Morgunblaðið - 10.06.2005, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 2005 41
MINNINGAR
komin inn úr dyrunum þegar hún
lagði fúlgu fjár á eldhúsborðið og
skipaði okkur fjárhaldsmenn sína
með þeim orðum að nú skyldum við
öll gera okkur glaðan dag í stórborg-
inni. Og þannig liðu þeir dagar, ég hef
ekki tölu á þeim veitingahúsum sem
við heimsóttum með henni. Þarna var
hún mestur heimsborgari okkar
þriggja og óþreytandi í fjörinu.
Ég er ekki viss um að Diddu hafi
fundist hún vera „réttur maður á rétt-
um stað á réttum tíma“ eins og nú
þykir skylt að maður sé. En í augum
okkar margra sem þekktum hana er
hún sú persóna sem helst er ómiss-
andi í litrófi þeirra daga sem nú eru að
baki. Imma frænka mín, Hjalti Stefán
og Andrea eiga samúð okkar alla,
blessuð sé minning eftirminnilegrar
konu.
Ólafur Ó. Axelsson.
Í dag kveðjum við okkar besta vin,
Diddu. Didda átti heimili sitt á Síðu-
múla í Hvítársíðu mestan hluta æv-
innar. Þar var hún borin og barn-
fædd. Hún var þar símstöðvarstjóri,
tók veðrið á hverjum degi í áratugi,
þar var endastöð rútunnar og kirkju-
staður svo fátt eitt sé nefnt, ávallt var
þar mikill erill og gestkvæmt og gest-
risni í hávegum höfð.
Minningarnar eru margar og ljúf-
ar. Didda kunni svo sannarlega að
rækta garðinn sinn. Hún fylgdist vel
með ættingjum sínum og vinum nær
og fjær. Á mannamótum í okkar fjöl-
skyldu var hún aufúsugestur og eins
og einn af ættingjunum. Hún fylgdist
ákaflega vel með, safnaði úrklippum
úr blöðum og upptökum úr útvarpi
um allt það sem laut að menningu,
tónlist, frásögnum og bókmenntum.
Hún var fylgin sér í stjórnmálum,
sósíalisti af gamla skólanum, ekkert
hefði fengið hana ofan af því að styðja
þann flokk sem lengst var til vinstri,
það voru hennar menn. Didda var
samkvæm sjálfri sér í lífi og starfi,
traust og trúmennska voru eiginleik-
ar sem henni voru í blóð bornir.
Menningarviðburði lét hún ekki fram
hjá sér fara hún var lífskúnstner.
Ljóðelsk var hún og lag samdi hún við
eftirfarandi ljóð eftir Loft Ámunda-
son, við sjáum hana fyrir okkur við
orgelið í Síðumúla spila og syngja,
Fagurt blikar ljós í Rein.
Fagurt blikar rós í Rein,
roðnar hún á sólareldi,
laufakrans á grænni grein
gefur brauð en ekki stein.
Nú er bara eftir ein,
aðra ég í morgun seldi.
Fagurt blikar rós í Rein
roðnar hún af sólareldi.
Að leiðarlokum þökkum við rúmra
sex áratuga vináttu við Diddu og
Síðumúlafólkið allt. Vinátta sem hef-
ur verið gefandi og dýrmæt.
Kæra Imma, Hjalti og Andrea, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Jón og Jórunn.
Elsku Didda mín, það er margt
sem kemur upp í huga minn er ég
hugsa til baka, til ömmu og afa, þá ert
þú þar oftast í minningunni. Þú bjóst
á næsta bæ og það var sko oft komið í
heimsókn til þín í Síðumúla. Ég man
alltaf eftir þér sitjandi í stólnum þín-
um við símstöðina að troða í pípu, svo
var farið út að kíkja á veðurathug-
unastöðina. Alltaf var þetta allt jafn
spennandi. Þú þurrkaðir fífla og
blómablöð á ofninum og sagðist búa
til te úr þessu en aldrei vildi ég nú
smakka það en það sem þú áttir alltaf
inni í búri var meira spennandi og enn
þann dag í dag tengi ég þetta tvennt
við þig, Hersey’s kossana og ferkant-
að saltkex í rauðum pökkum. Didda
mín, þú varst alltaf svo góð, þegar ég
var lítil nenntir þú alltaf að spila við
mig þegar ég kom í heimsókn og leyfa
mér að vasast í kringum þig.
Þegar ég eignaðist stelpurnar mín-
ar komst þú í heimsókn upp á spítala,
með strætó úr Mosfellsbæ, og varst
hjá mér góðan part úr deginum. Þeg-
ar við hittumst, sem var nú allt of
sjaldan í seinni tíð, spurðir þú alltaf
hvernig stelpurnar hefðu það og svo
sérstaklega, hún Helga mín, hvernig
gengur henni? Já, það var hugsað um
sitt fólk.
Jólin, það voru ekki komin jól fyrr
en pakkinn frá Diddu var kominn í
fangið á manni. Kerti, spil og súkku-
laði.
Vorvindar glaðir,
glettnir og hraðir,
geysast um lundinn rétt eins og börn.
Lækirnir skoppa,
hjala og hoppa,
hvíld er þeim nóg í sæ eða tjörn.
Hjartað mitt litla, hlustaðu á;
hóar nú smalinn brúninni frá.
Fossbúinn kveður,
kætir og gleður,
frjálst er í fjallasal.
(Helgi Valtýsson.)
Elsku Imma, Hjalti og Andrea
missir ykkar er mikill.
Takk fyrir allt.
Ragnheiður Sigmarsdóttir.
Didda eignaðist strax sérstakan
sess í hjarta mínu. Kannski vegna
þess að hún gerði mig, átta ára gamla
stelpuna, að samherja sínum þegar ég
kom fyrst sem sumarstelpa í Síðu-
múla. Blaðið hennar var nefnilega líka
blaðið mitt, Þjóðviljinn. Mér fannst
hún hugsa svo líkt og hann pabbi. Átti
sömu uppáhalds skáldin og rithöfund-
ana og hann. Herbergið hennar var
þakið bókum, hljómplötum og mynd-
um. Didda var listunnandi, las heil
ósköp, þekkti alls konar tónlist og sat
oft á kvöldin eftir langan vinnudag og
spilaði á kirkjuorgelið inni í stofu.
Sjálf samdi hún tónlist. Og kunni heil
býsn af lögum sem hún söng með org-
elleiknum.
Töðugjöldin, sem voru mikil hátíð,
entust langt fram eftir kvöldi. Í minn-
ingunni er hápunkturinn þegar fólkið
stóð umhverfis Diddu og orgelið og
söng hástöfum Fjárlögin. Að hausti
stakk Didda peningaseðli í lófa minn
svo lítið bæri á. Launin fyrir að passa
hana Immu hennar.
Didda fylgdist vel með þjóð- og
heimsmálum og hafði sterkar skoð-
anir á þeim. Fæstir á bænum voru
henni samferða í pólitíkinni en hún
kærði sig kollótta og hélt uppi mál-
staðnum sem henni fannst komast
næst réttlætinu. Í árafjöld skiptumst
við á jólakortum og gáfum skýrslu af
árinu. Þar fengu stjórnvöld yfirleitt
einkunn Diddu og sjaldan var hún há.
Stundum hafði hún áhyggjur af því að
hennar lið væri að linast í grundvall-
aratriðunum.
Didda var hörkudugleg. Gekk í öll
störf úti sem inni auk þess að leysa
föður sinn, símstöðvarstjórann, af.
Hún var skepnunum einstaklega góð.
Ég gleymi ekki hvernig hún annaðist
kvíguna sem varð blind eftir að hafa
komist í málningardollu. Didda var
ákveðin í að koma henni til heilsu og
það tókst henni.
Ingibjörg Andrésdóttir var sterk
persóna og heilsteypt, margfróð og
skemmtileg viðræðu. Hún umgekkst
börn af virðingu og hlýju og sýndi
þeim áhuga. Þess naut ég fyrir margt
löngu og eignaðist vináttu hennar
þaðan í frá.
Fyrir það vil ég þakka um leið og
við vottum Immu, ömmubörnunum
og öðrum ástvinum Diddu innilega
samúð okkar.
Kristín Á. Ólafsdóttir.
Ég kynntist henni Diddu í Síðu-
múla þegar ég var pínulítil stelpa í
sveit hjá ömmu og afa í Laugarási í
Hvítársíðu.
Didda var alltaf hlý og góð og leyfði
manni ýmsa hluti. Síðumúli var eins
og ævintýraland því þetta var veður-
stöð og ýmislegt hægt að skoða í
kringum það. Þarna voru handrið úr
járnrörum sem við krakkarnir söngl-
uðum í gegnum, stórt og mikið orgel
sem spilað var á og ekki síst búrið
hennar sem var svo stórt að í því
miðju var hafði verið komið fyrir
stóru borði. Já, það var sko hægt að
finna sér margt skemmtilegt að gera
hjá henni Diddu. Frá mínum fyrstu
jólum gaf Didda mér alltaf mjög sér-
staka jólagjöf og ég hlakkaði alltaf til
að fá að taka upp þá gjöf. Didda sá og
fann hvað mér þótti vænt um þessa
gjöf og því hélt hún því áfram eftir að
ég varð fullorðin og eignaðist fjöl-
skyldu. Í pakkanum var alltaf kerti,
spil og súkkulaði sem gladdi litla
stelpuhjartað. En svona var hún
Didda, einlæg og góð.
Ég þakka allar góðu stundirnar
sem ég átti með henni bæði í Síðu-
múla og í Mosfellsbænum þar sem
hún bjó síðustu æviárin. Ég votta
hennar nánustu samúð mína og óska
þess að hún hvíli í friði.
Elsku Didda. Ég vil að endingu
kveðja þig á sama hátt og þú gerðir
ævinlega í jólakortum með orðunum,
þín einlæg,
Kristín Þuríðardóttir.
Nettvaxin og kvik kona að afgreiða
annarra símtöl, kaffiangan, skipti-
borð á vegg í stórri stofu, gestakom-
ur, gras í túni höfuðbóls hvar gamli
bóndinn sat enn með allri risnu, sól í
Hvítársíðu og jökulelfan við túnfót
sveitarinnar; þessar minningar sitja
efst þegar ég hverf aldarfjórðung til
baka, er að koma í fyrsta sinn að Síðu-
múla, ekill og fylgdarmaður Jónasar
Tryggvasonar á leið að Fljótstungu,
en fyrst þurftum við að koma við þar á
símstöðinni til að hringja á undan
okkur.
Þannig hófust kynni mín af Diddu,
alias Ingibjörgu Andrésdóttur. Hún
var sjálfstæð og sjálfbjarga kona, hélt
heimili með öldruðum föður sínum,
þekkti til á mörgum bæjum í Bólstað-
arhlíðarhreppi, heimasveit okkar
Jónasar þegar hún dvaldi ung hjá
frænku sinni á Gili í Svartárdal. Rifj-
aðar voru upp gamlar fréttir og nýjar
úr Hvítársíðu og af Blöndubökkum.
Meðan gamla klukkan taldi stund-
irnar á veggnum þar í Síðumúla
kviknuðu fleiri gestakomur af líku til-
efni og okkar frændanna, þingmaður
úr Þverárhlíð, bóndi framan úr Síðu,
leiðir sveitunganna lágu að Síðumúla,
einhverjum lá á símtali sem ekki átti
að heyrast í sveitasímann og fleiri er-
indi gáfust.
Mér finnst að þarna hafi ég séð í
hnotskurn fórnfúst starf Diddu, for-
eldrum sínum vann hún og þó heita
ætti að símstjórastarf væri launað var
varla gert ráð fyrir mikilli risnu eða
annarri fyrirgreiðslu sem var Diddu
sjálfsögð og henni fannst eðlilegt að
veita.
Móðir Diddu, sem líka hét Ingi-
björg, ólst upp á öðru höfuðbóli en af-
skekktara, Mjóadal norður í Húna-
þingi, ásamt systkinum sínum,
Elísabetu húsfrú á Gili í Svartárdal og
Sigurði sem skólameistari varð við
Menntaskólann á Akureyri. Fjöl-
mennur ættbogi er kominn af foreldr-
um þeirra, Ingibjörgu og Guðmundi í
Mjóadal þó enginn þeirra búi lengur í
gömlu sveitinni nyrðra.
Þegar símstöð var lögð niður í Síðu-
múla bjó Didda sér heimili í Mos-
fellsbæ með einkadóttur sinni og fjöl-
skyldu hennar. Þar sinnti hún
barnabörnum sínum, raulaði við þau
ljóð og eigin þulur því orðkynngi og
listfengi Mjóadalsættar hafði ekki
sneytt hjá hennar garði.
Róluræll og vísur í Bullubók voru
ort fyrir dótturbörn Diddu, Andreu
og Hjalta Stefán og amma flutti þeim
sannarlega textann með tilþrifum
enda svo fyrir mælt á titilsíðu.
Nafn Hjalta Stefáns kemur frá
Hjaltabókum Stefáns Jónssonar og
draumi ömmunnar þegar til nafngift-
ar kom. Foreldrar Stefáns rithöfund-
ar áttu sér bæ í Síðumúla og ekkjan
Anna varð ein af heimilisfólkinu í
Síðumúla eftir að hún missti mann
sinn.
Þegar Didda bjó í Reykjavík æfði
hún gítarleik og tók þátt í Mandól-
ínhljómsveit Reykjavíkur en sú
hljómsveit afrekaði hvoru tveggja að
komast í útvarpið og æfa með sinfóní-
unni.
Á efri árum Diddu var henni munn-
harpan tiltækari eða orgelið en hún
sinnti líka sögugrúski. Hún varðveitti
merkar heimildir í bréfum úr fjöl-
skyldunni, aðallega frá Elísabetu
frænku sinni á Gili til Ingibjargar
móður sinnar.
Þessi bréf, á vönduðu og hreinu
máli, segja dýrmæta sögu norðan úr
dölunum þar sem þessar borgfirsku
konur áttu rætur sínar. Bréfin vitna
um félagsþrá og menningu og eru oft-
ar en ekki rituð að loknum löngum og
annasömum degi.
Blessuð veri hún Ingibjörg Andr-
ésdóttir fyrir þá varðveislu eins og
svo margt annað sem hún gætti.
Öðrum ætlaði hún fyrirrúmið á lífs-
leið sinni.
Góða heimvon á slík kona.
Ingi Heiðmar Jónsson
Þéttur á velli og þétt-
ur í lund, heiðarleiki og
hreinskilni, er sú lýsing
sem kemur upp í hug-
ann þegar Sveinbjörns Sigurðssonar
byggingarmeistara er minnst.
Það gustaði af Sveinbirni þegar
hann kom í verslanir okkar og vildi fá
fljóta og góða þjónustu í takt við það
sem hann krafðist af sér og sínum.
Að standa við sitt var hans aðals-
merki sem aldrei var hvikað frá allt
til síðasta dags og það hafa verið for-
réttindi að kynnast persónulega slík-
SVEINBJÖRN
SIGURÐSSON
✝ Sveinbjörn Sig-urðsson, bygg-
ingameistari, fædd-
ist á Laugavegi 30 í
Reykjavík 3. október
1919. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut föstu-
daginn 27. maí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Dóm-
kirkjunni 6. júní.
um manni og kynnast
þeim grundvallaratrið-
um í viðskiptum sem
hann setti sér og allir
gætu lært mikið af.
Sveinbjörn og síðar
einnig synir hans og
þeirra fyrirtæki hafa
átt áratuga farsæl við-
skipti við BYKO sem
hér skal þakkað fyrir.
Að koma einu sinni í
mánuði og greiða
reikninginn sjálfur, eft-
ir að hann hætti dag-
legum störfum hjá fyr-
irtækinu, er siður sem
hann viðhafði í meira en áratug. Það
voru margar fróðlegar sögur frá lífs-
hlaupi hans sem flutu með og gerðu
okkar viðskipti ennþá ánægjulegri.
Við kveðjum heiðursmanninn
Sveinbjörn Sigurðsson með söknuði
og sendum fjölskyldu hans innilegar
samúðarkveðjur.
F.h. BYKO,
Pétur Andrésson.