Morgunblaðið - 01.04.2004, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. APRÍL 2004 51
Með láti Guðjóns
Ingimundarsonar hef-
ur verið brotið skarð í samheldna
fjölskyldu. Andlát tæplega níræðs
manns ætti ekki að koma á óvart en
við erum samt aldrei tilbúin að
kveðja þá sem okkur þykir vænt um.
En dauðinn er hluti af lífinu og lög-
málið fer sínu fram hvað sem gert er
til að tefja framgang þess.
Ef ég rifja upp mínar fyrstu minn-
ingar af Guðjóni þá sé ég hann fyrir
mér á tréklossum á sundlaugarbakk-
GUÐJÓN
INGIMUNDARSON
✝ Guðjón Ingi-mundarson kenn-
ari fæddist á Svans-
hóli í Kaldrana-
neshreppi í
Strandasýslu 12. jan-
úar 1915. Hann lést á
gjörgæsludeild Land-
spítala - háskóla-
sjúkrahúss í Fossvogi
15. mars síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Sauðár-
krókskirkju 27. mars.
anum sýna sundtökin,
hann var jákvæður og
hvetjandi kennari. Síð-
ar kynntist ég því betur
hvaða mann hann hafði
að geyma. Guðjón var
iðjusamur, gegnheill,
traustur og vandaður
til orðs og æðis. Hann
naut þess að eiga
Boggu sem lífsförunaut
í sextíu ár, ég hef oft
dáðst að samheldni
þeirra og þeirri virð-
ingu sem þau báru
hvort fyrir öðru. Fjöl-
skylda Guðjóns er nú
orðin hálft hundrað og var hann ætíð
stoltur af hópnum sínum.
Allt fram til dauðadags tók Guðjón
fullan þátt í lífinu, hafði skoðanir á
mönnum og málefnum og var virkur
þátttakandi í þjóðfélagsumræðunni.
Hann hefur skilað góðu ævistarfi og
kvaddi sáttur við lífið.
Með þakklæti kveð ég minn góða
tengdaföður
Steinunn Sigurþórsdóttir.
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ODDRÚN INGA PÁLSDÓTTIR,
Sogavegi 78,
sem lést á líknardeild Landakotsspítala mánu-
daginn 22. mars sl., verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju föstudaginn 2. apríl kl. 10.30.
Jarðsett verður að Skarði í Landsveit síðar
sama dag.
Ágúst Úlfar Sigurðsson, Erla Þórðar,
Sunna Sigurðardóttir, Ólafur P. Jakobsson,
Sigrún Sigurðardóttir, Jon G. Jørgensen,
Páll R. Sigurðsson, Marjolein Roodbergen,
Sigurður H. Sigurðsson, Elvíra Méndez Pinedo
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR ÓLAFSSON.
Álfaskeiði 96
Hafnarfirði,
sem lést á St. Jósefsspítala þriðjudaginn
30. mars, verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni
í Hafnarfirði þriðjudaginn 6. apríl kl. 15.00.
Jónína Magnea Guðmundsdóttir,
Ólafur Grétar Guðmundsson, Steinunn Aagot Kristjánsdóttir,
Guðmundur Guðmundsson, Þórunn Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
EYÞÓR BJARNASON,
Skipholti 46,
Reykjavík,
sem andaðist fimmtudaginn 25. mars, verður
jarðsunginn frá Háteigskirkju föstudaginn
2. apríl kl. 13.30.
Helga Pétursdóttir og börn,
Sveinn Eyþórsson, Hafdís Eggertsdóttir,
Birgir Eyþórsson, Birna Stefánsdóttir,
Gunnar Eyþórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
BJARNI ÁRSÆLSSON
bóndi í Bakkakoti
á Rangárvöllum,
lést á Landspítalanum mánudaginn 29. mars.
Útför hins látna fer fram frá Akureyjarkirkju, Vestur-Landeyjum,
laugardaginn 3. apríl kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Ólafsdóttir.
Flest trúarbrögð
heimsins boða að við
mannfólkið séum and-
legar verur í efnisleg-
um heimi. Það er svo undir okkur
sjálfum komið hvernig við ræktum
andlega hlutann.
Í Franziscu bjó gömul sál, full af
visku, fróðleik, kærleika og umfram
allt sterkri réttlætiskennd. Hún trúði
því að það hefði eitthvað að segja
hinumegin hvernig við lifðum lífinu á
jörðinni og það var sama hvað hún
tók sér fyrir hendur, öll verk voru
unnin af alúð og natni. Þegar hún
fékk þann úrskurð að hún gengi með
lífshættulegan sjúkdóm tók hún því
með kjarki og æðruleysi. Að ná bata
var eins og hvert annað verkefni sem
þurfti að leysa og til þess notaði hún
sínar eigin baráttuaðferðir sem ég er
viss um að hefðu borið árangur ef hún
hefði fengið aðeins lengri tíma.
Það er sagt að Guð launi fyrir
hrafninn, ef það er satt þá þarf Zisca
mín ekki að kvíða afkomunni á himn-
um. Ég efast um að nokkur annar
hafi látið sér detta í hug að hita kjöt-
sag í örbylgjunni handa hröfnunum
þegar allt var frosið og kalt. Það var
sama hvar hún bjó, á Dyngjuvegin-
um, í Áslandinu eða Laufrimanum,
smáfuglarnir rötuðu til hennar í þús-
undatali og voru í föstu fæði alla vet-
ur. Ég hef heldur ekki tölu á öllum
kisunum sem birtust hjá henni á
tröppunum og völdu sér hana sem
eiganda og settust að í góðu yfirlæti.
Fyrir Franziscu voru allir menn
jafnir, það skipti hana engu máli
hvort hún var að tala við öskukallinn
eða forsætisráðherrann, hún talaði
við þá alla í sama tón og sem jafn-
ingja. Þeir voru ekki öfundsverðir
sem henni fannst ekki vera góðir
menn, þeir fengu að vita nákvæmlega
hvað henni bjó í brjósti. Fals og und-
irlægjuháttur var ekki til í hennar
FRANZISCA
GUNNARSDÓTTIR
✝ Franzisca Gunn-arsdóttir fædd-
ist á Skriðuklaustri
í Fljótsdal 9. júlí
1942. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 3. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Áskirkju 12.
mars.
fari, hún kom til dyr-
anna eins og hún var
klædd.
Börnin kunnu að
meta þennan eiginleika,
hún var þeim góð, talaði
við þau eins og fullorðn-
ar manneskjur og lagði
þeim lífsreglurnar ef
svo bar undir. Þegar
Zisca var orðin veik
komu börnin til að fara
út með Garp og sendu
fallegar orðsendingar
með óskum um góðan
bata, gatan yrði ekki
söm án hennar.
Þegar börnunum mínum líkuðu
ekki uppeldisaðferðirnar klöguðu
þau í Ziscu og höfðu oftar en ekki er-
indi sem erfiði. Engin veisla í minni
fjöskyldu var fullkomnuð nema hún
skreytti matinn með laufblöðum úr
agúrkum og blómum úr tómötum eða
laxi.
Í aldarfjórðung hefur hvorug okk-
ar brugðið sér af bæ án þess að láta
hina vita hvert förinni væri heitið og
látið vita þegar við erum komnar
heilar heim. Það var löngu ákveðið að
sú sem færi á undan í ferðina miklu
léti vita af sér og nú bíð ég eftir ferða-
sögunni.
Mesta stolt Franziscu í lífinu var
einkasonurinn Gunnar Björn, hans
velferð skipti hana meira máli en allt
annað. Sambandið þeirra í milli var
einstakt og hann sýndi það og sann-
aði að stoltið var ekki ástæðulaust.
Hann var hennar stoð og stytta í
veikindunum og bar hana á örmum
sér í orðsins fyllstu merkingu síðasta
spölinn.
Elsku Gunnar Björn, Signý, Gunn-
ar og Katrín, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Elsku vinkona, sofðu rótt – við hitt-
umst síðar.
Björk.
Tíminn sem við Franzisca vorum
svona bestu vinkonur er einhver
skemmtilegasti tími í lífi mínu. Mið
langar með þessum orðum að þakka
þér Franzisca mín fyrir hvað þú
auðgaðir líf mitt mikið með því bara
að vera til og vera eins og þú varst.
Mamma sagði stundum að oflof
væri háð, en það á ekki við þegar þú
áttir í hlut, það er með ólíkindum
hvað mikið af hæfileikum rúmaðist í
einni og sömu persónu.
Ég þakka þér fyrir hreinskilnina,
heiðarleikann við sjálfa þig og aðra
og ekki síst fyrir þinn óborganlega
húmor, þú komst og sagðir eitthvað
eða gerðir eitthvað og ég bara hló.
Gagnrýni þín var alltaf uppbyggjandi
og bætandi. Hæfileiki þinn til að sjá
fleiri hliðar á sama máli og geta snúið
jafnvel ómögulegustu sítuasjónum
upp í óborganlega skemmtun var fyr-
ir mig bara dásamlegt! Ég kynntist
fyrir þinn atbeina bókmenntum sem
höfðu afgerandi áhrif á líf mitt til hins
betra. Þú fékkst mig til að skoða hlut-
ina frá mörgum hliðum og að taka
ekki viðgefnum „staðreyndum“ sem
sjálfsögðum hlut. Við töluðum oft
saman í síma þegar börnin voru kom-
in í ró, og það sem þú varst ekki að
gera og sinna var vægast sagt ekki
margt, þú gast saumað hvað sem var,
málað veggi, myndir, smíðað, ort og
samið, svo fórst þú bara að sofa þegar
þú varst þreytt, bara af því að klukk-
an var eitthvað.
