Morgunblaðið - 18.03.2004, Page 40

MINNINGAR
40 FIMMTUDAGUR 18. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Ástkær afi okkar,
Þorgeir, er látinn á 83.
aldursári. Það eru ófá-
ar minningarnar sem
koma upp í hugann
þegar við systurnar
setjumst niður og rifjum upp stund-
irnar sem við áttum með afa. Fátt
gladdi hann meira en að standa úti í
á og berjast við fiskinn og voru þær
ófáar veiðiferðirnar sem hann fór í í
gegnum árin með sonum sínum,
tengdasonum og vinum. Hann gat
gleymt sér tímunum saman við að
segja okkur barnabörnum sínum
fræknar veiðisögur og voru þær oft
hæfilega ýktar og kryddaðar til
frekari skemmtunar.
Hann var mikill grínari hann afi
og átti auðvelt með að sjá spaugi-
legu hliðarnar á lífinu. Hann var
mikill matmaður og var það ekki
sjaldan sem hann bauð okkur í kjöt-
súpu, saltkjöt og annað góðgæti.
Þegar honum var boðið í mat lá
hann ekki á skoðunum sínum og var
óhræddur við að láta heyra í sér ef
honum þótti maturinn ekki góður.
Eftir að amma veiktist og gat
ekki lengur staðið í eldhúsinu og
bakað pönnukökur handa gestum og
gangandi tók hann hennar stað og
stóð sig með stakri prýði. Þau voru
höfðingjar heim að sækja í Fagra-
hvamminn og veisluborði var slegið
upp í hvert eitt sinn er gesti bar að
garði án þess að hendi væri veifað.
Hann lumaði oft á lakkrís sem
hann gaukaði að okkur og þótti hon-
um hann bestur þegar hann var orð-
in gamall og harður.
Eftir að amma veiktist mikið og
var flutt á hjúkrunarheimilið á
Hrafnistu sinnti hann henni sem vel
hann mátti og færði hann henni ís
og kleinur á hverjum degi, sat hjá
henni, mataði og spjallaði við hana
eða bara hélt í höndina á henni tím-
unum saman.
Á því mátti sjá hversu ódauðleg
ástin og kærleikurinn getur verið
milli hjóna sem hafa átt langa ævi
saman.
Hann stóð við hlið hennar sem
klettur í hennar löngu veikindum
allt þar til hún yfirgaf þennan heim í
apríl 1998.
Á Hrafnistu bjó hann allt þar til
hann dó og leið honum mjög vel þar
og líkaði vel við starfsfólkið sem þar
starfar. Gaukaði hann oft að þeim
eins og okkur molum hér og molum
þar.
Afi var ósérhlífinn og duglegur til
vinnu, hann vann við bílamálun
lengst af eða þar til hann heilsu
sinnar vegna varð að hætta því og
hóf hann þá störf við kirkjugarða
Reykjavíkur við garðyrkjustörf og
annað sem til féll við umhirðu garð-
anna.
Hann mátti ekkert aumt sjá og
ÞORGEIR J.
EINARSSON
✝ Þorgeir Jón Ein-arsson fæddist í
Reykjavík 5. júlí
1921. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 3. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 12.
mars.
naut þess að geta rétt
fólki hjálparhönd ef
þurfti.
Hann var vinamarg-
ur maður hann afi en
eins og við má búast á
langri ævi þarf maður
að sjá á eftir vinum
sínum einum af öðrum
og voru þeir ekki
margir vinirnir sem
eftir stóðu er kallið
kom.
Það er okkar von
sem eftir stöndum,
elsku afi, að þú sért
komin á aðrar slóðir
þar sem kunnugleg andlit mæta þér
og ylja.
Elsku afi, ekkert fær úr hjörtum
okkar tekið minninguna um þig, þú
munt eiga þar stað að eilífu. Við
þökkum þér fyrir samfylgdina og
allt sem þú hefur gefið okkur. Megi
algóður guð nú blessa þig og varð-
veita á þeim stað sem þú ert á núna.
Við viljum nota þetta tækifæri til
að þakka öllu því góða fólki sem
önnuðust þau bæði. Og einnig því al-
úðlega starfsfólki á Landspítalanum
sem annaðist hann síðustu stund-
irnar í þessari jarðvist.
Elsku Anna, mamma, Einar og
Maggi og aðrir aðstandendur, megi
guð veita ykkur styrk á þessum
sorgartímum.
Ásta, Hrönn, Stefanía og Jórunn.
Sólin endurvarpast svo skært af
vatnsfletinum að hann þarf að píra
augun þegar hann horfir yfir vatnið.
Um allt vatnið myndast hringlaga
gárur eftir flugur sem setjast á yf-
irborðið. Svo heyrist hávært
skvamp. Hjartað tekur kipp, hann
brosir út í annað munnvikið. Hann
klæðir sig í vöðlurnar og veður út í
vatnið, sjálft Bauluvallavatn. Vatn
sem honum þykir vænna um en flest
önnur. Hér þekkir hann hvern hyl
og alla strauma. Á þessu augnabliki
er Bauluvallavatn nafli alheimsins.
Hann fer varlega, gætir þess að
grugga ekki vatnið og styggja ekki
fiskinn. Svo kastar hann og bíður.
Hann leggur við hlustir. Í fjarska
heyrist í útvarpi. Íslendingar eru að
keppa við Dani í knattspyrnu í Dan-
mörku, honum heyrist að Íslending-
ar séu undir. Tíminn líður, flotholtið
er kyrrt. Ekkert gerist. Af og til
heyrist skvamp hér og þar um vatn-
ið. Hann bíður, hreyfir sig ekki, veit
sem er að það er ekki til neins.
Svo gerist það. Fyrirvaralaust.
Flotholtið er rifið niður af feikna
afli. Það syngur í línunni þegar hún
er dregin á fullri ferð út af hjólinu.
Hann er á og hann er stór, mjög
stór. Ævintýrið er byrjað. Hann er
á í hverju kasti eftir þetta. Hver
öðrum stærri. Sjaldan hefur nokkur
veiðimaður verið hamingjusamari
en Geiri þennan dag. Og það þrátt
fyrir að þennan sama dag hafi Ís-
lendingar tapað 14-2 fyrir Dönum.
Þó að okkar kynni hafi ekki kom-
ist á fyrr en mörgum árum seinna
þá var frásögn þín af þessum degi
svo lifandi að það var eins og ég
væri með þér á staðnum.
Það er svona, kæri vinur, sem ég
kýs að minnast þín. Þróttmikill,
glaður að gera það sem þú kunnir
flestum öðrum betur. Kynni mín af
þér hafa gert mig betri en ég hefði
annars orðið. Ég kveð þig í vinsemd
og virðingu.
Þröstur.
Móðurbróðir minn góður, Þorgeir
Einarsson, Geiri frændi, eins og við
vorum vön að kalla hann, fjölskyld-
an í Dal, er kvaddur í dag. Hann dró
upp tjaldhæla sína, eins og stundum
er komist að orði, aðfaranótt mið-
vikudagsins 3. mars sl. og hvarf
okkur með snöggum, en þó alls ekki
óvæntum hætti, enda heilsan farin
að gefa sig fyrir alllöngu og hann ef-
laust orðinn nokkuð saddur lífdaga.
Ýmis minningabrot tengd þessum
góða frænda mínum og fjölskyldu-
vini hrökkva í hugann við leiðarlok
hans í þessum heimi og næsta erfitt
fyrir mig að tengja þau brot saman í
orð svo sæmilega fari. Það man ég
fyrst til hans að ég var staddur hjá
Einari, afa mínum, á Vesturgötu 46 í
minni fyrstu heimsókn til höfuðstað-
arins, í fylgd móður minnar, tólf ára
gamall, að hann snaraðist þar inn,
utan af götunni einhverra erinda,
hafði hratt á hæli, með einhverjar
kröfur uppi á hendur Tótu stjúpu
sinnar, hámæltur, rómsterkur og
kvað fast að orðunum, en allt í góðu
og flissaði við jafnframt; var síðan
farinn eftir að hafa fengið kröfum
sínum framgengt. Það var eins og
hvirfilvindur hefði farið um húsið.
Svo liðu mörg ár að við sáumst lítt
eða ekki, enda vík milli vina. Þó er
mér í minni ein heimsókn hans til
okkar í Dal á unglingsárum mínum.
Þá stóð svo á að haldið var dansiball
á útipalli á Vegamótum undir hníg-
andi kvöldsól í lygnu veðri á há-
sumri og þangað fórum við bræð-
urnir með Geira frænda, þó meira
til að fylgjast með fagnaðinum en til
að taka beinan þátt í honum sjálfir.
Ég sé ennþá fyrir mér atganginn í
frænda á danspallinum, hvernig
hann sveiflaði dömunum í kringum
sig og jafnvel kastaði þeim upp í
loftið og fylgdu þessu hví og skræk-
ir eigi alllitlir á danspallinum, en við
bræður stóðum álengdar og horfð-
um á með næstum óttablandinni að-
dáun. Það var meira fjörið! Ein-
kennilegt kannski að vera að rifja
þetta upp í minningargrein, en þetta
geri ég til að sýna að það var aldrei
lognmolla kringum Geira, hvorki þá
né síðar, og svo þætti honum sjálf-
um síður en svo verra að þetta væri
rifjað upp svona til gamans. Enn
liðu árin. Geiri festi ráð sitt og
stofnaði heimili með Stefaníu Magn-
úsdóttur, ættaðri frá Fáskrúðsfirði.
Fyrstu árin bjuggu þau neðarlega á
Skólavörðustígnum í litlu húsnæði
og langtum of þröngu, eftir að þeim
höfðu fæðst þrjú börn og var með
ólíkindum hvernig þau komust fyrir
í þeirri kytru. Þá, og æ síðan var
Stebba „heimavinnandi“ sem nú er
kallað (orðið varla komið í orðabæk-
ur þá). Hún var með afbrigðum dug-
leg, þriflát, hagsýn og annaðist
heimili sitt svo að þar varð ekkert
að fundið á meðan Geiri vann fyrir
sitt leyti hörðum höndum að fjár-
öflun til búsins, og sá til þess að hin
fríska, og stundum dálítið hávaða-
sama fjölskylda hans, hefði nóg að
bíta og brenna og það tókst honum
alveg prýðilega. Á þessum árum
vann hann að bílamálun í Bílaiðj-
unni, sem svo nefndist, við Hverf-
isgötu. Þar voru bílar réttir og mál-
aðir. Það var erfið vinna og óholl, að
ekki sé meira sagt, og hræddur er
ég um að heilbrigðisnefndir og holl-
ustunefndir dagsins í dag myndu
seint leggja blessun sína yfir þá að-
stöðu sem starfsmönnum var þar
búin, en þá var auðvitað önnur öld í
þeim efnum sem öðrum. Geiri stofn-
aði síðar sitt eigið bílamálunarverk-
stæði og helgaði þeirri iðngrein nán-
ast alla starfsævi sína. Þá voru þau
hjónin reyndar búin að festa kaup á
húsnæði sem þau undu við ævina á
enda að segja mátti. Það hét í
Fagrahvammi og var í Blesugróf
þar sem Elliðaárnar renna með niði
skammt undan; dreifð byggð og
óskipulögð með blæ af sveit. Nú hef-
ur Reykjanesbraut verið lögð þar
sem Fagrihvammur stóð og ekkert
eftir sem minnir á hann. Þegar hér
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGRÍÐUR JAKOBÍNA
SIGURGEIRSDÓTTIR,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Seljahlíð laugar-
daginn 6. mars, verður jarðsungin frá Grafar-
vogskirkju föstudaginn 19. mars kl. 13.30.
Kristrún Ólafsdóttir, Sigurður Guðmundsson,
Sigurgeir Ólafsson, Elísabet Jónsdóttir,
Kári Ólafsson, Margrét Jóhannsdóttir
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, fósturfaðir,
tengdafaðir og afi,
ÓMAR JÓHANNSSON,
sem lést á heimili sínu miðvikudaginn 10. mars,
verður jarðsunginn frá Útskálakirkju í Garði
föstudaginn 19. mars klukkan 14:00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Heima-
hlynningu Krabbameinsfélags Íslands.
Guðný Rannveig Reynisdóttir,
Sesselja Sigurborg Ómarsdóttir, Halldór Eyjólfsson,
Lúðvík Kjartan Kristjánsson,
Hjördís Erla Benónýsdóttir, Sveinn Helgi Geirsson,
Ómar Ingi Halldórsson,
Sindri Geir Sveinsson,
Sóldís Guðný Sveinsdóttir.
Ástkær sonur okkar,
TRAUSTI EYJÓLFSSON,
Klettahrauni 17,
Hafnarfirði,
áður Miðbraut 28,
Seltjarnarnesi,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn
15. mars.
Guðrún Árnadóttir,
Eyjólfur Jónsson.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HILMAR H. GESTSSON
vélstjóri,
Granaskjóli 14,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 19. mars kl. 15.00.
Jóhann Óli Hilmarsson,
Kristinn Hilmarsson,
Gestrún Hilmarsdóttir,Garðar Vilhjálmsson,
Eiríkur Hilmarsson, Linda B. Helgadóttir
og barnabörn.
VILBORG ÞÓRÐARDÓTTIR,
Vatnsnesi,
er látin.
Magnús Þorsteinsson,
Þorsteinn Magnússon.
Elskulegur eiginmaður, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
KONRÁÐ E. GUÐBJARTSSON,
Unnarstíg 8,
Flateyri,
lést á heimili sínu aðfaranótt miðvikudagsins
17. mars.
Elinóra K. Guðmundsdóttir,
Petrína Konráðsdóttir, Rúnar Garðarsson,
Guðmundur Konráðsson, Bergþóra Ólafsdóttir,
Konráð K. Konráðsson, Jónína K. Sigurðardóttir,
Guðbjörg Konráðsdóttir, Ólafur Kristjánsson
og barnabörn.
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma, systir
og mágkona,
VALGERÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Hraunbæ 100,
Reykjavík,
lést á Líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 15. mars.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Kristján V. Jónsson, Fjóla Jónsdóttir,
Vala Rún Kristjánsdóttir,
Eiríkur Kristjánsson, Gréta Þórdís Grétarsdóttir Kragesten.