Morgunblaðið - 23.03.2004, Blaðsíða 35

Guð geymi þig og varðveiti, þennan
dag og þessa nótt og alla tíma, í Jesú
nafni amen. Þín dóttir,
Svava Dís.
Elsku Bryndís mín.
Ég trúi ekki að ég sitji hér og skrifi
minningargrein um þig. Þú varst
sterkasta og jákvæðasta manneskja
sem ég hef nokkurn tímann kynnst, og
það er kannski þess vegna sem við
höfðum ekki gert okkur í hugarlund
að svo gæti farið sem fór. Þrátt fyrir
erfiðan sjúkdóm léstu aldrei bilbug á
þér finna og allt vildir þú gera fyrir
aðra en krafðist einskis í staðinn. Ég
er stolt af því að hafa fengið að kynn-
ast þér og vil þakka þér fyrir þann
yndislega mann sem þú ólst svo vel
upp og hefur verið maðurinn minn síð-
ustu sjö ár. Þegar við fluttum að heim-
an fyrir um fjórum árum man ég
hvernig þú sagðir glettin að Bjarki
hefði nú ætlað að búa hjá mömmu
sinni fram yfir þrítugt. Þrátt fyrir það
leyfðir þú honum að fljúga úr hreiðr-
inu og í staðinn komstu svo oft í heim-
sókn til okkar. Alltaf komstu færandi
hendi, hvort sem eitthvert tilefni var
eða ekki, en aldrei mátti hafa neitt fyr-
ir þér. Okkur fannst líka svo gott að
koma endrum og eins upp í Dal í
„mömmumat“, eins og þú kallaðir það,
en héðan í frá verður nýársdagur sér-
staklega aldrei sá sami. Þú varst besta
tengdamamma sem nokkur stúlka
hefði getað hugsað sér og ég veit að þú
hefðir orðið besta amma í heimi. Mig
tekur það svo sárt að þú skulir ekki fá
tækifæri til þess því þú talaðir svo oft
um það við mig hvað þú hlakkaðir til
að verða amma.
Fallegasta tréð í Dalnum er fallið
og eftir situr minningin í hjörtum okk-
ar. Nafna mín, ég kveð þig með trega
og vona að ég muni reynast fjölskyldu
minni jafnvel og þú reyndist þinni.
Þín elskandi tengdadóttir,
Bryndís.
Elsku systir. Að þurfa að kveðja þig
svona fljótt er það hræðilegasta sem
ég hef upplifað. En minningarnar um
þig hrannast upp og ég get brosað í
gegnum tárin. Þó svo að ellefu ár hafi
verið á milli okkar vorum við góðar
vinkonur og oft saman. Ég hugsa um
stundirnar á Langholtsveginum þeg-
ar Bjarki og svo Svava Dís voru lítil og
ég kom alltaf nokkur kvöld í viku. Allt-
af var viss passi að koma og horfa á
Dallas, ekki máttum við systurnar
missa af því, ég unglingur og þú orðin
mamma. Ég hugsa til allra sumarbú-
staðaferðanna sem við fórum saman,
hvort sem það var á Þingvöll eða eitt-
hvað annað. Alltaf fékk litla systir að
koma með. Þegar ég sjálf var orðin
mamma og dætur okkar góðar vin-
konur þá hittumst við reglulega. Alltaf
þegar eitthvað var um að vera í fjöl-
skyldunni var hringt og ákveðið ann-
aðhvort að vera samferða eða vera
komnar á sama tíma, því við vildum
helst ekki fara nema við gætum báðar
verið á staðnum. Mjög oft fórum við á
flakk á laugardögum, oft í Kringluna
og Smáralind og fórum svo oft í Langó
á eftir.
Síðastliðið sumar ákvaðst þú að fara
á ættarmót fyrir vestan og taka
mömmu og pabba með þér og Ásdísi
og bauðst síðan Sólveigu dóttur minni
með ykkur, þetta var henni og þér
ógleymanleg ferð. Ég var alltaf að
heyra bæði þig og Sólveigu tala um
hvað þetta hefði verið skemmtilegt.
Þú svo ánægð að hafa gist á Brodda-
dalsá í síðasta skiptið.
Daginn áður en þú kvaddir þennan
heim var Sólveig að tala um þessa
ferð, að þetta hefði verið skemmtileg-
asta helgi lífsins. Þegar ég kom í heim-
sókn heim til þín tveimur vikum áður
en þú kvaddir og var á leiðinni út úr
dyrunum knúsaði ég þig og kyssti og
sagði svo við þig: „Ég vildi óska að þú
byggir nærri mér þá gætum við alltaf
hist,“ en þú bara brostir og sagðir:
„Mér líður svo vel hér uppi í dal.“
Í öllum þínum veikindum heyrðist
þú aldrei kvarta eða kveina. Þú varst
alltaf svo sterk og ætlaðir svo að berj-
ast aftur eins og þú hafðir gert í fyrra.
Þín einkunnarorð voru „ekkert mál,
drífum í þessu“ og þessi orð lýsa þér
vel. Elsku systir ég kveð þig með
miklum söknuði, þú verður alltaf í
hjarta mér. Elsku Reynir, Bjarki,
Bryndís, Svava Dís, Ásdís, mamma og
pabbi. Guð gefi ykkur styrk til að tak-
ast á við þessa miklu sorg. Minning
um Bryndísi lifir.
Þín systir að eilífu
Svandís, Sveinn og dætur.
Í dag kveðjum við í hinsta sinn
elskulega systur, mágkonu og
frænku með miklum söknuði. Með
þessu ljóði sem okkur fannst eiga svo
vel við Bryndísi sendum við ykkur,
Reynir, Bjarki, Bryndís, Svava Dís
og Ásdís, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að gefa ykkur
styrk í ykkar miklu sorg.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Blessuð sé minning þín og þökk
fyrir allt.
Kveðja,
Hörður, Rut, Kristinn, Lauf-
ey Anna, Örvar og Arnar.
Mig langar að minnast Bryndísar
mágkonu minnar með fáeinum orð-
um.
Fyrir rúmu ári greindist hún með
illvígan sjúkdóm sem hún barðist við
af æðruleysi og í hljóði. Um tíma virt-
ist eins og sigur væri unninn. En þá
gerðist það svo alltof hratt að sjúk-
dómurinn blossaði upp og hún varð
að láta undan.
Ég man fyrst eftir Bryndísi þegar
ég kom á heimilið í Langagerðinu. Þá
var Bryndís tíu ára hnáta, yndislega
falleg, fjörug, kraftmikil og skaprík
með stríðnisglampa í dökkbrúnu aug-
unum sínum og gljáandi dökkt hárið.
Hún var alltaf á ferð og flugi, sjálf-
stæð og fór sínar eigin leiðir. Mér
fannst Bryndís alltaf jafn hress og
glöð. Hún lifði lífinu lifandi.
Það var gott að koma á heimili
þeirra Bryndísar og Reynis bæði á
Langholtsveginum og uppi í Mos-
fellsdal, að fylgjast með börnunum
vaxa og dafna og að spjalla um lífið og
tilveruna. Söknuðurinn er mikill en
minningin um Bryndísi lifir.
Ég vil hverfa langt
langt inn á græna skóga
inn í launhelgar trjánna
og gróa þar tré
gleymdur sjálfum mér, finna
ró í djúpum
rótum og þrótt
í ungu ljósþyrstu laufi
leita svo aftur
með visku trjánna
á vit reikulla manna.
(Snorri Hjartarson.)
Kristín Geirsdóttir.
Okkur setur hljóð. Vorið er á
næsta leiti og söngur fuglanna verður
æ háværari. Krókusar gægjast upp
úr jörðinni svona rétt til að létta vetr-
arþunganum af okkur og minna á
vorkomuna. Allt í einu verður allt
hljótt er við áttum okkur á því að ung
kona hefur lagt aftur augun og kvatt
okkur í síðasta sinn.
Þegar ég kynntist Bryndísi fyrst
fannst mér eins og við hefðum alltaf
þekkst. Augun geisluðu af gleði og já-
kvæðni og hún hafði alltaf um heil-
margt að spjalla. Kynni okkar voru
alltof skammvinn.
Þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm heyrð-
ist hún aldrei kvarta. Það var eins og
hún liti á þetta sem verkefni sem
þyrfti að leysa, svo sterk var hún.
Elsku Bryndís, mig langar til að
þakka þér fyrir að reynast dóttur
minni yndisleg tengdamóðir, þú hefð-
ir án efa orðið heimsins besta amma
þegar fram liðu stundir.
Að lokum langar mig að biðja góð-
an Guð að veita Reyni, Svövu, Ásdísi,
Bjarka og Bryndísi styrk á þessum
sorgartímum.
Guð vaki yfir þér.
Jóna Björg Jónsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Bryndísi Kristinsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. MARS 2004 35
✝ Halldóra Mar-grét Jónsdóttir
fæddist í Kringlu í
Miðdölum í Dala-
sýslu 6. ágúst 1909.
