Morgunblaðið - 28.04.2005, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 28. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Haukur ÓskarÁrsælsson fædd-
ist í Reykjavík 6.
mars 1930. Hann lést
á Borgarspítalanum
17. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Ársæll Kjartansson,
f. á Stokkseyri 20.
jan. 1906, d. 13. apríl
1991, og Klara Ve-
mundsdóttir, f. í
Reykjavík 21. sept.
1909. Systkini Hauks
eru Ársæll Reynir, f.
11. des. 1934, d. 1934,
Hafsteinn, f. 11. des.
1934, d. 1934, Hafsteinn Ársæll, f.
26. sept. 1937, Hrafn, f. 2. júní
1943, d. 1945, Anna, f. 9. ágúst
1944 og Stúlka Ársælsdóttir, f.
andvana 17. febr. 1949.
Haukur Óskar kvæntist Huldu
Dóru Friðjónsdóttir, f. 17. okt.
1932, d. 27. sept. 1998, þau skildu.
Börn þeirra eru: 1) Albína Halla
hjúkrunarfræðingur, f. 25. jan.
1951, gift Þorgeiri Benediktssyni
vélvirkja, f. 9. apríl 1952, þau eiga
þrjú börn og tvö barnabörn. 2)
Hrafn hárskeri, f. 2. ágúst 1952, d.
26. apríl 2000. Fyrri kona Ásta
Björnsdóttir, þau skildu, þau eign-
uðust son og eitt barnabarn. Seinni
kona Hrafnhildur Gunnarsdóttir,
þau slitu samvistum, þau eignuð-
ust tvö börn og tvö barnabörn. 3)
Heiða sjúkraliði, f. 26. des. 1955,
gift Guðmundi Haf-
þóri Þorvaldssyni
skipstjóra, f. 21. nóv.
1953, þau eiga þrjú
börn og þrjú barna-
börn. 4) Gunnhildur
Harpa ráðgjafi, f. 3.
mars 1960, gift
Hannesi Sigurgeirs-
syni framkvæmda-
stjóra, f. 5. apríl
1961. Harpa á tvö
börn og tvö barna-
börn. Hannes á tvö
börn.
Sonur Hauks Ósk-
ars og Guðmundínu
Jóhönnu Júlíusdóttur, f. 4. febrúar
1934, d. 28. febrúar 1994, er Ragn-
ar fisksali, f. 26. maí 1951, kvæntur
Josephine C. Tangolamus, f. 22.
júní 1970, þau eiga tvö börn.
Haukur kvæntist Unni Sigur-
jónu Jónsdóttir, f. 31. október
1927, 17. júní 1966. Börn hennar
eru: 1) Halldóra María Ríkarðs-
dóttir, f. 3. jan. 1949, gift Sigurði
Guðna Jóhannssyni múrarameist-
ara, f. 16. maí 1949, þau eiga þrjú
börn og fjögur barnabörn. 2) Jón-
ína Kristbjörg Björnsdóttir, f. 1.
mars 1958, gift Sigurði Hans Jóns-
syni bifvélavirkja, f. 4. jan. 1959,
þau eiga fjögur börn og fjögur
barnabörn.
Haukur Óskar verður jarðsung-
inn frá Digraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Nú er hann elsku pabbi minn dáinn
eftir stutt en erfið veikindi.
Mamma kynntist Hauk á spila-
kvöldi hjá SÍBS í Rauða krossinum
við Snorrabraut, þá var ég rétt 7 ára
gömul.
Mín fyrsta minning um hann var
þegar ég, bara 7 ára kríli, og hann
leiddumst hönd í hönd eftir Njálsgötu
og hann spurði mig hvort ég vildi
kalla hann Hauk eða pabba. Auðvitað
valdi ég pabba og hef aldrei séð eftir
því, betri pabba og vin hefði ekki verið
hægt að hugsa sér. Hann var mín fyr-
irmynd, stoð og stytta í einu og öllu og
fyrir það mun ég ætíð vera þakklát.
Pabbi vann við bókhaldsstörf mest
alla sína tíð hjá hinum ýmsu fyrir-
tækjum.
Honum þótti ákaflega gaman að
lesa og voru fróðleiksfýsn hans engin
takmörk sett.
Ungur að aldri fór hann að tapa
heyrn og ágerðist það með aldrinum.
Árið 2003 fór hann í kuðungsígræðslu
til Svíþjóðar til að reyna að bæta
heyrnina því sjónin var farin að há
honum líka mikið. Gekk aðgerðin
ágætlega en heyrnin batnaði því mið-
ur ekki mikið vegna mikils eyrnasuðs.
Það háði þó ekki samskiptum okkar
því það var alltaf ósýnileg taug á milli
okkar, svo orð voru oft á tíðum óþörf.
Pabbi var mikill húmoristi og sá alltaf
spaugilegar hliðar á öllum málum og
hélt hann þeim eiginleika alveg fram
undir það síðasta. Pabbi og mamma
höfðu ákaflega gaman af að ferðast
bæði innanlands og utan. Því miður
komust þau ekki í ferðina sína sem
var ráðgerð nú sumardaginn fyrsta
en hann er í staðinn lagður upp í sína
hinstu ferð og mikið er ég þakklát fyr-
ir að hafa fengið að halda í höndina á
honum á meðan, eins og forðum daga.
Pabbi og mamma voru ákaflega
samrýnd hjón sem best kom fram í
veikindum hans þar sem hún vék ekki
frá honum, hvorki nótt né dag. Veit ég
að hann mun bíða hennar með opinn
faðminn þegar hennar tími kemur.
Ég vil skila einskæru þakklæti
mínu til allra sem önnuðust hann í
veikindum hans og sérstakar þakkir
til lungnadeildar Borgarspítalans.
Elsku mamma mín, Guð styrki þig í
sorg þinni og söknuð.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín dóttir,
Jónína Kristbjörg
Björnsdóttir.
HAUKUR ÓSKAR
ÁRSÆLSSON
Í dag kveðjum við
Helga Gunnlaug
Ólafsson veiðifélaga
og tengdaföður Einars
sonar okkar. Andlát hans er okkur
öllum reiðarslag, sem áttu með
honum ánægjustundir í ævintýra-
ferðum um hálendið og ókunnar
slóðir við veiðivötn landsins. Okkur
brestur allan skilning á svo mis-
kunnarlausum örlögum, er dæma
slíkan atorkumann, á hátindi lífs
síns, svo fyrirvaralaust úr tilveru
okkar. Þótt við hittumst öll um síðir
handan eilífðar er þessi missir í
hugum okkar allt í senn óvæntur,
harmþrunginn og ótímabær, og
kollvarpar allri framtíðarsýn um
ráðgerðar samverustundir við
fjallavötnin.
Kynni okkar veiðifélaga og
Gunnlaugs hófust er sonur minn
Einar kvæntist Guðrúnu, dóttur
þeirra hjóna Kristínar og Gunn-
laugs. Þeir félagarnir Hannes Har-
aldsson, æskufélagi minn, og Gunn-
laugur gengu til liðs við okkur og
efldu með því samstöðu og sam-
kennd heildarinnar. Með framlagi
þeirra víkkaði heildarsýn okkar á
fegurð íslenskrar náttúru, en þar
miðlaði Gunnlaugur okkur af
reynslu sinni og færni við ólíkar og
óvæntar aðstæður. Hann kunni
jafnan lausn á ófyrirséðum vanda
og leysti mál af hógværð en
ákveðni í anda þeirrar reynslu sem
hann bjó yfir sem farsæll skipstjóri
með gifturík mannaforráð. Í ferð-
um okkar sannaðist að sumir eru
aflaklær af guðs náð, því Gunnlaug-
ur hafði einstakt lag á að veiða,
þegar við með áralanga reynslu í
glímunni við vatnabúann urðum
tæpast varir. Þannig jók hann jafn-
an aflatölur heildarinnar þegar illa
áraði, rétt eins og hann gerði í ævi-
starfi sínu. Fyrir allt þetta þökkum
við veiðifélagarnir og kveðjum
Gunnlaug með trega.
En kynni okkar Helgu af Gunn-
laugi og Kristínu hafa þó öðru
GUNNLAUGUR
ÓLAFSSON
✝ GunnlaugurÓlafsson fæddist
í Þykkvabæ 6. ágúst
1946. Hann lést á
krabbameinsdeild
11E Landspítala –
háskólasjúkrahúss
16. apríl síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 23. apríl.
fremur staðið á far-
sælum og persónuleg-
um grunni, þar sem
sonur okkar og dóttir
þeirra bundust traust-
um og kærleiksríkum
hjúskaparböndum.
Umhyggja Gunnlaugs
og Kristínar fyrir
börnum og barnabörn-
um okkar hefur verið
einstök og rennt stoð-
um undir ástríki fjöl-
skyldunnar og gefandi
framtíð þriggja barna-
barna okkar.
Er við hjónin kveðj-
um Gunnlaug nú hinstu kveðju er
örvænt um nokkur þau orð er geta
tjáð þann söknuð og harm sem fall-
ið hefur á okkur öll. Í vitund þess
sendum við elskulegri fjölskyldu
hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu vinar
okkar og félaga Gunnlaugs Ólafs-
sonar.
Guttormur, Helga
og veiðifélagar.
Hníga óðum mætir menn,
myrkvast hljóð í strengjum.
Fjölgar þjóðar föllum enn,
fækkar góðum drengjum.
(Hjálmar frá Hofi)
Nú þegar Gulli vinur okkar er
farinn yfir móðuna miklu skulu
þakkaðar samverustundir á liðnum
árum, sem því miður voru allt of fá-
ar.
Við hefðum allir yndi af ferðalög-
um í óbyggðum Íslands. Á veturna
geta ferðir þessar stundum verið
strembnar. Það er á slíkum stund-
um sem kemur í ljós hverjir eru
menn og hverjir ekki. Þar komu
best í ljós kostir Gulla. Hann var
traustur og öruggur ferðafélagi á
allan hátt. Í öll þessi ár munum við
ekki eftir að hann hafi skipt skapi í
eitt einasta skipti. Hann var hæg-
látur og dulur en við nánari kynni
kom í ljós drengur góður sem voru
forréttindi að kynnast.
Dimmt var yfir og dapurt geð,
dvaldi hugur við náinn.
Aldrei verður með augum séð
oftar vin sem er dáinn.
En fyrir Lausnarans miskunn má
maðurinn, harmi sleginn,
eiga þá vissu von að sjá
vininn sinn hinum megin.
(Magnús Guðbrandsson)
Aðstandendum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Magnús Pétursson og
Þór Magnússon.
Á fyrstu árum mínum í Eyjum,
upp úr 1992, vann ég í Bankanum –
með stórum staf! Þannig var nefni-
lega ávallt talað um Íslandsbanka
og forvera hans, Útvegsbankann,
og olli engum misskilningi. Hlut-
verk mitt var fyrst og fremst að
hafa umsjón með lánamálum sjáv-
arútvegsfyrirtækja og auðvitað
kynntist ég vel mörgum forvígis-
mönnum sjávarútvegsins í Eyjum.
Einum slíkum kynntist ég hins veg-
ar ekki nema af afspurn. Sá var
Gunnlaugur Ólafsson, Gulli á
Gandí, eins og hann var kallaður í
Eyjum. Hann átti aldrei erindi í
Bankann og hafði þar af leiðandi
ekkert við þennan unga hagfræðing
að tala sem ábyrgð bar á sjávarút-
vegslánunum. Útgerð Gulla var
traust, stofnuð í árslok 1976 með
kaupum á fyrsta bátnum sem hann
gaf nafnið Gandí. Lengst af var
hann sjálfur skipstjóri á bátum sín-
um.
Löngu síðar, á skötukvöldi
Hrekkjalómafélagsins á aðventu
1999, tyllti ég mér hjá Gulla. Við
skiptumst á nokkrum sögum af
sjónum yfir örlitlu tári í glasi og
ákváðum að hittast aftur eftir helgi.
Það gerðum við í tvígang og ég
skynjaði strax ástæðuna fyrir því
að útgerð Gulla hvíldi á öruggri
undirstöðu. Hann var traustið upp-
málað, sagði ekki margt en hvert
orð var sem meitlað í stein. Það
sem sagt var stóð og varð ekki
haggað. Samtölin leiddu til ákvörð-
unar um að sameina Vinnslustöðina
hf. og Gandí undir merkjum
Vinnslustöðvarinnar hf. Þetta voru
fyrstu skrefin í endurreisn félags-
ins eftir erfið ár og jafnframt upp-
hafið að kynnum mínum af Gulla.
Eftir sameininguna kíkti hann
stundum inn á skrifstofuna í kaffi.
Haustið 2002 kom Gulli í heimsókn
en þá var nokkur óvissa um eign-
arhald í Vinnslustöðinni og við
ræddum þá stöðu. Spjallið endaði
með því að Gulli kvað upp úr með
afstöðu sína: ,,Jú, ætli það ekki
bara.“ Þar með var ákveðið að ráð-
ast í að styrkja eignarhald Eyja-
manna í Vinnslustöðinni með Gulla
á Gandí í lykilhlutverki. Eftir þá
breytingu leit hann oftar inn í kaffi
en áður og hringdi þess á milli til
að fylgjast með. Hann hafði lifandi
áhuga á rekstri félagsins, fylgdist
með fiskiríi, gangi vinnslunnar og
velferð starfsmanna.
Gulli sat í varastjórn Vinnslu-
stöðvarinnar frá 2000, í aðalstjórn
frá 2003 og var varaformaður henn-
ar allt til dauðadags. Eiginleikarn-
ir, sem fleyttu honum svo farsæl-
lega áfram sem skipstjóra og
útgerðarmanni, nýttust vel í stjórn
félagsins. Hann vildi fara gætilega
en var jafnframt áræðinn. Hann
vissi að þeir fiska sem róa og að
engin uppskera fæst sem ekki er til
sáð. Gulli var óragur að taka
ábyrgð á ákvörðunum, styðja þær
og fylgja þeim eftir þótt erfiðar
væru. Honum leiddist hreint ekki
að leggja því lið sem honum þótti til
framfara horfa í Eyjum. Ánægjan
leyndi sér til dæmis ekki þegar
Vinnslustöðvarmenn fóru fyrir
nokkru að velta vöngum yfir teikn-
ingum af nýjum skipum. Gulli gat
hreinlega ekki setið kyrr af spenn-
ingi en lagði samt áherslu á að und-
irbúa allt vel og sýna ýtrustu að-
gæslu. Hann flanaði ekki að neinu.
Kynni mín af Gulla voru farsæl
en allt of stutt og ég minnist hans
með mikilli þökk. Traustari vinur
og bakhjarl er vandfundinn.
Vinnslustöðin og byggðarlagið í
Eyjum sér á bak einum af mátt-
arstólpum sínum.
Fyrir hönd starfsfólks Vinnslu-
stöðvarinnar votta ég eiginkonu
hans og fjölskyldu dýpstu samúð.
Sigurgeir B. Kristgeirsson.
Gulli á Gandí er fallinn frá langt
fyrir aldur fram. Þessum kæra vini
kynntist ég fyrst í Oddfellowstúk-
unni Herjólfi í Eyjum fyrir 23 ár-
um. Ég vissi alltaf hver Gulli á
Gandí var en í Oddfellow lágu leiðir
okkar saman enda áttu hugsjónir
Reglunnar stað í hjarta okkar
beggja.
Þegar ég varð yfirmeistari stúk-
unnar árið 1998 fékk ég Gunnlaug
til að verða ritara. Hann hafði lista-
rithönd, skrifaði fágaðan og kjarn-
yrtan texta. Gunnlaugur var enda
fagurkeri af bestu gerð. Það sást
alla tíð í fari hans og fasi, umgengni
við bátinn sem hann var alla tíð
kenndur við eftir að hann varð út-
gerðarmaður á Gandí VE 171. Þá
held ég að Gulli hafi gengið með
snert af bíladellu, en alla tíð hefur
hann átt góða og flotta bíla.
Gunnlaugur var hægur í lund og
bifaðist ekki mikið þótt mikið gengi
á. Það var hans stíll að hlusta, en
láta verkin tala. Hann hafði hárfín-
an húmor og var gríðarlega stríð-
inn, en í því eins og öðru fór hann
fínt með það. Í fjölmörgum tjald-
vagnaferðum okkar þar sem saman
var kominn fastur kjarni Herjólfs-
bræðra og eiginkvenna fór hann oft
á kostum í sameiginlegum grill-
veislum á tjaldstæðum eða áning-
arstöðum inni á hálendinu. Hann
kunni þá list vel hvenær var rétt að
kynda aðeins undir, eða taka annan
pól í hæðina.
Gunnlaugur hefur verið farsæll í
störfum sínum og ekki síður sem
fjölskyldumaður. Eiginkona hans
Kristín Gísladóttir hefur verið
traustur og góður lífsförunautur og
þau bjuggu dætrum sínum fallegt
heimili sem okkur vinum þeirra
þótti gott heim að sækja.
Ég heimsótti Gunnlaug á sjúkra-
hús í Reykjavík bæði í haust og vet-
ur og tók hann veikindum sínum af
miklu æðruleysi. Hann var staðráð-
inn í því þegar við ræddum saman
síðast að sigrast á veikindum sín-
um, Gunnlaugur var ekki vanur að
tapa. En í þessum leik var ekki rétt
gefið.
Góður vinur er fallinn frá en eftir
eru minningar um góðan dreng,
traustan vin og félaga sem við hjón-
in áttum svo góðar stundir með í
frábærum vinahópi sem ber fráfalls
Gunnlaugs ekki bætur. Mestur er
þó missir fjölskyldunnar. Ég votta
Kristínu, dætrum, aldraðri móður
og tengdamóður Gunnlaugs og fjöl-
skyldu hans allri samúð og bið þeim
öllum Guðs blessunar.
Ásmundur Friðriksson.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, föður okkar, sonar, tengda-
sonar, tengdaföður, afa og bróður,
GUNNLAUGS ÓLAFSSONAR,
Litlagerði 19,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki og
læknum á krabbameinsdeild 11E, Landspítala
við Hringbraut, fyrir góða umönnun og einstaka alúð.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristín Elín Gísladóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elsku dóttur okkar,
systur og barnabarns,
STELLU BJÖRNSDÓTTUR,
Rauðahjalla 15,
Kópavogi.
Regína Wedholm Gunnarsdóttir, Björn Gunnlaugsson,
Jóna Karen Wedholm Björnsdóttir, Albert Ásvaldsson,
Gunnlaugur Björnsson,
Jóna W. Jóhannesdóttir,
Stella Bjarnadóttir.