Við fórum eina ævintýraferð til
Ítalíu og væri það efni í heila bók allt
sem við upplifðum þar, guð hvað það
var gaman! Ég heyri þig nú segja bak
við öxlina á mér: Unnur mín, hvað er
nú þetta, svona skrifar maður bara
um elskendur sína. Við vorum auðvit-
að báðar stórar og stæðilegar, svona
norrænar valkyrjur, og Ítalarnir
trítluðu á eftir okkur rangeygir af
hrifningu og við létum þá svo sann-
arlega dekra svolítið við okkur, þang-
að til við lentum í miklum vandræð-
um, þekktum ekki ítalskan bóðhita og
þurftum að yfirgefa Róm um miðja
nótt til þess hreinlega að verða ekki
myrtar eða eitthvað þaðan af verra!
Maðurinn í móttökunni sem var á
móti herbergi okkar varð svo ást-
fanginn af Franziscu að hann fór yf-
irum þegar hún vildi ekki þýðast
hann og fór að sturta í sig áfengi og
endaði með því að hann lá uppi í rúmi
hennar drukkinn og grátandi, þegar
við komum upp á hótel.
Ég sakna þín kæra vinkona og ég
sakna þess líka að hafa ekki ræktað
betur vináttu okkar síðastliðin ár og
gefið þér meira af tíma mínum, það
fær mig til að hugsa hvað lífið er í
raun stutt og hvað vinátta er dýrmæt.
Þú eignaðist einn son og ég veit að
hann er af sama sterka kjarna og þú
og er og verður þér til sóma alla tíð.
Hvar í veröldinni sem þú ert nú
veit ég bara að það hlýtur að vera
miklu skemmtilegra þar síðan þú
komst. Kannski fæ ég að hitta þig þar
síðar. Hafðu kæra þökk fyrir allt.
Unnur Halldórsdóttir.
Það eru margar
minningar sem koma
upp í huga minn á
þessari stundu, þú
varst stóri bróðir minn sem ég
dáði og elskaði.
Það er erfitt að setjast niður
núna og kveðja þig með fáeinum
orðum því það er svo margt sem
ég vildi segja þér, en sá tími kem-
ur seinna en ég lofa þér því að ég
mun hugsa vel um dætur þínar
sem eiga um sárt að binda núna og
einnig litlu afastrákana sem fá
ekki að kynnast þér eins og börnin
mín fengu þegar þau voru lítil,
sérstaklega dóttir mín sem var í
miklu uppáhaldi hjá þér.
Elsku stóri bróðir, þakka þér
fyrir þau góðu ár sem ég átti með
þér. Þú varst svaramaður minn í
brúðkaupi mínu og stóðst þig vel
þó að þú væri orðinn veikur og
gerðir daginn ógleymanlegan fyrir
okkur. Í veislunni hélst þú uppi
miklu stuði með því að leiða hóp-
JÓN STEFNIR
HILMARSSON
✝ Jón Stefnir Hilm-arsson hár-
greiðslumeistari
fæddist á Blönduósi
15. maí 1949. Hann
lést á heimili dóttur
sinnar 2. mars síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 11. mars.
dans en dans var þér
alltaf svo mikils virði
og það eru fáir sem
geta dansað eins vel
og þú gerðir. Því mið-
ur fékkst þú ekki
tækifæri til þess að
dansa í gegnum lífið.
Farðu í friði, elsku
stóri bróðir.
Þín litla systir,
Ragnhildur.
Mig setti hljóða
þegar hringt var í mig kl. 7 að
morgni hinn 2. mars sl. og mér
tjáð að vinur minn Jón Stefnir
hefði látist um nóttina. Um hug-
ann runnu margar myndir og
minningar. Ég hafði átt langt sam-
tal við hann tíu dögum áður þar
sem við bæði grétum og hlógum,
hann var að fara inn á Vog til þess
að taka á sínum málum og vorum
við sannfærð um að það myndi
takast.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
átt Jón að vini allar götur síðan
1975, að við kynntumst á rakara-
stofunni í Eimskipafélagshúsinu,
og hélst okkar vinskapur síðan þá.
Mig langar bara að minnast góðu
stundanna í okkar lífi og Berg-
lindar, þáverandi eiginkonu hans
og besta vinar, og dætra hans. Það
var svo oft gaman þá. Mig langar
að segja svo margt en læt duga að
vitna í dægurlagatexta sem er
svona:
Mér varð á og þungan dóm ég hlaut,
ég villtist af réttri braut.
Því segi ég það, ef þú átt vin í raun
fyrir þína hönd, guði sé laun.
(Jóhann G. Jóhannsson.)
Megir þú hvíla í friði, við eigum
eftir að hittast síðar. Ég votta
dætrum, barnabörnum, systkinum
og öllum hinum mína dýpstu sam-
úð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Kveðja, þinn vinur
Agnes Jónsdóttir.
MINNINGARGREINUM þarf
að fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina