Morgunblaðið - 16.12.2004, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. DESEMBER 2004 37
MINNINGAR
✝ Sævar ÞórBjörgvinsson
fæddist í Reykjavík
6. október 1969.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi við
Hringbraut 5. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
hjónin Björgvin Har-
aldsson vélvirki, f.
15. júní 1942, og
Rhodalind Ingólfs-
dóttir hjúkrunar-
fræðingur, f. 13.
nóvember 1942.
Systkini Sævars Þórs eru Ingólf-
ur Örn teiknari, f. 30. mars 1964,
maki Embla Ýr Bárudóttir, og
Margret Björk leikskólakennari,
f. 5. apríl 1965, maki Páll Sig-
valdason.
Sævar Þór var í sambúð með
Jóhönnu Halldórsdóttur, f. 21.
desember 1968. Þau
eiga soninn Halldór
Má, f. 2. desember
1991. Þau slitu sam-
vistir. Einnig eign-
aðist hann dótturina
Kamillu Nótt, f. 3.
febrúar 2004, með
Rósu Tinu Hákonar-
dóttur, f. 25. ágúst
1972.
Sævar Þór ólst
upp í Kópavogi og
bjó þar alla sína tíð.
Hann lauk grunn-
skólaprófi frá Þing-
hólsskóla og stund-
aði nám við Menntaskólann í
Kópavogi. Eftir það vann hann
ýmis verkamannastörf, lengst af
hjá Jarðborunum hf. um land allt
og á hálendi Íslands.
Útför Sævars Þórs verður
gerð frá Kópavogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Hann var ekki hár í loftinu,
snáðinn sem hóf að grafa í votan,
dökkan svörðinn í bakgarðinum
heima.
Verkið sóttist seint því malar-
skóflan var þung þótt afi hans
hefði stytt skaftið til að létta
litlum höndum erfiðið. En áfram
hélt hann. Stígvélaklæddir fætur
áttu erfitt með að fóta sig á sleipri
jörðinni og blaut moldin í skófl-
unni tók í. Og smám saman varð
til hola. Holan stækkaði og dýpk-
aði. Moldarhrúgan við holubarm-
inn stækkaði og stækkaði uns
ekki sást lengur til skóflumanns-
ins úr eldhúsglugganum. Og það
rigndi enn og hann mokaði enn
þegar stóri bróðir var sendur út
til að bjarga forugum drengnum
upp úr holunni. Stoltið sem skein
úr björtu andlitinu yfir unnu verki
líður mér seint úr minni. Þannig
var hann Sævar bróðir minn.
Og þá er snáðinn óx úr grasi og
varð að manni urðu vinnusemi,
dugnaður og ósérhlífni nokkrir af
hans helstu kostum. Alltaf fyrstur
til að ganga í verk, alltaf síðastur
frá því, alltaf afkastamestur, alltaf
duglegastur. Í erfiðisvinnu fann
hann sig best. Þar naut hann sín
og var fremstur meðal jafningja.
En ósjaldan eiga okkar helstu
kostir aðra hlið sem geta orðið
okkur að falli. Þegar erfiðleikar
og veikindi sækja að getur dugn-
aður snúist í ofreynslu og stolt í
þrjósku sem stendur í vegi fyrir
að hjálpar sé leitað. Áfram skyldi
haldið, hvergi hvikað, ekkert gefið
eftir fyrr en í fulla hnefana. Þann-
ig var hann Sævar bróðir minn.
Líkamleg hreysti hans og hark-
an sem hann gat sýnt af sér við
erfiðar aðstæður var oft í hróp-
andi mótsögn við blítt viðmót og
viðkvæmni sem ósjaldan er hin
hlið karlmennskunnar. Með vinnu-
lúnum, sigggrónum höndum gat
hann bæði smíðað fagra og fín-
gerða hluti og teiknað listilega.
Þessar sömu grófu hendur gátu ef
svo bar undir mjúklega farið um
ungbarn eða blíðlega strokið tár
af hvarmi drenghnokka. Þá mátti
hann ekkert aumt sjá. Einhvern
veginn fannst mér alltaf að hann
hefði átt að verða bóndi. En svo
fór aldrei. Þannig var hann Sævar
bróðir minn.
Eitt andartak sem ungum var þér búið
mun óma alla tíð í vitund þinni.
Og því verður ekki um eilífð undan flúið,
því aldrei mun það líða þér úr minni.
Það vitjar þín og verndar þótt þú farir
sem vökul minning liðins ástarfundar,
því andartakið er eilífð meðan það varir
og eilífðin er bergmál þeirrar stundar.
(Sölvi Björn Sigurðarson.)
Ingólfur Örn.
Erfitt er að lýsa með orðum
þeirri ábyrgðartilfinningu sem
fylgir því þegar fjölgar í fjölskyld-
unni og maður er allt í einu orðin
stóra systir. Þessi tilfinning vék
aldrei úr brjósti mínu, þessi þörf
fyrir að vernda og gæta litla bróð-
ur sem oft leitaði skjóls hjá stóru
systur, og hana fann ég ekki síst í
þeim veikindum sem hann átti í
síðustu mánuðina fyrir andlát sitt.
Vanmáttinn gagnvart veikindum
og dauða er erfitt að bera en viss-
an um að honum líði nú betur létt-
ir undir.
Sævar var alltaf ljúft og gott
barn, jákvæður og atorkusamur.
Frjó og skapandi hugsun var ein-
kennandi fyrir hann í æsku. Járn-
spænir á gólfi urðu að fagurgerð-
um hring í höndum hans, hring
sem hann færði systur sinni að
gjöf og er enn varðveittur innan
um dýrasta skart. Sævar var
uppátækjasamur og báru uppá-
tæki hans oft vott um einskært
sakleysi og opinskáan áhuga á
öllu og öllum. Eitt sinn sem smá-
strákur bauð hann til að mynda
heilum vinnuflokki verkamanna,
sem puðuðu í götunni við skurð-
gröft, í morgunkaffi til móður
okkar að henni forspurðri.
Seinna þegar við urðum eldri og
ég flutti austur á land hittumst
við ekki eins oft og ég hefði viljað
en þær stundir sem við áttum
voru góðar og dýrmætar. Vegna
vinnu sinnar stoppaði hann oft hjá
mér á leið sinni í og úr úthöldum
en oftar en ekki sá ég minnst af
honum því hann hvarf iðulega inn
í herbergi eða skellti sér á gólfið í
leik við börnin mín. Það er sú
minning sem ég vil varðveita líkt
og hringinn góða, mynd af honum
í feluleik eða að spila við börnin
mín. Það eru ekki síður þau sem
nú hafa misst góðan vin.
Þó svo að Sævar sé farinn þá
skildi hann eftir tvo sólargeisla
sem vekja nú hjá mér sömu til-
finningar og fæddust þegar Sævar
kom inn í líf mitt. Þessir sól-
argeislar eiga alltaf víst skjól hjá
mér líkt og pabbi þeirra átti.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Margret Björk.
Er möguleiki á að sérhver mað-
ur eigi sér tvíburasál?
Sumir finna ef til vill aldrei
sína, en ég tel mig hafa fundið
mína. Fyrir fimmtán árum, Sævar
Þór.
Við unnum saman í síldinni
ásamt fjölda annarra hressra
krakka á svipuðu reki, sem fóru
saman víða og skemmtu sér mikið
saman. Við drógumst fljótlega
hvort að öðru, en okkur var þó
ekki ætlað að eldast saman því
sambandið rofnaði eftir aðeins
fimm mánuði.
Við gengum svo áfram okkar
æviveg. Hófum sambúð hvort með
sínum makanum og urðum for-
eldrar. En einhvern veginn hvarf
minningin aldrei úr minni.
Svo var það fyrir tæpum tveim-
ur árum að ég orðaði við besta vin
minn að mig langaði að vita af
Sævari. Bara hringja svona og
vita hvernig lífið hefði leikið hann.
Vegna hvatningar þessa sama vin-
ar hafði ég uppi á símanúmerinu
hans og sló á þráðinn. Hann svar-
aði strax og hans fyrsta spurning
eftir að ég hafði kynnt mig var:
„Er eitthvað að?“ Síðar sagði
hann mér að hann hefði spennst
allur upp, því aðeins viku áður
hafði hann stoppað utan við æsku-
heimili mitt og sagt syni sínum
frá æskuástinni sem einu sinn
hefði átt heima í þessu húsi.
Þegar ég núna hugsa til baka
spyr ég mig hvort það hafi ein-
ungis verið tilviljun að við í næst-
um sömu vikunni hugsuðum svo
sterkt hvort til annars.
Það er skemmst frá því að segja
að aftur hófst fimm mánaða sam-
band með háleitum hugmyndum
um framtíðina. En eins og fyrr
segir var okkur ekki ætlað að eig-
ast, því í annað sinn lognaðist
sambandið út af.
Núna er komið að hinstu
kveðjustund og ég veit að hversu
sterkt sem ég hugsa til hans hitti
ég hann ekki í þessu lífi aftur. Ég
á þó yndislegan arf, hluta af hon-
um, dóttur okkar Kamillu Nótt,
sem einungis er tíu mánaða og
gerir sér því enga grein fyrir hvað
hefur gerst. Mitt hlutverk verður
að fræða hana og segja henni frá
þeim yndislega föður sem hún átti
hér á jörðu, en var kallaður á æðri
stað til stærri verkefna.
Ég kveð þig með sömu orðum
og svo oft áður Sævar minn: Ég
elska þig ástin mín, alla leið til
tunglsins og alla leið aftur til
baka.
Þín
Tina.
Lítill strákur kallar á pabba sinn.
Blómin vaka á velli grænum.
Heiður er himinninn.
Lítill strákur býður faðminn sinn.
Hlátur hjartað bræðir.
Og litli lófinn þinn.
Hér liggjum við tveir og trúum því,
að Guð sé góður og ljúfur.
Tyggjum strá, horfum hátt,
til himins pabba stúfur.
Þarna krunkar krummi á börnin sín.
Krummi hann er fuglinn okkar.
Á vænginn sólin skín.
Lítill strákur fann þar sem hann grær.
Fjögurra blaða smára.
Augun hrein og tær.
Hér liggjum við tveir og trúum því,
að Guð sé góður og ljúfur.
Tyggjum strá, horfum hátt,
til himins pabba stúfur.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Sævar pabbi, þakka þér
fyrir að vera pabbi minn, þótt tím-
inn hafi verið alltof, alltof lítill.
Takk fyrir allt og allt …
Þinn
Mikael Máni.
Mig langar til að rifja upp eft-
irminnilegustu stund mína með
Sævari.
Ég kom með flugvélinni til
Reykjavíkur snemma að morgni,
veðrið var gott og mér leið vel. Ég
var búin að hlakka lengi til þessa
dags og loksins var hann runninn
upp. Þennan dag átti ég að losna
við spangirnar sem ég var búin að
hafa alveg nógu lengi og var orðin
mjög leið á. Sævar kom og sótti
mig á flugvöllinn og var ánægður
að sjá mig.
Hann fór með mig til tannlækn-
isins og þegar hann hafði lokið sér
af með því að rífa út úr mér hvern
vírinn á fætur öðrum sótti hann
mig á „glæsivagninum“ sínum. Við
fórum í Kringluna og hann kom
með mér búð úr búð, ekki þekki
ég marga 35 ára karlmenn sem
myndu nenna að fara með 16 ára
gellu í búðaráp, skoða snyrtivör-
ur, nærföt og alls konar gelludót-
arí sem hann hafði örugglega eng-
an áhuga á. En hvað gerði hann
ekki fyrir mann. Eftir að hafa eytt
stórfé í verslunum Kringlunnar
fórum við á rúntinn og töluðum
um hitt og þetta.
Sævar sýndi mér húsin þar sem
ríka fólkið á heima á Arnarnesi,
við dáðumst að glæsibyggingum
og glansandi sportbílum og
ímynduðum okkur að við lifðum í
svona heimi en hugsuðum samt
með okkur að það væri kannski
ekkert gaman að eiga allt og fá
allt. Eftir margar ímyndaðar sög-
ur og vangaveltur keyrðum við út
úr hverfinu og leiðin lá að gömlu
rafstöðinni. Sævar sagði mér að
þar fyndist honum hann vera
kominn í sveitina en ekki gat ég
verið sammála honum í því, þar
sem við vorum enn í Reykjavík.
Hann sýndi mér alla staði sem
honum þóttu merkilegir og gamla
rafstöðin fannst honum góður
staður til þess að stoppa og fá sér
frískt loft.
Við fylgdumst með einhverjum
strákum á kajak á Elliðaám og
Sævar talaði mikið um hvað hann
langaði að prófa þetta en því mið-
ur fékk hann ekki tækifæri til
þess.
Við ákváðum að fá okkur
göngutúr enda vorum við búin að
keyra langa stund um Reykjavík.
Hann fór með mig í Grasagarðinn
í Laugardalnum og við gengum
stóran hring og hlógum að fugl-
unum sem slógust um brauðmola
sem lágu á víð og dreif um allan
garðinn.
Þessi dagur var svo skemmti-
legur og Sævar var svo góður við
mig og svo hress þennan dag. Ég
skil ekki hvernig þetta gat gerst
svona hratt, einum of hratt. Hann
var svo fyndinn, skemmtilegur og
frábær frændi en þeir deyja ungir
sem guðirnir elska.
Berglind Elíasdóttir.
Mánudaginn 6. des. var ég vak-
in eldsnemma með símtali og fékk
þær harmafregnir að Sævar væri
látinn, aðeins 35 ára. Þessu átti ég
ekki von á, vissi að þú hafðir verið
veikur en þessu átti ég aldrei von
á. Hugurinn fyllist af minningum
og tárin læða sér niður kinnarnar,
35 ár eru ekki hár aldur, svo
margt eftir að gera. Hugurinn
leitar til sonar þíns, hans Halldórs
Más sem er alveg ótrúlega líkur
þér, sama göngulag, útlit og
margir taktar eins. Þú hafðir al-
veg ótrúlegan húmor og varst
mikill vinnukraftur. Alltaf var
gaman að hitta þig, þú sagðir svo
skemmtilega frá að maður gat al-
veg orðið vitlaus úr hlátri. Þú
horfðir á heiminn allt öðrum aug-
um en flestir. Þú varst vel lesinn
og komst alltaf vel fyrir þig orði.
Þú gafst frá þér ótrúlega hlýju og
hafðir góðan skilning á öllum mál-
um.
Ég man svo vel þegar ég hitti
þig í fyrsta skipti fyrir 14 árum
þegar Jóhanna systir mín kom
með þig til að kynna þig. Þú varst
klæddur í gallabuxur, leðurjakka
og með hjálm, því þú varst á
þessu líka rosaflotta mótorhjóli.
Björgvin sonur minn heillaðist af
þér í þessari fyrstu heimsókn
þinni til okkar. Þú komst svo vel
fyrir og við samglöddumst systur
minni að hún væri búin að kynn-
ast svona góðum dreng. Þið Jóa
hjálpuðuð mér mikið á þeim tíma
þegar ég var einstæð móðir. Þú
varst alltaf yndislegur við börnin
mín og voru það ófá skiptin sem
þið Jóa pössuðuð fyrir mig þegar
ég var að vinna á kvöldin. Alla þá
þolinmæði sem þú hafðir, hvað þú
nenntir að leika við þau og lestur
góðra bóka var þín leið til að
hjálpa Björgvini að sofna á kvöld-
in þegar hann var lítill. Ég þakka
öll þau skipti sem þú lagðir þitt á
vogarskálarnar til að hjálpa
Björgvini síðustu ár, þegar hann
átti erfitt. Þú varst systur minni
alveg með eindæmum góður í
gegnum súrt og sætt, þangað til
þið skilduð að skiptum.
Ég er lánsöm að hafa fengið að
kynnast þér, Sævar, þú reyndist
mér sannur vinur. Elsku Halldór
Már, missir þinn er mikill og
söknuðurinn sár. Einnig mun
Kamilla Nótt alast upp án þess að
kynnast þér. Foreldrum Sævars
og systkinum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og megi
Guð gefa ykkur styrk.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Hildur Halldórsdóttir.
Í dimmum skugga af löngu liðnum vetri
mitt ljóð til þín var árum saman grafið.
Svo ungur varstu, er hvarfstu út á hafið
hugljúfur, glæstur, öllum drengjum betri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Guðlaug Rögnvaldsdóttir.
SÆVAR ÞÓR
BJÖRGVINSSON
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís
Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur Þór
Gíslason,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS