Morgunblaðið - 13.01.2005, Qupperneq 34

34 FIMMTUDAGUR 13. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Sagt er að þeir deyi ungir sem guð
elskar. Ef svo er gleymdi hinn al-
máttugi því, að til er fjölskylda sem
elskaði litla stelpu ennþá heitar en
hann. Hana Írisi Birtu. Hún var ljós-
geisli okkar og allra sem kynntust
henni. Við fæðingu hennar kom í ljós
að ekki var allt með felldu og fylgdu í
kjölfarið mánuðir rannsókna og
ferða til sérfræðilækna í útlöndum.
En Íris kom hvað eftir annað á óvart
og þegar allir héldu að hún væri loks-
ins að gefast upp kom hún tvíefld til
baka. Svo rann gleðidagurinn mikli
upp, 20. desember 2002. Við fengum
hana heim! Við tóku tvö ár gleði-
stunda sem við fjölskyldan nýttum til
hins ýtrasta til að njóta með henni.
Minningar um góðar stundir eru
það sem heldur fjölskyldunni gang-
andi en í dag er brestur í okkur. Síð-
astliðinn föstudag gafst litli líkami
þinn bara upp.
Þjáningum þínum er lokið. Eftir
sitjum við fjölskyldan og syrgjum
litlu prinsessuna okkar, söknum fal-
legu augnanna þinna, bross og hjals
sem hlýjaði manni um hjartarætur.
Eina huggun okkar er sú að þú sofn-
aðir svefninum langa uppi í rúmi
heima hjá mömmu og pabba.
Íris, söknuður okkar og missir er
mikill en við huggum okkur líka við
ÍRIS BIRTA
EYJÓLFSDÓTTIR
✝ Íris Birta Eyj-ólfsdóttir fædd-
ist í Keflavík 7. októ-
ber 2002. Hún lést að
morgni 7. janúar síð-
astliðins. Foreldrar
hennar eru Eyjólfur
Hafsteinsson, f. 6.
júlí 1963 og Anna
Soffía Þórhallsdótt-
ir, f. 22. nóvember
1964. Systkini Írisar
eru Aron Freyr, f.
11. janúar 1989, Ey-
þór, f. 5. febrúar
1992, Agnes, f. 11.
maí 1998, d. 11. maí
1998 og Sigrún Elísa, f. 27. júlí
1999.
Útför Írisar Birtu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
það að tekið verður vel
á móti þér. Agnes syst-
ir, Sigrún amma, Hjör-
dís langamma og fleiri
munu fylgja þér inn um
hlið guðsríkis. Vertu
bless, elsku hjartans
engillinn okkar. Vaktu
yfir okkur og styrktu í
þessari miklu sorg okk-
ar.
Sofðu rótt, elsku
hjartans Íris Birta.
Við elskum þig núna
og að eilífu.
Kveðja –
Pabbi, mamma, Ar-
on Freyr, Eyþór og Sigrún Elísa.
Elsku Íris Birta.
Það er mjög erfitt að þurfa að
kveðja þig vitandi það að við fáum
aldrei að sjá þig aftur. Þú sem gafst
okkur svo mikið með nærveru þinni
og þínu fallega brosi. Elsku Íris
Birta, við söknum þín mikið en minn-
ingin um litlu stelpuna með fallegu
brúnu augun mun lifa í hjörtum okk-
ar að eilífu.
Guð geymi þig, litli engillinn okk-
ar.
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð með himnaföður vilja,
leyst frá lífi nauða,
ljúf og björt í dauða
lést þú eftir litla rúmið auða.
Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,
lof sé Guði, búin ertu’ að stríða.
Upp til sælu sala
saklaust barn án dvala.
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
(Matthías Jochumsson.)
Elsku Anna, Eyjólfur, systkini og
aðrir aðstandendur, við biðjum Guð
að styrkja ykkur í þessari miklu
sorg.
Kennarar og börn
leikskólans Garðasels.
Elsku hjartans ljúfan mín.
Ég á eftir að sakna þín sárt, þú
varst svo fallegt og yndislegt barn og
áttir hug og hjörtu okkar allra. Þú
áttir mitt frá fyrsta degi þegar ég sá
þig með fallegu brúnu augun þín. Íris
Birta mín ég hafði aldrei trúað að sú
stund kæmi svo skjótt að ég væri að
faðma þig í síðasta sinn, og að okkar
biði ekki annar yndislegur dagur
saman. Ég er svo þakklát yfir því að
hafa kynnst þér og fengið þennan
yndislega tíma með þér. Ég mun
ávallt minnast þín í hjarta mínu. Guð
geymi þig og verndi Íris Birta mín.
Sefur þú og sefur
sælan mín,
lokuð eru litlu
litlu augun þín.
Brosir þú í blundi
blítt og rótt.
Úti bæði og inni
allt er kyrrt og rótt.
Dreymir þig og dreymir
dýrð og frið;
Hika ég og horfi
hvílu þína við.
Góður Guð á hæðum
gæti þín,
annist þig um eilífð
eina vonin mín.
(Höf. ók.)
Ég votta foreldrum þínum, systk-
inum og aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Rósa.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Þitt jarðneska ljós logaði stutt og
oft var logi þess veikur. Nú hefur það
slokknað að eilífu. Hjá okkur sem
fengum þau forréttindi að kynnast
þér sitja eftir fagrar og ljúfar minn-
ingar sem ekki gleymast. Þau kynni
hafa haft þroskandi áhrif á okkur öll
og kennt okkur svo margt. Við trúum
því að Drottinn og allir englarnir hafi
tekið á móti þér og hið eilífa ljós Guðs
logi nú skært við rúmið þitt.
Við sendum foreldrum Írisar
Birtu, systkinum og öðrum þeim sem
elskuðu hana okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Starfsfólk Þroskahjálpar
á Suðurnesjum.
✝ Vildís Jónsdóttirfæddist á Helga-
stöðum í Eyjafirði
28. nóvember 1925.
Hún lést 6. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jón Sigfússon, f.
1986, d. 1967 og
Ragnheiður Páls-
dóttir, f. 1987, d.
1970. Systkini Vil-
dísar voru Sigfús, f.
1917, d. 1988, giftur
Þórunni Ólafsdóttur,
f. 1927, og Guðrún
Sigríður, f. 1922, d.
1993, gift Jóni Aðalsteini Davíðs-
syni, f. 1914, d. 1969.
Hinn 6.8. 1949
giftist Vildís Stein-
berg Ingólfssyni, f.
1928, d. 1977. Dóttir
þeirra er Ingibjörg
Kristín, f. 1960, gift
Rúnari Birgissyni, f.
1949. Dóttir þeirra
er Vildís Kristín, f.
1999.
Vildís starfaði
sem verkakona á
saumastofu Heklu
og síðar í Kristjáns
bakaríi.
Útför Vildísar fer
fram frá Akureyr-
arkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Það er oft sagt að verksmiðju-
vinna sé leiðinleg. Að vinna alltaf
sömu handtökin aftur og aftur. En
þetta er ekki rétt. Þegar sama verkið
er stöðugt endurtekið fer höndin að
vinna sjálfstætt og hægt er að nota
heilabúið til betri hluta. Að minnsta
kosti gerðum við það á Heklu í gamla
daga og það kom ekkert niður á af-
köstum okkar. Við vorum þrír
stelpugopar um tvítugt og Dísa sem
var nærri tíu árum eldri, virðuleg frú
meira að segja. Við spjölluðum sam-
an allan daginn og hvað við gátum
bullað. Svo reyndum við að klambra
saman vísum og þegar einhver okkar
á merkisafmæli þarf einhver að búa
til vísu til að setja inn í kortið. Þessi
ljóð kæmu seint út á bók, þó að þau
væru einhversstaðar til. En það var
ekki nóg að vera saman allan daginn,
við vorum saman á kvöldin líka. Köll-
uðum það saumaklúbb en í raun voru
það frekar átveislur. Að minnsta
kosti hafði húsbóndinn á einu heim-
ilinu það á orði að þetta væru átveisl-
ur en ekki saumaklúbbar. Og vissu-
lega var tekið hraustlega til matar.
Kappkostað var að hafa margar góð-
ar tertur og það var skylda að fara
minnst eina umferð um borðið helst
tvær og bæta enn við. Það var met-
ingur um hver borðaði mest. En það
var gert meira en að borða og
sauma, það var mikið ærslast. Einu
sinni var tekinn leigubíll í sauma-
klúbb því að mætt var á síðum nátt-
kjólum, sem reynt var að troða undir
kápuna. Í annað sinn var ekkert
nema rúgbrauð á borðum þegar hús-
freyjan bauð til borðs. Þá var steik-
arhnífur húsfreyjunnar brotinn þeg-
ar reynt var að skera brauðið. Eitt
barnið kallaði þetta „skemmtilega
saumaklúbbinn“. Þó að sauma-
klúbbarnir séu enn við lýði eru þeir
ekki lengur vikulega á dagskrá og
stundum gerum við eitthvað annað
saman. Í sumar fórum við á hand-
verkssýninguna saman og áttum þar
góðan dag.
En nú er Dísa horfin sjónum okk-
ar en mun lifa áfram í minningum
okkar. Við viljum þakka fyrir næst-
um hálfrar aldar kynni og margar
gleðistundir.
Ingu Stínu og fjölskyldu hennar
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Kristín Hjálmarsdóttir, Guðrún
Jóhannsdóttir og Guðrún
Sigurðardóttir.
VILDÍS
JÓNSDÓTTIR
Um daginn frétti ég
af hendingu um lát
Jónasar Guðjónsson-
ar. Mér þótti mjög
miður að hafa ekki
fengið tækifæri til að vera við-
staddur jarðarför hans.
Árin 1969–76 leigði ég íbúðina í
kjallaranum á Hofteigi 40 þar sem
hann bjó ásamt fjölskyldu sinni
allri. Sjálfur hafði hann byggt hús-
ið í samvinnufélagi með öðrum
kennurum Laugarnesskóla.
Við Halldóra vorum ung og
þetta var fyrsta árið sem ég bjó á
Íslandi. Við vorum félítil en í raun
tel ég að þeim Ingibjörgu hafi
fundist það betra að hafa slíka
leigjendur. Næstu árin gerðist það
nokkuð árvisst að ég fór til Jón-
asar og krafðist þess að hann
hækkaði húsaleiguna. Þetta kost-
aði þóf og yfirleitt endaði það með
að hann samþykkti minni hækkun
en ég bauð! Það skipti hann meiru,
sagði hann, að hafa gott fólk í
kringum sig enda efast ég um að
bróðir hans, sem gerði við bíla í
bílskúrnum á Hofteigi, hafi nokk-
urn tíma borgað fyrir aðstöðuna.
JÓNAS
GUÐJÓNSSON
✝ Jónas Guðjóns-son fæddist á
Syðri-Reykjum í
Miðfirði 4. nóvember
1916. Hann lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 4. desember síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Laug-
arneskirkju 17. des-
ember.
Jónas var kennari
af guðs náð og ein-
stakt ljúfmenni. Hann
sá mikið um sér-
kennsludeildir við
Laugarnesskóla og
það var unun að
hlusta á hversu vænt
honum þótti um nem-
endur sína sem marg-
ir hverjir áttu erfitt
bæði í námi og fé-
lagslega. Hins vegar
var hann hamfari til
allra verka í húsinu.
Það gerðist ósjaldan á
sumrin að ekki vannst
tími til að slá gras fyrr en seint að
kvöldi. Þá var hlaupið um garðinn
með handsláttuvélinni á ofsahraða
í síðustu dagsbirtunni.
Jónas ólst upp í sárri fátækt í
afskekktri sveit í Húnavatnssýslu.
Hann sagði mér að þegar hann
byrjaði í kennaraskólanum hafði
skólaganga hans samanlagt verið
innan við þrjú ár. Fyrstu hjóna-
bandsár þeirra Ingibjargar voru
kjörin líka kröpp. Þess vegna var
Jónas með fyrstu karlmönnum á
Íslandi sem tóku sér barnsburð-
arleyfi. Skattalöggjöfin var nefni-
lega þannig á þeim árum að 50%
tekna eiginkonu voru skattfrjáls
og þau hjónin voru bæði kennarar
á sömu launum, en annað þeirra
varð að vera heima til að annast
Ragnar og Björn. Ég sendi þeim,
fjölskyldum þeirra og Ingibjörgu,
sem nú býr í gömlu íbúðinni minni,
samúðarkveðjur mínar.
Pétur Rasmussen.
Mig langar með
nokkrum orðum að
minnast mágs míns
Palla, eins og við köll-
uðum hann, en hann
lést 31. des. sl. Það
kemur margt upp í hugann þegar
maður lítur til baka og þá sér-
staklega þegar við byrjuðum að
byggja hér í Álfheimunum, Palli,
Ása, Haddi og ég. Það voru frekar
erfiðir tímar og ekki gat maður þá
gengið inn í banka og fengið pen-
inga eins og í dag. Palli og Ása áttu
heima á Bollagötunni og við í Kópa-
voginum. Ekki var bílum fyrir að
fara og áttu þeir bræður báðir hjól
og hjóluðu á milli. Einu sinni man
ég þegar Haddi kom heim eftir erf-
iðan dag og langan, en þeir voru
alltaf með nesti með sér og þá
sagði Haddi: „Það var ansi kalt
þegar við vorum að fá okkur að
borða og þá brakaði mikið í brauð-
inu hjá Palla þegar hann beit í það,
það var nefnilega frosið.“ En allt
gekk þetta einhvern veginn og inn
fluttum við í maí-júní 1960, svo að
við erum búin að búa hér saman í
húsinu í 45 ár og börnin okkar ólust
upp saman sem einn stór systk-
inahópur og eru þau miklir vinir. Á
gamlárskvöld hittumst við alltaf á
tröppunum og oft var skotið upp
rakettum og eftir miðnætti hitt-
umst við til skiptis, þetta árið á
fyrstu hæð og næsta ár á annarri
hæð, þetta gekk alltaf svona öll
þessi ár þegar börnin voru minni
og eins eftir að þau stækkuðu. Það
mátti aldrei nefna að fara eitthvað í
burtu á gamlárskvöld.
Það er skrítið að hugsa til þess
að þeir bræður skuli báðir vera
PÁLL
LÚÐVÍKSSON
✝ Páll Lúðvíkssonfæddist í Reykja-
vík 11. mars 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 31. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Langholtskirkju 7.
janúar.
horfnir en svona er líf-
ið, við endum öll eins
einhvern tímann. Palli
var hægur og ljúfur og
sagði oft ekki mikið,
en hann hafði góða
nærveru og var þægi-
legur í umgengni. Það
er gott að hann skuli
vera búinn að fá hvíld-
ina, þetta er búið að
vera erfiður tími.
Ása mín, Þorgeir,
Hildur Alexía, Páll
Reynir og öll fjöl-
skyldan, ég votta ykk-
ur samúð mína, megi
Guð styrkja ykkur og Guð geymi
þig Palli minn.
Valborg Eiríksdóttir.
Í minningunni um fjölskylduhús-
ið í Álfheimum 25 sem þau byggðu
saman amma Alexía, Palli og Ása
og foreldrar okkar Haddi og Stella
þá er það samheldnin sem stendur
upp úr, hvað hún var mikil og góð.
Börnin í húsinu voru eins og einn
stór systkinahópur. Á efri hæðinni
voru börn Palla og Ásu þau Þor-
geir, Hildur og Páll Reynir og við á
neðri hæðinni Lúðvík, Eiríkur, Elsa
og Haraldur.
Stundum var spilað og leikið uppi
og stundum niðri, oft var leikið úti
fram á kvöld. Á jólum og áramótum
var mikill glaumur og gleði en þá
voru haldnar miklar veislur í hús-
inu. Þá höfðu Palli og pabbi mikinn
skilning á því þótt gerð væru ein-
hver prakkarastrik og var það fljótt
að gleymast. Einhverju sinni fór
Palli utan á vegum vinnunnar og
þegar hann kom heim þá var ekki
gert upp á milli stelpnanna í húsinu
og hann gaf þeim báðum dúkku.
Elsku Ása og fjölskylda, megi
Guð styðja ykkur og styrkja á erf-
iðum tíma en minning um góðan
mann mun alltaf vera með okkur.
Blessuð sé minning hans.
Lúðvík, Eiríkur, Elsa
og Haraldur.
Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda
inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um,
fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með minning-
argrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að senda
hana á myndamóttöku: pix@mbl.is og láta umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar