Morgunblaðið - 21.02.2004, Page 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 21. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurður Hjálm-ar Tryggvason
fæddist í Vestmanna-
eyjum 20. janúar
1956. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítala í Foss-
vogi 10. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru hjónin
Tryggvi Ágúst Sig-
urðsson, f. 16.2. 1931,
og Sigríður Ólafs-
dóttir frá Gíslholti í
Vestmannaeyjum, f.
22.7. 1931. Systkini
Sigurðar eru: 1) Ólaf-
ur Kristinn, f. 30.3. 1951, maki
Björg Pétursdóttir, f. 11.9. 1951.
Sonur þeirra er Tryggvi Ágúst. 2)
Hallgrímur, f. 9.11. 1952, maki Ás-
dís Sævaldsdóttir, f. 5.8. 1962.
Börn þeirra eru Anna Rós, Halla
Björk, Sævald Páll og Einar Ottó.
Anna Rós er í sambúð með Páli
Hjarðar, barn þeirra er Almar
Benedikt. 3) Klara, f.
14.9. 1961, maki Vil-
helm Ágúst Steins-
son, f. 1.10. 1962.
Börn þeirra eru Sig-
ríður Árdís, Jón
Kristinn og Tryggvi
Stein. 4) Kristný Sig-
urbjörg, f. 20.3.
1966, maki Grétar
Þór Sævaldsson, f.
24.7. 1960. Börn
þeirra eru Svava
Kristín, Kristgeir
Orri og Ágúst Emil.
Sigurður Hjálmar
bjó lengst af í for-
eldrahúsum en bjó síðustu árin að
Áshamri 69. Hann vann ýmis störf
til sjós og lands og þá oftast lausa-
störf við höfnina í Eyjum. Hann
varð að hætta vinnu fyrir nokkr-
um árum vegna veikinda.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Landakirkju Vestmannaeyja í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Sigurður okkar. Við viljum þakka
þér fyrir þann tíma sem við áttum
með þér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Kveðja.
Mamma og pabbi.
Sigurður Hjálmar bróðir minn er
látinn aðeins 48 ára að aldri. Á þess-
um tímamótum rifjast upp minning-
ar allt frá barnæsku til síðasta dags.
Sigurður var dálítið sérstakur kar-
akter alla sína ævi, var reyndar einn
af þessum kynlegu kvistum sem
skreytt hafa þennan bæ.
Sigurður gekk aldrei heill til skóg-
ar og var því oft verndaður á heim-
ilinu þegar hann var ungur, t.d. þeg-
ar hann hafði stútað einhverju dóti
frá okkur eldri bræðrum sínum
mátti aldrei taka hann almennilega í
gegn eins og gerist og gengur um
bræður á svipuðum aldri því hann
var svo veikur. Þótti okkur eldri
bræðrunum eins og hann gerði í því
að ergja okkur því hann vissi vel
hvað klukkan sló hann Sigurður.
Hann vissi að það mátti ekki berja
hann. En stundum brast þó þolin-
mæðin og friðhelgin var brotin. Varð
þá allt vitlaust, fljúgandi rafhlöður
og annað dót í allar áttir.
Sigurður var alla tíð einfari, hann
gat dundað sér á gólfinu eða í rúm-
inu sínu róandi sér fram og aftur,
oftast undir músík. Voru Bítlarnir
þá nýkomnir til sögunnar og kunni
hann vel að meta þá, þó seinna hafi
tónlistarsmekkur hans breyst tölu-
vert í þungarokk eða álíka músík.
Þegar ég var 15 ára gamall eign-
aðist ég skellinöðru og held ég að þá
hafi áhugi Sigurðar á slíkum farar-
tækjum vaknað. Þó hann væri að-
eins 11 ára fékk hann stundum að
keyra hjólið og gekk það áfallalaust,
en hann átti það reyndar til að taka
hjólið án leyfis.
Seinna keyptum við okkur saman
Triumph 500 cc mótorhjól 1947 mód-
el. Það var reyndar ósamsett þá og
vantaði töluvert í það, en við pönt-
uðum okkur varahluti frá Englandi
settum það saman og gerðum það
gangfært í kjallaranum á Grænuhlíð
3. Við seldum það ári síðar og keypti
Sigurður sér þá mótorhjól Masless
500 cc , hann átti eitt eða tvö hjól til
viðbótar fram undir 1980. Sigurður
talaði mikið um það nú síðustu ár að
kaupa sér aftur mótorhjól en sá
draumur hans varð aldrei að veru-
leika.
Sigurður hafði ekki langa skóla-
göngu vegna veikinda sinna. Hann
lærði t.d. aldrei ensku, dönsku eða
þýsku í skóla en það aftraði honum
samt ekki frá því að lesa blöð um sín
hugðarefni á þeim tungumálum.
Hann tók lyftarapróf og meiraprófið
á vörubíla og rútur. Það var eitthvað
sem hugur hans leitaði í, einhver
tæki og tól. Einnig tók hann punga-
prófið sem kallað er, þ.e. réttindi til
stjórna trillum og/eða skútum.
Honum datt ýmislegt í hug. Ein-
hverju sinni datt honum í hug að
smíða sér skútu. Hann pantaði sér
smíðateikningar frá Þýskalandi og
fékk þær heim. Hann var stoltur
þegar hann sýndi mömmu og pabba
teikningarnar. Pabbi spurði hann
hvar hann ætlaði að smíða hana. „Ja,
ég er að athuga það,“ sagði þá Sig-
urður. Eitt sinn þegar pabbi kom
heim var Sigurður með teikningarn-
ar af skútunni á stofugólfinu og var
að stika stofuna út. „Hvað ert þú að
gera, Sigurður minn?“ „Athuga
hvort hún kemst fyrir hérna,“ sagði
Sigurður þá, en sem betur fer var
hún of stór í stofuna heima.
Sigurður flutti til Reykjavíkur í
kringum 1986, leigði sér herbergi í
einhverja mánuði og vann á lyftara
hjá Eimskip. Á þeim tíma skruppum
við Ásdís suður eina helgina og gist-
um í íbúð tengdaforeldra minna.
Eitt kvöldið var hringt dyrabjöllunni
og úti stóð Sigurður, mættur í heim-
sókn. Þetta kvöld er mér minnis-
stætt að því leyti að við gátum setið
á spjalli um heima og geima allt
kvöldið yfir kaffibolla án þess að
þurfa að þrasa eða röfla sem svo oft
var. Honum leið greinilega vel hjá
okkur þetta kvöld, við þekktum
hann varla fyrir sama mann.
Sigurður keypti sér eitt sinn
jeppa með blæju. Hann var þá í
vinnu á Hornafirði. Eitt sinn er hann
brunaði á milli Reykjavíkur og
Hornafjarðar velti hann jeppanum.
Fór hann reyndar heilan hring og
lenti aftur á hjólunum. Hann slas-
aðist eitthvað lítillega en hélt för
sinni áfram, kom við í næsta kaup-
félagi og keypti sér skíðagleraugu til
að hlífa sér í nepjunni því framrúðan
hafði brotnað og blæjan skemmst.
Hann lét síðan gera við jeppann, lét
sprauta bílinn og kom honum heim
til Eyja. Hann bað mig um að fá að
geyma hann í bílskúrnum hjá mér í
smá tíma. Þessi smá tími varð
reyndar tvö ár. Það var ekki svo
nauið hjá honum Sigurði.
Sigurður kom eitt sinn til mín á
verkstæðið og spurði hvort ég gæti
ekki smíðað með honum fjórhjól,
hann væri búinn að redda vél í hjólið
þannig að þetta væri ekki stórt mál.
Ég reyndi að humma þetta fram af
mér með því að segja þetta vanda-
samt verk og ekki fyrir hvern sem er
og kostaði líka eitthvað. Hann hellti
úr eyrunum, tuðaði eitthvað og fór
svo. Seinna frétti ég að hann hefði
talað við kunningja sína og sagt
þeim að þetta væri furðulegt með
hann Hallgrím bróður, hann væri að
reka vélaverkstæði en væri svo
verkkvíðinn að hann treysti sér ekki
einu sinni til að smíða með sér fjór-
hjól.
Jæja, Sigurður minn, þú hefur nú
lagt af stað í þína síðustu ferð,
reyndar ekki á þöndum hvítum segl-
um og ekki er það mótorfákurinn
sem geysist með þig, heldur eru það
vængir guðs sem bera þig yfir móð-
una miklu. Ég fæ víst ekki í nefið hjá
þér fyrr en við hittumst þarna hin-
um megin og ekki þurfum við að
velta okkur upp úr því hve hár hann
er víxillinn sem ég á að kvitta undir.
Þú ert sem betur fer laus við það
rusl, ásamt þeirri vanheilsu sem
hrjáði þig síðustu ár. Ég vona að þér
líði betur þarna handan þessara
fyrstu landamæra sem þú ferð yfir
og vitir að við yljum okkur við góðar
minningar um góðan dreng.
Kæri Sigurður, farðu í guðs friði.
Hallgrímur.
Elsku Sigurður bróðir, nú ertu
allur, hverjum hefði getað dottið það
í hug núna strax. Við vissum um níu
líf kattarins sem við vorum alveg
viss um að þú tókst þátt í, miðað við
þínar hrakfallasögur, en þú komst
alltaf hálfheill út úr þeim! En svo
brást heilsa þín út af sykursýki og
blóðtappa. Það tók ekki marga daga
að vinna þína miklu baráttu en þú
reyndir.
Það var ósköp sárt að sjá á eftir
þér í þyrluna og komast ekki með
litla/stóra bróður upp á land, en ég
tók fyrstu ferð til þín, í brjáluðu
veðri til að geta haldið í höndina þína
og strokið ennið þitt og fætur. Þessu
sé ég ekki eftir, elsku Sigurður
minn. Ég gat ekki hugsað mér að þú
værir einn á gjörgæslu ef þú vakn-
aðir, sem aldrei kom til, þú komst
aldrei til meðvitundar sem betur fer
þín vegna úr því sem komið var, allt-
of miklar skemmdir. Þú hefðir ekki
viljað vera á stofnun þar sem þú átt-
ir eftir ólifað því spítalar voru ekki
þinn staður, alltof margar reglur svo
þú réðst ekki ferðinni þar!
Við fórum saman í gegnum ým-
islegt á þinni annars stuttu ævi,
bæði góða tíma og slæma. Þú varst
ekki alltaf sáttur við hlutina í kring-
um þig, gekk ýmislegt á, logn eða
stormur á þínu skapferli. Við vorum
svo heppin að ég fékk þolimæði í
vöggugjöf og við vorum bæði miklir
næturhrafnar en okkar bestu stund-
ir voru á nóttinni. Ég sat inni í stofu
að sauma út eða prjóna, og þú sast
hjá mér og talaðir út í eitt. Ég varð
bara að passa mig að segja já og nei
á réttum stöðum. Þú fékkst liprara
málbein í vöggugjöf heldur en ég.
Sigurður minn, það hafa fáir eins
marga karaktera og þú, okkur þótti
mjög vænt hvoru um annað, en þú
skildir aldrei af hverju ég bjargaði
þér, þegar þú varst að kafna. „Ég
bara skil þetta ekki,“ sagðir þú.
Systkinabörnin þín áttu alltaf
stóran part af þínu hjarta, þú varst
einstaklega hrifinn af þeim, góður
og natinn við þau og þau öll mjög
hrifin af þér. Og þú vildir þeim alltaf
það besta, hefðir gefið þeim gull og
græna skóga, en þú áttir það bara
ekki til.
Sigurður minn, það er svo margt
hægt að segja um þig sem ég ætla
ekki að tíunda hér, en þú áttir fáa en
góða vini sem tóku þér eins og þú
varst, alveg einstakir við þig. Mig
langar líka að tala um árganginn
þinn, „56 módelið“, sem hefur reynst
þér og okkur alveg frábærlega og
langar mig að þakka þeim hvað þau
voru einstaklega góð við þig alla tíð.
Þú varst líka mjög heppinn að eiga
einstaklega þolinmóða foreldra, þau
mömmu og pabba, sem núna syrgja
miðjubarnið sitt.
Í þessum fátæklegu orðum ætla
ég að kveðja þig, elsku Sigurður
minn, ég veit að þér hefur verið vel
tekið hinum megin af látnum ætt-
ingjum og vinum sem farnir eru yfir
móðuna miklu.
Nú hefur þú verið leystur frá
þrautum þínum og engan kvalasvip
á þér að sjá.
Takk, elsku Sigurður minn.
Hvíl þú í friði.
Þín systir
Klara og fjölskylda.
Elsku Sigurður, mig langar að
skrifa nokkur orð til þín, því það er
nú svolítið táknrænt að þú skyldir
fara þína síðustu Reykjavíkurferð
með þyrlu, það er eitthvað sem þér
hefði þótt mjög merkilegt en sárast
er að þú vissir ekkert af því þar sem
þú varst ekki í meðvituðu ástandi
með stóran blóðtappa í höfði. Þú
sem fórst um allt til þess að mynda
hina og þessa þyrluna, því þér þótti
þetta svo merkilegt tæki. Svo ég noti
nú orðin hans Kristgeirs eftir eina
bílferðina af mörgum og matarsend-
ingarnar: „Mamma, ég vorkenni
honum svakalega mikið, en hann
getur bara pirrað mig stundum.“
Það er einmitt þannig sem þú ork-
aðir á mig, þú þurftir nefnilega svo
mikla þolinmæði og ég fræg fyrir
allt annað en hana, en þolinmæðina
höfðu aðrir fjölskyldumeðlimir eins
og foreldrar okkar. Þau voru ekkert
að fárast yfir því þótt þú værir búinn
að dúkleggja stofuna með skútu-
teikningum sem lágu þar einhverja
daga, því þér fannst nú lítið mál að
smíða eina glæsiskútu og sigla henni
um öll heimsins höf. Það vöknuðu
reyndar spurningar hjá sumum í
fjölskyldunni hvernig skútan ætti að
komast út úr húsinu, en það hefur
örugglega ekki verið neitt vandamál
í þínum huga. Og hvað hún mamma
okkar var orðin fróð um alla þessa
trukka sem þú sýndir henni. Þegar
sú gamla fékk sér lúr eftir erfiða
daga sem sjálfsagt hafa verið nokkr-
ir, komst þú hlaupandi inn með mikl-
um látum: „Mamma, sjáðu þennan,
það eru 16 dekk undir honum,“ og
sýndir henni mynd úr einhverju
bílablaðinu.
Ég sé nú reyndar eftir því að hafa
ekki tekið meirapróf um leið og þú,
og hafði ég orð á því að fjölskyldan
gæti öll drifið sig í prófið því þú
tókst þetta að sjálfsögðu með stæl
og last utanbókar hátt og lágt að-
allega þó hátt við mismikinn fögnuð
viðstaddra.
Svo kom sá tími að nauðsynlegt
var að eiga hengirúm og þú hnýttir
þér auðvitað eitt slíkt. „Það væri svo
gott að geta legið í því úti í garði.“
Og þér fannst alveg upplagt að ég
prófaði gripinn því þú varst ekki al-
veg tilbúinn í þá áhættu, og komst
rúminu fyrir milli tveggja veggja í
þvottahúsinu og ég hentist í rúmið
sem reyndar gaf sig, og ég í gólfið.
Þú varðst mjög hissa.
Mér er nú minnisstætt þegar þú
komst í fyrstu heimsóknir í nýja
húsið mitt, alltaf tímabundinn, eitt-
hvað alveg að fara að byrja í sjón-
varpinu, en hafðir samt alltaf tíma til
SIGURÐUR HJÁLM-
AR TRYGGVASON
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
ATLA SNÆBJÖRNSSONAR,
Aðalstræti 90,
Patreksfirði.
Maggý H. Kristjánsdóttir,
dætur, tengdasynir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir mín, amma, systir, mágkona
og langamma,
SIGRÍÐUR HAUKDAL ANDRÉSDÓTTIR
frá Sveinseyri, Dýrafirði,
lést á Landspítala Fossvogi sunnudaginn
8. febrúar síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þökkum vináttu og hlýhug.
Halldóra Björg Pálsdóttir,
Sigríður Margrét Snorradóttir, Ragnar Svanur Vilhjálmsson,
Andrés Jóhann Snorrason, Ragnhildur Skúladóttir,
Guðmundur Haukdal Andrésson, Ingibjörg Júlíusdóttir
og langömmubörnin fimm.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
KARITASAR BJARGMUNDSDÓTTUR,
Baughúsum 10.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar B7
Landspítala Fossvogi.
Þorsteinn Þórsteinsson, Una Marsibil Lárusdóttir,
Berglind Karitas Þórsteinsdóttir, Stefán Garðar Óskarsson,
Karitas Alfa, Ísak Hrafn
og Jakob Steinn Stefánsbörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
INGVELDUR SIGURÐARDÓTTIR,
Sogavegi 182,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítala Landakoti
fimmtudaginn 19. febrúar.
Áslaug Jóhannesdóttir, Þorfinnur Þórarinsson,
Thelma Jóhannesdóttir, Ólafur Guðnason,
Ásrún Jóhannesdóttir, Böðvar Þorsteinsson,
Ingveldur Björk Jóhannesdóttir, Ingi Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabörn.