinahópnum og þau eignuðust eigið
heimili sem bar brag myndaskapar,
hlýju og gestrisni. Þau unnu sjálf
hörðum höndum við að koma sér fyr-
ir, samhent og dugleg. Á þessum
tíma var öðruvísi en í dag að kaupa
íbúð, lánamöguleikar minni og mikil
greiðslubyrði í tiltölulega stuttan
tíma. Og það þótti gott að geta keypt
kók og prins eftir langan dag, fyrst
farið í vinnuna og svo farið í íbúð-
arlagfæringar og unnið þar langt
fram á kvöld.
Þarna á Langholtsveginum komu
þau sér fyrir og þar var eins og alltaf
hjá Jónínu afburða snyrtilegt. Fljót-
lega eignuðust þau svo elsta barn sitt
Sigurð og þá var nú amma í Akur-
gerðinu og afi líka, betri en enginn
við að passa litla drenginn þegar
mamma og pabbi voru að vinna.
Samverustundirnar eru orðnar
margar. Við byrjuðum svo í sauma-
klúbb 1976 nokkrar saman og höfum
hist síðan á tveggja vikna fresti nema
yfir hásumarið.
Það eru margar góðar minningar,
aðrar ekki eins skemmtilegar, gleði
og sorg frá liðnum árum.
Börnunum fjölgaði, þau Ófeigur
og Jónína eignuðust Dodda, stúlku
sem lést í fæðingu og seinast Elsu.
Það var gaman að hittast í barna-
stússinu, við heimsóttum hver aðra,
bárum saman bækur okkar og spjöll-
uðum.
Jónína og Ófeigur fluttu til Dan-
merkur meðan hann var þar í námi
og þegar þau komu aftur heim var
haldið áfram að hittast eins og áður.
Saumaklúbburinn ferðaðist, hitt-
ist í heimahúsum og við „gamlingj-
arnir“ brugðum okkur af bæ stöku
laugardagskvöld. Það voru afmæli,
fermingar, brúðkaup og fjölmargar
samverustundir. Sömuleiðis hafa
mennirnir okkar verið í spilaklúbbi
mjög lengi svo okkar lífsganga hefur
fléttast mikið saman.
Jónína var vel greind, sjálfstæð og
skipulögð. Hún var ófeimin við að tjá
sig og hafði ákveðnar skoðanir og
sagði þær umbúðalaust, við vorum
alls ekki alltaf sammála, en maður
vissi alltaf hvar maður hafði Jónínu.
Samviskusemi og dugnaður voru
áberandi þættir í fari hennar, snögg
að öllu, ósérhlífin, kraftmikil og
ákveðin. Vann mikla sjálfboðavinnu
fyrir íþróttafélagið Fjölni í Grafar-
vogi.
Hún var handlagin, saumaði, mál-
aði á postulín og var alltaf mjög gjaf-
mild. Jónína var heimakær og fékk
eiginlega heimþrá ef hún fór yfir El-
liðaárnar. Hún var þó dugleg að
ferðast seinni árin og þau hjónin fóru
um víða veröld. Jónína var mikil fjöl-
skyldumanneskja, fjölskylda og
tengdafjölskylda skiptu hana miklu
máli og var hún dugleg að halda alls-
kyns boð fyrir fjölskylduna, hafði
glæsileg veisluborð, það má segja að
hún hafi ræktað garðinn sinn (í eig-
inlegri og óeiginlegri merkingu),
frændgarðinn og margan manninn.
Hún naut þess út í ystu æsar að
vera orðin amma og barnabörnin
nutu þess.
Jónína tók verslunarpróf og starf-
að við verslunarstörf, lengi í verslun
föður síns og síðar við skrifstofustörf
og vann lengi á sama stað.
Jónína var kát og glöð, naut þess
að umgangast fólk, hafði gaman af
því að syngja og dansa.
Trygg og trú heimsótti hún mig í
veikindum mínum. En hún fór ekki
varhluta sjálf af veikindum. Tvisvar
skorin upp vegna heilablóðfalls og
náði sér aldrei almennilega eftir það
seinna. Orðin veikari en nokkurn ór-
aði fyrir undir það síðasta en bar
veikindi sín ekki á torg og gerði lítið
úr þeim.
Margt hefur verið rætt í gegnum
árin, hvað sé dýrmætt í lífinu, um líf-
ið og tilveruna. Sammála vorum við
um að það eru hversdagslegu hlut-
irnir sem gefa manni mest og eru
drýgstir og dýrmætastir þó tilbreyt-
ing og veisluhöld hin ýmsu séu nauð-
synleg. Saumaklúbburinn breytti út
af venjunni eftir síðustu áramót og í
stað þess að hittast heima hver hjá
annarri fórum við á námskeið í Nes-
kirkju þar sem vikulega í nokkrar
vikur var fjallað um Biblíuna og
spjallað um trúna út frá ýmsum sjón-
arhornum, eitthvað sem okkur þótti
öllum ánægjulegt og í gegnum kynni
mín af Jónínu gegnum árin fann ég
alltaf hve trúin var henni mikilvæg.
Ég kveð kæra vinkonu og sakna
hennar. Það er sár tilhugsun að eiga
ekki fleiri samverustundir með Jón-
ínu í vændum. Ég er þakklát fyrir að
hafa notið vináttu hennar frá því á
unglingsárum.
Elsku Ófeigur, Siggi, Doddi, Elsa,
Arnar, Þórður, Sandra, Elsa amma,
systkini og fjölskylda, þið hafið misst
mikið, en eigið eftir ljúfar minningar,
dýrmætt veganesti sem Jónína eft-
irlét ykkur, til styrktar og leiðsagnar
í lífinu. Missir Jónínu verður aldrei
bættur en minningin mun styrkja
ykkur.
Við Þórir, Gunni og Kristján send-
um ástvinum Jónínu innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Hanna Karen Kristjánsdóttir.
Það er ákaflega sárt og erfitt að
trúa því að vinkona mín Jónína Þórð-
ardóttir skuli vera horfin á braut að-
eins 46 ára.
Jónína var glæsileg kona og mér
er það í fersku minni þegar ég sá
hana fyrst þegar hún byrjaði með
Elsu dóttur sína á leikskólanum hjá
mér árið 1987. Mér fannst hún stór-
glæsileg og hafði það á orði við hana
hversu vel hún liti út en Jónína brosti
bara sínu góðlátlegu brosi og vildi
sem minnst úr því gera og var þannig
alla tíð lítillát og ekki fyrir að láta
mikið á sér bera. Upp frá þessu þró-
aðist vinátta okkar og tengdust fjöl-
skyldur okkar sterkum böndum og
eyddum við mörgum áramótum og
góðum stundum saman. Ég starfaði
með Jónínu ásamt fleiru góðu fólki
að uppbyggingu yngri flokka Fjölnis
í knattspyrnu og vann Jónína þar öt-
ult starf og var ósérhlífin á krafta
sína. Það eru ófáar knattspyrnuferð-
irnar sem við fórum saman og alltaf
var stutt í gamanið þó erfitt væri
stundum að vera með fjölmennan
hóp frískra drengja.
Jónínu var mjög annt um heimili
sitt og lagði mikið upp úr sterkum
fjölskyldutengslum enda var hún
móður sinni mikil hjálparhella og
börnin voru henni mjög hjartfólgin
og hún bar hag þeirra mjög fyrir
brjósti. Hún var mjög fær í allri mat-
argerð og allar veislur báru þess
merki að þar væri flink manneskja á
ferð. Jónína var ekki mikið fyrir það
að bera tilfinningar sínar á torg og
var ekki allra en þeim sem hún
kynntist reyndist hún góður vinur og
varð ég þeirrar gæfu aðnjótandi að
vera ein af þeim. Hún hafði ákveðnar
skoðanir og stóð og féll með þeim og
oft sátum við heilu kvöldin og rædd-
um um lífið og tilveruna, vináttuna
og hversu mikilsvert væri að eiga
góða vini og það kæmi í ljós á rauna-
stundum hverjir væru vinir manns í
raun.
Vinátta Jónínu var mér mikils
virði og jákvæði hennar og glaðværð
gaf mér mikinn styrk og þrátt fyrir
erfið veikindi hennar síðustu ár var
aldrei neina uppgjöf að finna og kát-
ínan og grínið til staðar á góðum
stundum. Við sem þekktum hana
getum ekki gert okkur grein fyrir
hversu alvarleg veikindi hennar voru
enda heyrðist hún aldrei kvarta yfir
lasleika sínum og það sýnir sterkan
persónuleika hennar.
Jónína hafði mjög gaman af postu-
línsmálningu og fórum við saman á
námskeið og við gerðum stundum
grín að því að hún væri eins og verk-
smiðja því allt sem hún afrekaði að
gera var með ólíkindum enda eru til
margir fallegir gripir eftir hana.
Þegar ég skrifa þessa grein er mér
efst í huga þakklæti fyrir allar
ógleymanlegu stundirnar sem við
áttum saman, ferðalögin bæði hér
heima og erlendis. Ég vil þakka fyrir
allan þann styrk sem þú veittir mér á
erfiðum stundum. Það er mér ómet-
anlegt.
Elsku Ófeigur, missir þinn er mik-
ill, þú varst henni mikils virði og
stóðst við hlið hennar á erfiðum
stundum og ég vissi að hún kunni að
meta það. Ég votta þér mína dýpstu
samúð. Megi guð styrkja þig. Fjöl-
skyldu Jónínu votta ég samúð mína.
Siggi, Sandra, Doddi, Elsa og son-
arsynirnir, megi guð gefa ykkur
stuðning í sorg ykkar. Minningin um
Jónínu mun lifa með okkur. Ég kveð
þig, mín kæra vinkona, með virðingu
og þakklæti.
Guðbjörg Guðjónsdóttir.
Þegar fréttin um andlát Jónínu
bar að var eins og tíminn stæði í stað.
Það er svo sárt að missa þá sem
manni þykir svo vænt um. Og nú hef-
ur stórt skarð verið höggvið við frá-
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina