Morgunblaðið - 21.02.2004, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. FEBRÚAR 2004 43
✝ Ingimar Guðna-son fæddist í Þor-
kelsgerði í Selvogi
16. október 1929.
Hann lést á heimili
sínu 14. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðni Gestsson, f. 25.
desember 1896, d. 10.
júlí 1979, og Jensína
Ingveldur Helgadótt-
ir, f. 15. desember
1899, d. 2. júní 1981.
Ingimar var næst-
yngstur sjö systkina.
Hin voru Kjartan
samfeðra, f. 1916, d. 1943, Helgi, f.
1921, d. 1998, Gestur, f. 1923, d.
2000, Jens, f. 1925, d. 1997, Guðný,
f. 1927, d. 2003, og Guðlaug, f.
1931.
Hinn 22. mars 1959 kvæntist
Ingimar Hertu Jóhönnu Willert
Ágústsdóttur frá Lübeck í Þýska-
landi, f. 22. mars 1938. Foreldrar
hennar voru Minna
Maria Willert, f. 18.
desember 1911, d.
16. mars 2002, og
Walter Borowsky, f.
20. apríl 1913, lést
sem hermaður í
stríðinu. Börn Ingi-
mars og Hertu eru:
1) Jóhanna María, f.
28. október 1958; 2)
Guðni Gestur, f. 12.
júlí 1962, d. 8. desem-
ber 1979; og 3) Ágúst
Jens, f. 20. febrúar
1973, kvæntur Helgu
Halldórsdóttur, f. 20.
nóvember 1973, þau eiga þrjá syni,
Halldór Rafn, f. 9. október 1996,
Ingimar Rafn, f. 9. október 1996
og Matthías Rafn, f. 26. maí 2001.
Ingimar vann lengst af hjá
Meitlinum í Þorlákshöfn.
Útför Ingimars fer fram frá
Þorlákskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Afi Massi, ertu í alvöru dáinn?
Hver á að gefa okkur mola, spila við
okkur eða fara í feluleik við okkur?
Við söknum þín svo mikið og koss-
anna þinna. Afi, þú varst alltaf svo
góður við okkur, þú skammaðir okk-
ur aldrei, alveg sama þótt við værum
óþekkir og þú gætir ekki hlustað á
fréttirnar eða messuna í útvarpinu.
Afi, ertu núna búinn að hitta
Guðna þinn, Gessa og hundinn henn-
ar Ástu? Mamma segir það og núna
fylgist þú með okkur.
Elsku afi, við munum aldrei
gleyma þér, því við geymum þig á
góðum stað í hjörtum okkar.
Þínir afastrákar
Halldór Rafn, Ingimar Rafn
og Matthías Rafn.
Mig setti hljóða, þegar maðurinn
minn vakti mig laugardagsmorgun-
inn 14. febrúar og sagði mér að hann
Massi væri dáinn, ég trúði þessu
bara alls ekki, því tveimur kvöldum
áður höfðu þau Herta setið í kaffi
hjá okkur og hann bara frískur.
Massi var hægur og rólegur mað-
ur, það var honum líkt að kveðja
þannan heim hægt og hljótt eins og
honum var einum lagið, ekki voru nú
lætin í kringum hann. Hann varð
bráðkvaddur á heimili sínu.
Við Massi tengdumst þegar börn-
in okkar tengdust tryggðaböndum,
hann var alltaf stoltur af fólkinu sínu
og ég tala nú ekki um þegar við
eignuðumst okkar fyrstu barnabörn,
sem voru tvíburar þá var það stoltur
afi sem labbaði um götur bæjarins,
því aldrei áður höfðu fæðst aðrir
eins tvíburar, alla vega ekki á þessu
landi, fannst honum, enda sá hann
ekki sólina fyrir þeim og svo bættist
þriðji strákurinn við fimm árum síð-
ar, honum fannst hann ríkur maður
eins og hann var að sjálfsögðu.
Eitt sumarið voru Massi, Herta,
Jóa og Horst mágur hans frá Þýska-
landi í sumarbústað norður í Aðaldal
á mínum heimaslóðum, við fórum
með þau um og sýndum þeim merk-
ustu staðina, mikið hafði hann gam-
an af þessari ferð og fannst við hafa
allt of mikið fyrir þeim, oft talaði
hann um þessa ferð við mig, þannig
að hann var greinilega ánægður með
hana. Mikið á ég eftir að sakna þess
að hann komi í kaffi og á pallinn hjá
mér eins og hann gerði svo oft á sínu
rölti, þá horfðum við á gróðurinn og
hlustuðum á fuglana úti í nátt-
úrunni, hann var mikið náttúrubarn
enda úr sveit eins og ég. Við gátum
rætt um burð, slátt, göngur og slát-
urtíð og allt þar á milli og alltaf
spurði hann um hvernig gengi nú
fyrir norðan.
Massi var trúaður maður hann fór
alltaf í messu í kirkjuna okkar og oft
út á Strönd. Massi var vanafastur
maður, hann sat alltaf á sama stað í
kirkjunum sínum, innst á þriðja aft-
asta bekk, ég leit alltaf niður rétt
fyrir messu til að vita hvort hann
væri ekki örugglega kominn, ef
bekkurinn var auður þá var hann
annaðhvort lasinn eða ekki heima,
svo tryggur var hann kirkjunum sín-
um.
Massi var fæddur og uppalinn í
Selvogi, margar sögur hefur hann
sagt mér úr Voginum og talaði alltaf
um hann með virðingu. Fjölskylda
hans er búin að gera upp æskuheim-
ilið hans fyrir sumarbústað, nokkr-
um sinnum var okkur fjölskyldunni
boðið í grill og flottheit eins og þeim
Hertu var einum lagið. Nú eiga
ábyggilega þrír litlir strákar eftir að
sakna hlýju handanna hans afa þeg-
ar hann leiddi þá í göngutúrunum
sem hann gerði oft, en amma er enn
til staðar og hugsar vel um strákana
þeirra, eins og hún hefur alltaf gert.
Takk Massi minn fyrir að taka
dóttur okkar eins og þína eigin, þú
mast hana mikils. Einnig á Valur
Rafn eftir að sakna þín, alltaf fylgd-
ist þú með hvernig honum gengi í
skólanum og að allt væri í lagi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Herta, Jóa, Ágúst, Helga
og strákarnir okkar, sorg ykkar er
mikil. Við verðum að trúa því að
honum hafi verið ætlað annað hlut-
verk, hann fór allt of fljótt frá ykkur
en ég veit að það verður tekið vel á
móti honum.
Guð blessi minningu hans.
Kveðja
Rán.
INGIMAR
GUÐNASON
Mig langar að minn-
ast kærrar vinkonu
minnar Ingunnar Lár-
usdóttur. Er ég frétti
andlát hennar voru
blendnar tilfinningar á
ferð í hjarta mínu, að vísu söknuður
og sorg en ekki síður léttir, því það
var erfitt síðustu ár að horfa upp á
góða vinkonu til 27 ára sem fanga í
bæklun sinni sem hún hlaut í hörmu-
legu slysi fyrir nokkrum árum og þar
með átti hún ekki afturkvæmt út í líf-
ið. En það eru góðu stundirnar og
minningarnar sem lifa. Ég, Ingunn,
Erna og Hulda með ungana okkar
litlu, stoltar mæður að gera eitthvað
skemmtilegt saman. Ingunn var sér-
staklega blíð og yndisleg manneskja,
heimilið sem hún bjó Loga og börn-
unum sérlega hlýlegt og glæsilegt
eins og hún sjálf var og öllum tekið
opnum örmum og boðið upp á heima-
bakað brauð og góðgæti. Eftir að
börnin stækkuðu og við fórum að hafa
meiri tíma fyrir okkur sjálfar tóku við
sumarbústaðaferðir sem voru fastur
liður tvisvar á ári til margra ára. Yf-
irleitt vorum við sjö vinkonur saman
en stundum átta þegar Erna vinkona
okkar í Svíþjóð sá sér fært að koma
heim og slást í hópinn. Minningarnar
frá þessum ferðum eru mér svo dýr-
mætar. Þar brölluðum við margt og
leyfðum litlu stelpunum í okkur að
blómstra. Það var ekki bara hlegið
mikið því stundum var líka grátið og
við vissum að við gætum treyst hver
annarri fyrir gleði okkar og sorgum.
Þannig á líka sönn vinátta að vera og
Ingunn var sannur vinur.
Í heimsóknum mínum til hennar á
Arnarholt þar sem hún dvaldi eftir
slysið var gott að sjá að hún hafði ekki
glatað sínu fallega brosi þó margt
INGUNN
LÁRUSDÓTTIR
✝ Ingunn Lárus-dóttir fæddist 30.
desember 1949. Hún
lést á gjörgæslu á
LSH í Fossvogi 31.
janúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð í Fossvogskap-
ellu í kyrrþey 4. febr-
úar.
hefði glatast, og alltaf
spurði hún um börnin
mín og barnabörnin. Í
einni heimsókninni
spurði ég hana hvort
hún vildi að ég færði
henni eitthvað er ég
kæmi heim úr heimsókn
minni til Ernu vinkonu í
Svíþjóð. Ingunn bað
mig um andlitskrem og
gladdi það mig mjög
hve glöð hún var þegar
ég kom til baka með
kremið. Þarna sá ég
part af minni gömlu vin-
konu aftur. Ingunn var
áður en hún slasaðist glæsilegust
allra og var mjög annt um útlit sitt og
hreinlæti var henni í blóð borið. Þá
Ingunni vil ég muna.
Ég kveð þig, kæra vinkona, með
orðum sem við lásum oft saman úr
Opinberunarbókinni: „Guð mun
þerra hvert tár af augum þeirra og
dauðinn mun ekki framar til vera,
hvorki harmur né vein né kvöl er
framar til, hið fyrra er farið.“
Minningu Ingunnar fel ég algóðum
skapara okkar sem er Guð kærleik-
ans, miskunnarinnar og fyrirgefning-
ar. Takk fyrir allt, kæra vinkona.
Helga Kristjánsdóttir.
Ég man Ingunni svo vel, fallega
brosið hennar, röddina og hláturinn
skemmtilega. Ingunn var glæsileg
kona, alltaf snyrtileg, vel til fara,
smart og mikil dama. Listir, fegurð
og andleg mál voru henni hugstæð.
Hlýja, hugulsemi og gjafmildi var rík-
ur þáttur í fari hennar. Minnisstæðar
eru litlu sniðugu gjafirnar, sem hún
stundum bjó til sjálf, er hún færði
mér í tíma og ótíma.
Samverustundir okkar Ingunnar
voru ætíð innihaldsríkar og gefandi.
Síðustu árin reyndust henni erfið og
sársaukafull, en nú hvílist hún.
Fjölskyldu hennar allri sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Ég kveð mína kæru vinkonu með
söknuði og þakklæti í huga, megi Ing-
unn mín vera guði falin um alla eilífð.
Ingveldur.
✝ KjartanTryggvason
fæddist í Víðikeri í
Bárðardal í S-Þing-
eyjarsýslu 16. apríl
1918. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 13. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Tryggvi Guðnason f.
9. nóv. 1876, d. 29.
nóv. 1937, og Sigrún
Ágústa Þorvalds-
dóttir f. 2. okt. 1878,
d. 18. nóv. 1959.
Systkini Kjartans
voru: Helga, f. 18. okt. 1900, d. 24.
mars 1996, Höskuldur f. 10. maí
1902, d. 2. des. 1986, óskírð, f. 4.
júní 1904, Kári, f. 23. júlí 1905, d.
ardóttir, f. 11. mars 1891, d. 29.
okt. 1971. Börn Kjartans og Krist-
bjargar eru: 1) Vera, f. 20. apríl
1944, maki Hjörtur Sigurðsson, f.
13. nóv. 1938, d. 19. okt. 1998,
börn þeirra eru: Egill, Sigurður
Hreinn, Víðir Lundi og Sigur-
björg. Barnabörn eru þrjú. 2) Þor-
gerður, f. 30. okt. 1945, maki
Gunnar Þórólfsson, f. 13. mars
1938, börn þeirra eru: Kristbjörg,
Guðrún Vilborg og Kjartan.
Barnabörn eru níu. 3) Snorri, f. 5.
mars 1948, d. 29. des. 1983. 4)
Páll, f. 12. maí 1950, maki Sigríð-
ur Baldursdóttir, f. 23. des. 1948,
börn þeirra: Ágústa, Baldur,
Tryggvi og Karl. Barnabörn eru
þrjú.
Kjartan ólst upp og stundaði bú-
skap til ársins 1995 á æskuheimili
sínu Víðikeri í Bárðardal. Síðustu
æviárin dvaldist hann á Dvalar-
heimilinu Hvammi á Húsavík.
Útför Kjartans fer fram í Lund-
arbrekkukirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
16. jan. 1999, Guðrún
Vilborg, f. 14. jan.
1908, d. 3. júní 1908,
Hörður, f. 13. júlí
1909, d. 19. nóv 1993,
Egill, f. 12. júlí 1911,
d. 9. júlí 1963, Skarp-
héðinn, f. 6. apríl
1913, d. 16. apríl
1913, Sverrir, f. 15.
júlí 1920, d. 8. júní
1999.
Kjartan kvæntist
30. maí 1942 eftirlif-
andi eiginkonu sinni
Kristbjörgu Jónsdótt-
ur frá Stóruvöllum í
Báðardal í S-Þingeyjarsýslu, f. 1
feb. 1918. Foreldrar hennar voru
Jón Pálsson, f. 14. ágúst 1889, d.
25. feb. 1964, og Guðbjörg Sigurð-
Kjartan föðurbróðir okkar er lát-
inn. Hann var næstyngstur af tíu
börnum Sigrúnar og Tryggva í Víði-
keri í Bárðardal.
Við systur, sem ólumst upp með
honum, höfum margs að minnast.
Eins og margir Þingeyingar fór
Kjartan til náms í Laugaskóla og var
þar m.a. í smíðadeild. Að því bjó
hann alla ævi. Hann var einstaklega
laghentur og gerði við allt sem aflaga
fór, allt frá smæstu hlutum til bíla og
véla. Auk þess bjó hann til skó, smíð-
aði skíði og ýmislegt fleira. Hann var
mjög verkséður og vann sér léttar en
margir aðrir. Kjartan hafði gaman af
öllu útilífi. Hann ferðaðist talsvert
um öræfin, oft sem leiðsögumaður.
Þeir Víðikersfeðgar, Tryggvi og syn-
ir hans, voru tíðum fengnir til leið-
sögu um öræfin, bæði af innlendum
og erlendum vísindamönnum.
Um það má lesa í bókunum „Yfir
Ódáðahraun“ eftir Ólaf Jónsson. Þar
er þessa vísu að finna um menn og
hesta:
Edvard, Kjartan, Ólafur,
einnig Stefán prúði.
Grani, Bliki, Guðbrandur,
gamli Neisti og Úði.
Kjartan hafði gaman af veiðum og
veiddi silung í ám og vötnum í ná-
grenninu og var á skíðum á vetrum.
Frá því við munum eftir okkur var
þrí- og fjórbýli í Víðikeri. Þar bjuggu
bræðurnir; faðir okkar Kári með
fjölskyldu, Hörður með sína fjöl-
skyldu, og svo Sigrún amma og synir
hennar Egill, Kjartan og Sverrir,
þar til Kjartan laumaðist í Stóruvelli
og náði í elstu heimasætuna þar,
hana Kristbjörgu. Þau fóru svo að
búa í Víðikeri. Oft var nú þröngt í
bænum, en samkomulagið var gott
og þarna bjuggu allir í sátt og sam-
lyndi.
Kjartan var alla tíð bóndi í Víði-
keri. Eftir að hann var orðinn eini
ábúandinn fór hann í félagi við syni
sína að rækta og stækka túnin, reisa
rafstöð við Svartána og byggja ný
útihús. Þegar Páll fór að búa á móti
foreldrum sínum var byggð ný hæð
ofan á gamla húsið.
Eins og gengur, komast fáir gegn-
um lífið án áfalla. Þau hjónin misstu
son sinn og tengdason með fárra ára
millibili, báða af slysförum. Var það
þeim þung raun.
Á seinni árum höfum við systur
leitað á gamlar slóðir með okkar fólk.
Hefur okkur fundist frábært að
koma í Víðiker til Kibbu og Daddans,
eins og við kölluðum þau ævinlega.
Þau hafa alltaf tekið okkur sérstak-
lega vel, með hlýju og gestrisni.
Tvisvar hafa verið haldin fjölmenn
ættarmót hjá Víðikersfjölskyldunni.
Ógleymanlegt er, þegar Daddan,
Kibba og börn þeirra tóku á móti öllu
fólkinu á Víðikershlaði, í glaða sól-
skini, með hrokuð veisluborð. Dadd-
an frændi, jörfaglaður, fyllti glös
yngstu kynslóðarinna ávaxtasafa eða
mjólk, eftir smekk hvers og eins. Þá
getum við systur og menn okkar
ekki gleymt því þegar þau hjónin
buðu okkur svo að gista nóttina eftir
ættarmótið, og hvað við nutum þess
öll að vera saman. Kibba okkar, gest-
risin að vanda, framreiddi þá bestu
steik, sem okkur finnst við hafa feng-
ið um dagana.
Fyrir nokkrum árum fór heilsan
að bila og fluttu þau hjónin til Húsa-
víkur, í Mið-Hvamm, þar sem þau
höfðu litla og þægilega íbúð, en í
Víðikersbænum var allt í sömu
skorðum á þeirra hæð, ef þau vildu
skreppa „heim“.
Þegar seinna ættarmótið var, árið
2000, voru þau flutt til Húsavíkur.
Eins og ævinlega þegar stórfjöl-
skyldan kemur saman er mikið fjör.
Spilað á ýmis hljóðfæri, sungið og
dansað. Daddan var mjög gefinn fyr-
ir músik og og spilaði bæði á orgel og
harmoniku. Hann spilaði nú ekki í
þetta sinn, en hann lét sig ekki vanta
á dansgólfið og vakti manna lengst í
gleðskapnum og var fyrstur manna á
fætur morguninn eftir.
Elsku Kibba, Vera, Þogga, Palli
og fjölskyldur. Við systur og okkar
fólk sendum ykkur innilegar samúð-
arkveðjur.
Hildur, Sigrún og Rannveig.
Ég átti ekki von á því þegar sím-
inn hringdi föstudagskvöldið 13.2. að
þú værir mikið veikur og ættir mjög
stutt eftir í þessu lífi, þú sem varst
alltaf svo hress, þótt þú værir á 86.
ári þegar þú lést.
Ég var ekki gamall þegar ég var
að fara með ykkur pabba í fjárhúsin
og þvælast með ykkur um allt í Víði-
keri og eftir að pabbi dó tókuð þið
Kibba mig upp á ykkar arma og vor-
uð mér sem foreldrar og fyrir það er
ég ykkur þakklátur. Það voru marg-
ar ánægjulegar stundir sem ég átti
með þér, kæri frændi, það er margt
sem kemur upp í hugann, t.d. þegar
við vorum að keyra heyið heim neðan
úr landi.
Þá var alltaf gaman í gamla Will-
isjeppanum þegar þú sagðir mér
sögur af mönnum og málleysingjum
og eins gott að við heyrðum þær
bara tveir, þú og ég, Kjartan, ég man
hvað ég gat stundum hlegið. Það er
mér ofarlega í minni þegar við vor-
um að laga girðinguna í grófinni og
vorum að festa hana með grjóti og þú
varst að tala um hvað ég væri sterk-
ur og bara sex ára. Þá varð ég mjög
stoltur.
Það að vera í sveit í Víðikeri var
eins og að koma í ævintýraheim, allt-
af hægt að finna eitthvað skemmti-
legt að gera, t.d. leika sér í grófinni
og þegar þú hafðir tíma til að koma í
fótbolta þá var nú stuð á okkur.
Þú varst líka prakkari í þér. Ég
man þegar við fórum 1967 í fjall-
göngu upp á Sellandafjall og þú
sagðir okkur að það væri ekki hægt
að keyra lengra og sendir alla út úr
bílnum, en keyrðir sjálfur langt upp í
fjall og hafðir gaman af.
Elsku frændi, ég vona að þér líði
vel þar sem þú ert núna.
Ástarkveðja.
Þinn
Bragi Egilsson.
KJARTAN
TRYGGVASON