Morgunblaðið - 29.04.2004, Síða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. APRÍL 2004 39
Elsku afi Ingó. Nú
þegar ég er sest niður
til að skrifa um þig
minningarorð hugsa ég
til þess þegar þú sagðir
að þegar þú værir far-
inn vildir þú ekki neinn
lofsöng um sjálfan þig. Þeir sem þig
þekktu vita alveg hversu yndislegur
maður þú varst þannig að ég ætla að
verða við þessari bón þinni.
Það er skrítið að hugsa til þess að
þú sért ekki lengur hjá okkur. Þú
varst alltaf svo hlýr og góður og
tókst alltaf svo vel á móti manni með
ömmu þér við hlið. Miðað við sam-
huginn og samheldnina þessa páska-
helgi þegar þú kvaddir máttu vita að
amma er í góðum höndum hjá okkur
sem eftir erum.
Grímur litli eða Þráinn eins og þú
kallaðir hann því hann þráaðist svo
lengi við að koma í heiminn gaf lang-
ömmu sinni stórt og gott knús þegar
hann kom til hennar eftir páska og
mun hann gera það áfram.
Elsku afi, þú veist að ég á eftir að
sakna þín afar mikið og það verður
skrítið að koma til ömmu og þú ekki
þar. En ég veit að þú ert ekki farinn
langt og verður alltaf hjá okkur öll-
um sem elskum þig.
Guð veri með þér.
Ásta Ingibjörg, Róbert Grímur
og Grímur Þór.
Þegar ég sest niður til að skrifa
um vin minn Ingólf Guðmundsson,
Ingó eins og hann var ætíð kallaður,
þá rifjast upp mín fyrstu kynni af
honum. Þegar ég var nýbyrjaður að
vinna hjá Flugfélgi Íslands sem
Service-maður og var að stimpla mig
út eftir langan vinnudag þá mætti ég
brosandi manni sem strax byrjaði að
gera að gamni sínu við mig sextán
ára strákinn. Hann var nýlentur frá
Hornafirði þar sem hann hafði verið
að gera við Rapidinn TF-FIM sem
hafði lent í óhappi. Þannig hófust
kynni okkar sem hafa staðið í yfir í
fimmtíu og sjö ár. Ingó var einstakur
maður alltaf jafn ljúfur, skemmtileg-
ur og húmóristi af Guðs náð. Hann
hafði þannig framkomu að hann gat
alltaf komið öllum í gott skap með
þessari sérstöku nærveru sinni. Það
var mikið lán að eiga hann sem vin og
svona góðan og greiðvikinn vinnu-
félaga og alltaf var hann reiðubúinn
til að rétta hjálparhönd. Ótaldar eru
allar þær útréttingar sem hann gerði
fyrir kunningja sína og vini. Mér er í
fersku minni þegar hann kenndi mér
á bíl og fór með mér í bílprófið. Eins
þegar gamli Ford junior bíllinn minn
bræddi úr sér, þá stóð ekki á því að
Ingó minn kom mér til hjálpar.
Ingó var hæfileikaríkur enda víð-
förull og fróður maður.
Að loknu námi í bifvélavirkjun hjá
Jóhanni Ólafssyni hélt Ingó til
Þýskalands þar sem hann stefndi á
nám í flugvirkjun.
Þar dvaldi hann í nokkurn tíma að
læra þýsku o.fl. en ekki gat orðið af
námi í flugvirkjun þar sem stríðið
var skollið á og framtíðin í ríki nas-
ista óviss. Ingó kvaddi Þýskland, fór
til Danmerkur og þaðan heim.
Hann fékk vinnu við flugvélavið-
gerðir hjá Flugfélagi Íslands. Síðar
fór hann til náms í flugvirkjun til
Bandaríkjanna. Ingó hóf störf sem
flugvélstjóri fyrst á Gullfaxa, fyrstu
DC 4 vél Flugfélags Íslands síðan á
öllum þeim DC 4 og DC 6 B vélum
sem á eftir komu.
Á tímabili flaug hann einnig með
Catalína flugvélum eða þar til að
hætt var að nota þær.
Ingó hætti eftir farsælt starf þeg-
ar þotuöldin gekk í garð og þotuvélar
tóku við millilandaflugi.
Þá byrjaði hann að starfa í Tækni-
INGÓLFUR
GUÐMUNDSSON
✝ Ingólfur Guð-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 30.
september 1916.
Hann lést á heimili
sínu 10. apríl síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 20. apríl.
innkaupadeild félags-
ins og síðar færði hann
sig yfir í Tæknideild-
ina, okkur sem þekkt-
um hann til mikilla
ánægju.
Ekki má gleyma
skemmtiferðum með
eiginkonum okkar bæði
hérlendis og erlendis.
Efst er í mínum huga
ferðin í Landmanna-
laugar á þessum ein-
staka stað þar sem við
tjölduðum og héldum
síðan í Suðursveitina
þar sem við áttum
ógleymanlegar stundir saman. Ferð-
in sem við fórum með góðum kunn-
ingjum okkar til Luxemborgar var
okkur einkar kær.
Já. já, þá var nú gaman að lifa.
Eftir að við hættum að vinna þá
buðu Ingó og Ásta okkur félögunum
einu sinni í viku í morgunkaffi þar
sem borðið var hlaðið af heimabök-
uðu brauði og öðru góðgæti.
Ég kveð þig minn gamli góði vinur
með ósk um að þú fáir að halda öllum
þínum góðu eiginleikum á nýjum
vettvangi þar sem margir verða til
þess að fagna þér.
Elsku Ásta, ég bið Guð að styrkja
þig og börnin ykkar á þessum erfiðu
tímamótum.
Gunnar Valgeirsson (Bói).
Góður vinur hefur kvatt þessa
jarðvist þreyttur á líkama en síungur
í anda. Ingólfur Guðmundsson átti
aðeins rúm tvö ár eftir í nírætt þegar
hann tók upp á því að deyja, eins og
hann hefði viljað orða það sjálfur.
Ingó kynntist ég vel á þeim ellefu ár-
um sem við bjuggum í sama húsinu
við Fornhagann í Vesturbæ Reykja-
víkur. Næstum hálf öld skildi okkur
að í aldri en það kom ekki í veg fyrir
það að við gætum hlegið okkur mátt-
laus saman yfir öllu milli himins og
jarðar. Því við töluðum mikið saman
allan þann tíma sem að við þekkt-
umst. Ingó var sagnameistari mikill.
Hann var hafsjór af fróðleik og miðl-
aði til manns liðnum tíma á svo
skemmtilegan hátt að unun var á að
hlýða. Hann beitti öllum brögðum til
að láta góða sögu lifa! Hann bjó alla
sína ævi í Vesturbænum í Reykjavík,
fyrst með foreldrum sínum og
bræðrum og svo með konu sinni
Ástu og börnum. Hann ferðaðist víða
um heim vegna starfs síns sem flug-
virki og nam í tveimur löndum,
Þýskalandi og Bandaríkjunum.
Hann hafði því svo sannarlega frá
mörgu að segja. Þó held ég að það
hefði ekki vafist fyrir honum að
segja góða sögu þó að hann hefði
aldrei farið út úr húsi alla ævi. Það
eru fágæt forréttindi að heyra sagt
frá fólki og atburðum eins og Ingó
gerði. Minnstu atvik lifnuðu við og
maður átti auðvelt með að sjá fyrir
sér fólkið í sögum hans. Vegna þess-
ara hæfileika leitaði ég oft til hans og
Ástu konu hans og fékk þau til að
segja mér frá liðnum tíma sem ég
síðan notaði sem uppistöðu í verkefni
í sagnfræðinámi. Fyrir tæpu ári síð-
an var sett upp í Árbæjarsafni sýn-
ingin ,,Dagur í lífi Reykvíkinga,
sjötti áratugurinn“. Þar fengum við
nemendur í sagnfræði við Háskóla
Íslands Ingó, Ástu og fjölskyldu til
að vera fulltrúa þess hluta sýning-
arinnar sem sýnir daglegt líf fjöl-
skyldu í Reykjavík á þessum tíma.
Það er skemmst frá því að segja að
nemendurnir í hópnum féllu fyrir
Ingó og Ástu og þeirri hjálpsemi og
jákvæðni sem þau sýndu okkur við
uppsetningu sýningarinnar. Við gát-
um leitað til þeirra með hvað sem
var, fengum að gramsa í dótinu
þeirra og myndum frá gamalli tíð og
sátum með þeim og spjölluðum yfir
kaffi eða bjór og pönnukökum. Sýn-
ingin heldur áfram í Árbæjarsafni í
sumar og þar mun enn verða hægt
að banka upp á og heimsækja Ingó
aftur til fortíðar. Það væri endalaust
hægt að tala um Ingó, hann var fynd-
inn, skemmtilegur, stríðinn með af-
brigðum, ákveðinn, fastur fyrir,
hjálpsamur og þrjóskur. Við rifumst,
létum hvort annað fá það óþvegið, en
ég held að við höfum borið virðingu
hvort fyrir öðru og ég og fjölskyldan
mín munum minnast hans sem eins
litríkasta manns sem við höfum
kynnst. Við kveðjum hann með hlýju
og söknuði.
Sigríður Bachmann.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Eg kem eftir, kannske í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld.
Svo mælti Bólu-Hjálmar og hefur
sjálfsagt verið að kveðja gamlan vin.
Það eina sem við eigum öll víst er að
við deyjum. Ef við náum háum aldri
þá hverfa vinirnir, einn af öðrum, og
lífið verður fátæklegra. Samt er það
svo að það er ekki alveg sama hver
kveður. Ég á eftir að sakna Ingós
vinar míns og svo mun fleirum fara.
Hann var svo léttur og glaður.
Nennti ekki að vera í fýlu, þótti gam-
an að vera til og þá þótti okkur hin-
um það líka. Ég og fjölskylda mín,
Ásta, Ingó og börn höfum verið vinir
gegnum tíðina, fylgst hvert með öðru
í gleði og sorg, borðað saman,
ferðast saman, já, verið vinir. Nú er
kominn tími til þess að þakka fyrir
sig og til þess eru þessar línur skrif-
aðar, til að þakka fyrir liðnu árin frá
mér og börnum mínum. Það er
kvartað yfir því í dag að fólk, fjöl-
skyldan og vinir, hittist of sjaldan,
það er svo mikill hraði á hlutunum og
svo margs konar afþreying í boði.
Því miður er það víst rétt.
Ég hef haft þann sið í áraraðir að
opna dyrnar á heimili mínu upp á
gátt snemma dags hvern páska-
morgun. Þetta er orðinn fastur liður
í tilverunni þar sem fjölskyldan og
vinirnir koma. Börn í burðarrúmi,
eldra fólk með staf og allir hinir
bjóða gleðilega páska, borða saman
og eru glaðir. Í þennan páskafagnað
minn hafa Ingó og Ásta mætt í mörg
ár. Ingó hitti þar meðal annarra
frænda minn Ásgeir Jakobsson rit-
höfund og varð þeim skrafdrjúgt.
„Heyrðu Ásgeir,“ sagði Ingó, „ég hef
tekið eftir því að þú skrifar stundum
minningargreinar.“ „Og hvað með
það?“ spyr Ásgeir. „Ég hef líka tekið
eftir því að það er hægt að brosa að
þeim og það líkar mér. Ekki værir þú
víst til í að skrifa um mig nokkrar lín-
ur þegar ég fer?“ spyr þá Ingó. Ás-
geir kvaddi fyrir nokkrum árum.
Ingó vinur minn í síðustu dymbil-
viku. Í fyrsta skipti í mörg ár voru
dyr ekki opnar hjá mér á páskadag.
Það var verið að ferma mitt yngsta
barnabarn. Mér fannst þetta svolítið
skrítið en samt við hæfi. Ingó minn
hefði ekki mætt, hann var mættur á
annan stað.
Veri hann nú kært kvaddur. Ástu
og börnunum þeirra sendi ég sam-
úðarkveðjur með þakklæti fyrir
samfylgdina gegnum tíðina.
Stella.
Sláttumaðurinn slyngi hefur skár-
að stórum í raðir þeirra manna er
fyrstir fóru af stað með það stórkost-
lega ævintýri sem flugið varð og
gerði þjóð okkar kleift að líta fram á
veginn með djörfung og dug og hafa
skipað okkur á bekk meðal fremstu
þjóða í flugheiminum.
Einn af þessum frumherjum, Ing-
ólfur Guðmundsson, eða Ingó eins og
hann var ávallt nefndur, er látinn.
Ingó er afar minnisstæður per-
sónuleiki með sinn létta húmor og
græskulausa gaman sem létti mönn-
um störf við erfiðar aðstæður á
frumbýlingsárum flugsins. Þannig
var Ingó. Sífellt að gleðja aðra með
hnyttnum tilsvörum og gamanyrð-
um.
Já, þeir lyftu grettistökum frum-
herjarnir. Með samstilltu átaki
gerðu þeir flugið að stóratvinnugrein
hver á sínu sviði. Ingó var einn af
þeim fyrstu sem nam flugvirkjun.
Hann vann alla tíð hjá Flugfélagi Ís-
lands, síðar Flugleiðum sem flug-
virki og flugvélstjóri.
Að leiðarlokum þakka ég Ingó
vegferð hans og votta ástvinum hans
mína dýpstu samúð. Veri hann að ei-
lífu Guði falinn.
Aðalsteinn Dalmann Októsson.
Elskuleg sambýliskona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
RAGNHEIÐUR ERLA HAUKSDÓTTIR,
Eyrarvegi 12,
Flateyri,
sem lést laugardaginn 24. apríl, verður
jarðsungin frá Grafarvogskirkju föstudaginn
30. apríl kl. 15.00.
Þorsteinn Guðbjartsson,
Jóhanna Zoëga Björnsdóttir, Sigurður Trausti Sigurðsson,
Sigurður K. Björnsson, Elín Bjarnadóttir,
Örn Björnsson,
Kristjana Björnsdóttir, Óli G. Guðmundsson,
Björn Zoëga Björnsson, Heiðdís Hrafnkelsdóttir,
Ingibjörg Zoëga Björnsdóttir, Friðgeir Bjarkason,
barnabörn og langömmubörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐBJÖRG VIGFÚSDÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Droplaugar-
stöðum þriðjudaginn 27. apríl.
Úlfar Sigurðsson, Ágústa Sigurðardóttir,
Benedikt Sigurðsson, Ása Helga Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma, dóttir
og systir,
LILJA BERNÓDUSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Áskirkju föstudaginn
30. apríl kl. 15.00.
Svanur Wilcox, Katrín Anna Eyvindardóttir,
Daníel Þór Wilcox, Þórdís Lilja Wilcox,
Bernódus Halldórsson,
Erla Bernódusdóttir,
Halldór Bernódusson,
Guðmundur Bernódusson.
Ástkær systir okkar, mágkona og frænka,
INGIBJÖRG KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Flatey á Skjálfanda,
áður Kópavogsbraut 1B,
Kópavogi,
sem lést á Hrafnistu Reykjavík föstudaginn
23. apríl, verður jarðsungin frá Kópavogskirkju
föstudaginn 30. apríl kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á að láta líknarfélög njóta þess.
Fyrir hönd ættingja,
Guðrún Sigurbjörg Kristjánsdóttir,
María Kristjánsdóttir,
Elísabet Kristjánsdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ÁSLAUGAR ARADÓTTUR
frá Ólafsvík.
Auður Bárðardóttir, Eyþór Lárentsínusson,
Þórdís Hjálmarsdóttir,
Garðar Eyland Bárðarson, Guðbjörg Sveinsdóttir,
Jenetta Bárðardóttir, Benóný Ólafsson,
Sigurður Skúli Bárðarson, Jóhanna Hauksdóttir,
Jóhanna Bárðardóttir, Sigurður Lárus Hólm,
barnabörn og barnabarnabörn.