Hún lést á elli- og
hjúkrunarheimilinu
Seljahlíð fimmtu-
daginn 11. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sigríður Jónsdóttir,
húsfreyja, f. 18.
ágúst 1872, d. 26.
nóvember 1962, og
Jón Nikulásson
bóndi, f. 1. júní
1876, d. 4. september 1959.
Systkini Halldóru eru: 1) Guð-
rún, f. 1. september 1902, d. 8.
nóvember 1979. 2) Halldóra
Jóna, f. 3. júlí 1905, 3) Margrét,
f. 3. júlí 1905, þær dóu í æsku, 4)
Guðni, f. 26. september 1906, d.
24. október 1973, 5) Sigurjón, f.
2. maí 1908, d. 6. október 1969,
6) Valdimar, f. 5. febrúar 1911,
7) Stefán, f. 13. mars 1914, og 8)
Skarphéðinn, f. 14. ágúst 1917.
Hinn 22. mars 1938 giftist
2. ágúst 1970, í sambúð með
Huldu Bjarnadóttur, f. 11. febr-
úar 1971. Eiginkona Halldórs er
Margrét Gunnarsdóttir, f. 20.
september 1950. 3) María Ólöf, f.
18. desember 1946, gift Einari
Guðmundssyni, f. 11. mars 1944.
Börn þeirra eru a) Elín Einars-
dóttir, f. 12. október 1964, var
gift Guðna Kjartanssyni, f. 29.
mars 1962, en þau skildu, þau
eiga tvö börn, b) Guðmundur, f.
7. október 1971, kvæntur Monicu
Roismann, f. 17. júní 1971, þau
eiga tvo syni, og c) Kjartan, f.
11. mars 1973, í sambúð með
Martinu Sjaunja, f. 21. febrúar
1972, þau eiga tvö börn.
Börn Kjartans af fyrra hjóna-
bandi með Maríu Sigfúsdóttur, f.
2. febrúar 1892, d. 10. júlí 1928,
sem upp komust eru: 1) Karl
Haukur, f. 31. mars 1916, d. 19.
ágúst 2002, 2) Aðalbjörg Rósa, f.
10. september 1917, d. 29. októ-
ber 1983, 3) Sighvatur Berg-
sveinn, f. 14. ágúst 1919, d. 26.
maí 1980, 4) Þorgrínur, f. 26.
september 1920, d. 22. ágúst
1999, 5) Hermundur, f. 20. sept-
ember 1924, d. 11. apríl 1986, og
6) Jón Hafliði, f. 28. desember
1926.
Útför Halldóru verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Halldóra Kjartani
Þorgrímssyni tré-
smið, f. 4. apríl 1889,
d. 2. janúar 1971.
Þau bjuggu allan
sinn búskap í Reykja-
vík. Börn þeirra eru:
1) Sigríður Jóna, f.
21. mars 1939, gift
Birni Blöndal Krist-
mundssyni, f. 8. des-
ember 1937, börn
þeirra eru a) Kjartan
Halldór, f. 28. mars
1957, d. 10. október
1974, b) Halldóra
Nikolína, f. 12. apríl
1961, gift Birgi Þór Baldvins-
syni, f. 15. janúar 1952, þau eiga
fjögur börn, og c) Kristín, f. 13.
ágúst 1974, gift Ingva Geir Óm-
arssyni, f. 12. febrúar 1974, þau
eiga tvö börn. 2) Halldór Kjart-
an, f. 8. júlí 1943, var kvæntur
Þórunni Eddu Sigurjónsdóttur, f.
29. maí 1941, en þau skildu, syn-
ir þeirra eru a) Sigurjón, f. 24.
maí 1966, kvæntur Guðlaugu
Thorlacius, f. 15. ágúst 1968, þau
eiga tvö börn, b) Kjartan Þór, f.
Það líf var okkur lán, en henni sómi.
Hún leyndist nærri, og var þó stéttar prýði,
og það, sem mörgum sóttist seint í stríði,
það sigraði’ hún með brosi og hlýjum rómi.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Farin er á vit nýrra ævintýra
elskuleg amma mín og nafna, Hall-
dóra Margrét Jónsdóttir, á 95. ald-
ursári. Við, barnabörnin og barna-
barnabörnin, kölluðum hana alltaf
ömmu Dóru. Á þessum tímamótum
er gott að staldra við og minnast
hennar og þess góða tíma sem við
áttum saman.
Margmál varstu ekki amma mín,
en hugsaðir þitt og lést verkin tala.
Á mínum æskuárum fannst mér þú
vera sívinnandi, alltaf að, og svo
varstu með eindæmum hjálpsöm.
Það var eins og þú hefðir allan tím-
ann í heiminum, þú varst alltaf að
hjálpa fólkinu í kringum þig.
Þú varst einstaklega lagin með
börn, og langar mig að segja frá
einu atviki, sem lýsir því vel. Ég
var fjörmikið barn, talaði mikið og
gat engan veginn verið kyrr. Stöku
sinnum gerði ég eitthvað sem ekki
mátti, þótt varla sé hægt að tala um
óþekkt, en eflaust þreytandi samt.
Í eitt skipti man ég þó eftir að hafa
gengið of langt og þú sagðir við
mig: „Má ég sjá hendurnar þínar,
Dóra mín.“ Ég rétti fram hendurn-
ar og þú skoðaðir þær vel og vand-
lega og sagðir síðan: „Ég held þú
verðir að þvo af þér óþekktina.“
Síðan léstu renna ylvolgt vatn í
vaskinn, brettir upp ermarnar á
peysunni minni, lést mig fá sápu,
og ég byrjaði að þvo mér eins vel
og ég gat. Auðvitað leið mér vel
með hendurnar í ylvolgu vatninu og
dundaði mér við þetta þó nokkra
stund. Fór svo til þín til þess að
sýna þér árangurinn af þvottinum.
Aftur skoðaðir þú hendurnar vel og
vandlega en sagðir síðan: „Mér
sýnist að þú verðir að þvo þér að-
eins betur.“ Tíminn leið og ég
dundaði mér dágóða stund til við-
bótar og sýndi þér síðan hendurn-
ar. Enn og aftur skoðaðir þú þær
og sagðir síðan: „Nú eru þær al-
deilis hreinar og fínar og tími til
kominn að fá sér eitthvað gott í
svanginn.“ Það var ekki fyrr en ég
var orðin fullorðin að ég skildi í
raun hvað þetta var mikil snilld hjá
þér.
Þú varst smágerð kona en með
þínar stóru, hlýju og góðu hendur,
sem gott var að fá að hvíla sínar
litlu hendur í. Alltaf gafstu þér
tíma til að hlusta og sýndir öllu því
sem ég gerði mikinn áhuga. Ég
þekki engan sem hafði jafn mikla
trú á sínu fólki og þú, og þú horfðir
ekki í veikleikana hjá okkur, heldur
leitaðir ávallt að því besta í hverj-
um og einum. Ég held að jákvæðni,
hlýja og traust lýsi þér best.
Nokkrum klukkustundum áður
en þú kvaddir okkur var ég að leita
að ljóði fyrir Siggu dóttur mína og
fór í bókaskápinn. Af tilviljun tók
ég bók út úr skápnum, sem var úr
ritsafni Þorsteins Erlingssonar.
Um leið og ég opnaði hana datt út
úr henni kort; ég tók það upp og
fékk strax vísbendingu um hvað
væri í vændum; að þú myndir
kveðja þennan dag. Það er svo
langt síðan þú sagðir við mig að þú
værir tilbúin að fara. Kortið var frá
þér, með þinni rithönd. Þú varst að
óska mér til hamingju með áfanga í
mínu lífi fyrir áratugum síðan. „Þín
amma“ … voru seinustu orðin.
Mig langar að kveðja þig amma
mín með þessu ljóði eftir Þorstein
úr ritsafninu, sem þú gafst mér, og
þakka þér fyrir að hafa verið sú
sem þú varst og verður ávallt, hluti
af lífi mínu.
Nú opnar fangið fóstran góða
og faðmar þreytta barnið sitt;
hún býr þar hlýtt um brjóstið móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit, hve bjartur bjarminn var,
Þótt brosin glöðu sofi þar.
Þín dótturdóttir
Halldóra N. Björnsdóttir.
Í endurminningunni er borðstof-
an í Bólstaðarhlíðinni tilkomumikil
og þar sitjum við frændsystkinin í
hrókasamræðum. Amma hefur bor-
ið á borð krásir af ýmsu tagi, gætir
þess að við smökkum á öllum teg-
undum, matarbrauðið fyrst og
sætabrauðið á eftir. Á veggnum
hangir mynd af Kringlu í Miðdöl-
um, bænum sem amma mín fæddist
á snemma í ágústmánuði 1909. Hún
var dóttir hjónanna Jóns og Sigríð-
ar og skírð í höfuðið á eldri systrum
sínum, Halldóru og Margréti, sem
létust ungar. Systkinahópurinn var
stór, litla vinnu að fá í sveitinni og
amma fór ung suður til Reykjavík-
ur. Vegna heilsubrests dvaldi hún á
hressingarhæli fyrir berklasjúk-
linga í Kópavogi. Þar kynntist hún
Kjartani afa mínum sem var ekkju-
maður og vann á Kópavogshælinu
við smíðar. Þau felldu hugi saman,
hófu búskap og eignuðust þrjú
börn. Elst barna þeirra er Sigríður
Jóna móðir mín. Samband þeirra
mæðgna var alla tíð náið og sóttist
ég eftir samveru við hana ömmu.
Hún hafði dálæti á bókum og var
læs fimm ára gömul. Ekki var hún
jafn hrifin af prjónaskapnum og
var henni lofað bók ef hún prjónaði
leppa í skó heimilisfólksins á
Kringlu. Hún lét ekki sitt eftir
liggja, prjónaði leppana og fékk
bókina Kapitólu að launum.
Amma las allar bækur sem ég
fékk í jóla- og afmælisgjafir. Hvort
sem það var Ronja ræningjadóttir
eða 15 ára á föstu. Hún sagði að
með þessu fengi hún gott innsæi
inn í líf unga fólksins. Einhvern
tímann tókum við amma upp á því
að fara saman í kvikmyndahús og
sjá íslenskar myndir. Þetta var
skemmtileg hefð og sáum við
myndir á borð við Dalalíf, Karla-
kórinn Heklu og Börn náttúrunnar.
Sennilega hef ég ekki séð íslenska
kvikmynd síðan þessi hefð leið und-
ir lok og má ætla að íslenskur kvik-
myndaiðnaður gjaldi þess.
Ömmu minni var margt til lista
lagt og var heimili hennar einstak-
lega fallegt. Hún heklaði, smyrn-
aði, vann ýmiss konar handverk og
var listakokkur. Hvergi hef ég
nokkurn tímann fengið eins góðan
mat og hjá henni ömmu. Hún eldaði
ómótstæðilega kálböggla og pönnu-
kökurnar voru engu líkar. Við hitt-
umst stundum á þriðjudagskvöld-
um, horfðum á Derrick í
ríkissjónvarpinu og þá bakaði
amma pitsu. Þessar pitsur fengust
frosnar í Hagkaupum og voru ótrú-
lega góðar. Pitsurnar fást enn og
hef ég gert nokkrar misheppnaðar
tilraunir til þess að baka þær. Það
var alveg sama hvað hún amma bar
á borð, það var alltaf veislumatur.
Ekki man ég til þess að amma
mín hafi mæðst yfir nokkrum sköp-
uðum hlut. Nema þá yfir því hvað
foreldrar mínir borðuðu hratt. En
þrátt fyrir lungnaveiki, lömunar-
veiki og kröpp kjör bar hún sig
aldrei aumlega. Hún var einkar
þolinmóð, hagsýn og vinnusöm.
Mér verður oft hugsað til ömmu
þegar mig þrýtur þolinmæðina
gagnvart börnum mínum, nemend-
um eða bóndanum: „Kristín mín, þú
skalt ekki halda að hann afi þinn
hafi alltaf verið skemmtilegur.“
Þrátt fyrir að dregið hafi af
ömmu minni síðustu ár hennar
minnist ég góðra stunda. Þá er mér
ofarlega í huga þegar ég fór ásamt
ömmu og mömmu niður á Austur-
völl 17. júní, brúðkaupið mitt, af-
mæli Halla frænda og skírn Krist-
mundar sonar míns. Amma er mér
ljóslifandi fyrir augum þar sem hún
situr með Kristmund í fanginu og
strýkur yfir höfuð hans með stóru
og hlýju höndunum sínum.
Andlát ömmu markar þáttaskil í
lífi mínu og fjölskyldu minnar. Hún
var miðpunkturinn sem líf okkar
byggðist á og sameinaði fjölskyld-
una. Amma færði okkur fréttir af
fólkinu í Kringlu og öðrum ættingj-
um. Eftir að hún veiktist samein-
aðist fjölskyldan um ömmu,
umönnun hennar og flutti fréttir af
henni til ættingja nær og fjær.
Hvað verður um okkur nú þegar
amma hefur sofnað hinsta svefni?
Það er einlæg ósk mín að við eigum
eftir að koma saman sem oftast og
sameinast um minningu Halldóru
Margrétar Jónsdóttur, ömmu
minnar.
Kristín Björnsdóttir.
HALLDÓRA MAR-
GRÉT JÓNSDÓTTIR